[Fic SJ KyuMin] Help Me!!! ช่วยด้วย แฟนผมหื่น

ลำดับตอนที่ #16 : [Fic SJ KyuMin] Help Me!!! ช่วยด้วย แฟนผมหื่น 15

Chapter 15

 

หลังเลิกเรียน ซองมินไปพบอาจารย์อีทึกตามคำสั่ง ในใจก็กังวลว่าถูกเรียกไปพบด้วยเรื่องอะไร หรือว่าจะถูกดุเพราะฉากสวีทกับคยูฮยอนรึเปล่า

 

ก๊อก ก๊อก

 

“ ขออนุญาตครับ ”

ร่างเล็กเคาะประตูหน้าห้องพักอาจารย์ก่อนจะเปิดเข้าไปเมื่อได้รับอนุญาต

 

“ นั่งลงสิซองมิน ”

อีทึกที่นั่งรออยู่ก่อนแล้วบอก เมื่อซองมินนั่งลงเรียบร้อย อาจารย์คนสวยก็เข้าเรื่องทันที

 

“ เธอคงรู้ใช่มั๊ยว่าครูเรียกเธอมาพบทำไม ”

 

“ ฮะ ”

ซองมินตอบ พอจะรู้อยู่ว่าถูกเรียกพบด้วยเรื่องอะไร

 

“ เธอทำตัวไม่เหมาะสม และในฐานะที่เป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของเธอ ครูต้องตักเตือนถ้าเธอทำตัวไม่ดี ”

ซองมินได้แต่นิ่งเงียบ พูดอะไรไม่ออก แววตาตำหนิและไม่พอใจฉายชัดบนดวงตาคู่สวยของอาจารย์ มันทำให้ซองมินอดคิดไม่ได้ว่า อาจารย์อีทึกกำลังโกรธ แต่ซองมินก็ไม่สามารถหาคำตอบให้ตัวเองได้ว่าทำไมอาจารย์ต้องโกรธขนาดนี้ด้วย

 

“ จะมีแฟน ครูก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่ฉากเลิฟซีนหน้าห้องเรียนแบบนั้นมันดูไม่ดีเลยนะ หวังว่าเธอคงเข้าใจที่ครูพูดนะซองมิน ”

 

“ ฮะ ”

ซองมินก้มหน้าก้มตาตอบ ในใจก็นึกไปถึงคนหื่นที่ทำให้เค้าต้องโดนดุ คนรักของเค้าสร้างปริศนาหลายอย่างเหลือเกิน หลายเรื่องจนทำให้จิตใจของซองมินสับสน

 

“ ครูจะถามอะไรบางอย่าง และครูอยากให้เธอตอบตามความเป็นจริง จะได้มั๊ย ”

 

“ จะถามอะไรเหรอฮะ ”

 

“ เธอกับคยูฮยอน...ถึงขั้นไหนกันแล้ว มีอะไรกันหรือยัง ”

คำถามของอาจารย์อีทึกทำให้ซองมินตัวชา ร่างเล็กเงยหน้าสบสายตาใคร่รู้จากอาจารย์คนสวยทันที

 

“ เอ่อ... ”

ซองมินได้แต่อ้ำอึ้ง เค้าไม่รู้จริงๆว่าในสถานการณ์แบบนี้ควรพูดความจริงหรือว่าควรจะโกหกดี

 

“ ถ้าเธอไม่อยากตอบ ครูก็ไม่ว่าอะไร เพราะถึงยังไงมันก็เป็นเรื่องส่วนตัวของเธอ ครูมีเรื่องแค่นี้แหล่ะ เธอไปได้แล้ว ”

 

“ ครับ ”

ซองมินพยักหน้ารับรู้และบอกลาอาจารย์ก่อนจะเดินออกมา ในใจก็คิดไปต่างๆนานา ในสมองมีแต่คำถามของอาจารย์ ทำไมถึงถามแบบนั้น ทำไมอาจารยถึงอยากรู้...

 

 

 

“ นายส่งฉันตรงนี้ก็ได้ ”

ซันนี่บอกทางให้กับคยูฮยอน หลังจากที่ได้พูดคุย เคลียร์เรื่องต่างๆจนเข้าใจแล้ว คยูฮยอนก็มาส่งซันนี่

 

“ ฉันไปล่ะนะ ”

ทันทีที่รถจอดสนิท ซันนี่ก็เปิดประตูรถจะก้าวลง แต่ถูกเสียงทุ้มเรียกไว้ก่อน

 

“ อย่าลืมนะฮะ ข้อตกลงของเรา ห้ามบอกพี่ซองมินเด็ดขาด มิฉะนั้นเรื่องที่พี่ชอบชเวซูยองจะรู้กันทั้งมหา’ลัย ”

 

“ เออ ฉันรู้แล้วน่า ”

ซันนี่บ่นและก้าวลงจากรถก่อนจะปิดประตูรถคันงามอย่างแรงเป็นการแก้แค้น

 

“ ชิ ข้อตกลงบ้าอะไรล่ะ นายบังคับฉันต่างหากล่ะไอ้เด็กปีศาจ ”

ใช่ ซันนี่โดนบังคับบังคับให้เก็บเรื่องที่คยูฮยอนรู้แผนการณ์ทั้งหมดของซองมินแล้วเป็นความลับ โดยขู่ว่าถ้าเธอบอกซองมิน คยูฮยอนจะเอาเรื่องที่ซันนี่ชอบซูยองไปบอกคนทั้งมหาวิทยาลัย เธอจึงจำใจต้องเก็บความลับนี้ไว้

 

“ ขอโทษนะซองมินเพื่อนรัก หวังว่านายคงเข้าใจฉันนะ T_T ”

 

   ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด

มือบางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู แล้วก็ต้องถอนหายใจเมื่อคนที่โทรมาคือเพื่อนรักกระต่ายของเธอนั่นเอง

 

“ ตายยากจริงๆ ”

ซันนี่บ่น นึกถึงกระต่าย กระต่ายก็โทรมา เฮ้อ...ไม่อยากจะรับสายเลยจริงๆ

 

“ เฮ้อ...ทำไมนายต้องโทรมาตอนนี้ด้วยนะ ”

ในที่สุดซันนี่ก็ตัดสินใจตัดสายทิ้ง คนยิ่งรู้สึกผิดอยู่ ยังจะโทรมาตอกย้ำอีก ใครจะไปกล้ารับล่ะ

 

 

 

“ หืม? กล้าตัดสายฉันทิ้งเหรอ ยัยเพื่อนบ้า ”

ฝ่ายซองมินที่โดนตัดสายก็รู้สึกเคือง จะโทรมาชวนไปกินข้าวซะหน่อย จะได้คุยเรื่องคยูฮยอนไปด้วย มาตัดสายกันแบบนี้ได้ยังไง หรือว่าจะมีเรื่องอะไรรึเปล่า เพราะปกติต่อให้ยุ่งแค่ไหน ซันนี่ก็ไม่เคยตัดสายทิ้งแบบนี้ ลองโทรใหม่ก็ได้

 

“ เฮ้ย ปิดเครื่องเลยเหรอ ”

ลองโทรใหม่แต่เพื่อนรักกลับปิดเครื่องซะอย่างนั้น ทำให้ซองมินยิ่งหงุดหงิด อีกใจก็นึกเป็นห่วงเพื่อนว่ามีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า ในเมื่อโทรหาไม่ติด ไปหาถึงหอพักเลยก็ได้ คิดได้ดังนั้นซองมินก็รีบแต่งตัวแล้วออกไปหาเพื่อนรักทันที

ซองมินมาดักรอเพื่อนสาวที่หน้าหอพัก รอแล้วรอเล่าซันนี่ก็ไม่กลับมาที่หอซะทีก็เลยโทรหาที่รักเป็นการฆ่าเวลา

 

“ ฮัลโหล คยูเหรอ ”

((ครับ พี่ซองมิน มีอะไรเหรอ))

ซองมินหยอดเสียงหวานให้แต่คำถามที่สวนกลับมาของคยูฮยอนทำให้ซองมินรู้สึกเคือง

 

“ ถ้าไม่มีอะไรโทรหาไม่ได้ใช่มั๊ย ”

น้ำสียงบ่งบอกว่าน้อยใจจนปลายสายต้องรีบง้อ

 

((ไม่ใช่อย่างนั้นฮะ อย่าเพิ่งงอนสิ))

 

“ ไม่ต้องเลย ถ้าไม่อยากคุยก็ไม่ต้องคุย แค่นี้นะ ”

กดตัดสายอย่างอารมณ์เสีย ไม่ได้ดังใจทั้งเพื่อนทั้งแฟนเลย ฮึ่ย

 

“ ว่าแต่ยัยซันนี่ไปไหนเนี่ย ป่านนี้แล้วยังไม่กลับหออีก ”

ซองมินบ่นพลางยกนาฬิกาขึ้นดู ในใจก็นึกเป็นห่วงเพื่อนเพราะนี่ก็เย็นมากแล้ว แต่เพื่อนตัวดียังไม่กลับมาซักที โทรไปก็ไม่ติด

 

“ ไปไหนของเค้านะ ”

พึมพำด้วยความเป็นห่วง พลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ตั้งใจว่าจะโทรหาอีกรอบถ้ายังไม่ติดก็จะลองโทรถามเพื่อนในคณะของซันนี่ แต่ยังไม่ทันจะได้กดโทรออก ร่างของคนที่รออยู่ก็ปรากฏให้เห็น

 

“ อะแฮ่ม ”

ซองมินแกล้งกระแอมดังๆให้คนที่ก้มหน้าก้มตาเดินอยู่รู้สึกตัว

 

“ ซองมิน!! ”

 

“ ทำไมไม่รับสายฉัน แถมยังปิดเครื่องอีก มันหมายความว่าไงฮะยัยกระรอก ”

ซองมินใส่เป็นชุด ถึงแม้จะแปลกใจกับท่าทางตกใจของซันนี่ตอนที่เห็นเค้า สัญชาติญานบอกเค้าว่า ต้องมีบางอย่างผิดปกติอย่างแน่นอน

 

“ เอ่อ.... ”

อยากมุดลงดิน คือความรู้สึกของซันนี่ในตอนนี้ เธอคิดไว้แล้วว่าซองมินต้องโกรธแน่ที่เธอปิดเครื่องใส่แบบนั้น แต่ไม่คิดว่าซองมินจะบุกมาหาถึงหอแบบนี้ ยังไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจเลย

 

“ ว่าไง ตอบมาให้ดีๆนะ ”

กระต่ายน้อยที่ตอนนี้แปลงร่างเป็นยักษ์ ตีหน้าดุใส่เพื่อนที่ยืนอึ้ง

 

“ เอ่อ...อ๋อ ก็แบบว่าแบตมันจะหมดอ่ะ แล้วมันก็ดับไปเลย ฉันไม่ได้ปิดเครื่องหนีนายนะ เชื่อฉันสิ ”

ท่าทางลุกลี้ลุกลนแปลกๆของซันนี่ทำให้ซองมินหรี่ตาลงอย่างจับผิด

 

“ เหรอ แล้วทำไมเธอต้องหน้าซีดด้วย แถมเหงื่อแตกอีกต่างหาก มีพิรุธนะเนี่ย ”

 

“ พ..พิรุธอะไร ไม่มี๊” 

ซันนี่กลืนน้ำลายกับสายตาจับผิดที่จับจ้องมา ให้ตายเถอะ วันนี้ต้องรับมือกับเจ้าเด็กแสบคยูฮยอนมาทั้งวัน ตอนเย็นยังต้องมารับมือกับซองมินอีกเหรอ เกิดเป็นลีซุนคยูนี่มันน่าสงสารชะมัด

 

“ เอาเถอะ ว่าแต่เธอไปไหนมา กลับเย็นแบบนี้มันอันตรายนะ ”

น้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใยของซองมินทำให้ซันนี่รู้สึกจุกขึ้นมา ไม่อยากจะโกหกเลยจริงๆ อยากจะสารภาพแต่ก็ทำไม่ได้

 

“ ฉันไปทำรายงานที่ห้องสมุดน่ะ ว่าแต่นายเถอะ มาหาฉันถึงนี่ มีอะไรรึเปล่า ”

 

“ ไม่มีอะไรหรอก ฉันโทรหาเธอไม่ติดก็เลยเป็นห่วง ”

ซองมินตอบตามความเป็นจริง เพราะนอกจากจะรู้สึกเคืองนิดๆ แต่ยังรู้สึกเป็นห่งอีกด้วย เพื่อนรักของเค้าไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน จะไม่ให้คิดมากได้ยังไง

 

ซันนี่อึ้ง ความรู้สึกซาบซึ้งและความรู้สึกผิดตีขึ้นมาทันที รู้สึกร้อนผ่าวที่ขอบตาแต่ก็รีบกระพริบตาและเล่นละครกลบเกลื่อน

“ ขอบใจนะ แต่นายคิดว่าจะมีใครกล้าทำอะไรฉันรึไง ออกจะสวยถึงบึกบึนขนาดนี้ ฮ่าๆๆ ”

 

“ ฮ่าๆๆๆ ”

ซองมินหัวเราะแต่ใจไม่ได้หัวเราะตามไปด้วยเลย ทำไมจะมองไม่เห็นน้ำใสๆที่คลอที่หน่วยตาของเพื่อน ทำไมจะไม่รู้ว่าเสียงเล็กที่กำลังหัวเราะอยู่นี้มันฝืนแค่ไหน

 

“ งั้นฉันกลับก่อนแล้วกัน เธอรีบเข้าไปได้แล้ว ”

ซองมินตัดบท ไม่อยากจะซักถามอะไรตอนนี้ เพราะดูจากสภาพของซันนี่แล้วคงไม่พร้อมจะบอกอะไรเค้าแน่

 

“ อื้ม ขอบใจที่เป็นห่วงฉันนะ กลับดีๆล่ะ ”

 

“ บ้ายบาย ”

ซองมินโบกมือลาแล้วเดินจากไป ซันนี่ถอนหายใจอย่างโล่งอก รู้สึกขอบคุณที่ซองมินรีบกลับโดยที่ไม่ถามอะไร พอร่างของเพื่อนลับสายตา เธอจึงกลับเข้าหอตัวเองอย่างเหนื่อยอ่อน เฮ้อ วันนี้รีบนอนดีกว่า หวังว่าตื่นขึ้นมาคงจะมีอะไรดีขึ้นนะ...

 

ฝ่ายซองมิน สองขาก้าวเดินแต่ในใจก็คิดอะไรต่างๆนานา ย้อนคิดถึงเรื่องที่ได้เจอวันนี้ ทั้งเรื่องที่อาจารย์อีทึกพูด ทั้งเรื่องความผิดปกติของเพื่อน มันเกิดอะไรขึ้นนะ เดินไปเรื่อยๆ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

 

“ หึ ”

ซองมินพ่นเสียงออกมาอย่างไม่สบอารมณ์ คุณแฟนสุดที่รักนั่นเอง

 

“ ไม่อยากคุยไม่ใช่เหรอไง ”

((โธ่ อย่าพูดอย่างนี้สิครับ ผมขอโทษ))

คยูฮยอนรีบง้อ ฟังจากเสียงแล้ว ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ากระต่ายน้อยของเค้ากำลังงอนอย่างหนัก

 

“ แล้วมีอะไรไม่ทราบ ”

ซองมินกลั้นหัวเราะและทำเสียงขรึมใส่ ตอนแรกก็งอนจริงๆนั่นแหล่ะ แต่พอได้ยินเสียงหงอยๆของคยูฮยอนแล้วก็รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมา

((พี่ซองมินอ่า ผมขอโทษ))

 

“ ว่าไง มีอะไรล่ะ ”

เกือบจะหลุดขำแล้วเชียว อิอิ เสียงคยูฮยอนน่ารักจริงๆ

 

((เราไปกินข้าวกันมั๊ยฮะ เดี๋ยวผมจะไปรับพี่ที่หอ))

 

“ ก็ได้ รอแป๊บนึงนะ ฉันกำลังจะกลับหอ เอาเป็นว่า อีกสิบนาทีเจอกันนะ ”

 

((โอเคฮะ))

คยูฮยอนวางสายแล้วยิ้มร่า รู้สึกว่าวันนี้หมาป่าจะร่าเริงเป็นพิเศษ ทำไมน่ะเหรอ ก็วันนี้ได้รู้น่ะสิว่าพี่ซองมินรักเค้ามากแค่ไหน ถึงได้ระแวงแบบนั้น เค้าจะตอบแทนความรักกลับไปให้ถึงใจเลย คอยดู หึหึ

 

TBC.

..............................................................................................................................

  สวัสดีค่ะรีดเดอร์ทุกท่าน ขอโทษอย่างสูงเลยค่ะที่หายไปนาน(มากกกก) อย่าพึ่งโกรธกันเลยนะคะ ที่หายไปนานขนาดนี้ไรท์เตอร์มีเหตุผลจำเป็นค่ะ ไม่ได้หนีไปไหนนะคะ แล้วก็ยังไม่ตายด้วยค่ะ ฮ่าๆๆ 

  เรื่องของเรื่องก็คือ ไรท์เตอร์ได้เลื่อนตำแหน่งงานค่ะ ฟังดูดีใช่มั๊ยคะ แต่มันไม่ใช่เลยค่ะ เพราะตำแหน่งที่สูงขึ้นก็มาพร้อมกับความรับผิดชอบที่มากขึ้น ผลก็คือ ไรท์เตอร์โดนย้ายไซท์งานค่ะ เป็นการย้ายชั่วคราวที่รู้สึกว่ายาวนานมากก เพราะไซท์งานที่ถูกย้ายไป ทุรกันดารมากค่ะ!!! ไม่อยากจะใช้คำนี้เลย แต่มันกันดารจริงๆ ทั้งไซท์มีคอมฯเก่าๆรุ่นพระเจ้าเหาให้ใช้เครื่องเดียว เรื่องอินเตอร์เน็ต ไม่ต้องพูดถึงเลยค่ะ ไม่มีอย่างแน่นอน สัญญานโทรศัพท์ยังหายากเลยค่ะ ไรท์เตอร์ไปอยู่ที่นั่นสองเดือน(ที่หายไป) กลับมารู้สึกเหมือนบ้านนอกเข้ากรุงเลยค่ะ ตื่นเต้นและดีใจมากที่จะได้กลับบ้าน ได้หยุดแค่สามวันเอง แล้วก็ต้องกลับไปที่ไซท์ต่อ ไม่รู้จะได้กลับมาอีกทีเมื่อไหร่ กลับมาถึงบ้านปุ๊บก็เปิดคอมอย่างแมรกเลยค่ะ อัพฟิคโดยด่วน คิดถึงรีดเดอร์ คิดถึงฟิคมากๆๆค่ะ รีดเดอร์คิดถึงไรท์เตอร์มั๊ยคะ 
  อ้อ! เรื่องขอเอ็นซี ขอได้ตลอดนะคะ ไรท์เตอร์ให้น้องสาวเป็นคนจัดการส่งให้ค่ะ อาจจะช้านิดนึงเพราะน้องสาวไรท์เตอร์เป็นพวกโลว์เทคค่ะ กว่าจะเปิดหน้าเว็บเพจได้นี่ก็ต้องอธิบายกันจนปากเปียกปากแฉะ ไม่ว่ากันนะคะ
  สุดท้าย ไรท์เตอร์ขออวยพรเนื่องในโอกาสวันขึ้นปีใหม่ ให้รีดเดอร์ทุกคนจงมีแต่ความสุขความเจริญ คิดหวังสิ่งใดขอให้สมปรารถนา ร่ำรวยเงินทอง อย่าได้มีโรคภัยไข้เจ็บ ไปเที่ยวไหนก็ขอให้เดินทางอย่างปลอดภัยนะคะ 
  ปล.อีกนิด กราบขอบพระคุณพี่เปีย numoney นะคะ สำหรับคำอวยพรและกำลังใจที่ส่งมาทางข้อความลับ น้องไรท์เตอร์คนนี้ขอส่งกลับคำอวยพรทุกอย่าง ส่งกลับไปสู่พี่เปียค่ะ ให้แฮปปี้มีความสุขทุกเรื่องเลยนะคะ สุขภาพแข็งแรงด้วย ขอบคุณมากค่ะ ^_^