[Fic SJ KyuMin] Help Me!!! ช่วยด้วย แฟนผมหื่น

ลำดับตอนที่ #13 : [Fic SJ KyuMin] Help Me!!! ช่วยด้วย แฟนผมหื่น 13

Chapter 13

 

“ วันนี้เรียนเสร็จแล้วผมมารับนะ ”

คยูฮยอนยื่นหนังสือเรียนและกระเป๋าคืนให้ซองมิน วันนี้ทั้งสองมีเรียนพร้อมกัน คยูฮยอนจึงมาส่งซองมินที่ห้องเรียน ด้วยความเป็นสุภาพบุรุษของคยูฮยอน ทำให้ซองมินปลื้มใจไม่น้อย ทุกครั้งที่ไปไหนมาไหนด้วยกัน คยูฮยอนจะเป็นคนถือสัมภาระต่างๆให้ซองมิน อีกทั้งยังคอยเปิดประตูรถ เลื่อนเก้าอี้ อำนวยความสะดวกต่างๆให้ ดูแลราวกับซองมินเป็นเจ้าหญิงก็ไม่ปาน นี่ถ้าคยูฮยอนลดความหื่นลงซักนิด มันจะเป็นอะไรที่เพอร์เฟ็คมากๆเลย

 

“ นายจะพาฉันไปไหนเหรอ ”

 

“ ไปกินไอศกรีม ผมเจออยู่ร้านนึงเค้าตกแต่งเป็นสีชมพูทั้งร้าน พี่ต้องชอบแน่ๆเลย ”

 

จบคำพูดของคยูฮยอน ซองมินก็ยิ้มปลื้มใจอีกครั้ง คยูฮยอนแคร์และเอาอกเอาใจกันขนาดนี้ ซองมินจะหนีไปไหนรอด

 

“ เอาสิ แต่เรียนเสร็จแล้วฉันต้องคุยเรื่องงานกลุ่มก่อนนะ นายรอได้หรือเปล่าล่ะ ”

ร่างเล็กมีสีหน้ากังวลเล็กน้อย คยูฮยอนเลิกเรียนก่อนเค้า แล้วยังต้องมารอเค้าคุยงานอีก ซองมินรู้สึกเกรงใจจริงๆ ด้านคยูฮยอน พอเห็นคนน่ารักทำหน้ามุ่ยก็อมยิ้ม นิ้วเรียวคีบจมูกสวยได้รูปอย่างเอ็นดู

 

“ สำหรับพี่แล้ว ให้รอทั้งชีวิตผมก็รอได้ ”

 

“ บ้า... ”

โดนหยอดคำหวานแบบนี้มีเหรอที่ซองมินจะไม่เขิน ใบหน้าน่ารักขึ้นสีระเรื่อน่ามอง คยูฮยอนหันซ้ายหันขวา พอเห็นว่าไม่มีใครสนใจก็ดึงร่างบางเข้ามากอด

 

“ บ้าที่ไหน ผมพูดจริงนะ ”

มือหนาเชยคางให้เงยขึ้นมาสบตา แต่ดูเหมือนจะทำให้ซองมินเขินหนักกว่าเดิม หน้าหวานก้มงุดลงกับแผ่นอกแกร่ง

 

“ เงยหน้าหน่อยสิครับพี่ซองมิน ”

ร่างสูงยิ้มกับความน่ารักของคนในอ้อมกอด คนอะไรเขินได้น่าฟัดขนาดนี้

 

“ คยู ปล่อยฉันเถอะ ”

ซองมินขยับตัวออกจากอ้อมกอด แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผล คยูฮยอนกอดเค้าแน่นกว่าเดิม

 

“ จูบผมก่อน แล้วผมจะปล่อย ”

 

“ จะบ้าเหรอ นี่มันหน้าห้องเรียนนะ ”

ซองมินเบิกตากว้าง จะให้มายืนจูบกันหน้าห้องแบบนี้ก็ไม่ไหวนะ แค่นี้ก็อายจะตายอยู่แล้ว

 

“ งั้นผมก็ไม่ปล่อย ”

คยูฮยอนพูดอย่างเอาแต่ใจ เค้าก็แค่อยากจะแกล้งซองมินเท่านั้น เวลาพี่ซองมินเขินน่ะน่ารักจะตาย แต่ถ้าซองมินจะจูบเค้าก็ยินดี

 

“ คยูอ่า...อย่าทำแบบนี้สิ เอาอย่างนี้ดีมั๊ย ฉันติดนายไว้ก่อน เย็นนี้ค่อยทำ แบบนี้โอเคมั๊ย ”

ซองมินต่อรอง แต่ยังไงซะคนเจ้าเล่ห์ก็ยังเป็นคนเจ้าเล่ห์อยู่วันยันค่ำ

 

“ สามครั้ง พี่ต้องจูบผมสามครั้ง ”

ร่างสูงชูสามนิ้วขึ้นมาประกอบ ทำให้ซองมินลังเลอย่างหนัก คนบ้าเอ๊ย แบบนี้เค้าก็ขาดทุนย่อยยับน่ะสิ

 

“ ว่าไงครับ ถ้าไม่ยอมก็ทำตอนนี้เลย ”

ไม่พูดเปล่า ยังยื่นหน้าเข้ามาใกล้อีกต่างหาก ซองมินที่ไม่มีทางเลือกก็ต้องยอมจนได้

 

“ โอเค สามครั้งก็สามครั้ง ปล่อยฉันเถอะ จะได้เวลาเรียนแล้ว ”

ในที่สุดคยูฮยอนก็ยอมปล่อยแต่โดยดี แต่ยังไม่ทันที่ซองมินจะได้พูดอะไร ร่างสูงก็ฉกริมฝีปากลงที่แก้มนุ่ม ขโมยหอมหน้าตาเฉย

 

“ งั้นเดี๋ยวเจอกันนะครับ อย่าลืมสัญญาของเราล่ะ ”

พูดจบก็เดินจากไป ทิ้งซองมินให้ยืนกุมแก้มด้วยความอึ้ง ใบหน้าสวยแดงก่ำ

 

“ โจวคยูฮยอน ไอ้คนเจ้าเล่ห์ ”

ซองมินพึมพำด้วยความเขิน หันหลังจะกลับเข้าห้องเรียนแต่ก็ต้องชาวาบไปทั้งตัว เมื่อเจอบุคคลคนหนึ่งที่ยืนมองเค้าด้วยสีหน้าเรียบเฉย

 

“ อาจารย์อีทึก”

 

“ ซองมิน เลิกเรียนแล้วไปพบครูที่ห้องด้วยนะ ”

สั่งเสร็จก็เดินเข้าห้องไป ซองมินพยักหน้าแล้วไปนั่งที่อย่างปลงๆ งานเข้าซองมินอีกแล้ว เฮ้อ...

 

 

 

~~~~ ออด ~~~~

 

สิ้นสัญญานที่บ่งบอกว่าชั่วโมงเรียนนั้นได้จบลงแล้ว เหล่านักศึกษาทั้งหลายต่างสนอกสนใจกับการเก็บอุปกรณ์การเรียน รวมถึงลีซุนคยูด้วยเช่นกัน สาวน้อยที่แสนจะน่ารักคนนี้ก็ไม่ต่างกับเด็กมหา’ลัยคนอื่น มาเรียน ทำการบ้าน สังสรรค์เฮฮากับเพื่อนๆ รวมถึงความรักอันแสนโรแมนติกที่สาวๆในวัยนี้มักฝันถึง ซันนี่ก็มีเช่นกันแต่ต่างกันตรงที่ความรักของเธอได้แต่เก็บซ่อนไว้และยังคงเป็นฝ่ายแอบมองอยู่ทุกวัน

 

ภาพของหญิงสาวร่างสูงโปร่งที่เก็บข้าวของและคุยเล่นกับกลุ่มเพื่อนของตัวเอง ภาพนี้เป็นภาพที่ซันนี่ได้เห็นเกือบทุกวัน โชคดีที่เลือกเรียนวิชาอิสระวิชานี้ เธอจึงมีโอกาสได้เฝ้ามองอย่างเต็มตาโดยที่ไม่ต้องอาศัยความพยายาม เพราะปกติแล้ว ซันนี่ต้องไปที่คณะของซูยองเพื่อแอบมองทุกวัน

 

“ ซันนี่ เลิกเรียนแล้วไปไหนหรือเปล่า ”

เสียงใสที่ดังขึ้นมาดึงซันนี่ออกจากภวังค์ ใบหน้าน่ารักหันมองเพื่อนสาวที่ทักตัวเอง

 

“ ฉันว่าจะไปห้องสมุดน่ะ รายงานที่ต้องส่งอาทิตย์หน้ายังไม่เสร็จเลย ”

 

“ งั้นเหรอ ฉันว่าจะชวนเธอไปร้องคาราโอเกะซะหน่อย ให้ฉันช่วยทำรายงานมั๊ย จะได้เสร็จเร็วๆ ”

ซันนี่ส่ายหน้าปฏิเสธความหวังดีของเพื่อน

 

“ ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ ขอบคุณมากนะทิฟ ”

หลังจากที่ทั้งสองล่ำลากันเรียบร้อย ซันนี่ก็ตั้งใจเก็บของต่อไป ดวงตากลมโตเหม่อมองไปรอบห้องก็พบว่าร่างสูงโปร่งของซูยองออกจากห้องไปแล้ว ร่างเล็กถอนหายใจแล้วเดินออกจากห้อง

 

ระหว่างที่เดินทางไปห้องสมุด ซันนี่ไม่รู้ตัวเลยว่าถูกใครบางคนสะกดรอยตามอยู่ เมื่อถึงห้องสมุดก็วางของไว้ที่โต๊ะก่อนไปที่ชั้นหนังสือ มือบางเลือกหาหนังสือที่น่าจะเป็นประโยชน์ต่อรายงานของตัวเอง เมื่อเลือกได้ก็หอบหนังสือกลับมาที่โต๊ะ แต่ปรากฏว่ากลับมีคนคนหนึ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะอยู่แล้ว คิ้วเรียวขมวดอย่างไม่พอใจ ใครกันนะ ไม่มีมารยาทเอาซะเลย โต๊ะอื่นว่างๆตั้งเยอะแยะ ทำไมจะต้องมานั่งโต๊ะที่เธอนั่งด้วยนะ

 

“ นี่คุณ... ”

พูดได้แค่นั้นจริงๆ พอคนๆนั้นหันกลับมาก็ทำเอาซันนี่อึ้งไปเลยทีเดียว คำด่ามากมายที่ตั้งใจว่าจะประเคนให้คนไม่มีมารยาทหายวับไปทันทีเมื่อได้เห็นหน้า ใบหน้านี้ รูปร่างนี้ คนนี้ที่เธอแอบมองอยู่ทุกวี่วัน แต่ในตอนนี้ คนในฝันกลับมานั่งอยู่ตรงหน้าเธอ

 

กรี๊ดดดดดดดดด ซูยองตัวเป็นๆ

 

ใบหน้าสวยแดงระเรื่อ ความรู้สึกหลากหลายปนเปกันจนพูดไม่ออก ได้แต่ยืนทำตาปริบๆ

 

“ เธอ...ลีซุนคยูใช่มั๊ย ”

 

กรี๊ดดดดดดดดดดดด เสียงหล่อมากกก

 

“ ช..ใช่ ”

ถึงอยากจะกรี๊ดแค่ไหนแต่ก็ต้องเก็บอาการไว้ก่อน เดี๋ยวไม่งาม (ไม่ทันแล้วล่ะ)

 

“ งั้นก็เอาของเธอคืนไป ”

มือเรียวยื่นกระเป๋าลายกระรอกน่ารักให้ ซันนี่ตาโตทันที เพราะมันคือกระเป๋าสตางค์ใบโปรดที่เธอเผลอทำตกที่ไหนก็ไม่รู้

 

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด นั่นกระเป๋าช้านน !!!!!

 

อันสุดท้ายที่กรี๊ดนี่ไม่ใช่อะไร แต่เพราะในกระเป๋าใบนี้มีความลับซ่อนอยู่ แถมความลับนั้นมันดันเกี่ยวกับคนตรงหน้านี่อีกด้วย หวังว่าซูยองจะยังไม่รู้ไม่เห็นอะไรนะ

 

“ เอ่อ..เธอ ได้เปิดดูอะไรข้างในหรือเปล่า ”

 

“ เปล่า ฉันไม่ใช่คนขี้ขโมยนะ เงินเธออยู่ครบน่า ”

 

“ เปล่านะ ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นซะหน่อย ”

เฮ้อ โล่งอกไปที!! งั้นก็แปลว่าซูยองยังไม่เห็นอะไรใช่มั๊ย

 

“ ที่จริงฉันไม่ใช่คนที่เก็บมันได้หรอกแต่เป็นเพื่อนฉันต่างหาก เพราะว่าเธอลงวิชาเดียวกับฉัน เค้าเลยวานให้ฉันเอามาคืนให้เธอน่ะ ”

 

“ แล้วเพื่อนเธอคนนี้เค้าเป็นใครเหรอ ฉันอยากจะขอบคุณเค้าน่ะ ”

ซันนี่ซาบซึ้งน้ำใจจริงๆ ถึงในกระเป๋านี้จะไม่ได้มีเงินอยู่มากมาย แต่ยังไงเธอก็ควรจะไปขอบคุณไม่ใช่เหรอ

 

“ ช่างเถอะ ฉันจะบอกเค้าให้แล้วกัน หมดหน้าที่ฉันแล้ว ขอตัวก่อนนะ ”

ซูยองยืนขึ้น เตรียมตัวจะหันหลังกลับ แต่เสียงเล็กๆก็เรียกเอาไว้ก่อน

 

“ ขอบคุณนะ เอ่อ... ”

ซันนี่กล่าวอย่างเงอะงะ โอกาสแบบนี้ไม่ได้ลอยมาหาบ่อยๆ เธอควรจะพูดคุยอะไรมากกว่านี้สิ ทั้งที่ปกติก็ออกจะเป็นคนคุยเก่ง แต่ตอนนี้ลิ้นดันแข็งซะงั้น อยากจะตีตัวเองจริงๆเลย ให้ตายเถอะ

 

“ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันไปก่อนนะ ”

ซูยองยืนคอยอยู่นานก็ไม่เห็นว่าอีกคนจะพูดอะไรจึงจากไป ฝ่ายซันนี่ได้แต่ยืนมองทั้งที่ใจอยากจะรั้งไว้แต่ก็ไม่กล้า

 

“ โอ๊ยยย ยัยบ้าซันนี่ บ้าๆๆๆ... ”

หญิงสาวตีโพยตีพาย โกรธตัวเองจริงๆเลย ปล่อยโอกาสดีๆแบบนี้หลุดมือไปได้ยังไงกัน

 

“ เฮ้อ!!! ”

ร่างเล็กถอนหายใจอย่างเซ็งๆ ช่างเถอะ มันต้องมีโอกาสอีกแน่ๆ ซันนี่เปิดกระเป๋าสตางค์ของตนที่เพิ่งได้รับคืนมา มือบางพยายามดึงรูปที่ซ่อนอยู่ออกมาแล้วก็ต้องตกใจ เพราะรูปของซูยองที่เธอแอบถ่ายมาหายไป แถมรูปที่เธอถ่ายกับซองมินยังหายไปด้วย

 

“ เอ๊ะ หายไปไหน ”

ร่างเล็กกรอกตาไปมาอย่างใช้ความคิด พลางรื้อค้นจนทั่วทั้งกระเป๋าแต่ก็ไม่มี กว่าจะแอบถ่ายมาได้ก็สุดแสนที่ละลำบาก โฮๆๆ T-T

 

และแล้วก็คิดได้ ทำไมเธอไม่ไปถามเพื่อนของซูยองล่ะว่าตอนที่เค้าเก็บกระเป๋า เค้าได้หยิบอะไรออกไปบ้างหรือเปล่า พอคิดได้ดังนั้น ร่างเล็กก็รีบเก็บของวิ่งตามร่างสูงโปร่งของซูยองไปทันที แต่ดูเหมือนจะไม่ทันเพราะไม่เห็นแม้แต่เงา

 

“ ไปไหนแล้วนะ ”

ซันนี่มองซ้ายแลขวาแต่ก็ยังไม่เจอ แต่แล้วต้องสะดุ้งกับเสียงทุ้มที่ดังขึ้นจากด้านหลัง

 

“ หานี่อยู่เหรอครับ ”

ซันนี่หันไปมอง แล้วก็พบว่า ‘นี่’ ที่บุคคลลึกลับพูดถึงคือรูปของซูยองที่หายไป แต่พอรู้ว่าบุคคลลึกลับคือใคร หญิงสาวก็แทบจะวิ่งหนี

 

“ นาย!!!.... ”

 

TBC.
.........................................................................................................................

  สวัสดีค่ะ ตอนนี้รู้สึกว่าสองซี้กระต่ายกระรอกจะงานเข้าทั้งคู่ซองมินโดนอีทึกเรียกพบ ส่วนซันนี่ก็ต้องเผชิญหน้าบุคคลลึกลับชะตากรรมของทั้งคู่จะเป็นยังไงกัน น่าสงสารจริงๆ โฮะๆๆ 

  บ้านน้ำท่วมกันมั๊ยคะ มีแฟนฟิคหลายคนเลยที่ต้องประสบปัญหาน้ำท่วม ขอให้น้ำลดลงเร็วๆขอให้กลับคืนสู่สภาพปกติเร็วๆ ไรท์เตอร์เอาใจช่วยนะคะ 

  ส่วนNCตอนที่10 ขอได้ตลอดนะคะ ไรท์เตอร์ใจดี ไม่กัดค่ะ แล้วก็ไรท์เตอร์ไม่ได้เล่นเอ็มนะคะเพราะว่าใช้เน็ทจากแอร์การ์ด อืดได้อีก เล่นแล้วอารมณ์เสียเลยตัดสินใจไม่เล่นมันซะเลย ใครอยากคุยกับไรท์เตอร์ไปคุยได้ที่ my id.เลยค่ะ

  เจอกันตอนหน้า ขอบคุณที่ติดตามค่ะ ^^