คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : [Fic SJ KyuMin] Help Me!!! ช่วยด้วย แฟนผมหื่น 12
Chapter 12
“ ว่ายังไง พี่ถามว่าเข็มขัดเส้นนี้ของใคร ”
แม้ว่าสายตาของคังอินจะยังคงจ้องอยู่ที่เข็มขัด แต่ซองมินก็ยังไม่กล้าจะมองหน้าพี่ชายอยู่ดี
“ ... ”
มีเพียงแค่ความเงียบ ซองมินอึกอัก ไม่ยอมตอบและไม่กล้าสบตาจนคังอินต้องย้ำอีกครั้ง
“ ซองมิน!!! ”
คังอินคงสายตาดีเกินไปจึงเห็นว่าร่างเล็กของน้องชายสั่นน้อยๆแถมเม็ดเหงื่อเล็กๆยังผุดขึ้นที่หน้าผากอีกด้วย
“ เอ่อ....อ..อ๋อ ของฮยอกแจน่ะฮะ เมื่อวันก่อนฮยอกมานอนที่นี่ สงสัยคงลืมไว้ ”
โกหกคำโตออกไปซะแล้ว ซองมินสบตาพี่ชายอย่างกล้าๆกลัว แล้วก็ต้องรีบก้มหน้าหลบเพราะสายตาของคังอินตอนนี้น่ากลัวเหลือเกิน
“ ของฮยอก...จริงเหรอ ”
“ จริงสิฮะ ”
“ ฮยอกใช้ของแบบนี้ด้วยเหรอ ”
คังอินพึมพำกับตัวเอง ไล่มองเข็มขัดเจ้าปัญหาในมืออีกที ยังไงก็ไม่น่าเชื่อ ฮยอกแจที่เป็นเพื่อนสนิทของซองมิน นิสัยก็คล้ายๆกัน ไม่น่าจะชอบอะไรแบบนี้
“ ใช่ฮะ ตอนนี้ฮยอกเค้าฮิตของเท่ห์ๆน่ะฮะ เห็นบอกว่าจะเปลี่ยนสไตล์การแต่งตัว ”
“ จริงเหรอ ”
สายตาจับผิดยังคงส่งมาเรื่อยๆ ซองมินสูดหายใจเข้าลึกๆรวบรวมความกล้า ไหนๆก็เลือกที่จะโกหกแล้วก็ขอโกหกให้ถึงที่สุดละกัน
“ จริงสิฮะ ไม่เชื่อซองมินเหรอ ”
นั่นไง กระต่ายตัวแสบเข้าโหมดอ้อนอีกแล้ว เมื่อไหร่ที่แทนตัวเองว่าซองมินล่ะก็หมายถึงว่าซองมินกำลังอ้อน แล้วเค้าก็จะต้องยอมใจอ่อนทุกครั้ง แต่ครั้งนี้คังอินไม่อยากใจอ่อนเลย ดูก็รู้ว่าซองมินกำลังโกหก เจ้าของเข็มขัดเส้นนี้เป็นใครกันนะถึงทำให้ซองมินที่น่ารักของเค้ากล้าพูดโกหกแบบนี้
“ แน่นะ ”
คำถามของคังอินทำให้ซองมินถึงกับต้องกลืนน้ำลาย อย่ากดดันกันแบบนี้ได้มั๊ย แค่นี้ก็รู้สึกผิดจะแย่แล้ว
“ โอเคๆ ไม่ต้องทำหน้าเหมือนจะร้องไห้แบบนั้นก็ได้ รีบเข้านอนได้แล้ว ฝันดีนะกระต่ายน้อยของพี่ ”
คังอินตัดสินใจไม่เอาความ เค้าไม่อยากให้น้องชายที่รักต้องร้องไห้ บางทีอาจจะเป็นของเพื่อนจริงๆก็ได้
“ เช่นกันฮะ ผมรักพี่นะ กลับบ้านดีๆนะฮะ บ๊ายบาย ”
ซองมินโบกมือลาพี่ชาย เมื่อร่างของคังอินลับตาไปก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ตากลมมองไปที่เข็มขัดเจ้าปัญหาอย่างตำหนิ เกือบเป็นเรื่องใหญ่แล้วเชียว
“ คยูฮยอน ออกมาได้แล้ว พี่คังอินไปแล้ว ”
เงียบ... ไม่มีเสียงใดๆตอบรับ ไม่ใช่ว่าคยูฮยอนเป็นลมคาตู้ไปแล้วหรอกนะ ซองมินรีบตรงไปที่ตู้ด้วยความเป็นห่วง ผู้ชายตัวโตๆแต่ต้องนั่งอุดอู้อยู่ในตู้ใบเล็กๆ ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างเนี่ย
“ คยู นายยังโอเคอยู่รึเปล่า ”
ก็ยังเงียบอยู่ หรือว่าจะเป็นลมไปแล้วจริงๆ มือเล็กเปิดประตู้อย่างเร่งรีบ แต่ทันทีที่สองตามองเห็นภาพตรงหน้าก็ต้องอมยิ้ม
ภาพของคนรักที่นั่งหลับพิงผนังตู้ ดวงตาคมสองข้างปิดสนิท ใบหน้าที่ปกติจะดูเจ้าเล่ห์ก็กลับเรียบสงบ ทั้งที่ก็เคยนอนด้วยกันแต่ไม่ยักจะเคยเห็นคยูฮยอนหลับแบบไร้เดียงสาเท่านี้มาก่อน ดูสิ อมยิ้มน้อยๆด้วย เหมือนเด็กที่กำลังหลับฝันดีไม่มีผิด ว่าแต่คยูฮยอนกอดอะไรอยู่นะ ซองมินก้มลงดูวัตถุสีชมพูที่อยู่ในอ้อมกอดของคยูฮยอนใกล้ๆ
“ นี่มัน...เสื้อเรานี่ ”
เมื่อพิจารณาจนรู้แล้วว่ามันคือเสื้อยืดตัวเก่งสีชมพูของเค้าเอง ต่อมสงสัยก็ทำงานทันที แล้วทำไมคยูต้องเอาเสื้อเค้ามากอดด้วยล่ะ
“ คยู ”
มือบางเขย่าตัวคนที่กำลังหลับแต่ดูท่าเจ้าตัวจะฝันดีถึงไม่ยอมตื่นง่ายๆ ซ้ำยังปัดมือเค้าออกอย่างรำคาญ
“ อืม...พี่ซองมิน..น..หอมจัง ”
“ ? ”
อะไรหอม ซองมินไม่ปล่อยให้ตัวเองสงสัยนาน มือบางออกแรงเขย่าตัวคนร่างหนาทันที
“ คยู ตื่นได้แล้ว ”
“ อ..อือ... เช้าแล้วเหรอ ”
คนเพิ่งตื่นขยี้ตาเบาๆเพราะแสงจากหลอดไฟที่แยงเข้ามาในตา
“ เช้าบ้าอะไรล่ะ นายเผลอหลับไปในตู้ต่างหาก ”
ซองมินถอยหลังเปิดทางให้ร่างสูงออกมาจากตู้ ไม่รู้ว่าตู้มันเล็กไปหรือว่าคยูฮยอนตัวใหญ่เกินไปกันแน่ ขาตู้มันถึงได้ทำท่าจะหักมิหักแหล่ สงสัยงานนี้จะได้ซื้อตู้ใหม่
“ พี่ชายพี่กลับไปนานแล้วเหรอ ”
คยูฮยอนเอ่ยถามพร้อมกับพาตัวเองเดินไปที่ตู้เย็นก่อนจะรินน้ำขึ้นมาดื่ม
“ กลับไปพักนึงแล้ว ว่าแต่นายจะเอาเสื้อฉันไปไหน ”
ซองมินทักขึ้นทำให้คนที่กินน้ำอยู่ก้มลงมองเสื้อที่อยู่ในมือตัวเอง
“ อ...อ๋อ เปล่าฮะ สงสัยเผลอหยิบติดมือมาด้วย ”
“ แล้วนายไปหยิบมันมาทำไม มันแขวนอยู่ไม่ใช่เหรอ ดูสิยับหมดเลย ฉันขี้เกียจรีดใหม่นะ ”
ซองมินบ่นอย่างตำหนิแล้วดึงเสื้อในมือคยูฮยอนไปเก็บ คยูฮยอนมองตามแล้วถอนหายใจอย่างโล่งอก ดีนะที่กระต่ายน้อยไม่สงสัยอะไร เพราะถ้าสงสัยขึ้นมา คยูฮยอนก็ไม่รู้ว่าควรจะตอบอะไรออกไป
ต่อค่ะ
หน้าวิศวะกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยชื่อดัง ชายหนุ่มร่างสูงเดินตรงเข้ามา ในใจก็เฝ้าภาวนาให้ได้เจอคนที่อยากพบ อันที่จริงเมื่อวานคังอินก็มาที่นี่แล้วครั้งนึงแต่กลับไม่พบร่างบางที่อยากเจอ
“ อ้าว คุณคนเมื่อวานนี่เอง ”
คุณลุงยามที่นั่งอยู่หน้าคณะกล่าวทักทาย คุณลุงท่าทางใจดีเอ่ยถามตามหน้าที่
“ มาหาอาจารย์อีทึกใช่มั๊ยครับ เพิ่งเข้ามาเมื่อกี้นี้เอง ขึ้นไปได้เลยครับ ”
ชายหนุ่มก้มหัวขอบคุณแล้วเดินขึ้นไปอย่างอารมณ์ดี วันนี้มาไม่เสียเที่ยวจริงๆ
ดวงตาคมกวาดมองที่อยู่ที่เขียนไว้บนบัตรพลางมองหาป้ายชื่อหน้าห้องไปด้วย และในที่สุดก็เจอ คังอินยิ้มอย่างดีใจ ก่อนจะสูดลมหายใจเรียกความกล้าแล้วเคาะประตู
ก๊อก ก๊อก
“ เชิญครับ ”
เสียงหวานใสที่ตะโกนกลับมาทำให้หัวใจยิ่งเต้นแรง คังอินยกมือขึ้นลูบหน้าอกตัวเองเพื่อให้หัวใจเต้นเบาลงเพราะกลัวคนในห้องจะได้ยิน
“ ... ”
อีทึกรู้สึกตกใจ เค้าคิดว่าน่าจะเป็นนักศึกษาเสียอีก แต่กลับเป็นชายแปลกหน้าร่างใหญ่ ทำให้อีทึกรู้สึกระแวงขึ้นมา แต่เพื่อรักษามารยาทจึงส่งยิ้มพร้อมกับก้มหัวเล็กน้อยเป็นการทักทาย
“ คุณมีธุระอะไรกับผมหรือเปล่าครับ ”
“ เอ่อ...ผมเอานี่มาคืนครับ ”
ร่างสูงชูบัตรในมือโชว์ให้ร่างบางดู พออีทึกเห็นก็ยิ้มกว้าง บัตรประจำตัวอาจารย์ที่เค้าซุ่มซ่ามทำตกหายนั่นเอง ไม่นึกว่าจะมีคนใจดีเก็บได้แล้วเอามาคืน
“ ขอบคุณมากเลยนะฮะ ไม่ทราบว่าคุณเก็บมันได้ที่ไหนเหรอครับ ”
มือบางยื่นมือไปรับบัตรคืน พลางส่งยิ้มให้กับคนใจดี
“ เก็บได้ที่ร้านหนังสือน่ะครับ คุณคงจำไม่ได้ เราเคยเจอกันแล้วครั้งนึง ”
คังอินบอกพลางมองใบหน้าสวยหวานอย่างคาดหวัง ขอให้คุณนางฟ้าคนสวยจำเค้าได้ด้วยเถิด
“ งั้นเหรอครับ ผมก็คิดอยู่เหมือนกันว่าหน้าคุณดูคุ้นๆ เหมือนเคยเจอที่ไหน ”
อึทึกที่ได้ฟังคำบอกเล่าของคังอินก็ลองนึกตามดู และแล้วเค้าก็นึกออกว่าเคยเจอคนๆนี้ที่ร้านหนังสือนั่นเอง
ฝ่ายคังอิน พอได้ยินว่าอีทึกจำตัวเองได้ก็ยิ้มจนตาหยีอย่างดีใจ
“ ขอบคุณมากเลยนะครับ ถ้ามันหายไปผมคงลำบาก แต่ที่จริงคุณไปฝากกับตำรวจไว้ก็ได้ ไม่เห็นต้องลำบากเอามาคืนเองเลย ”
อีทึกพูดถูกทุกประการ ถึงจะทำบัตรใหม่ได้แต่ก็ต้องเสียเวลามากมายและเค้าก็ไม่ได้มีเวลาว่างมากถึงขนาดนั้น ดังนั้นเค้าจึงดีใจเหลือเกินที่ได้บัตรคืนมา
“ ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมก็ถือโอกาสมาเยี่ยมน้องด้วย น้องชายผมก็เรียนอยู่คณะนี้ แต่คุณอาจจะไม่รู้จักก็ได้ ”
คังอินไม่ได้คาดหวังว่าอาจารย์คนสวยจะรู้จักซองมิน เพราะเด็กในคณะมีเป็นพัน แต่ใครจะไปรู้ล่ะว่าอาจารย์อีทึกคนนี้ รู้จักน้องชายของคังอินเป็นอย่างดี
“ งั้นเหรอครับ คุณ เอ่อ.. ”
“ คิมยองอุนครับ ”
“ คุณคงรู้จักชื่อผมจากบัตรนั่นแล้ว แต่ผมขอแนะนำอย่างเป็นทางการอีกครั้งนะครับ ผมชื่อปาร์คจองซู แต่เด็กๆนักศึกษาชอบเรียกผมว่าอีทึก คุณจะเรียกว่าอีทึกก็ได้นะครับ ”
ร่างบางยิ้มอย่างขี้เล่น ทั้งที่ได้พบหน้ากันแค่ไม่กี่ครั้งแต่อีทึกกลับรู้สึกถูกชะตากับคนตรงหน้าเหลือเกิน รูปร่างที่ทั้งสูงทั้งใหญ่แบบหมีตัวโตแต่ไม่ทำให้อีทึกรู้สึกว่าน่ากลัว อาจจะเป็นเพราะใบหน้าหล่อๆนั้นด้วยล่ะมั๊ง พอยิ้มแล้วตาจะเป็นเส้นขีดดูน่ารัก ถ้าจะเปรียบผู้ชายตรงหน้านี้เป็นหมี กับคนอื่นๆอาจจะเป็นหมียักษ์น่ากลัว แต่ในสายตาของอีทึกแล้วกลับเป็นหมีเท็ดดี้ที่แสนจะน่ารัก
“ เมื่อกี้คุณบอกว่าน้องคุณก็เรียนอยู่ที่นี่ เค้าชื่ออะไรเหรอครับ เผื่อผมอาจจะรู้จัก ”
ยังไม่ทันที่คังอินจะได้ตอบอะไร โทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะของร่างบางก็ดังขึ้น มือเรียวหยิบโทรศัพท์ขึ้นรับ
“ สวัสดีครับ...ครับ...ได้ครับ...เอ่อ สักครู่นะครับ ”
ร่างบางหันกลับมาหาคังอินพลางส่งสายตาขอโทษขอโพยให้ซึ่งคังอินก็เข้าใจดี
“ ผมเสร็จธุระแล้ว ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวเลยแล้วกันนะครับ ”
ถึงแม้จะเสียดายที่ไม่ได้พูดคุย ทำความรู้อย่างเต็มที่แต่คังอินก็มีมารยาทพอจึงไม่อยู่รบกวนอีกต่อไป
“ ถ้าอย่างนั้นผมขอเบอร์ติดต่อของคุณไว้ได้หรือเปล่าฮะ ผมอยากจะเลี้ยงขอบคุณน่ะครับ ”
คำขอของอีทึกทำให้ร่างสูงที่กำลังห่อเหี่ยวดี๊ด๊าขึ้นมาทันที ถ้าร่างบางจะเลี้ยงขอบคุณก็หมายความว่าจะได้เจอกันอีกใช่มั๊ย คังอินไม่รอช้ารีบหยิบกระเป๋าเงินของตัวเองขึ้นแล้วหานามบัตรในนั้นแต่ก็ไม่มี เค้าจำได้ว่านามบัตรใบสุดท้ายที่ติดกระเป๋าไว้ให้ใครสักคนไปซะแล้ว แต่แล้วร่างบางกลับยื่นโทรศัพท์ของตัวเองมาให้ คังอินยิ้มแล้วรับมาก่อนจะกดเบอร์ตัวเองลงไป เมื่อเมมเสร็จก็คืนให้เจ้าของ อีทึกก้มหัวให้อีกครั้งอย่างขอบคุณซึ่งร่างสูงก็ยิ้มรับแล้วเดินจากไป
“ ผมจะรอคุณโทรมานะครับ คุณนางฟ้าคนสวย ”
คังอินพูดกับประตูหน้าห้อง ราวกับว่าประตูนี้จะสามารถส่งข้อความเข้าไปให้เจ้าของห้องได้ ร่างสูงมองอีกครั้งก่อนจะออกก้าวเดิน อย่างน้อยวันนี้ก็ได้คุยกับคนในฝัน หวังว่าพรุ่งนี้จะมีอะไรดีๆกว่านี้เข้ามานะ ^^
TBC.
.........................................................................................................
สวัสดีค่ะแฟนฟิคที่น่ารักทุกคน มาต่อที่เหลือแล้วค่ะ 50%ที่เหลือยกให้พี่หมีกับนางฟ้าเค้านะคะ รีดเดอร์อย่าเพิ่งเบื่อกันนะคะ เพราะคู่คังทึกนี่ก็เป็นตัวละครสำคัญอีกคู่นึงของเรื่องนี้ค่ะ แถมยังเป็นบุคคลสำคัญที่จะให้เนื้อเรื่องเข้มข้นขึ้นอีกด้วย เดี๋ยวตอนหน้าได้อ่านคยูมินแน่นอน ไรท์เตอร์สัญญา
ป.ล.ดูข่าวน้ำท่วมแล้วรู้สึกไม่ดีเลย ขอแสดงความเสียใจกับพี่น้องที่ต้องประสบเคราะห์ภัยด้วยนะคะ เข็มแข็งเข้าไว้ค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
ความคิดเห็น