คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : My Boss :: note00 (P r o l o g u e)
Prologue
(note 00)
“มินซอก?”
“ลู่หาน?”
ผมหลุดพูดชื่อของคนที่พยามจะลืมเขามาตลอดสองปี เราทั้งคู่ยืนมองหน้ากันด้วยความตกใจ หึ ก็ใครจะนึกล่ะว่าเขายังจะมีหน้ากลับมาเกาหลีอีกทั้งๆที่..
ทั้งๆที่เขาทิ้งผมกลับจีนโดยมีจดหมายบอกเลิกทิ้งไว้ให้ดูต่างหน้านี่นะ
พอนึกวันนั้นแล้วมันก็รู้สึกปวดไมเกรนขึ้นมาทันที แต่ความปวดตอนนี้มันก็ไม่มีมากเท่าความสงสัย ใช่ ตอนนี้ผมกำลังสงสัยว่าไอหมอนี้มันจะกลับมาทำไม! อยู่จีนไปเลยไม่ได้รึไง หึบังเอิญมากเกินไปแล้วล่ะโลกนี้ แต่ ทำไมต้องกลับมาให้คนอื่นเขา..อ่า ผมไม่อยากพูดคำว่าเสียใจเพราะหมอนี่เลย แต่ผมยอมรับว่าทุกครั้งที่นึกถึงเขาผมรู้สึกเสียใจมากจริงๆ.. สองปีแล้วที่ผมเลิกกับลู่หานและพยายามลืมเขาเนี่ย
แต่ถามว่าดีใจมั้ยที่เจอเนี่ย ก็ตอบได้ก้ำกึ่งๆว่าดีใจ แต่ถ้าถามว่าโกรธมั้ย ข้อนี้ผมได้แบบมั่นใจเลยว่า โกรธ
“ใครหรอ มินซอก?” พี่อี้ฟานที่ยืนอยู่ข้างๆผมพูด พอดีเราสองคนมาเดินเล่นที่สวนสาธารณะนี่และกำลังจะกลับบ้านกันโดยพี่เขาอาสาเป็นคนไปส่งแต่ก็.. ดันมาเจอไอเจ๊กนี่เข้าอ่ะนะ
“อ๋อ...” ผมมองหน้าคนตรงหน้าที่อยู่ในชุดสูทหรูเต็มยศตั้งแต่หัวจรดรองเท้า ก่อนจะหันไปฉีกยิ้มให้พี่อี้ฟานที่ยืนรอคำตอบอยู่
“.. คนเคยรู้จักน่ะครับ” ผมตอบพร้อมจับมือพี่อี้ฟานไว้แน่น “ขอตัวก่อนนะครับ แต่ตอนนี้ผมไม่สะดวก” ผมหันไปพูดและสังเกตเห็นว่าลู่หานกำลังมองมือของเราและจ้องหน้าพี่อี้ฟานเขม็ง แต่ผมเดาว่าเขาคงจะไม่ได้หึงผมหรอก ..แล้วจะหึงทำไมในเมื่อเขาทิ้งผมไป ก็แสดงว่าเขาหมดรักผมแล้วสิ
“ไปเถอะครับ พี่อี้ฟาน”
“ดะ..เดี๋ยวก่--”
ลู่หานกำลังจะพูดอะไรซักอย่างแต่ผมไม่ฟังเขา ก่อนจะกึ่งลากกึ่งจูงพี่อี้ฟานเขาไปที่รถ โดยไม่มองหน้าของอีกคนหลังพูดออกไป ผมได้ยินแต่เสียงพี่อี้ฟานพูดว่า ‘เดินช้าๆหน่อย’ ‘ทำไมถึงเดินออกมาแบบนั้น’ อยู่ตลอดระหว่างเดินมาที่รถแต่ผมก็ไม่ได้ตอบอะไรจนเดินมาหยุดอยู่ตรงรถหรูสีขาวของพี่อี้ฟานที่จอดไว้หน้าสวนนี้
“มินซอก..”
ผมเงยหน้ามองพี่เขา เมื่อรู้ว่าปล่อยให้ตัวเองเงียบมานาน “ครับ?”
“เราเป็นอะไรรึเปล่า”
“….”
“เรื่องผู้ชาย--” “โอเคพี่จะไม่ถามเราตอนนี้ก่อนแล้วกัน” พี่อี้ฟานยกมือขึ้นลูบหัวผมเบาๆพร้อมกอดผมอยู่ในท่านั้น หลังผมไม่รอให้พี่เขาพูดถึงผู้ชายคนนั้นผมก็ตัดสินใจโผกอดพี่เขาไว้แน่นและซุกหน้าลงบนอกของพี่เขา และแน่นอนว่าผมไม่ร้องไห้หรอก แต่ผมก็ไม่ได้อ่อยพี่เขานะ พี่อี้ฟานเขาเป็นรุ่นพี่ของผม ผมไม่คิดอะไรกับพี่เขานอกจากรุ่นพี่ที่นับถือหรอก แต่.. เวลากอดพี่เขาแบบนี้แล้วไม่รู้ทำไมความรู้สึกแย่ๆมันก็หายไปเลย คือ.. ที่ผมจะบอกก็คือพี่เขาอบอุ่นมาก
ผมว่า.. ความรู้สึกตอนกอดพี่อี้ฟานกับกอดไอหมอนั่น มันให้ความรู้สึกเดียวกันนะ คือรู้สึกดีน่ะ
แต่แค่.. ผมไม่รู้ว่าอ้อมกอดไหนดีที่สุด
[ Luhan Part]
ในหัวผมตอนนี้มีแต่ความสงสัยเรื่องไอหน้าหล่อนั่นกับมินซอก และประโยคที่ฟังแล้วรู้สึกเหมือนมีหลุมดำอยู่ตรงอกซ้าย
‘คนเคยรู้จักน่ะครับ..’
เช้ออออ นึกว่าทำแบบนั้นแล้วคนอย่างลู่หานจะเจ็บรึไง แค่นั้นจิ๊บๆโห่วว จับมือกับไอหน้าหล่อนั่นแล้วคิดว่าจะหึงไง? บอเลยว่า! …อ่า ยังไงดีล่ะ จะว่าหึงก็หึงนะ แต่ผมเป็นคนบอกเลิกมินซอกแล้วชิ่งไปเองนี่ ..จะมีสิทธิ์ไปหึงอะไรเขากับแฟนใหม่ล่ะครับ
ผมแค่นยิ้มให้กับความรู้สึกโง่ๆของตัวเองก่อนจะล้วงกระเป่ากางเกงแล้วเดินไปหาม้านั่งนั่งแถวๆนั้น เมื่อหาที่นั่งวิวดีใต้ต้นไม้ใหญ่เรียบร้อยผมก็จัดการล้วงโทรศัพท์ขึ้นมาจะดูเวลา ไม่น่าลืมนาฬิกาเลยครับจะดูเวลาทีต้องล้วงโทรศัพท์ขึ้นมาดูตลอด มันทำผมให้ดูเหมือนคนติดโทรศัพท์อ่ะ นี่ถ้ามินซอก..
….
“ถ้ามินซอกรู้ป่านนี้คงด่าเราจนหูชาแล้วล่ะ”
‘ย่าห์ ทำไมถึงขี้ลืมแบบนี้ห้ะลู่หาน!’
‘ถ้าโทรศัพท์แบตหมดขึ้นมา แล้วนายจะดูเวลายังไง’
‘เดี๋ยวก็ไปผิดเวลาสัมพาทย์งานหรอก’
ผมพูดเลียนเสียงเล็กๆของมินซอกตอนนั้นเบาๆ ก่อนจะเผลอยิ้มคนเดียวออกมาอย่างอดไม่ได้เวลานึกถึงหน้ามินซอกตอนบ่นแล้วมันก็ตลกจริงๆนั่นแหละครับ.. มินซอกน่ะโครตขี้บ่น ขี้จุกจิกเลยว่ะ
นั่งไปซักพักผมก็นึกขึ้นได้ว่าผมมาที่นี่เพราะมีคนนัดผมไว้ พอหยิบโทรศัพท์ขึ้นดูเวลาเรียบร้อยตอนนี้ก็ป็นเวลา 18:30 น. ซึ่งนั่นมันเลยเวลานัดมาประมาณห้านาทีแล้วเห็นจะได้ ผมเลยกดโทรหาคนที่นัดผมมาแล้วต้องให้ผมมานั่งรอทันที
รอสายได้ไม่นานคนปลายสายก็รับ
(ครับ ท่านประธาน)
T A L K I E
บอสข่าาาาา #มายบอสลู่หมิน
ความคิดเห็น