ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ที่โรงอาหาร
"หวัดดีชาวโลก พี่ปาร์คสุดหล่อมารายงานตัวละคร้าบบ!!"
เสียงทุ้มดังลั่นทำให้สามสหายที่นั่งอยู่ที่โต๊ะม้าหินอ่อนโต๊ะประจำด้านล่างอาคารเรียนจำต้องหันมามองผู้มาใหม่ที่ส่งเสียงดังรบกวนสรรพสิ่งในโรงเรียนตั้งแต่เช้า
"ไงมึง มาเช้าได้นะวันนี้ เหลือเชื่อ" จงอินที่กำลังง่วนกับการแย่งขนมของคนข้างๆ เงยหน้าขึ้นมาทักเพื่อนตัวสูงที่นานๆทีจะมาทันเข้าแถว
"โถ่วว น้องจงอินเห็นพี่ปาร์คเป็นใครครับ นี่นักเรียนดีเด่นเลยนะ" คนเราบางทีก็มั่นใจในตัวเองมากเกินไป
"นักเรียนดีเด่นจริงๆด้วย" ชานยอลยิ้มรับ ทำหน้าระรื่น ถ้าไม่ได้ยินประโยคถัดมาของคนข้างๆจงอินซะก่อน
"ดีเด่นในเรื่องชั่วๆอ่ะนะ"
"สัสโอเซ ปากวอนตีนแต่เช้าเลยนะมึง"
"กูพูดความจริง" โอเซฮุนสวนกลับมาด้วยใบหน้านิ่งๆ
"ความจริงของตัวมึงน่ะสิ" คนหลงตัวเองตอบกลับ เซฮุนส่ายหน้า บางทีก็เหนื่อยจะเถียงกับมัน
"เออ วันนี้ทำไมไอ้หมาไม่ทักทายกูเลยอ่ะ ฮัลโหลน้องแบค วันนี้พี่ปาร์คแต่งตัวหล่อป่ะ"
คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมามองคนถามอย่างเสียไม่ได้ ก็ไม่เห็นมันจะแต่งตัวต่างจากวันอื่นตรงไหน ก็ชุดนักเรียนธรรมดาๆ เหมือนที่พวกเขา เหมือนที่นักเรียนหลายร้อยคนที่นี่ใส่นั่นแหละ
เมื่อเห็นว่าไร้สาระจึงส่ายหน้า ถอนหายใจหนึ่งทีหันไปจดจ่อกับหนังสือตรงหน้าต่อ
"จิ๊ น้องแบคไม่สนใจพี่ปาร์คเลยอ่ะ" ชานยอลจิ๊ปากขัดใจ
"แล้วนั่นอ่านทำไมอ่ะ?"
ถามเมื่อเห็นคนตัวเล็กเอาแต่ก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือตรงหน้าอย่างไม่สนใจใคร ในมือมีปากกาไฮไลท์สีสดใสคอยขีดเน้นย้ำประโยคที่สำคัญๆ แบคฮยอนเงยหน้าขึ้นมามองชานยอลอีกครั้ง ทำหน้าเหนื่อยใจกับคนที่ไม่เคยรู้เรื่องอะไรเลย
"วันนีมีเทสใหญ่ของเจ๊โหดวิชาฟิสิกส์คาบแรก ที่เจ๊แกบอกไว้เมื่ออาทิตย์ก่อน จำไม่ได้รึไง"
"อ่อ" พยักหน้ารับคำ
เดี๋ยวนะ....
เทสใหญ่วิชาฟิสิกส์...
.
.
.
"เชี่ยแบคคค!! ทำไงดี กูลืม!"
งานซวยเข้าพี่ปาร์คอีกแล้วครับท่าน
...................................
ผ่านช่วงเวลาตอนเช้ามาได้อย่างว่องไว ตอนนี้พี่ปาร์คแอนด์เดอะแก๊งค์ย้ายก้นมาสถิตที่โรงอาหารของโรงเรียน
ทำไมต้องโรงอาหารน่ะเหรอ
ก็พักเที่ยง ก็พวกกูมากินข้าวไง
มาถึงก็แสดงพุ่งไปหาโต๊ะประจำ โยนสมุดไปบนโต๊ะ แสดงอาณาเขตทันทีว่าตรงนี้มีคนจองแล้ว ต่างฝ่ายต่างแยกย้ายไปซื้ออาหารมาใส่ท้องตนเอง
"มึงนั่งนี่แหละ จะกินไรเดี๋ยวกูซื้อให้" จงอินบอกพลางกดไหล่คนตัวขาวให้นั่งลงบนเก้าอี้
"ทำไมอ่ะ กูอยากไปซื้อเองอ่ะ" เซฮุนหันไปเถียง มองชานยอลกับแบคฮยอนที่เดินลัดเลาะเด็กนักเรียนจำนวนมากในโรงอาหารอย่างชำนาญ
"เฝ้าของไงสัส เห็นมั้ย นั่นสมุดไอ้แบคอ่ะ เกิดมีคนขโมยไปทำไง นั่นมันขุมทรัพย์ล้ำค่าเลยนะมึง ไม่มีมันกูสอบไม่ผ่านเลยนะเว้ย" คนผิวเข้มว่า มือชี้ไปยังสมุดของแบคฮยอนที่พองหน่อยๆ เนื่องจากคนตัวเล็กเปิดอ่านและจดเล็กเชอร์ความรู้ลงไปเป็นประจำ
โอเซฮุนมองตามมือที่ชี้ ก็แค่สมุดเล่มเดียว? แต่ก็ไม่อยากเถียงกับอีกคนที่ปากหมายิ่งกว่าอะไร จึงตามใจไปละกัน
"เออ ก็ได้ งั้นกูเอาข้าวราดแกงร้านประจำนะ แล้วก็ชานมไข่มุกรสช็อคโกแลตนะ บอกคนขายว่าของเซฮุน ถ้าเค้าทำหน้างงก็บอกไปว่าขอแบบพิเศษ" สั่งอีกคนไปตามที่ตัวเองต้องการ ก็ดีเหมือนกัน ไม่ต้องไปเบียดกับคนเยอะๆอีก
เซฮุนมองตามแผ่นหลังของอีกคนที่เดินเบียดไปตามนักเรียนจำนวนมากในโรงอาหาร จนกระทั่งคนโดนเบียดเดินไปพ้นระยะสายตา ใบหน้าสวยหันกลับมามองสมุดของอีกคนที่วางอยู่บนโต๊ะกองรวมอยู่สมุดของเขา แบคฮยอนและชานยอล ดึงออกมาเปิดๆดู เจอกับลายมือไก่เขี่ยของคนตัวดำ ทำให้หลุดยิ้มขำกับตัวเองเบาๆ
ในเดอะแก๊งค์เซฮุนสนิทกับจงอินที่สุด คงเป็นเพราะว่าตอนเพิ่งเข้ามาใหม่ๆจงอินเป็นคนที่เดินเข้ามาชวนเขาไปกินข้าวละมั้ง จากนั้นก็มาเจอกับแบคฮยอน คนตัวเล็กหน้าตาเหวี่ยงๆ กับชานยานที่หลงตัวเองมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ถึงจะเพิ่งรู้จักเป็นเพื่อนกันไม่กี่ปี แต่เซฮุนก็สนิทและไว้ใจเพื่อนกลุ่มนี้มากที่สุด รวมทั้งจงอินด้วย ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่จงอินเข้ามาอยู่ในสายตาของเซฮุนตลอด ไม่ว่าตอนไหน บางทีเขาก็ไม่รู้ตัวเลยว่ามองหาคนกวนตีนคนนั้นอยู่ตลอดเวลา แต่จงอินก็ไม่ได้มีท่าทางว่าคิดกับเซฮุนเกินไปกว่าคำว่าเพื่อน
ในเดอะแก๊งค์เซฮุนสนิทกับจงอินที่สุด คงเป็นเพราะว่าตอนเพิ่งเข้ามาใหม่ๆจงอินเป็นคนที่เดินเข้ามาชวนเขาไปกินข้าวละมั้ง จากนั้นก็มาเจอกับแบคฮยอน คนตัวเล็กหน้าตาเหวี่ยงๆ กับชานยานที่หลงตัวเองมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ถึงจะเพิ่งรู้จักเป็นเพื่อนกันไม่กี่ปี แต่เซฮุนก็สนิทและไว้ใจเพื่อนกลุ่มนี้มากที่สุด รวมทั้งจงอินด้วย ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่จงอินเข้ามาอยู่ในสายตาของเซฮุนตลอด ไม่ว่าตอนไหน บางทีเขาก็ไม่รู้ตัวเลยว่ามองหาคนกวนตีนคนนั้นอยู่ตลอดเวลา แต่จงอินก็ไม่ได้มีท่าทางว่าคิดกับเซฮุนเกินไปกว่าคำว่าเพื่อน
เฮ้อ...
.
.
.
อย่างเขานี่คงเข้าข่ายเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อสินะ
................................
"แม่ง แถวยาวชิบ" ชานยอลยืนเขย่งพยายามชะโงกหน้าไปดูตรงหัวแถวร้านก๋วยเตี๋ยวเจ้าโปรด วันนี้คนกินร้านนี้เยอะใช้ได้ ไม่ใช่ใช้ได้หรอก โครตเยอะต่างหาก ไม่รู้ว่าเจ๊เจ้าของร้านแกแจกฟรีหรือยังไง คนมารุมกันทั้งโรงอาหาร(เว่อร์)
คนตัวสูงเอามือลูบท้องตัวเอง หิวแล้วอ่า กระเพราะเริ่มร้องหาอาหาร แต่เขาอยากกินร้านนี้มากเลยอ่า กินข้าวมาหลายวันแล้ว ตอนนี้ร่างกายพี่ปาร์คมันร่ำร้องหาเส้น! และเส้นที่ว่าต้องเป็นเส้นก๋วยเตี๋ยวของเจ๊ร้านก๋วยเตี๋ยวแห่ง xoxo ไฮท์สคูลเท่านั้น!
แต่แถวยาวเป็นบ้าเลย
แต่ก็อยากกินอ่า
แต่คนก็เยอะ ทำไงดี
มองไปตามแถวยาวไปจนถึงหน้าร้าน จึงตัดสินใจได้
"เอาวะ! เรามันลูกผู้ชาย ลูกผู้ชายที่ดีมันต้องรู้จักอดทน" ว่าแล้วก็ก้าวเท้าไปต่อแถวทันที
.................................
"ไม่ไปซื้อข้าวเหรอเซฮุน" แบคฮยอนถามเมื่อเห็นเพื่อนตัวขาวนั่งอยู่คนเดียว พลางวางจานข้าวกับน้ำลงบนโต๊ะ
"กัมจงไปซื้อให้น่ะ นั่นไงมาแล้ว" เซฮุนตอบเพื่อนร่างเล็ก
"นานเป็นชาติเลยนะมึง" หันไปพูดกับอีกคนที่กระแทกจานข้าวกับแก้วชานมที่สั่งลงตรงหน้าเขา
"ก็ไอ้ชานมมึงนี่สิ คนเยอะเป็นบ้า ไหนไอ้พิเศษๆของมึงอีก เจ้าของร้านเขาเลยทำอยู่นาน" จงอินว่า พลางหย่อนก้มนั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามคนตัวขาว เลื่อนจานข้าวของตัวเองมาตรงหน้า ก่อนลงมือจ้วงเอาๆ
"แล้วนี่ชานยอลไปไหน" จ้วงๆเสร็จก็เงยหน้าขึ้นมองรอบโต๊ะทีนึงจึงเห็นว่าสมาชิกไม่ครบ
"ไปรอแดกก๋วยเตี๋ยวอยู่นู่น" แบคฮยอนตอบพยักเพยิดไปยังร่างสูงที่เห็นแวบๆผ่านกระแสผู้คนที่หน้าร้านก๋วยเตี๋ยว
"เหอะ แถวยาวขนาดนั้น ชาตินี้แม่งจะได้กินมั้ยวะ" จงอินว่าหลังจากหันไปมองตามแบคฮยอน
....................................
ในที่สุดพี่ปาร์คก็มาถึงหัวแถวหลังจากการรอมายาวนานแล้วครับท่าน ร่างสูงยิ้มร่าอวดฟันสามสิบสองซี่ให้เจ๊เจ้าของร้านที่จำหน้าเขาได้ดี อ้าปากสั่งก๋วยเตี๋ยวหมูมะนาวเส้นเล็กที่เล็งมานานแสนนาน
"เจ๊ๆ เอาเตี๋ยวหมูมะนาวเส้นเล็ก ขอหมูเยอะๆ ผมเด็กกำลังโต"
เจ๊เจ้าของร้านยิ้มขำ เพราะคุ้นเคยกันดี และหันไปทำให้ ไม่นานก๋วยเตี๋ยวหอมฉุยก็มาตั้งตรงหน้า ชานยอลเอื้อมมือไปเตรียมจ่ายตัง
แต่ครับแต่!!!!!
ดันมีร่างสูงๆของใครอีกคนแทรกตัวมาชะโงกหน้าคุยกับเจ๊ก่อน
"นูน่าครับ ผมมาเอาของที่สั่งไว้น่ะครับ"
"ตายแล้วพ่อหนุ่ม เจ๊ลืมไม่ได้เตรียมไว้เลยล่ะ ทำไงดี" เจ๊ทำท่าเอามือทาบอก ตกกะใจเมื่อเห็นหนุ่มหล่อระยะประชิด
"ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมรอได้" อี้ฟานยิ้มแสนดีให้เจ๊คนขายที่ทำตาหวานเยิ้มเคลิ้มไปกับรอยยิ้มนั้น
คือ....
ตอนนี้ตังของพี่ปาร์คกำลังเป็นม่าย
มือเรียวที่กำตังยื่นมือไปให้เจ๊คนดีเริ่มชาเพราะยื่นค้างไว้นานเกิน ก็อยากจะตั้งตังไว้แล้วหยิบถ้วยเตี๋ยวหมูที่รักไปเลยแต่ก็มีมารยาทพอที่จะรอให้คุณแม่ค้าพูดกับไอ้หล่อเสร็จก่อน
แต่คือสนใจกูหน่อยอ่ะ เนี่ยอ่ะตังๆ จะเอามั้ย
"เอาอย่างนี้ ของพ่อหนุ่มสั่งเตี๋ยวหมูมะนาวเส้นเล็กใช่มั้ย ก็เหมือนกับของพ่อหนุ่มคนนี้" เจ๊พูด ชี้มือมาที่ชานยอลที่กำลังทำหน้าเอ๋อเข้าขั้น สั่งเหมือนกันแล้วมันยังไงวะ
"งั้นเดี๋ยวพ่อหนุ่มเอาของพ่อหนุ่มนี่ไปก่อนละกัน ส่วนพ่อหนุ่มคนนี้เดี๋ยวเจ๊ทำให้ใหม่" เจ๊แกพูดเองเออเองตกลงเสร็จสรรพมือคว้าชามก๋วยเตี๋ยวที่เคยเป็นของชานยอลยื่นไปให้อี้ฟานที่ยืนทำหน้าคนดีอยู่ทันที
"งั้นเดี๋ยวพ่อหนุ่มเอาของพ่อหนุ่มนี่ไปก่อนละกัน ส่วนพ่อหนุ่มคนนี้เดี๋ยวเจ๊ทำให้ใหม่" เจ๊แกพูดเองเออเองตกลงเสร็จสรรพมือคว้าชามก๋วยเตี๋ยวที่เคยเป็นของชานยอลยื่นไปให้อี้ฟานที่ยืนทำหน้าคนดีอยู่ทันที
"อะไรอ่ะเจ๊ ผมมาก่อนไอ้หล่อนี่นะเห้ย เอาของผมไปใช้มันทำไมอ่ะ" โวยวายครับ งานโวยวายต้องมาครับตอนนี้
"พ่อหนุ่มคนนี้น่ะเขามาสั่งไว้ตั้งแต่ตอนสายๆ บอกจะมาเอาตอนเที่ยง จ่ายตังไว้แล้ว แต่เจ๊ดันลืมทำให้เขา เดี๋ยวเอาถ้วยนี้ให้เขาไปก่อน ของเราเดี๋ยวเจ๊ทำให้ใหม่" เจ๊แกว่า
อี้ฟานรับถ้วยก๋วยเตี๋ยวที่พี่ปาร์ครอมานานแสนนานไป หันมากระตุกยิ้มมุมปากใส่ชานยอลทีนึง ทำเอาคนถูกเยาะเย้ยทำหน้าหงิกบอกบุญไม่รับ
คิดว่าทำแบบนั้นแล้วหล่อตายแหละไอ้นี่
ก็ได้แต่กระฟัดกระเฟียดฟาดงวงฟาดงาอยู่ในใจ หันไปมองเจ๊ที่กำลังทำก๋วยเตี๋ยวถ้วยใหม่ให้เขาอยู่อย่างคล่องแคล่ว
"งั้นถือเป็นค่าที่ผมเสียสละ เจ๊อย่าลืมแถมหมูกับเกี๊ยวให้ผมด้วยนะ"
.................................
"มาแล้วครับมาแล้ว พวกมึงอย่ารีบแดกกันดิว้า รอกูด้วย" คนตัวสูงพาชามก๋วยเตี๋ยวลัดเลาะผู้คนกลับมาหาผองเพื่อนที่โต๊ะอย่างว่องไว
"ไม่มากินชาติหน้าเลยอ่ะมึง" แบคฮยอนหันมาบ่นด้วยสีหน้านิ่งๆ
"โถ น้องแบคนี่พี่ปาร์ครีบที่สุดแล้วนะ แต่ดันมีคนแซงคิวพี่ปาร์คอ่ะ" บอกน้องแบคคนดี มือใช้ตะเกียบคีบเส้นขึ้นมาใส่เข้าปากอย่างรวดเร็ว
"ใครวะ" ไอ้กัมจงที่กำลังกินยังกับอดอยากมาจากชาติไหนก็ไม่รู้ถาม
"ไอ้เหี้ยที่คิดว่าตัวเองหล่อจังแล้วน่ะสิ" ฮึ่ม คิดแล้วก็โมโห
ปากก็ซูดเส้นก๋วยเตี๋ยวเข้าปากไป กวาดตามองไปรอบๆโรงอาหาร สายตาเจ้ากรรมดันไปสะดุดกับโต๊ะใกล้ๆ
"คนนั้นไง"
เหล่าเดอะเเก๊งค์หันไปมองตามที่ชานยอลพยักเพยิด พร้อมใจกันมองไปยังโต๊ะไม่ใกล้ไม่ไกลจากโต๊ะที่พวกเขานั่งอยู่ โต๊ะนั้นท่าทางจะเป็นโต๊ะของพวกพี่ม.6 แบคฮยอนเบ้ปากทันทีที่เห็นว่ามีกวางเมาเค้กนั่งอยู่ที่โต๊ะนั้นด้วย
"เอ้า พี่สุดหล่อเจ้าของเค้กคนสวยนี่มึง" จงอินที่เอี้ยวตัวไปมองซะคอแทบหลุดหันมาบอกชานยอล
"ก็ใช่น่ะสิ" ชานยอลว่าพลางสูดเส้นก๋วยเตี๋ยวช้าๆ ดวงตาสวยจ้องเขม็งไปยังคนที่บังอาจเอาก๋วยเตี๋ยวถ้วยของเขาไปอย่างเคียดแค้น
ถ้วยนั้นกูรอตั้งสามชาติเชียวนะ
อีกคนเหมือนจะรู้ตัวเลยเหลือบตามามอง เมื่อเห็นว่าคนตัวสูงหน้าหวานที่อายุอ่อนกว่ากำลังนั่งจ้องเขาอย่างกับจะสับเขาเป็นชิ้นๆด้วยสายตางั้นแหละ อี้ฟานกระตุกยิ้ม ยักคิ้วกวนๆให้ทีนึง
"นั่นเค้ายักคิ้วให้มึงป่ะ? ท่าทางเค้าเหมือนรู้จักมึงนี่ ไม่เข้าไปทักทายหน่อยรึไง" ไอ้โอเซพูดหลังจากที่เห็นคนหน้าหล่อโต๊ะนู้นหันมายักคิ้วให้หมาบ้าโต๊ะนี้ที่ทำหน้าอย่างกับจะงาบหัวคน
"เหอะ ไม่จำเป็น" ตอบเสียงสะบัดๆ
"ก็เห็นมึงทำหน้าเหมือนจะกินหัวเค้าก็เลยนึกว่าอยากจะคุยด้วยอะไรด้วย" คนตัวขาวพูดเรื่อยๆ มือเรียวยกแก้วชานมที่คนผิวเข้มไปซื้อใหัขึ้นมาดูดช้าๆ
"มันเป็นเรื่องของลูกผู้ชาย ผู้ชายแมนๆเขาก็ทักทายกันแบบนี้แหละ" ไม่ว่าเปล่า ชานยอลยังยักคิ้วกลับทำหน้ากวนตีนส่งไปด้วย แอบรู้สึกสะใจนิดๆที่เห็นคนทางนู้นหางคิ้วกระตุกหน่อยๆ(สายตาดีไปไหน)
"ที่จริงถ้าให้ดีมันต้องเดินเข้าไปต่อยหน้าสักที"
"บ้าบอจริงมึงนี่ เซฮุนอย่างไปสนใจมันเลย หน้าตาเค้าก็ดูเป็นคนดีนี่" แบคฮยอนว่า จิกคนตัวสูงที่ชอบทำตัวบ้าๆไปทีนึง
"หึ" มือเรียวใหญ่ยกแก้วน้ำขึ้นมาดูดหนึ่งที "พวกมึงไม่รู้อะไรล่ะสิ"
"รู้อะไร" คนตัวเล็กถาม ทั้งโต๊ะหันมามองหน้าชานยอลที่ตอนนี้กำลังทำหน้าปลาบปลื้มสุดๆที่ได้เป็นที่สนใจของเพื่อนๆ
"อะแฮ่ม" กระแอมทีนึงเตรียมจะเล่าเรื่อง
แต่ระดับพี่ปาร์คแล้ว จะให้เล่าฟรีๆได้ไงกัน
แต่ระดับพี่ปาร์คแล้ว จะให้เล่าฟรีๆได้ไงกัน
"พูดว่าพี่ปาร์คหล่อมาดแมนแฮมซั่มที่สุดในโรงเรียนก่อนแล้วจะบอก"
"...."
"พวกกูว่าพวกกูไม่อยากรู้แล้วว่ะ" ว่าแล้วคนผิวเข้มก็หันไปสนใจอาหารตรงหน้าต่อ พร้อมกับอีกสองหน่อที่หันไปสนใจอาหารของตัวเอง
"เย้ย เดี๋ยวก่อนสิมายเฟรนด์ อย่าเมินเค้าสิ งั้นเดี๋ยวพี่ปาร์คจะเล่าให้ฟังนะ" ชานยอลรีบกอดขา(?)ทันที
"พี่ปาร์คจะสมมติว่าเพื่อนๆพูดประโยคนั้นแล้วก็แล้วกัน เรื่องมันมีอยู่ว่า..." เว้นจังหวะเพื่อให้เพื่อนๆอยากรู้
"วา ว่า ว้า ว่า ..."
ปึง!!!
"ลีลามากก็ไม่ต้องเล่า" แบคฮยอนเป็นคนที่หมดความอดทนก่อนเพื่อน ลุกขึ้นยืนฟาดมือลงบนโต๊ะดังปึงจนคนทั้งโรงอาหารหันมามอง แต่คนตัวเล็กหาสนใจไม่
"ใจเย็นจ้ะเบบี๋ นั่งลงเถอะ พี่ปาร์คจะเล่าจริงๆแล้ว"
..................................
"ปึง!!!"
เสียงฟาดฝ่ามือลงบนโต๊ะดังมาจากโต๊ะใกล้ๆ เรียกความสนใจจากคนในโรงอาหารให้หันไปมองได้ไม่ใช่น้อย ลู่หานหันไปตามเสียงจึงเห็นร่างคุ้นตาท่าทางฟิวส์ขาดที่กำลังยืนเท้าสะเอวชี้หน้าเพื่อนร่วมโต๊ะที่กำลังทำหน้าจ๋อย ตัวสั่นปลกๆ
"เฮ้อ" ลู่หานถอนหายใจ
ลูกหมาตัวนี่นะ...
"ทำไมชอบทำตัวเด่นจังนะ" ปากพึมพำคำถามที่เหมือนไม่ต้องการคำตอบเบาๆ
หันไปมองร่างเล็กที่ยอมนั่งลงหลังจากที่เพื่อนตัวสูงที่นั่งตรงข้ามเกลี้ยกล่อม ลู่หานรู้สึกคุ้นๆหน้าเด็กตัวสูงหูกางๆคนนั้น อ่อ ใช่ คนที่เจอในร้านเบเกอรี่นั่นเอง
คิดได้ก็หันไปทางเพื่อนสุดหล่อที่กำลังหันมองไปทางโต๊ะนั้นเหมือนกัน ก่อนจะยิ้มเบาๆ
เด็กของอู๋ อี้ฟาน ไม่น่าทำให้หมาน้อยของเขาโมโหเลย
................................
"ตกลงก็คือมึงเคยเจอเค้าที่ร้านเบเกอรี่วันนั้น แล้วเค้าก็คือคนที่กลับมาต่อที่เกาหลีหลังจากไปแลกเปลี่ยนที่แคนาดามาปีนึง และก็เป็นคนกักตัวมึงไว้ทำให้สมัครชมรมบาสสุดที่รักของมึงไม่ทัน แล้วมึงก็ดันไปทำร้ายร่างกายเค้าแล้วดันไปเจอเค้าอีกทีที่ร้านเค้ก แล้วเมื่อกี้เค้าก็แซงคิวก๋วยเตี๋ยวมึงว่างั้น?" แบคฮยอนสรุป
"อือ นั่นแหละ เห็นยังว่าไอ้หน้าหล่อนั่นน่ะเป็นคนยังไง" ชานยอลรับคำหลังจากเล่าเรื่องทั้งหมดให้เพื่อนตัวแสบทั้งสามฟัง
"ก็ไม่ยังไงนะ ถ้าถามกูมึงอ่ะเลวกว่าเยอะ ทั้งด่า ทั้งไปเตะน้องชายเขา เกิดเป็นหมันขึ้นมาทำไง" จงอินว่า
ชานยอลหันหน้าขวับไปมองไอ้ดำที่นั่งข้างๆทันที
"กูทำเพื่อป้องกันตัวเว้ย ก็ไม่ได้อยากจะไปเตะโดนนักหรอก"
"งั้นเหรอ ที่จริง กูแค่คิดว่าช่างบังเอิญจังเลยนะ ไปไหนก็เจอ" จงอินบอกพลางยิ้มกรุ้มกริ่ม
"เอ... หรือว่าจะเป็นพรหมลิขิต"
"เอ... หรือว่าจะเป็นพรหมลิขิต"
พรวดดด!!
น้ำที่กำลังดื่มอยู่พุ่งออกจากปากทันที ยังดีที่แบคฮยอนที่นั่งตรงข้ามเอียงหลบทัน
"ซกมกจริง"
"มึงว่าไงนะไอ้กัมจง พรหมลิขิตพร่อง มึงดูมันแล้วดูกู มึงเห็นมั้ย แมนทั้งคู่ แล้วใครจะเป็นรับห่ะ!" คนตัวสูงทำหน้าเคียดแค้น
"แล้วอีกอย่างกูเกลียดมัน! มันบังอาจจีบพี่อี้ชิงคนสวยของกู!"
"ห้ะ!"
ครั้งนี้กลายเป็นเดอะแก๊งค์ที่ตกใจ โดยเฉพาะจงอินที่เคยตามจีบอี้ชิง
"เป็นไงล่ะ อึ้งล่ะสิ พวกมึงรู้มั้ยนะว่า พี่อี้ชิงน่ะทั้งเป็นห่วง ทั้งประคบประหงมมัน อี้ฟานเจ็บมั้ย อี้ฟานอย่างนู้น อี้ฟานอย่างนี้" ชานยอลจีบปากทำเสียงแหลมๆเล็กๆ ทำหน้าถือไพ่เหมือนกว่า ใส่ไฟเผาคนสูงกว่าเขาที่นั่งอยู่ทีโต๊ะนู้นทันที
"เห้ย แม่งเล่นพี่อี้ชิงเลยเหรอวะ" จงอินทำหน้าถมึงทึง "ไอ้ชานยอล มึงต้องจีบพี่อี้ฟานอะไรนั่นซะ แม่งจะได้ไม่มายุ่งกับพี่อี้ชิงของกูอีก"
"เห้ย! ไหงงั้นวะสัส ไม่เอา กูแมนนะเว้ย" คนถูกสั่งบ่ายเบี่ยงรีบปฏิเสธทันที ขนลุก ให้เขาไปจีบไอ้เสาไฟนั่นน่ะนะ ไม่เอาหรอกสยองพิลึก ยิ่งหน้าตามันที่ดูแมน(กว่า)แล้ว งานนี้พี่ปาร์คขอถอนตัว
"มึงนั่นแหละเล่นเจอกันบ่อยขนาดนั้น อย่าบ่ายเบี่ยงเลย จริงมั้ยเซฮุน" จงอินพล่ามๆเสร็จหันไปถามความเห็นจากคนที่นั่งเงียบมาได้สักพักแล้ว
"แน่ะๆ นั่งเงียบๆอย่างนี้ กูรู้นะว่ามึงก็คิดเหมือนกูว่าสองคนนี้เหมาะสมกันช่ะ?"
.
.
.
"อืม"
จงอินคนโง่....
//////////////////////////////////
ตูมมม!!!! เย้ ปล่อยระเบิดไว้ลูกนึง ใครมาต้มมาม่าแถวนี้เหรอ ฮาา ตกลงพี่ปาร์คจะทำตามที่จงอินว่าหรือเปล่า นี่เห็นคอมเม้นท์แล้วมีแรงฮึดขึ้นมาเลย เข้าใจแล้วว่าทำไมนักเขียนท่านอื่นๆเค้าถึงชอบอ่านคอมเม้นท์ ขอบคุณทุกคอมเม้นท์เลยนะ เราตามอ่านของทุกคนเลย ดีใจจังมีคนกด favorite เรื่องนี้ด้วย ปลื้มแปป >///<
3/05/2557 เพิ่มธีม
#ปาร์คชานคนแมน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น