ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : งานพาร์ทไทม์
ชานยอลพาร่างตัวเองเข้ามาปะทะกับแอร์เย็นฉ่ำในร้านเบเกอรี่เจ้าเก่า
"อา~" การได้ตากแอร์เย็นๆหลังจากดั้นด้นเดินทางตากแดดมามันช่างให้ความรู้สึกฟินาเล่สุดๆ
"อา~" การได้ตากแอร์เย็นๆหลังจากดั้นด้นเดินทางตากแดดมามันช่างให้ความรู้สึกฟินาเล่สุดๆ
จะว่าไปไอ้สภาพอากาศนี่ก็แปรปรวนจริง ตอนกลางวันฝนตกอยู่แหมบๆ พอตกบ่ายหน่อยแม่งแดดออกยังกะจะเผากันให้ตาย นี่ถ้าไม่รู้ตัวว่าอยู่โซลคงคิดว่าไปยืนอยู่บนดวงอาทิตย์อ่ะ
บ่นไปงั้นแหละ
"อ้าว ชานยอล มาแล้วเหรอ ดีเลย งั้นมารับช่วงต่อตรงหน้าเคาท์เตอร์นี่เลยนะ เดี๋ยวน้าจะไปจัดการด้านหลังร้าน" น้าเจ้าของร้านที่ประจำอยู่ที่หน้าเคาท์เตอร์หันมาบอกชานยอลที่เพิ่งเดินเข้ามา
ไม่ต้องมาทำหน้างง
ร้านเบเกอรี่ร้านเดียวกับเมื่อวันก่อนนั่นแหละ
จำได้ไหมที่บอกว่ามาทำงานพาร์ทไทม์อ่ะ
"ครับ น้า เดี๋ยวผมเอาของไปเก็บแปปนึง" ร่างสูงรับคำ ก่อนจะเดินเข้าไปที่หลังร้าน วางกระเป๋า ใส่ผ้ากันเปื้อนให้เรียบร้อย ส่องดูเงาตัวเองในกระจกเงาบานเล็กที่ประตูล็อคเกอร์เพื่อความมั่นใจ
หล่ออ้ะ
หมุนตัวรอบๆสำรวจความเรียบร้อยของตัวเองหน้ากระจกบานเล็ก ถึงกระจกจะสะท้อนให้เห็นแค่ตรงส่วนหัวก็เหอะ
แล้วถ้างั้นจะหมุนตัวเพื่อ?
ความสุข!!
ใช้มือยีหัวตัวเองอีกทีเป็นอันเรียบร้อย ฉีกยิ้มให้กระจกทีนึง จากนั้นจึงเดินออกมาที่หน้าเคาท์เตอร์
ร้านเบเกอรี่ร้านนี้เป็นที่นิยมของคนหลากหลายประเภทเลยทีเดียวลูกค้าของร้านมีตั้งแต่เด็กมัธยม เด็กมหาลัย ไปจนถึงคนวัยทำงาน หม่ามี้ของเขาเป็นเพื่อนกับน้าเจ้าของร้านก็เลยฝากเขามาฝึกงานด้วย น้าเจ้าของร้านก็ใจดีเห็นมาช่วยบ่อยๆไม่มีการลาหรืออะไร จึงแถมเงินเดือนให้ด้วย ไปๆมาๆดันกลายเป็นพนักงานพาร์ทไทม์ไปซะงั้น
แต่ดีนะวันนั้นที่มีเรื่องตะโกนกันน้าเจ้าของร้านอยู่ที่ด้านหลังร้าน ไม่งั้นนี่พี่ปาร์คสุดหล่อมาดแมนแฮนด์ซั่มก็อาจจะมองหน้าน้าแกไม่ติด
สินค้าของร้านส่วนใหญ่จะเป็นเบเกอรี่หลายชนิดทั้งคัพเค้า เค้ก ขนมปัง แยมโรล ครัวซอง ฯลฯ ซึ่งล้วนวางอยู่ตู้โชวกระจก ช่วงหลังๆก็ขยายกิจการเพิ่มลูกเล่นใหม่ๆเข้าไป ทั้งพวกชา กาแฟ โกโก้ มีการเพิ่มไข่มุกและวิปครีมเพื่อดึงดูดลูกค้ากลุ่มวัยรุ่น โดยเฉพาะช่วงเย็นๆหลังเลิกเรียนจะเป็นช่วงที่คึกคักลูกค้าเยอะที่สุด
วันนี้ก็เหมือนทุกวัน ลูกค้ามากหน้าหลายตาเข้ามาอย่างไม่ขาดสาย เล่นเอาร่างสูงมือเป็นระวิง พวกลูกค้าประจำก็มานั่งจิบกาแฟ ดื่มโกโก้ ทานเค้กกัน หลายคนคุ้นหน้าคุ้นตาชานยอลดีอยู่แล้ว บางคนก็เรียนโรงเรียนเดียวกัน จึงไม่ต้องเกร็งอะไรเท่าไหร่ เหนื่อยก็ตรงที่ต้องจำเมนูที่พวกเขาชอบ เพราะบางคนก็ชอบเข้ามาสั่งประมาณว่า
"เอาเหมือนเดิมนะ"
"ชานยอล ขอเหมือนเดิมสอง เพิ่มไข่มุกด้วย"
"เหมือนเดิมค่ะ แล้วก็กาแฟอีกหนึ่ง"
แล้วถ้ากูไม่จำนี่กูจะทราบมั้ยคร้าบว่า 'เหมือนเดิม' ของพวกมึงมันคืออัลไล แต่บางครั้งการจำมันก็มีผิดพลาด คงไม่มีใครอยากให้เกิดเหตุการณ์ประมาณว่า
"แก้วนี้มาจากไหน"
"เฮ้ย ชานยอล อันนี้นายเสิร์ฟผิดโต๊ะป่ะ"
"เอ่อ ขอโทษนะคะ จานนี้ไม่ได้สั่งค่ะ"
คนหน้าตาดีอย่างเขาจึงยึดหลักจดดีกว่าจำ มีการพกสมุดจดเล่มเล็กอยู่ติดตัวตลอดเวลา ไว้เปิดดูเผื่อเจอไอ้พวกชอบสั่ง 'เหมือนเดิม' มันก็คล้ายๆกับโพยข้อสอบนั่นแหละ
เจ๊ผมสั้นที่ทำสีผมสีแดงๆ --> เอสเปรสโซ่(เข้มๆ นมน้อยๆ)กับเค้กสตอเบอรี่
ไอ้เด็กห้องซี --> โกโก้เย็น 2 คัพเค้กกล้วยหอม 2(สงสัยซื้อฝากหมาที่บ้าน)
เด็กโรงเรียนตรงข้าม ชื่อไรสักอย่างจำไม่ได้ --> นมสดใส่ไข่มุก ชีสเค้ก+ซอสช็อคโกแลต
บลาๆ
น้าเจ้าของร้านเป็นคนออกกฎว่าทุกคนต้องจำเมนูที่ลูกค้าชื่นชอบ โดยเฉพาะลูกค้าประจำ เพื่อจะได้สามารถรับมือกับคำสั่ง 'เหมือนเดิม' ได้ ดังนั้น พี่ปาร์คอยากจะฝากบอกทุกคนไว้เลยนะครับว่า เวลาทุกคนอยากจะแดกเหี้ยไรเนี่ย ช่วยสั่งตรงๆและกรุณาใช้ภาษาคนที่คนขายสามารถฟังออก ไอ้พวก เหมือนเดิม เหมือนเมื่อวาน เหมือนวันก่อน เหี้ยไรนี่เก็บไปทีนะครับ ลำบากลูกจ้างอย่างกูต้องมานั่งจำอัลไลที่มึงเคยรับประทานอีก คือมันไม่ใช่เรื่องกูเลยไง ทำผิดมึงก็ด่ากูอีก เพราะแบบว่าบางทีพวกพ่อค้าแม่ค้าเค้าก็ไม่กล้าถามมึงหรอกว่า 'เอ่อ เหมือนเดิมของลูกนี่มันคือเหี้ยไรจ๊ะ' คือเค้าก็กลัวมึงเสียเซลฟ์ไรงี้ไง เพราะฉะนั้น ถือว่าพี่ปาร์คขอร้องนะ พวกมึงจะแดกไรก็ช่วยสั่งออกมาตรงๆเลยเหอะครับ
"กริ๊ง~"
เสียงกระพรวนหน้าร้านที่ติดที่ประตูเพื่อใช้เป็นสัญญาณบอกว่ามีลูกค้าเข้าร้านดังขึ้นเมื่อผู้มาใหม่เปิดประตูเข้ามา
"อ้าวพี่จุนมยอน หวัดดีครับ เชิญนั่งและก็สั่งเลยครับ" ชานยอลรีบฉีกยิ้มเมื่อเห็นรุ่นพี่ที่โรงเรียนเป็นคนเดินเข้ามา มือเตรียมจดออเดอร์
"หวัดดี ของพี่ขอเอสเปรสโซ่เย็นเข้มๆหน่อยนะ ช่วงนี้ทำงานหนัก" พี่จุนมยอนประธานนักเรียนว่า พร้อมหันกลับไปถามเพื่อนๆ "อี้ชิง ลู่หาน อี้ฟาน สั่งได้เลยนะ เดี๋ยวมื้อนี้ฉันเลี้ยงเอง"
"จริงอ่ะ งั้นฉันเอาคาปูชิโน่ร้อนนะ ลู่เอาไร โกโก้ใส่ไข่มุก? งั้นก็คาปูชิโน่ร้อน 1 แล้วก็โกโก้ใส่ไข่มุกอีก 1 นะ" พี่อี้ชิงผู้แสนน่ารักว่า ยกยิ้มจนเห็นลักยิ้มบุ๋มข้างแก้ม ชานยอลรีบจดรายการยิกๆ "อ้าว อี้ฟาน รอไรอยู่ รีบเข้ามาสั่งสิ"
คนถูกเรียกเดินเข้ามาที่เคาท์เตอร์อย่างเสียไม่ได้ ก้มหน้าก้มตาดูเมนู ชานยอลปล่อยให้คนที่ชื่ออี้ฟานเลือกไป ส่วนตัวเองก็หันไปทำตามออเดอร์ที่จุนมยอนและอี้ชิงสั่งก่อนหน้า คนที่กำลังดูเมนู ท่าทางคิดหนัก ก่อนจะเงยหน้าขึ้นถามว่า
"เมนูยอดฮิตของร้านนี้คืออะไร"
"อ่อ เมนูยอดฮิตของร้านเราค..." ชานยอลหันหน้ามาเตรียมรับออเดอร์และได้เห็นหน้าเจ้าของชื่อ อี้ฟาน ชัดๆ
"!!"
บรรยากาศความเงียบเข้าปกคลุมบริเวณหน้าเคาท์เตอร์ที่เหลือคนอยู่แค่สองคนเพราะว่าพวกจุนมยอนเดินไปนั่งที่โต๊ะกันแล้ว ปล่อยให้เพื่อนตัวสูงเลือกเครื่องดื่มไป
"......."
"ว่าไง เมนูยอดนิยมของร้านนี้คืออะไร" ร่างสูงถามซ้ำ
"นาย...ไม่สิ มึง...!!"
เจ้าของชื่ออี้ฟานกระตุกยิ้มนิดๆเมื่อเห็นคนตรงหน้าทำหน้าอึ้งสุดๆที่เห็นเขา
"พูดจาไม่รับแขกเลย พูดแบบนี้ระวังลูกค้าหายหมดนะ" อี้ฟานว่า สายตาทอประกายเจ้าเล่ห์จนปิดไม่มิด "ว่าไงล่ะ ไหนช่วยแนะนำของของนายให้ฉันมีอารมณ์อยากควักตังซื้อสิ"
ฮึ่ม!
อยากลองดีกับพี่ปาร์คว่างั้น?
"อะแฮ่ม...ร้านของเราขึ้นชื่อเรื่องขนมเค้กเป็นพิเศษถ้าคุณลูกค้าต้องการลองเมนูยอดฮิตของร้านก็ต้องขอแนะนำชีสเค้กอันนี้ คุณลูกค้าสามารถเลือกซอสที่ใช้ราดได้ตามต้องการ ส่วนเครื่องดื่มต้องขอแนะนำโกโก้เลยครับ แต่ช่วงนี้ทางร้านมีโปรโมชั่นสะสมแก้ว แก้ว 10 ใบสามารถนำมาแลกเครื่องดื่มในร้านได้เลยทุกอย่าง เพราะว่าทางร้านเราสนับสนุนโครงการลดโลกร้อนจึงต้องการนำแก้วที่ไม่ใช้แล้วไปรีไซเคิลใหม่ให้เกิดประโยชน์ ถ้าหากคุณลูกค้าต้องการเข้าร่วมโครงการลดโลกร้อนสามารถสนับสนุนได้ทางกล่องลดโลกร้อยตรงหน้านี้เลยครับ"
ชานยอลรีบดึงหน้ากากพนักงานพาร์ทไทม์ผู้แสนดีมาใส่ไว้ทันที เติมยิ้มกว้างๆ พูดจาฉะฉาน โชวฟันทั้งสามสิบสองซี่ที่เขาเเสนภูมิใจนักหนาเต็มที่
ชานยอลรีบดึงหน้ากากพนักงานพาร์ทไทม์ผู้แสนดีมาใส่ไว้ทันที เติมยิ้มกว้างๆ พูดจาฉะฉาน โชวฟันทั้งสามสิบสองซี่ที่เขาเเสนภูมิใจนักหนาเต็มที่
"เหรอ" คนฟังพยักหน้า "งั้นฉันขอนมสดปั่น ไม่ใส่ไข่มุก ไม่หวานมากละกัน" ร่างสูงกระตุกยิ้มทีนึงก่อนกลับไปนั่งรวมกับเพื่อน
สัส แล้วมึงจะถามกูให้กูจ้อให้มึงฟังเพื่อ?
เออ แดกไปเหอะนมสดปั่นอ่ะ เอาให้สูงเท่ากับตึกนัมซานทาวเวอร์ไปเลย
ตอนเห็นหน้าร่างสูงชานยอลยอมรับเลยว่าตกใจมาก แหม ก็อี้ฟานอะไรนั่นน่ะ ก็คือไอ้หน้าหล่อ(เหี้ยๆ)ที่เจ้าของเค้กคนสวย เจ้าของจักรยานกาแล็กซี่ปัญญาอ่อนนั่น ไอ้คนในห้องน้ำ แล้วก็ปิกัสโซ่แห่งชมรมวาดรูปนั่นไง คืออะไรโลกมันจะกลมขนาดนั้น นี่กูต้องเจอมึงทุกที่เลยช่ะ? แถมท่าทางมึงยังเป็นเพื่อนของพี่อี้ชิงไอดอลขวัญใจของพี่ปาร์คและชาวเดอะแก๊งค์อันประกอบด้วยเตี้ยแบคฮยอน ดำจงอิน ตุ๊ดเซฮุน(ตบปากรัวๆ) อีกต่างหาก โดยเฉพาะจงอินที่ปลื้มพี่อี้ชิงเอามากๆ ประมาณว่ามันเคยตามจีบพี่อี้ชิงอ่ะ แล้วพี่เค้าไม่เล่นด้วยไง แต่ปัจจุบันมันก็ยังไม่ถอดใจซักที คือถ้ามึงจีบติดนี่กูจะโครตสงสารพี่อี้ชิงอ่ะ คนอะไรสวยยังกะนางฟ้า
ชานยอลทำตามออเดอร์ที่พวกพี่ๆสั่งก่อนจะยกไปเสริฟที่โต๊ะที่มีพี่ม.6 นั่งกันเต็ม
"...ถือเป็นการเลี้ยงต้อนรับลู่หานสมาชิกใหม่ชาวจีนของม. เรา ขอให้ใช้ชีวิตในเกาหลีปีนึงนี้อย่างมีความสุขนะและถือเป็นการเลี้ยงต้อนรับนายกลับมาด้วยอี้ฟาน อยู่แคนาดาเป็นไงมั่ง สาวๆสวยๆนมบึ้มๆเยอะป่ะ? ฮ่าๆ"
เสียงพี่จุนมยอนประธานนักเรียนตัวขาวดังขึ้นเมื่อชานยอลเดินเข้าไปใกล้ พี่จุนมยอนนี่เห็นเรียบร้อยๆที่ไหนได้ ดูที่ถามสิ เจอหน้าเพื่อนถามเรื่องนม?
ถ้างั้นตกลงไอ้อี้ฟานนี่เป็นนักเรียนเก่าที่นี่แล้วไปแลกเปลี่ยนที่แคนาดาแล้วปีนี้ก็เพิ่งกลับมา?
กูว่าละ เดอะแก๊งค์กูแม่งมั่วตลอด
"ของที่สั่งมาเสิร์ฟแล้วคร้าบบบบบ~" ชานยอลพูดเสียงใสแทรกเข้าไปกลางวง มือยกถาดแก้วเครื่องดื่มมาตั้งบนโต๊ะให้รุ่นพี่แต่ละคน ยกเว้นคนนึงที่เขาไม่อยากนับเป็นพี่นัก
คงไม่ต้องบอกว่าใคร
ตั้งท่าจะส่งแก้วคาปูชิโน่ให้พี่อี้ชิง แต่อี้ฟานดันเอื้อมมือมาหยิบจากถาดไปส่งให้พี่อี้ชิงเองโดยที่ชานยอลไม่ต้องยกไปตั้งให้ตรงหน้า แต่ด้วยความที่มันเป็นคาปูชิโน่ร้อน เมื่อคนหล่อ(น้อย)เอื้อมมือมาหยิบแบบไม่ค่อยถนัดนัก เนื่องจากเป็นเพราะมุมที่นั่งทำให้หยิบแก้วลำบาก แก้วร้อนๆจึงลวกมือเอา
เผี้ยะ
พี่อี้ชิงตีมือไอ้อี้ฟาน!!
"ย๊า ทำไมไม่รู้จักระวังเลยเนี่ย โตขนาดนี้แล้วยังปล่อยให้โดนแก้วลวกอีก ไม่ไหวจริงๆนะนายเนี่ย เอ้านี่เดี๋ยวฉันหยิบให้"พี่ชายคนสวยบ่นเสียงดัง
"นิดหน่อยน่า แค่พองตรงนิ้วเอง"
"นิดหน่อยอะไรกัน ดูสิใช้มือข้างที่ใช้เขียนหนังสือหยิบซะด้วย แล้วนี่จะทำงานส่งไงห้ะ!"
หืม?
อะไรอ่ะ่? ทำไมพี่อี้ชิงดูเป็นห่วงไอ้ฟานเหลือเกิน
นี่มึงตั้งใจจะจีบพี่อี้ชิงคนดีของพี่ปาร์คแอนด์เดอะแก๊งค์เหรอ พี่อี้ชิง อย่าไปสนใจมัน อย่าไปสนใจมัน มันสำออยกาแฟที่มึงสั่งมันก็ไม่ได้ร้อนขนาดจะทำให้มึงนิ้วพองได้นะ
"ฟู่วว~"
พี่อี้ชิ๊งงงงงงง
อะไรคือการที่พี่อี้ชิงเป่าลมจากปากไปยังของไอ้อี้ฟานที่ท่าทางดูจะพองจริงๆ หรือจะแอบหยิกนิ้วตัวเองตอนที่ไม่มีใครเห็นแล้วสำออย
ย้ำนะว่าจากปาก
ไอ้อี้ ไอ้ฟาน ไอ้หล่อ มึงทำเสน่ห์ใส่พี่อี้ชิงคนสวยใช่มั้ย ตอบ!!
..............................
ตึก ตึก
เสียงฝีเท้าของร่างเล็กเดินไปตามฟุตบาทที่ถูกปูด้วยอิฐบล็อกสีแดงอิฐ
แบคฮยอนดูนาฬิกาข้อมือ นี่ก็ดึกแล้ว แต่เขาดันหิวเลยลงมาหาอะไรกินแถวๆใต้หอพัก ทำไปทำมาดันกลายเป็นว่าเดินมาที่ร้านสะดวกซื้อใกล้ๆซะได้ เพราะจะได้ซื้อพวกของใช้ส่วนตัวหลายอย่างที่ใกล้หมดแล้วด้วย
หลังจากที่มาเรียนที่โรงเรียนนี้ แบคฮยอนก็ย้ายออกมาจากบ้านมาอยู่หอเนื่องจากมีปัญหาเรื่องการเดินทางระหว่างบ้านกับโรงเรียนที่จะต้องขึ้นรถประจำทางหลายต่อ พ่อกับแม่จึงอนุญาตให้ลูกชายตัวเล็กย้ายมาอยู่หอข้างๆโรงเรียนได้ หลังจากที่อ้อนกันอยู่นาน
ร่างเล็กเดินไปกระโดดไปมาตามอิฐบล็อกสีแดงเป็นจังหวะ ปากก็ฮัมเพลงงุ้งงิ้งระหว่างทางกลับหอ แบคฮยอนชอบช่วงเวลานี้มากที่สุด เพราะคนส่วนใหญ่ก็จะอยู่ในบ้านหรือที่พักของตนเองไม่ค่อยมีใครออกมาเดินให้ยุงกัดข้างนอกหรอก ทำให้คนตัวเล็กรู้สึกเหมือนกับว่าถนนทั้งสายเป็นของเขา ลมเย็นๆยามค่ำคืนที่พัดเอื่อยๆให้ความรู้สึกดีทีเดียว
"...นา อือรือรอง อือรือรอง อือรือรอง เด~" ร่างเล็กฮัมเพลงของศิลปินวงโปรดงุ้งงิ้งๆ ไม่อยากจะบอกว่าเมนร้องวงนี้หล่อมากเลยทีเดียว
จู่ๆแบคฮยอนก็หยุดกระโดดหยุดฮัมเพลงซะดื้อๆ แต่กลับเปลี่ยนเป็นเดินปกติแบบเร็วๆแทน
มีความรู้สึกเหมือนมีใครเดินตาม...
ตึก ตึก ตึก
ร่างเล็กเร่งฝีเท้าขึ้นเรื่อยแทบจะเป็นวิ่ง จนได้ยินเสียงหอบของคนที่ตามมา
แฮ่ก ตึก ตึก
แบคฮยอนกอดถุงของที่ซื้อมาไว้กับตัวแน่น นี่เขากำลังจะถูกลอบทำร้ายเหรอ หรือจะถูกปล้นชิงทรัพย์ นี่เขาต้องตายแน่ๆใช่มั้ย ไม่นะ เขายังเรียนไม่จบม.ปลายเลย เขายังอยากเป็นน้องใหม่เฟรชชี่ใสๆน่ารักๆอยู่นะ อนาคตที่วาดฝันไว้คงจะต้องจบลงตรงนี้สินะ พ่อจ๋าแม่จ๋า น้องแบคขอโทษ
ทันใดนั้นก็มือๆนึงยื่นมาแตะบริเวณไหล่ของเขา!
"กรี๊ดดดดดดดดดดดด!!"
ร่างเล็กกรี๊ดดังลั่นอย่างไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ใช้มือข้างที่ว่างจับมือปริศนาที่แตะไหล่เขาไว้แน่นก่อนจะบิดมันกลับพร้อมกับแขนของเจ้าของมือนั้นจับไปไขว้ไว้ที่ข้างหลังตามท่าป้องกันตัวที่เคยฝึกมา ท่อนขาเรียวเล็กเตรียมจะยกขึ้นฟาดต้นคออีกฝ่ายถ้าไม่เห็นหน้าอีกคนซะก่อน
"ลู่หาน!?"
ลู่หานยิ้มแห้งๆ ตอนแรกเขาตั้งใจจะทักอีกฝ่าย เนื่องจากเห็นเดินอยู่คนเดียว ไม่คิดว่าจะว่าอีกคนที่กระโดดโลดเต้นอยู่นั้นจะเร่งฝีเท้าเร็วขึ้นจนแทบจะกลายเป็นวิ่งหนี เขาจึงเอื้อมมือไปกะจะสะกิด แต่คนตัวเล็กตรงหน้าดันหันกลับมาแล้วล็อกแขนเขาซะงั้น แถมยังขาที่ยกขึ้นมาเตรียมฟาดต้นคอเขา ร่างโปร่งไม่อยากจินตนาการเลยว่าถ้าแบคฮยอนไม่เห็นหน้าเขาซะก่อนจะเกิดอะไรขึ้น ตัวแค่นั้นไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนเยอะแยะเนี่ย?
"อืม ฉันเอง" ลู่หานว่า พลางบิดแขนตัวเองให้หายเคล็ด ก็เล่นโดนบิดซะขนาดนั้น
"อ่า เจ็บมากมั้ย ฉันขอโทษนะ" คนต้นเหตุทำหน้าหงอย หูลู่หางตกเมื่อเห็นว่าตัวเองท่าทางจะรุนแรงกับอีกคนมากไปหน่อย(?)
"นิดหน่อยน่า ไม่เป็นไรหรอก เลิกทำหน้าเหมือนหมาโดนเจ้าของทิ้งได้แล้ว"
"ย๊า! ลู่หาน ฉันไม่ใช่หมานะ" คนตัวเล็กโวยวายเสียงดังจนลู่หานรีบเอามือไปตะครุบปากจิ้มลิ้มนั่น มาส่งเสียงดังป่านนี้เขายังไม่อยากได้รองเท้า หรือกระถางดอกไม้ฟรีจากคนแถวนี้นะ
"ชู่วว อย่าเสียงดังสิ แล้วนี่ทำไมออกมาเดินคนเดียวดึกๆ"
แบคฮยอนพยายามแกะมือที่ปิดปากตัวเองอยู่
"อื้อออ! เอาอือออกไอ" ร่างเล็กพูดเสัยงอู้อี้เพราะลู่หานไม่ยอมเอามืออก
"ไม่ล่ะ อยากเห็นหมาแถวนี้โวยวาย"
"อึ่มมมม!!"
"โอ้ย! โอ้ยยๆ ปล่อยแล้ว ปล่อยแล้ว " ลู่หานรีบเอามือออกปล่อยให้แบคฮยอนเป็นอิสระทันที เพราะหมาน้อยที่โดนปิดปากดันฝังเขี้ยวลงมาบนมือเขาซะนี่
"ดุจัง ตัวแค่นี้" ลู่หานว่า พลางยกมือที่มีรอยเขี้ยวขึ้นมาดู "น้ำลายเต็มเลย เป็นรอยด้วย"
ว่าแล้วก็เอามือข้างที่เปื้อนน้ำลายมาเช็ดกับเสื้อของแบคฮยอน
"ย๊าาาา!!! ทำอะไรของนายน่ะ" แบคฮยอนโวยวายอีกรอบ ลู่หานกลัวเหลือเกินว่าคนแถวนี้จะเปิดประตูออกมาด่า แต่ก็ไม่กล้าเอามือไปปิดปากคนเสียงดีไว้แล้ว
"เช็ดไง นี่จะติดพิษสุนัขบ้ามั้ยเนี่ย ฉีดยายังเราอ่ะ "
"ลู่หาน!!"
"แล้วก็ปากเนี่ย เงียบๆหน่อย เดี๋ยวคนแถวนี้ก็ออกมาว่าหรอก "
แบคฮยอนยอมสงบปากแล้วเปลี่ยนมาทำหน้าคว่ำแทนเท้าก็จ้ำๆไปตามทางกลับหอพัก หันมองอีกคนที่เดินผิวปากท่าทางชิวๆ มือถือถุงที่มีโลโก้ร้านเบเกอรี่คุ้นตาทำให้เดาไม่ยากว่าอีกฝ่ายเพิ่งไปที่ไหนมา แถมยังใส่ชุดนักเรียนวันนี้อยู่ ไม่เหมือนเขาที่อาบน้ำเปลี่ยนชุดแล้ว
"แล้วนี่ไม่กลับบ้านรึไง" คนข้างกายหันมาถามอีกคนที่ทำหน้าคว่ำปากคว่ำอยู่ ไอ้ท่าทางแบบนั้นมันน่าจับดีดปากซะให้เข็ด
"อยู่หอ แล้วก็กำลังกลับอยู่นี่ไง" คนตัวเล็กตอบแบบสะบัดๆ ลู่หานพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะเอามือสองข้างมาไพล่กันที่คอเงยหน้ามองท้องฟ้า
"แล้วนายอ่ะ บ้านช่องน่ะ ไม่กลับรึไง" ร่างเล็กถามเมื่อเห็นว่าอีกคนยังเดินข้างตัวเองไปเรื่อยๆโดยไม่มีท่าทางรีบร้อนอะไร
"ที่จริงฉันมาอยู่กับญาติที่เป็นโฮสต์ของฉัน แต่ว่าบ้านญาติก็อยู่ไกลเดินทางลำบาก ญาติฉันก็เลยให้มาอยู่หอใกล้โรงเรียนแทน" คนหน้าหวานหันมาตอบ "หอ exo อ่ะ รู้จักมั้ย"
แบคฮยอนพยักหน้า ทำไมจะไม่รู้จักล่ะ ก็เขาก็อยู่หอนั้นเหมือนกัน
ในที่สุดทั้งคู่เดินมาถึงที่หอ exo แบคฮยอนรีบเดินไปที่บันไดจะไปที่ห้องของตนเอง เพราะอยากกลับไปนอนซุกหมอนนุ่มๆในห้องของตนเองเต็มทีแล้ว ลู่หานรีบวิ่งมาดึงแขนคนตัวเล็กที่กำลังเดินขึ้นบันไดไปชั้นบน
"เห้ยๆ แบคฮยอน ส่งฉันแค่ที่หน้าหอพอ ไม่ต้องขึ้นไปส่งถึงห้องหรอก ฉันเกรงใจ"
"อะไรของนาย บ้าป่ะเนี่ย ทำไมฉันต้องมาส่งนายด้วย" แบคฮยอนหันกลับไปทำสีหน้าไม่อยากเชื่อ เขาเนี่ยนะจะมาส่ง?
"แหม หมาน้อยมาอยากมาส่งฉันก็ไม่ต้องเขินหรอก ฉันรู้ตัวน่าว่าฉันน่ะหน้าตาดี" ลู่หานว่า ที่จีนเขาก็ถือว่าเป็นหนุ่มหล่อของโรงเรียน ถึงหลายคนจะมองว่าเขาหน้าหวาน บางทีก็มีผู้ชายด้วยกันมาตามจีบ ที่จริงลู่หานก็ไม่ได้รังเกียจเรื่องรักร่วมเพศอะไรนี่หรอก ถ้าไม่ใช่ว่าพวกนี้จะให้เขาไปเป็นรับอ่ะนะ ซังนัมจาอย่างเขาน่ะต้องรุกเท่านั้นสิ(พี่ปาร์คเจอผู้ร่วมอุดมการณ์แล้ว)
ห้ะ!?
แบคฮยอนถึงกับทำปากเป็นคำว่า 'ห้ะ' ออกมาแบบไม่มีเสียง ไอ้กวางนี่ท่าทางจะเมาเค้ก แบคฮยอนจึงรีบหยิบกุญแจห้องขึ้นมาให้ดูก่อนที่อีกคนจะหลงตัวเองไปมากกว่านี้
"ฉันอยู่ที่นี่ เห็นรึยัง ทีนี้นายจะไปไหนก็ไป แยกย้ายๆ" ว่าแล้วก็หมุนตัวขึ้นบันไดต่อทันที
"อ้าว นึกว่าจะมาส่งกันซะอีก" เดินขึ้นบันไดตามอีกคนปากก็พึมพำๆ
"ใครจะอยากมาส่งนายกันเล่า" อีกคนดันหูดีได้ยินอีก
"ก็คนมันไม่รู้นี่นา ก็เห็นเดินๆมาด้วยกันตลอดทาง"
"เลิกหลงตัวเองได้แล้วนายน่ะ ถึงชั้นห้องฉันละ ฉันไปละ" แบคฮยอนพูดขาเรียวเตรียมก้าวไปยังห้องของตัวเอง
"เดี๋ยวก่อนสิแบคฮยอน" ยังไม่ทันจะก้าวขาไปไหนอีกคนดันเรียกไว้ซะก่อน
"อ่ะให้ ถือว่าแทนที่ครั้งก่อนที่ไม่ได้กินละกัน" ลู่หานยื่นถุงคัพเค้กในมือที่อะไรดลใจให้ซื้อมาก็ไม่รู้ให้คนตรงหน้าที่ทำหน้าเหรอหรา
"ให้ฉันทำไม"
"ก็เห็นครั้งที่แล้วนายไม่ได้กินที่ฉันซื้อให้ เอาไปเหอะน่า ฉันกินมาอิ่มอ้วกจะแตกแล้วเนี่ย" ลู่หานว่าเอาถุงขนมในมือยัดใส่มือคนตัวเล็กกว่าตรงหน้าที่ยังดูงง
"เออๆ ตามใจละกัน ไหนๆก็ของฟรี ทีนี้ก็กลับห้องไปได้แล้วไป" เอ่ยปากไล่อีกคนแล้วคนตัวเล็กก็หันตัวเดินไปยังห้องตัวเองก่อนไขประตูเข้าห้องไปโดยไม่หันมามอง
"ฝันดีนะหมาน้อย" ลู่หานพึมพำกับตนเองก่อนจะเดินกลับห้องของตัวเองที่อยู่เหนือชั้นห้องของคนตัวเล็กไปอีกชั้น
/////////////////////////////////////////////
เย้ เข็นออกมาได้อีกตอนแล้ว หลังจากนี้ก็คงจะอัพช้าหน่อย เพราะเนื้อเรื่องที่สแปร์ไว้หมดแล้ว ตอนนี้ตันอย่างรุนแรง 555555 (มีคนรอฟิคบ้าๆของมึงด้วยเหรอ) ไปนั่งรอดูเพลงใหม่ขอเด็กดาวกันเหอะเนอะ ช่วงนี้สนิทกับยูทูปเอสเอ็มทาวน์เป็นพิเศษ some one call the doctor นัล บุดจับโก มัลแฮจวอ~
3/05/2557 เพิ่มธีม+แก้ไขคำผิด
#ปาร์คชานคนแมน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น