ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ชมรม
"สมัครเข้าชมรมบาสครับ" ชานยอลบอกรุ่นพี่ผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะรับสมัครสมาชิกของขมรมบาสเก็ตบอลที่อยู่ที่โรงยิม
"เต็มแล้วครับ"
"อ่อ โอเคครับ" ร่างสูงยิ้มให้รุ่นพี่ ตั้งท่าจะเดินออกไป
เห้ย เดี๋ยวนะ
เต็มแล้วครับ....
เต็มแล้ว...
เต็ม...
เชี่ยยยยยยยยยยย
"อะไรนะพี่ ขออีกครั้ง เน้นๆเมื่อกี้เหมือนผมจะได้ยินไม่ชัด" ร่างสูงหันขวับแทบจะถลาไปตบโต๊ะที่รุ่นพี่นั่งอยู่
"เต็มแล้วครับน้อง"
ไม่นะ
"พี่ผมไม่เชื่อ เอารายชื่อสมาชิกมาดูหน่อยดิครับ" ไม่ว่าเปล่ารีบแบมือ ตบแปะๆลงที่โต๊ะตรงหน้า รุ่นพี่ได้แต่ทำสีหน้าลำบากก่อนจะหยิบใบสมาชิกชมรมออกมาส่งให้ร่างสูงที่แทบจะเรียกว่ากระชากไปดู
"1...2...3...4....20 แ-ม่-งงงง" ครบอ่ะ เต็มจริงๆด้วย
ราวกับโลกทั้งใบพังครืนลงต่อหน้าต่อตา ขามันเหมือนจะหมดแรงลงดื้อๆทำให้ร่างสูงเกือบทรุดลงไปกองกับพื้นอย่างอนาจต่อหน้าคนทั้งโรงยิม แต่ยังดีที่พยุงตัวเองไว้ทัน จึงไม่ถึงกับลงไปคุกเข่า แค่เซๆนิดหน่อย ดวงตาคู่สวยรู้สึกแสบร้อน เหมือนจะมีน้ำใสๆไหลออกมาชานยอลได้แต่สูดจมูก มือก็ส่งรายชื่อคืนให้รุ่นพี่โดยไม่ลืมโค้งให้หนึ่งทีก่อนจะเดินออกไปจากโรงยิม พยายามที่จะไม่ร้องไห้
.................................
ร่างสูงเดินล่องลอยออกมาจากโรงยิม มองไปตามป้ายชมรมต่างๆที่ยังหลงเหลืออยู่
ชมรมเย็บปักถักร้อย.... ชมรมภาษาพาเพลิน...ชมรมโลกสวยด้วยมือเรา...
อ่านป้ายชื่อชมรมต่างๆไปด้วยสายตาเศร้าสร้อย มองเข้าไปในห้องประจำชมรมเหล่านั้น ห้องนึงมีชายเจ้าของจักรยานกาแล็กซี่ที่กำลังสวมวิญญาณปิกัสโซ่วาดรูปหุ่นนิ่งตรงหน้าอย่างตั้งอกตั้งใจ
ฮึก
เพราะมึงคนเดียว
ไอ้หน้าหล่อ(ที่ถึงตอนนี้ก็ยังไม่รู้จักชื่อ?)
กูเกลียดมึง ไอ้สูง ไอ้เสาไฟฟ้า ไอ้เหงือก ไอ้เงิงกระจาย ไอ้จักรยานลายกาแล็กซี่
ไอ้ตัวขัดขวางความเจริญ กูขอให้มึงโดนสาวทิ้ง ขอให้พ่อแม่ไม่รัก จำไว้นะ กูจะไปเจาะยางรถจักรยานมึง
ได้แต่ตัดพ้อในใจอย่างไร้ที่ระบาย อยากจะชกกำแพงทำเท่เหมือนพระเอกเอ็มวี แต่ก็ไม่โง่ขนาดนั้น อยู่เฉยๆก็ดีอยู่แล้ว เรื่องอะไรจะไปหาเรื่องให้ตัวเองเจ็บตัวฟรีล่ะ
ร่างสูงเงยหน้ามองป้ายชื่อชมรมที่แขวนไว้ที่หน้าห้องที่มีไอ้ตัวขัดความเจริญนั่งเป็นปิกัสโซ่สุดหล่ออยู่
'ชมรมวาดรูป'
เหอะ!
ให้ตายเขาก็จะไม่เข้าชมรมนี้แน่
ท้องฟ้าที่เคยสดใสก่อนหน้านี้ตอนนี้กลับมีก้อนเมฆสีเข้มเคลื่อนมากระจายอยู่ประปราย บรรยากาศอึมครึม เขื่อว่าอีกไม่นานฝนก็คงจะตก
ซ่า
ตายยากจริงนะไอฝน คิดถึงปุ๊ปก็ตกปั๊ป
เฮ้อ...
นี่คือเศร้าจริงจังนะ
ช่วยอินกันหน่อย
ร่างสูงเดินไปเรื่อยอย่างไม่มีจุดหมาย ก็อยากจะออกไปเดินตากฝนเป็นพระเอกเอ็มวีสุดหล่ออยู่หรอก แต่สองเท้าเจ้ากรรมดันพาตัวเองมาหยุดลงที่หน้าห้องๆนึง
'ชมรมทำเค้ก'
อึ่ก ชมรมเหี้ยนี่อีกแล้วเหรอ คืออยากจะสบถมากกว่านี้อยู่หรอกครับ แต่ตอนนี้คือเศร้าอยู่ คือดราม่าอยู่ แบบว่าคือเพิ่งโดนผู้ชายปฏิเสธ(ไม่ให้เข้าชมรม)มา จะให้คิดคำด่ายาวๆคงไม่ไหวเหมือนกัน คือไม่ได้เหี้ยขนาดต้องพ่นคำสบถอยู่ตลอดเวลาไง ก็คือรู้ว่าตอนไหนควรพูด แบบตอนนี้คือกำลังดราม่า ต้องทำหน้าเศร้า ต้องฝนตก มันถึงจะได้ฟีล
สูดหายใจลึกหนึ่งที
นี่คงเป็นทางเลือกสุดท้ายสินะ...
เพราะให้ตายเขาก็ไม่มีวันไปอยู่พวกชมรมวาดรูปอะไรเทือกนั้นหรอก!
ร่างสูงผลักประตูห้องเดินเข้าไป ทักทายรุ่นพี่และเพื่อนร่วมชมรมที่คุ้นเคย ที่ส่งยิ้มและคำต้อนรับมาให้พร้อมใบสมัคร
.
.
.
เฮ้อ น้องบาสจ้ะ เราคงไม่มีวาสนาต่อกันจริงๆนั่นแหละ
.
.....................................
.....................................
'ชมรมป้องกันตัว'
ร่างโปร่งอ่านชื่อป้ายหน้าห้องชมรม ก่อนจะผลักประตูเข้าไป
"สวัสดีๆ เข้ามาเลย ยินดีต้อนรับเข้าสู่ชมรมป้องกันตัวนะ สมาชิกใหม่ถ้าจะสมัครมาเอาใบสมัครตรงนี้ได้เลย นี่ๆ ตรงนี้" เสียงพูดเจื้อยแจ้วดังต้อนรับคนที่เพิ่งเข้ามาทันที มือเรียวเล็กเลื่อนกองใบสมัครมาไว้ตรงหน้าให้หยิบง่ายๆ
"อ่ะ นี่ปากกา ฉันชื่อบยอน แบคฮยอนนะ อยู่ ม.5 เป็น...จะเรียกว่าอะไรดี ประชาสัมพันธ์ชมรมมั้ง ฮาๆ" แบคฮยอนพูดเสียงใส ยิ้มตาปิด
ร่างโปร่งเดินมานั่งที่เก้าอี้ที่อยู่ตรงข้ามกับแบคฮยอน ก่อนจะกรอกใบสมัคร ฟังคุณประชาสัมพันธ์จำเป็นที่กำลังพูดนู่นนี่นั่นไปด้วย
"นี่นะ นายรู้มั้ย สังคมสมัยนี้อ่ะ คนเลวมันเยอะ คนดีๆอย่างพวกเราต้องรู้จักป้องกันตัวเอง เผื่อถ้าเกิดเหตุร้ายอะไรขึ้นมาเราจะได้ป้องกันตัวเองได้ เข้าใจมั้ย แบบถ้าเกิดโดนจี้ขึ้นมาก็แทนที่จะยืนเฉยๆให้มันจี้ก็จระเข้ฟาดหางเตะก้านคอมันเลย จะยืนเป็นนางเอกรอให้พระเอกมาช่วยอย่างเดียวได้ไง จริงมั้ย" ว่าแล้วก็พยักหน้าเองเออเอง
"เนี่ย คนมาสมัครกันเยอะด้วย นี่จะเต็มแล้วนะ นายนี่โชคดีที่มาสมัครชมรมนี้ทันนะเนี่ย ปกติปีก่อนๆไม่เห็นมีคนมาสมัครเยอะอย่างงี้ด้วย ไม่แน่ใจเหมือนกัน เพราะปีก่อนก็ไม่ได้มานั่งเป็นประชาสัมพันธ์ซะด้วยสิ"
"เนี่ย คนมาสมัครกันเยอะด้วย นี่จะเต็มแล้วนะ นายนี่โชคดีที่มาสมัครชมรมนี้ทันนะเนี่ย ปกติปีก่อนๆไม่เห็นมีคนมาสมัครเยอะอย่างงี้ด้วย ไม่แน่ใจเหมือนกัน เพราะปีก่อนก็ไม่ได้มานั่งเป็นประชาสัมพันธ์ซะด้วยสิ"
คนที่กำลังกรอกใบสมัครยกยิ้มเบาๆ เขาไม่แปลกใจเลยที่ปีนี้จะมีคนมาสมัครเยอะ
ก็นี่เจ้าตัวคงไม่รู้เลยสินะ
ว่าตัวเองน่ะ
น่ารักขนาดไหน
"โอ๊ะ เสร็จแล้วเหรอ "คนตัวเล็กว่าเมื่อเขาส่งใบสมัครที่กรอกเสร็จเรียบร้อยแล้วไปให้ "ชื่อ ลู่หานเหรอ อยู่ ม.6 อ้าว นี่นายเป็นรุ่นพี่ฉันเหรอเนี่ย ไม่น่าเชื่อ"
ลู่หานยิ้มพลางพยักหน้า แอบขำกับท่าทางใสๆของคนตรงหน้า
"ขำอะไร ไม่ต้องมาขำเลย เอ ว่าแต่นี่นายคือคนที่ร้านเบเกอรี่วันนั้นนี่นา ใช่ไหม?"
"อือ ใช่ฉันเองแหละ"
"ว่าละ ฉันรู้สึกคุ้นๆหน้านายมาตั้งแต่ตอนที่เดินเข้าประตูมาละ" ร่างเล็กยู่ปากพ่นลมออกมาเบาๆ " แต่ก็ขอบคุณสำหรับคัพเค้กนะ "
"อร่อยรึเปล่าล่ะ"
"ก็ไม่รู้อ่ะ ชานยอลแย่งกินหมดเลย บอกว่ามียาสลบใส่อยู่บ้างล่ะ อย่างกับว่าจะมีคนอยากวางยาฉันอย่างนั้นแหละ"
คนอยากวางยาน่ะเหรอ
ไม่มีน้อยน่ะสิ!
"แต่ว่าปีก่อนๆไม่เห็นหน้านายเลยอ่ะ นี่ฉันเรียกนายว่านายได้ใช่ไหม เรียกพี่มันไม่ถนัดอ่ะ อีกอย่างนายก็ไม่ได้สูงกว่าฉันเท่าไหร่ด้วย"
ลู่หานยิ้มขำ
"ตามใจนายละกัน ฉันเพิ่งย้ายมาจากจีนน่ะ เป็นนักเรียนแลกเปลี่ยน มาอยู่ที่นี่ปีนึงเดี๋ยวก็กลับไปต่อที่จีนละ"
"อ่อ นักเรียนแลกเปลี่ยนคนนั้นน่ะเอง แต่สำเนียงเกาหลีนายใช้ได้เลยนะ นายไปเรียนมาจากไหนเหรอ" แบคฮยอนพยักหน้า เพราะเมื่อเช้าก็มีประกาศที่หน้าเสาธงแล้ว
"ฉันเคยมาอยู่เกาหลีกับแม่ตอนเด็กๆน่ะ แม่ฉันเป็นคนเกาหลี ก็เลยพอพูดได้บ้าง"
"แม่นายคงจะสวยมากเลยสินะ ลูกถึงสวยขนาดนี้"
"ฉันเป็นผู้ชายน่า อย่ามาบอกว่าฉันหน้าสวยด้วย นี่ฉันเป็นรุ่นพี่นายนะ ฉันสูงกว่านายด้วย"
ลู่หานว่าพลางเม้มปาก เขาไม่ชอบให้ใครมาบอกว่าหน้าเหมือนผู้หญิงสักนิด มือเรียวยื่นออกไปยีหัวคนตรงหน้าจนผมยุ่งด้วยความหมั่นเขี้ยว แบคฮยอนยู่ปากบ่นงุ้งงิ้งๆ
.
.
.
.
.
"ไม่เกี่ยวสักหน่อย แล้วก็ไม่เห็นสูงกว่าเท่าไหร่เลย ไอ้พี่เตี้ย"
................................
สองสหายเดินเคียงกันมาตามทางเดินยาวที่เต็มไปด้วยห้องชมรมต่างๆ ชี้ไม้ชี้มือกันไปยังชมรมนั้นชมรมนี้
"นั่นๆ เซฮุน ชมรมกินไก่ เอาป่ะๆ" จงอินว่า ชี้มือไปยังห้องชมรมที่มีป้ายแขวนอยู่
"ไม่เอาอ่ะ ไม่ชอบกินไก่" เซฮุนส่ายหน้า "ชมรมนั้นดีกว่า"
"ชมรมโคฟเวอร์แดนซ์ ? ไม่เอา ปีที่แล้วก็เคยอยู่มาแล้ว เอาชมรมกินไก่เหอะ มึงไม่ชอบแต่กูชอบอ่า" จงอินเซ้าซี้ คิดดูดิ ชมรมกินไก่ ก็ต้องมีไก่ให้กิน นี่มันสวรรค์ของคนรักการกินไก่อย่างเขาเลยนะเนี่ย
"ก็กูไม่ชอบอ่ะ หาชมรมอื่นดิ้ ไม่เอาไก่นะ" คนตัวขาวปฏิเสธ ทำไมอ่ะ ก็เขาไม่อยากกินไก่นี่
"งั้นชมรมชักว่าว"
"ไม่เอา จะบ้าเหรอ อันนั้นเอาไว้ทำที่ห้องน้ำบ้านมึงเหอะ"
"อะไรของมึง เขาหมายถึงชักว่าวเป็นตัวๆบนฟ้าอ่ะ" ผลักหัวอีกคนไปทีนึง "ทะลึ่งนะมึงเนี่ย"
"ติดจากมึงนั่นแหละ"เซฮุนว่า "นั่น ชมรมสาวน้อยจัดดอกไม้ เอาป่ะ?"
"พร่อง(มันเนย)สิ มุ้งมิ้งฉิบหาย ไม่เอา โนวๆๆ"จงอินรีบปฏิเสธอย่างรวดเร็ว ชมรมอะไร ชื่อน่าขนลุกเป็นบ้า
"แล้วจะเอาชมรมไรเล่า นั่นก็ไม่เอานี่ก็ไม่เอา งั้นกลับไปอยู่ชมรมรักการอ่านเหมือนเดิมเหอะ "
"น่าๆ อย่าใจร้อนดิมึง" จงอินปลอบอีกคนที่ดูเริ่มอารมณ์บูด "บ่นเป็นตุ๊ดไปได้"
"สัสกัมจง กูไม่ใช่ตุ๊ด" คนโดนกล่าวหาตีหน้านิ่ง ผลักอกอีกคนจนเซ
"โห นี่กูเซเลยนะเนี่ย ชอบใช้กำลังจริงนะมึงอ่ะ ไปอยู่กับไอ้เตี้ยแบคได้เลย" เห็นตัวก็บางๆเหมือนผู้หญิง ไหงเเรงเยอะชิบ
"...."
"อะไร ทำมาเงียบๆ"
"....."
"แน่ะ..งอนเป็นตุ๊ดอีก"
"มึงมันปากหมา..." พูดเสียงเบา
"เหรย นี่งอนกูอ่อ? โอ๋ๆ มึงอย่างอนดิ ก็กูไม่รู้ววว กูไม่ได้ตั้งจ๊ายยย~" ใส่ดัดจริตเสียงตรงท้ายนิดนึงเพื่อความดูดี 55555
"....."
"เห้ย อย่าเงียบดิมึง นี่โกรธจริงเหรอเนี่ย เห้ย ขอโทษๆ ไม่โกรธกูนะ" เมื่อเห็นอีกคนยังเงียบ ท่าทางโมโหจริง คนขี้เล่นเริ่มอยู่ไม่สุข
"....."
"เซฮุน กูขอโทษ จะให้กูทำยังไงมึงจะหายโกรธอ่ะ" เขาไม่รู้จะทำไงดี ก็นานๆทีไอ้เพื่อนบ้ามันโกรธขึ้นมา ปกติเวลามันนอยด์ก็ให้ไอ้หมาแบคฮยอนจัดการตลอด
"ง้อสิ" อีกคนพูดเสียงเบาแทบไม่ได้ยิน
"อะไรนะ"
"ง้อกูสิ"
"จะบ้าเหรอสัส ไม่เอาอ่ะ กูง้อใครเป็นที่ไหน" จงอินส่ายหน้ารัวเร็ว ให้เขาง้อไอ้เซฮุนเนี่ยนะ ให้ทำตัวเองให้โดนเรียกไปนั่งตากแอร์ในห้องปกครองยังง่ายกว่า(อันนั้นง่ายจริง)
"ตามใจ" ว่าแล้วก็เดินดุ่มๆไปเลย
"เห้ยๆ เดี๋ยวดิมึง" คนถูกทิ้งรีบวิ่งไปคว้าข้อมืออีกคนเอาไว้ "ก็ได้ ง้อก็ได้"
เซฮุนมองหน้าจงอินอย่างกดดัน ง้อดิ ไหน มึงจะง้อกูยังไง ง้อเซ่!
"....."
เงียบ
"งั้นกูไปละ"
"เดี๋ยวๆ กูทำใจอยู่"
.
.
.
มึงทำใจนานไปละ
คิดแล้วทำท่าจะเดินหนี
"ซ...เซฮุนนา~"
ห้ะ!?!
หันกลับมองมองคนง้อไม่เป็นแทบไม่ทัน
มึงว่าไงนะสัส!?!
คนถูกจ้องหลับตาสูดหายใจลึก ก่อนจะลืมตาจ้องตาอีกคนตรงๆจนเซฮุนแทบจะเป็นฝ่ายหลบสายตา ก็แค่เกือบอ่ะนะ
"อา...เซฮุนนา~ อย่าโกรธจงอินเลยนะ จงอินขอโทษจริงๆ ดีกันเถอะ"
ไม่ว่าเปล่ายังมีการยื่นนิ้วก้อยมาด้วย
แม่ง
ไม่ได้เว้ย เซฮุน ต้องใจแข็ง เดี๋ยวไอ้ดำกัมจงนี่มันได้ใจ
"...นะ"
แค่คำเดียว เล่นเอาใจอ่อนยวบ ที่กูใจแข็งก่อนหน้านี้มันไม่มีผลอะไรเลยใช่มั้ย จงอินมึงจะมีอิทธิพลกับกูมากเกินไปแล้ววว
"เออๆ อย่าว่ากูแบบนี้อีกแล้วกัน" ยื่นนิ้วก้อยไปเกี่ยวอย่างเสียไม่ได้ อีกคนยิ้มกว้าง เอามือผลักหัว
"ก็แค่เนี้ยะ อย่าโกรธกูอีกนะ กูง้อคนไม่เป็น"
ณ จุดนี้ เซฮุนขอไม่ทน
.........................................
"แล้วนี่จะเลือกชมรมได้ยังวะ" คนที่เดินข้างๆหันมาถาม
"ก็ไม่ถูกใจซักชมรมอ่ะ เซ็ง" เซฮุนทำหน้าเซ็ง ที่ผ่านมาไม่มีถูกใจซักชมรม ส่วนใหญ่ก็ชมรมธรรมดาๆไม่ดึงดูด
"รีบๆหาสักอันเหอะว่ะ" จงอินหันมาเร่ง
ตอนนี้ก็ใกล้หมดเวลาเลือกชมรมแล้ว เดี๋ยวแต่ละชมรมก็ต้องส่งรายชื่อให้ประธานนักเรียนจุนมยอนนั้นอีก คงจะต้องรีบๆเลือกสักชมรมละ แต่คือเข้าใจมั้ย มันไม่ถูกใจอ่ะ เลือกทีมันต้องคิดหน่อยจริงมั้ย? เพราะยังไงๆก็ต้องติดแหงกอยู่ชมรมที่เลือกไปตั้งปีนึง
เซฮุนหันไปมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของอีกคน อดนึกถึงเรื่องก่อนหน้านี้ไม่ได้
กูจะไม่ให้ไอ้ดำนี่ง้อกูอีกละ
หัวใจวายตายทำไง
หันไปมองหน้าไอ้ดำอีกครั้ง
ก่อนจะมองข้ามหัวไปสะดุดตากับป้ายที่แขวนอยู่หน้าห้องอีกห้อง
'ชมรมจับโกหก'
เอาชมรมนี้แหละสัส
///////////////////////////////////
ยอดวิวถึงหนึ่งร้อยแล้ว (จุดพลุฉลอง) พาร์ทนี้พี่ลู่ออกแล้ว ปรบมือ!!! รู้สึกว่าน้องแบคจะมุ้งมิ้งมากเมื่ออยู่กับพี่ลู่ เอ้ะ หรือน้องแบคจะโหดก็ต่อเมื่ออยู่กับปาร์คชาน ยังไง? จะว่าไปมีคนเดาเรื่องชมรมออกด้วยอ่ะ เขินแปป
3/05/2557 เพิ่มธีม+แก้ไขคำผิด
#ปาร์คชานคนแมน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น