ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : จักรยานกาแลกซี่
"กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง"
"งืมๆ" ร่างสูงขยับตัว ก่อนจะพลิกตัวไปอีกข้าง
"กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง"
"เออ รู้แล้วแปปนึงๆ"
"กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง"
"เอ้ะ บอกว่าแปปนึงไง" คนจะหลับจะนอน นี่ก็ดังอยู่ได้
ร่างที่นอนงัวเงียอยู่เอื้อมมือไปจับตัวการที่ให้กำเนิดเสียงรบกวนยามเช้าก่อนจะ....
เขวี้ยงลงพื้นสุดแรง
"กริ๊งงงงงงงง กะ........"
เสียงแหลมที่ดังอย่างน่ารำคาญหยุดกึก เนื่องจากชิ้นส่วนที่เคยประกอบเพื่อให้กำเนิดเสียงหวีดเเหลมนั้น ตอนนี้กระจัดกระจายอยู่ที่พื้นด้วยฝีมือคนที่กำลังกึ่งหลับกึ่งตื่น ร่างสูงขยับตัวอีกครั้ง ใช้หมอนปิดหัว ดึงผ้าห่มมาคลุมอีกชั้นก่อนจะนอนต่ออย่างไม่ใส่ใจ
อืม...
เหมือนลืมอะไรไปสักอย่าง....
อะไรสักอย่างที่สำคัญ....
สำคัญมากด้วย...
.
.
.
"ชิบหายแล้ว! วันนี้วันจันทร์ ไอนาฬิกาปลุกเหี้ยนี่ก็ไม่ปลุกกูเล้ย" ร่างสูงที่นอนอยู่บนเตียงผุดลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว สลัดคราบคนที่กำลังงัวเงียก่อนหน้านี้ไปหมดสิ้น ก่อนจะรีบลงจากเตียงเพื่อวิ่งไปยังห้องน้ำ
แกรบ
ฝ่าเท้าเจ้ากรรมดันเหยียบอะไรสักอย่างเสียก่อน ร่างสูงจิ๊ปากอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะก้มลงไปดู
"เหี้ยยย ใครมันบังอาจทำร้ายน้องนาฬิกาปลุกที่น่ารักของพี่ปาร์คกัน ใครมันช่างกล้า ไม่เป็นไรนะน้องนาฬิกา พี่ปาร์คอยู่นี่แล้ว เดี๋ยวพี่จะช่วยรักษาน้องเอง" ว่าแล้วก็นั่งลงประกอบนาฬิกาปลุกอย่างตั้งอกตั้งใจ
"เสร็จแล้ว" ชานยอลยกนาฬิกาปลุกขึ้นมาดูอย่างภาคภูมิใจ ตอนนี้นาฬิกาปลุกที่เคยเละเป็นซากถูกประกอบขึ้นมาใหม่เหมือนสภาพก่อนหน้าที่จะโดนซัดลงพื้น
แต่เหมือนมีบางอย่างแปลกๆไป
"โอ้ยย กูลืมใส่เข็มวินาที!!!"
ใช้เวลาไปอีกหลายนาทีในการแยกส่วนนาฬิกาปลุกใหม่หมด เพื่อใส่เข็มวินาทีเข้าไปยังที่ๆมันควรอยู่ ยกขึ้นมาดูทดลองตบแปะๆทดสอบเสียงปลุกสองสามทีก่อนจะตั้งให้ตรงกับเวลาโลกในโทรศัพท์มือถือโนเกีย 3310 เครื่องเก่ง
"7.45"
เชี่ยยยยยยย
โรงเรียนกูเข้าตอนแปดโมง สลัดเอ้ย ร่างสูงไม่รอช้ารีบคว้าผ้าเช็ดตัววิ่งเข้าห้องน้ำ อาบน้ำแต่งตัวอย่างรวดเร็วภายในเวลาไม่กี่นาทีก่อนจะรีบคว้าหนังสือที่ต้องใช้เรียนในวันนี้ยัดลงกระเป๋า มองสำรวจในห้องอีกทีว่าไม่ลืมอะไร จากนั้นจึงรีบวิ่งลงไปชั้นล่างอย่างรวดเร็ว
"อ้าวพี่ปาร์ค วันนี้แฟชั่นใหม่รึไง ใส่เสื้อนักเรียนกางเกงพละ มีเดินทางไกลเหรอจ้ะ"
เสื้อนักเรียนกางเกงพละ....
สลัดเอ้ยยย
กว่าจะเปลี่ยนกางเกงเสร็จก็กินเวลาไปหลายสิบชาติ คราวนี้ชานยอลสำรวจตัวเองอย่างดีบนกระจกเงารูปทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้า เมื่อแน่ใจว่าตัวเองไม่ใส่อะไรผิดพลาดแล้วจึงรีบแจ้นลงมาข้างล่าง
"หม่ามี้ วันนี้เค้าไม่กินข้าวนะ สายแล้ว" ตะโกนบอกหม่ามี๊ แล้วรีบวิ่งออกจากบ้านด้วยความเร็วสูงสุด
................................
ร่างสูงพาตัวเองมาหยุดบนถนนสายหลักที่ทอดตรงไปยังโรงเรียนมัธยมที่กำลังศึกษาอยู่ตอนนี้ ดูนาฬิกาข้อมืออีกที เฮ้อ ทำใจไว้เลย วันนี้สายแน่ๆ
ว่าแล้วก็ออกเดินไปตามฟุตบาตคอนกรีต รถมากหน้าหลายตาขับสวนไปบนถนนใหญ่
อย่าถามว่าทำไมไม่นั่งรถประจำทางไป
ขอตอบเลยว่า
เปลือง!!
ยิ่งกับผู้ชายแมนๆแถมยังหน้าตาดีอย่างปาร์คชานยอลด้วยแล้ว บอกเลยว่า
ต้องเดินเท่านั้น
ถ้าไม่ได้เดินไปโรงเรียนนี่อยู่ไม่ได้ ผื่นมันพาลจะขึ้น
มันไม่เกี่ยวกับความงกค่ารถประจำทาง
เป็นการออกกำลังกายยามเช้า
เข้าใจตรงกันนะ
"กริ๊ง~" เสียงกริ่งดังขึ้น เห้ย อะไรกัน เดี๋ยวนี้กริ่งเรียกเข้าแถวโรงเรียนมันดังมาถึงนี่แล้วอ่อวะ? แต่มันไม่น่าจะใช่ป่ะเพราะรู้สึกเสียงมันดังอยู่ใกล้ๆนี่เอง ร่างสูงหันซ้ายหันขวา ก่อนที่รถจักรยานคันนึงจะมาเทียบข้างๆ
"นี่ จะไปที่โรงเรียนมัธยมปลายxoxo ใช่มั้ย ขึ้นมาสิเดี๋ยวไปส่ง" คนบนจักรยานหันมาพูดกับเขา
คือ....
อยากถามอะไรหน่อย....
ตอนซื้อจักรยานนี่มึง...
คิดยังไงเลือกลายนี้...
สีม่วงแปร๊ดลายกาแลกซี่
อื้มมมม...
ชานยอลส่ายหน้าวืดก่อนจะรีบจ้ำเท้าเดินๆ อย่างรวดเร็ว พยายามไม่หันหน้าไปมองไอ้จักรยานลายกาแลกซี่ที่กำลังเคลื่อนที่ตามเขามาช้าๆอย่างใจเย็น ท่าทางคล้ายกำลังรอให้เขาเปลี่ยนใจ
ไอการมีคนไปส่งมันก็ดีอยู่หรอก แต่แม่สอนว่าไม่ให้ไปกับคนแปลกหน้า
แต่นั่นมันไม่ใช่คนแปลกหน้าน่ะสิ
แต่ก็ไม่ถึงกับรู้จัก
ก็ไอเจ้าของจักรยานสีแปร๋นนั่นน่ะ
คนเดียวกับคนเมื่อวาน
ไอ้หน้าหล่อโลกลืมที่เอาเค้กคนสวยมาให้เขาไง!!!
.
.
.
"แน่ใจนะว่าจะไม่ให้ไปส่ง" ไอหน้าหล่อถามเขาอีกครั้งหลังจากขับตามมาได้สักพักนึง
ชานยอลไม่ตอบอะไรนอกจากจะเร่งฝีเท้าเร็วขึ้น ไม่จำเป็นครับพี่ปาร์คแมน พี่ปาร์คเดินเองได้
แหม เห็นรั้วโรงเรียนข้างหน้ามั้ยจ๊ะ นั่งไปตอนนี้ตดยังไม่ทันหายเหม็นก็ถึงแล้ว แต่ก็ไม่หันไปตอบคำถามให้เหนื่อย ก้มหน้างุดก่อนจะรีบๆเดินจ้ำอ้าวเข้าโรงเรียน
กริ๊ง~
มึงจะสั่นกระดิ่งทำเหี้ยไร
แต่เสียงนั่นก็เรียกความสนใจร่างสูงให้เงยหน้าขึ้นมองจักรยานและคนขี่ที่สั่นกระดิ่งผิวปากอย่างสบายใจเคลื่อนที่ผ่านหน้าเขาไปเข้าไปในโรงเรียนได้
เข้าไปในโรงเรียน
เข้าไปในโรงเรียน?
เข้าไปเพื่อ?
หรือว่าจะเป็นเด็กใหม่...
.......................................
"ไง ชานยอล ย้ายก้นมาโรงเรียนได้สักทีนะมึง" ทันทีที่ย่างพระบาทเข้ามาในห้อง เสียงไอดำกัมจงอินก็ดังขึ้นทันที
"เออ เงียบๆเหอะมึงอ่ะ" เห่าตอบมันไปทีนึง
"นี่มึงรู้แล้วยังอ่ะ โรงเรียนเรามีเด็กมาเพิ่ม 2 คน อยู่ม.6 เห็นว่าเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยน คนนึงมาจากแคนาดาคนนึงมาจากจีน " เซฮุนพูดขึ้น เรื่องนี้ประกาศตอนหน้าเสาธง แต่ท่าทางไอชานยอลมันคงไม่รู้หรอก เล่นมาสายซะขนาดนั้น
"ยังเว้ย หน้าตาเป็นยังไงกันบ้างอ่ะ "
"ก็เห็นแค่คนเดียว ที่มาจากจีน เพราะตอนที่ประกาศอีกคนนึงยังไม่มาที แต่กูก็เห็นหน้าไม่ชัดว่ะแถวมันไกล"
เดี๋ยวนะ
ตอนประกาศอีกคนนึงยังไม่มาที...
มีใครมาสายนอกจากกูอีกวะ
เหมือนตาขวาจะกระตุกหน่อยๆ แต่ชานยอลเลือกที่จะไม่สนใจมัน ล้วงมือไปในกระเป๋าหยิบสมุดการบ้านวิชาแรกออกมา หันไปทางคนเตี้ยที่นั่งอยู่ข้างๆ
"เห้ย ไอ้เตี้ย กูยืมลอกวิชาแรกหน่อยดิ"
"ผั้วะ!!!"
แบคฮยอนหันมาฟาดฝ่ามือใส่หัวของคนสูงกว่าอย่างแรง
"มึงนี่ การบ้านไม่รู้จักทำมาเลย ลำบากเพื่อนๆอย่างกูตลอด เมื่อคืนทำไมไม่ทำห้ะ! วันหยุดไม่ใช่รึไง แล้วนี่ยังจะมาสายอีก เดี๋ยวปั๊ดตบหน้าทิ่มโต๊ะ" ร่างเล็กกว่าหันมาแว๊ดๆใส่
เอ่อคือ
มึงตบกูไปแล้วครับ TT
"แบคฮยอนแม่งชอบใช้แต่กำลังอ่า.." บ่นงุบงิบงุ้งงิ้งอยู่คนเดียว ช้อนสายตามองคนตัวเล็กที่ท่าทางจะโมโหมากแวบนึงก่อนหลุบตาลงมองโต๊ะ ทำสีหน้าสำนึกผิด
"เฮ้อ มึงนี่นะ เอาไป" คนตัวเล็กทำหน้าเหนื่อยใจ สไลค์สมุดการบ้านไปยังโต๊ะของไอ้เพื่อนตัวแสบที่สร้างปัญหาให้เขาได้วันเว้นวัน เรื่องที่ร้านเบเกอรี่นั่นก็ทีนึงแล้ว
"ใจดีอะตัวเอง นี่ใจดีอย่างงี้ทุกวันนี่เค้ารักตายเลย" คนตัวสูงหันมาพูดเสียงหวานพลางเปิดสมุดการบ้านลอกอย่างเมามัน แบคฮยอนได้แต่ส่ายหน้ากับความบ้าของคนข้างๆ ทุกวันนี้แก้ยังไงก็ไม่หายแล้ว
"แล้วเมื่อคืนมึงทำไรอยู่วะถึงได้มาสาย การบ้านก็ไม่ทำ นี่ขนาดเมื่อคืนกูช่วยป๊าซ่อมรถ กูยังทำเสร็จเลยอ่ะ" จงอิน ชะโงกหน้ามาจากโต๊ะข้างหลังที่นั่งติดกับเซฮุน หน้าดำๆแสดงความสงสัยอย่างเต็มที่
"เมื่อคืนกูมีนัดกับน้องมิยาบิคนสวยอีกแล้วว่ะ น้องมิยาบินี่ก็ยังไง กูบอกว่าจะทำการบ้านก็ร้องแต่จะเอาๆท่าเดียว"
เอิ่ม
จบครับ
ไอเพื่อนกาม
"กูขอให้มึงโดนแทงข้างหลัง สาธุ"
........................................
"เออ วันนี้เห็นว่าจะให้เลือกชมรมว่ะ" เซฮุนเอ่ยขึ้น คาบแรกวันนี้เป็นคาบโฮมรูมที่มีไว้เพื่อให้คุณครูและนักเรียนได้ปรึกษาปัญหาชีวิตกัน หรือไม่ก็ใช้นัดทำงานห้อง ประสานงานใหญ่ๆต่างๆ
แต่สำหรับมนุษย์สุดหล่อนามปาร์ค ชานยอล คาบนี้มันคือคาบสำหรับลอกการบ้าน
"อ้าวเหรอ งั้นเดี๋ยวไอ้จุนมยอนประธานนักเรียนคงจะประกาศให้ไปเลือกชมรมล่ะมั้ง" ชานยอลที่กำลังนั่งลอกการบ้านอย่างขะมักเขม้นเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจเท่าไหร่นัก
"แล้วพวกมึงจะอยู่ชมรมไรกันอ่ะ" จงอินเซ้าซี้ "แบคฮยอน นายจะอยู่ชมรมไรอ่ะ"
"ไม่รู้เหมือนกัน คงจะอยู่ชมรมป้องกันตัวเหมือนเดิมล่ะมั้ง รุ่นพี่หัวหน้าชมรมก็เรียนจบไปแล้วด้วย เดี๋ยวไม่มีใครสอนพวกเด็กใหม่" แบคฮยอนอยู่ชมรมนี้มาตั้งแต่ตอนเข้าเรียนที่นี่ คิดไว้ว่าก็คงจะอยู่ต่ออีกสักปี
"เซฮุน มึงอ่ะ" คนตัวดำหันไปถามคนผิวขาวที่นั่งข้างๆ
"หืม ไม่รู้เหมือนกันอ่ะ เดี๋ยวค่อยไปเดินเลือกๆดู " เซฮุนหันมาตอบ
"เออ งั้นถ้ามึงเลือกได้ก็ใส่ชื่อกูไปด้วะกัน มึงอยู่ชมรมไหนกูก็อยู่ชมรมนั้นแหละ" เซฮุนพยักหน้าเนิบๆ เขากับจงอินอยู่ชมรมเดียวกันมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว สองคนนี้ตั้งเป้าไว้ว่าจะเข้าทุกชมรมของโรงเรียน
"แล้วมึงล่ะ ช.."
"ส่วนของพี่ปาร์ค เพื่อนๆไม่ต้องถาม แมนๆอย่างพี่ปาร์คมันต้องชมรมบาสอยู่แล้ว " ชานยอลเอ่ยขัดจงอินที่กำลังจะอ้าปากถามพร้อมทำหน้ากวนตรีน ลุกขึ้นยืนยกขาข้างนึงมาตั้งบนเก้าอี้เท้าศอกลงไป ก่อนจะยักคิ้วให้ผู้ชมหนึ่งที
"ทำการบ้านต่อเถอะชานยอล แม่งไร้สาระชิบหาย" แบคฮยอนดึงแขนไอคนที่ทำเท่ให้นั่งลงเหมือนเดิม ก่อนที่จะหันไปคุยกับพวกจงอินกับเซฮุนที่แถวหลังโดยไม่สนใจชานยอลที่กำลังนั่งปั่นงานอยู่อย่างเดียวดาย
เพื่อนๆไม่เข้าใจดาว
เพื่อนๆไม่เข้าใจคนหล่ออย่างพี่ปาร์คชาน
...................................
"ขอให้นักเรียนทุกคน เชิญเลือกชมรมที่ตัวเองชื่นชอบและส่งรายชื่อชมรมที่ตัวเองอยู่ให้กับฝ่ายกิจกรรมนักเรียนภายในวันนี้ด้วยครับ"
สิ้นเสียงจุนมยอนประธานนักเรียนประกาศออกไมค์ นักเรียนจำนวนหลายร้อยของโรงเรียนมัธยมปลายxoxo ก็เริ่มตระเวนหาชมรมที่ตัวเองเล็งไว้ ซึ่งต้องมีการแย่งกันทำเวลาด้วยเพราะว่าบางชมรมนั้นเป็นที่สนใจของคนจำนวนมาก และชมรมส่วนใหญ่จะรับคนจำนวนจำกัด
"แบคฮยอน เซฮุน จงอิน พวกมึงไปเลือกชมรมกันก่อนเลยนะ เดี๋ยวกูไปเข้าห้องน้ำแปปนึง" ชานยอลว่าก่อนรีบวิ่งไปห้องน้ำเพราะตอนนี้ชานยอลน้อยกักเก็บน้ำไว้จนเต็มเกินพิกัดเเล้ว
....................................
"อาาา~" ร่างสูงส่งเสียงแสดงความพอใจที่ได้ปลดปล่อย
ระหว่างนั้นก็มีใครอีกคนนึงเข้ามายืนถัดไปจากตัวเอง ร่างสูงหลับตาพริ้มไม่สนใจ ตั้งใจปลดปล่อยอย่างเต็มที่ พลางนึกถึงชมรมบาสเก็ตบอลที่ตัวเองใฝ่ฝันอยากเข้า แต่ปีที่แล้วกลับไม่ได้เข้าเพราะดันขาดเรียนวันนั้นพอดี พอเอาไปตัดพ้อกับหม่ามี้ หม่ามี้ก็เลยเสนอทางออกว่าให้ไปอยู่ชมรมทำเค้ก
ใช่ ชมรมทำเค้ก
หม่ามี้ให้เหตุผลว่าหม่ามี้ชอบกินเค้กเลยอย่างให้ลูกชายทำเค้กเป็น นี่ก็เป็นเหตุผลเดียวกับที่หม่ามี้ใช้ในการบีบบังคับชานยอลให้ไปทำงานพาร์ทไทม์ที่ร้านเบเกอรี่ โดยหวังว่าพี่ปาร์คจะได้ฝึกทำเค้กบ่อยๆและได้ความรู้ติดตัว
ทำเค้กมันก็สนุกอยู่หรอก แต่แมนๆอย่างพี่ปาร์คมันต้องบาสเท่านั้น ครั้งนี้ชานยอลมีความตั้งใจแน่วแน่ว่าจะต้องเข้าชมรมบาสเก็ตบอลให้ทันให้ได้
"อะแฮ่ม" เสียงกระแอมจากคนข้างๆทำให้ร่างสูงที่กำลังย้อนอดีตหลุดจากพะวัง "ไม่คิดเลยนะว่าจะมาเจอนายที่นี่อีก"
ชานยอลหันไปมองหน้าคนข้างๆ
เชี่ย!!!!
กูว่าละทำไมตาขวากระตุกไม่ได้หยุด
เจอไอ้หน้าหล่ออีกแล้วครับท่าน
รีบเก็บน้องชายของตนเองอย่างรวดเร็วก่อนจะเดินหนีอีกคนไปที่อ่างล้างมือ แต่คนสูงกว่าก็เสร็จธุระแล้วเหมือนกันจึงเดินตามมาที่อ่างล้างมือ
เหอะ กูเข้าก่อนมึง แต่มึงดันเสร็จพร้อมกู คนมันใหญ่กว่าก็อย่างงี้แหละ ขอท่อดทีนะน้อง
ตั้งท่าจะเดินหนีแต่ดันถูกคนสูงกว่าจับข้อมือเอาไว้ซะก่อน
"รู้มั้ย วันนั้นนายทำฉันเสียหน้ามากเลยนะ" ร่างสูง(กว่า)เกริ่นด้วยเสียงเรียบๆ
"แล้วไงเล่า ก็ดันเล่นอะไรไม่รู้เรื่องเอง" ชานยอลตอกกลับอย่างไม่สนใจ "เอ้ะ แล้วนี่ก็ปล่อยทีได้มั้ย คนจะไปทำมาหากินอีก" ไม่ว่าเปล่ายังพยายามสะบัดข้อมือให้หลุดจากการรัดกุม
"นายจะอยู่ชมรมอะไร" นอกจากจะไม่ปล่อยแล้วยังจับไว้แน่นกว่าเดิมด้วย
"แล้วมันเรื่องอะไรของนายเล่า วู้~ ปล่อยทีดิวะ" ชานยอลเบะปากพ่นลมออกมาอย่างหงุดหงิด ไอนี่ก็เซ้าซี้จริง
"...." ไอหน้าหล่อเลือกที่จะไม่พูดอะไร แต่ส่งสายตากดดันจนอีกคนที่อยู่ในมือต้องตอบอย่างเสียไม่ได้
"ชมรมบาสเก็ตบอล พอใจยัง ทีนี้ก็ปล่อยได้แล้ว เดี๋ยวคนเต็มอีก คนอยากเข้ายิ่งเยอะๆอยู่" ชานยอลทำเสียงไม่พอใจ ใช้สายตาจิกๆไปยังอีกคนที่เล่นจับข้อมือซะแน่น
"ไม่ปล่อยก่อน ฉันรู้จักนายแต่นายยังไม่รู้จักฉันเลย"
"ไม่อยากรู้จัก ไม่ต้องบอก ไม่อยากรู้ ปล่อยสักทีสิโว้ย" ชานยอลโวยวาย ป่านนี้คนต้องเต็มแล้วแน่ๆ ชมรมบาสเก็ตบอลของพี่ปาร์ค ฮรึก อย่างบอกนะว่าพี่ปาร์คจะชวดกับเธออีกปี ท่าทางดวงเราจะไม่สมพงษ์กันเอาซะเลย
"แต่ฉันอยากรู้จักนายนี่" ยัง ยัง ยังไม่เลิก
"ปล่อย!"
"ไม่"
"ได้~"
ชานยอลส่งยิ้มหวานให้ก่อนจะ...
เตะเข้าจุดยุทธศาสตร์อย่างเต็มแรง! จนร่างสูงกว่าลงไปงอตัวด้วยความเจ็บ
"โอ้ยย!!!!" ไม่ลืมศอกที่หลังให้อีกที ค่าที่ทำให้เขาไปสมัครเข้าชมรมช้า ก่อนที่จะรีบวิ่งออกไปจากห้องน้ำ โดยไม่ลืมส่งนิ้วกลางทำหน้าทะเล้นให้เป็นของแถม
"จำไว้ทีหลังอย่ามาแหยมกับพี่ปาร์คนะจ้ะหนู!!"
//////////////////////////////////
มาต่ออีกตอนนึงแล้วน้า มีคนตามอ่านฟิคกากๆเรื่องนี้อยู่มั้ยเนี่ย คงไม่มีหรอก T^T ไม่เป็นไรอัพเอง อ่านเอง ถ้าเข็นจนจบได้นี่ถือว่าบรรลุเป้าหมายอย่างนึงเลยนะ เราตั้งใจไว้ว่าจะอัพวันละตอน แต่จะทำได้นานแค่ไหนก็ไม่รู้สิ ขนาดพล็อตเรื่องยังไม่มีเลย
3/05/2557 เพิ่มธีม+แก้ไขคำผิด
#ปาร์คชานคนแมน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น