คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #53 : One Shot || The Chosen One (Strangecloak)
Title : The Chosen One
Author
: Fengmii
Pairing
: Strangecloak
Genre
: Oneshot
Notes
: นายไม่ได้เลือกเขาหรอก...เขาต่างหากที่เลือกนาย
สตีเฟ่น เสตรนจ์จำผ้าคลุมผืนนั้นได้
วันที่เขาเดินเข้ามาในแซงทัมลอนดอนหลังจากโดนวาร์ปมาจากเนปาลอย่างไม่รู้ตัว
มันถูกแขวนอยู่อย่างเรียบร้อยในตู้กระจกราวกับรอต้อนรับ
เนื้อผ้าสีแดงสดตัดกับตัวล็อกตรงฐานคอที่เป็นโลหะสลักลายประกายทอง
มันเป็นผ้าคลุมที่สวยมาก
สวยจนโดดเด่นออกมาจากบรรดาของวิเศษอีกหลายชิ้นที่ตั้งอยู่ในตู้กระจกบนพื้นพรมผืนเดียวกัน
เขาจำได้ว่าจ้องนานจนได้ยินเสียงเอะอะจากหน้าแซงทัม
คล้ายกับว่าพอจ้องผ้าคลุมผืนนั้นแล้วมันจะทำให้เขารู้สึกแน่วแน่มากขึ้น...
คล้ายกับว่าพอจ้องผ้าคลุมผืนนั้นแล้วลืมความเจ็บปวดที่รู้สึกตอนมองมือสั่นๆของตนเองไป...
ไม่รู้ว่าเขาคิดไปเองรึเปล่า
แต่เหมือนกับว่ามันจะมีชีวิตยังไงไม่รู้
เขามองเงาสะท้อนรางๆจากในกระจกนั่น
“ฉันอยากได้มือของฉันคืนมา” เขากระซิบ
“ฉันต้องได้มือของฉันคืนมา”
แม้ว่าตอนนี้จากเป้าหมายการรักษามือจะถูกเปลี่ยนไปเป็นการปกป้องโลกจากดอร์มามมูแล้วก็ตาม
เนื้อผ้าเหล่านั้นพลิ้วขยับเล็กน้อยราวกับเข้าใจที่เขาพูด
จนกระทั่งวันที่ทำให้ชีวิตเขาตีลังกากลับหัว
กลับตาลปัตรยิ่งกว่าที่มันเป็นอยู่มาถึง
เสียงแจกันตกแตกดังเป็นเอฟเฟ็คต์ขณะที่ร่างของเขาถูกเหวี่ยงหวือไปกระแทกกับวัตถุต่างๆในโถง
หมอหนุ่มไอค่อกแค่ก
พยายามยันตัวขึ้นในขณะที่ไคซิเลียสตรงมาซัดเขากระเด็นอีกครั้ง
ดวงตาสีเขียวอมฟ้ากวาดมองไปรอบๆ
ตอนนี้มอร์โดไม่รู้ติดธุระอยู่ในส่วนไหนของแซงทัม
เอนเชี่ยนวันก็ดันออกไปเที่ยวข้างนอก
ส่วนพวกสมุนทามาสคาร่าหนาเตอะสภาพเหมือนคนเพิ่วถูกหักอกแล้วร้องไห้ทั้งคืนจนรอบๆตาเป็นคราบสีดำปื้นใหญ่ก็อยู่กันยั้วเยี้ยเต็มไปหมด
แย่แน่ๆ
ร่างสูงลอยละลิ่วไปกระแทกกับตู้กระจกด้านหลังอีกครั้ง
รู้สึกได้ถึงเศษแก้วที่กระเด็นมาบาดผิวเนื้อจนแสบยิบๆ
ชายผมสีดอกเลาย่างสามขุมเข้ามาหาพร้อมกับดาบยาวที่เสกขึ้นมาจากอากาศ
สตีเฟ่นยกมือขึ้นมากันตัวเองทั้งๆที่รู้ว่ามันไม่ช่วยอะไรเลย
แล้วหลับตาปี๋รอความตายอันน่าสยดสยอง
และแล้วสิ่งประหลาดก็เกิดขึ้น
เขาไม่เจ็บปวดตรงไหนเลย
ชายหนุ่มลืมตาขึ้นดู
กะพริบมันสองสามทีอย่างไม่เชื่อสิ่งที่เห็น
เนื้อผ้าสีแดงเข้มพุ่งออกมาจากด้านหลังเขา
พันรอบดาบในมือไคซิเลียสและรั้งมันไว้ไม่ให้ทำอันตรายเขาได้
ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายเองก็จะงงเหมือนกัน
จึงได้ดึงดาบออกแล้วฟาดอีกที
แต่ผลก็เหมือนเดิม
ผ้าคลุมผืนนั้นป้องกันการโจมตีได้ทุกรูปแบบ
สตีเฟ่นได้แต่นิ่งอึ้ง
...อะไรฟะเนี่ย?
อย่าบอกนะว่ามันมีชีวิตจริงๆ?
จู่ๆความทรงจำตอนที่ยังฝึกอยู่ในคาร์มาทาชก็แล่นขึ้นมาในหัว
ตอนที่มอร์โดควงคทาฟาดแถวแสกหน้าเขาแล้วเคาะรองเท้าโชว์ออฟพลังในของขลังเหล่านั้น
“เมื่อไหร่ฉันจะได้สักที?” เขาถาม
อีกฝ่ายยักไหล่
“เมื่อนายพร้อม”
“ก็พร้อมแล้วเนี่ย” ชายหนุ่มกางแขนออก
ชายผิวสียกยิ้ม ดวงตาเป็นประกายบางอย่าง
“นายจะพร้อมก็ต่อเมื่อของวิเศษนั้นเห็นว่านายพร้อม”
สตีเฟ่นยังคงตกอยู่ในความตะลึงแม้ว่าไคซิเลียสจะตะครุบเสื้อเขาแล้วลากออกมาให้พ้นจากตู้แล้วผลักลงไปที่พื้นหินอ่อนขัดมันชั้นล่าง
อะไรบางอย่างพุ่งหวือตามลงมา โอบอุ้มร่างเขาไว้พร้อมทั้งเกาะเข้าที่บ่า
ดวงตาสีฟ้าอมเขียวก้มลงมองผ้าคลุมสีแดงสดผืนนั้น
เขาพร้อมแล้วงั้นหรือ?
ชั่วขณะหนึ่ง ความลังเลเข้ากอบกุมจิตใจ
แต่สัมผัสของผ้าที่อุ่นอย่างน่าประหลาดมอบความรู้สึกมั่นใจอันคาดไม่ถึงให้แก่เขา
มันยกตัวเขาขึ้นไปในอากาศอย่างนุ่มนวล
กระพือไปรอบร่างขณะที่สตีเฟ่นวาดมือร่ายคาถา
แสงสีทองเรืองรองอาบไล้ใบหน้าคมคายเมื่อเขาดึงแส้เวทย์ออกมาจากในมือ
สีหน้าของไคซิเลียสนี่มัน...
แหม
อยากจะเอาโทรศัพท์ออกมาถ่ายเก็บไว้จริงๆ
ทุลักทุเลนิดหน่อยตอนจัดการกับเจ้าหน้ามาสคาร่าเลอะ
แต่ในที่สุดผ้าคลุมก็พอเขาไปหาอาวุธวิเศษที่เอาอยู่
และก่อนที่จะได้ทันทำอะไรต่อนั่นเอง
เขาก็พบว่าแหวนเวทย์มนตร์หายไปแล้ว
รอยยิ้มของไคซิเลียสกว้างขึ้นอย่างเห็นได้ชัดในวินาทีที่สมุนของเขาโผล่ออกมาจากด้านหลังและซัดหอกล่องหนใส่อกเขา
เวรเอ๊ย...
รู้สึกได้ถึงแรงพยุงจากผ้าคลุมที่พยายามดันเขาไปด้านหน้าเพื่อตามหาความช่วยเหลืออย่างสิ้นหวัง
มันผละออกไปเมื่อเห็นสมุนชุดแดงคนนั้นตรงเข้ามาอีกรอบและตรงเข้าพันแข้งพันขาชายหนุ่มคนนั้นไม่ให้ตามมาซ้ำหมอหนุ่มได้
สตีเฟ่นอยากจะหันไปขอบคุณมัน แต่ตอนนี้เขาสามารถรู้สึกได้ว่ามีเลือดคั่งอยู่ในอวัยวะภายในของเขา
และพลังงานในร่างกายกำลังจะหมด เขาจึงได้แต่พึมพำคนเดียวด้วยเสียงเบาหวิว
“ขอบใจ เจ้าผ้าคลุม”
เพราะผ้าคลุมผืนนั้น...เขาถึงเปิดประตูมิติได้และไปหาคริสทีนทันเวลา
มันช่วยชีวิตเขาไว้สองรอบภายในวันเดียว
สตีเฟ่นโซเซกลับมาที่แซงทั่ม ผ้าคลุมสีแดงสดปลิวออกจากศพชายที่นอนแน่นิ่งอยู่กลับมาเกาะที่ไหล่อย่างภักดี
“ผ้าคลุมแห่งการลอยตัว” มอร์โดตาโต
ชี้มาที่มัน
เขาขมวดคิ้ว
“มันเลือกเจ้า”
“ไม่ใช่เรื่องน้อยๆเลยนะนั่น”
เอนเชี่ยนวันเสริม เดินออกมาจากอีกมุม
“มันเป็นของวิเศษที่เอาแต่ใจ”
สุดท้าย
บทสนทนาก็จบลงที่เธอมอบหมายให้เขาเป็นอาจารย์แห่งแซงทั่มนิวยอร์ก
เขานิ่งงัน ไม่ได้ตอบกลับ
แต่ชี้ไปที่ในทางเดินซึ่งมีร่างไร้วิญญาณนอนอยู่
“ผม....เพิ่งฆ่าคน”
“ตอนผมเป็นหมอ ผมสาบานว่าจะไม่ทำร้ายคนไข้...ผมเพิ่งฆ่าคนนึงไปและผมจะไม่ทำอีก”
แต่ลึกๆแล้วเขาก็รู้
เขาได้ก้าวมาในเส้นทางที่ย้อนกลับไม่ได้
ทั้งๆที่ตอนแรกมาเพื่อรักษามือแท้ๆ...
ถ้าเขาไม่ร่วมด้วย โลกได้วายวอดแน่
หลังจากนั้นเพียงไม่ถึงชั่วโมง
หลายอย่างก็เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว
รู้ตัวอีกที
เขาก็กำลังล้างมือที่เต็มไปด้วยเลือดอยู่ที่นอกห้องผ่าตัดในโรงพยาบาล
ภาพรอยยิ้มสุดท้ายอันเต็มไปด้วยความหม่นเศร้าของมหาจอมเวทย์ผู้ล่วงลับยังคงติดตา
เช่นเดียวกับดวงตาสีใสที่เบิกค้างไร้ชีวิตบนเตียงผ่าตัด
ขอบตาร้อนผ่าวและสายตาพร่ามัว
สตีเฟ่นเงยหน้าขึ้นมองกระจก
อา...หน้าตาเขาดูไม่ได้เลย
เขาเม้มปาก
สูดอะไรบางอย่างที่จุกอยู่ในคอลงไปพลางพยายามควบคุมไม่ให้ตัวสั่น
คริสทีนแตะมือเขา แล้วจากไปทันทีที่มีเสียงเรียกชื่อจากฝ่ายประชาสัมพันธ์
สตีเฟ่นพ่นลมหายใจไม่มั่นคงออกมา
ยกมือที่สั่นระริกขึ้นเช็ดอะไรบางอย่างตรงขอบตาลวกๆในตอนที่รู้สึกถึงความอบอุ่นบางอย่างบนบ่าทั้งสองข้าง
เขาก้มลงมอง
ผ้าคลุมแห่งการลอยตัวกำลังโอบอยู่บนไหล่เขา
อ้อมมาด้านหน้าแล้วพันตนเองบนมือเขาอย่างนุ่มนวลราวกับพยายามกอดเขาอยู่
หมอหนุ่มหลับตาลง ซุกใบหน้าลงกับผืนผ้าหนาสีแดงสด
นอกจากจะปกป้องเขาแล้ว
ยังกอดเป็นด้วยเหรอเนี่ย?
...ครบเครื่องจริงๆ
นึกถึงเรื่องของไคซิเลียสและดอร์มามมู เขาสูดหายใจลึกแล้วตัดสินใจเหวี่ยงมันขึ้นไปบนบ่า
มือเรียวยาวจัดปกของมันให้ตั้งสูง
มองตนเองในกระจกด้วยสายตาที่มุ่งมั่น
เขาจะต้องปกป้องโลกให้ได้
ดวงตาสีฟ้าเขียวเหลือบลงมองปลายเสื้อที่ขยับเข้ามาเขี่ยฝุ่นบนแก้มสองสามที
“พอ...” เขาหันหน้าหนี แต่มันยังเขี่ยไม่หยุด
ให้ตายเถอะ จั๊กจี้นะ
“พอ” เขาเก๊กเสียงเข้ม มันรีบหยุดนิ่งทันที
สตีเฟ่นยอมให้รอยยิ้มบางๆปรากฎขึ้นบนมุมปาก
บางที...สงครามนี้ก็อาจไม่ได้แย่อย่างที่คิด
Dr. Strange/ Supreme Sorcerer
TALK WITH FM
กลับมาแล้วทุกคนนนนนนนนน
ม.4 งานเยอะมากบอกเลย 5555(ปากบอกไหว
แต่น้ำตาไหลถึงพื้นแล้ว//ฮรืออออ)
แทบไม่มีเวลามาอัพเลยอ่ะ
ขอโทษน้าาา
และหลังจากนี้...แน่นอนว่าหายจ้อยอีกแน่นอนค่ะ
555
รอเราก่อนนะๆ
เจอกันตอนหน้าเน้อ
ด้วยรักและถุงกาว
เฟิงมี่ค่ะ>3<
ความคิดเห็น