คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : One Shot || MONSTER (Thorki)
Title : MONSTER
Pairing : Thor x Loki (Thorki)
Auther : FengMii
Note : The pain of Loki…
ข้าเป็นตัวอะไรกัน?
ข้ามองมือของตนเอง
มันค่อยๆแปรเปลี่ยนจากสีฟ้าเข้มกลับมาเป็นสีเนื้อขาวซีดดั่งเดิม
“เจ้าเป็นบุตรข้า
โลกิ” เสียงของผู้ที่ข้านับเป็นบิดาดังขึ้นด้านหลัง
ร่างสูงโปร่งของข้าหันกลับไปช้าๆ
พอดีกับสีฟ้าเข้มบริเวณใบหน้าของข้าเหือดหายไป
“What more than that?” ข้ากระซิบถามเสียงสั่นเครือ
กลัว...
ข้าไม่เคยรู้สึกกลัวมากขนาดนี้มาก่อนในชีวิต
“เจ้าเป็นบุตรข้า
ข้าเพียงต้องการจะปกป้องเจ้าจากความจริงเท่านั้น” โอดินตอบข้า
“ทำไม?
เพราะข้าเป็น...เป็นปีศาจในนิทานที่เล่าให้เด็กฟังในยามราตรี...กระนั้นรึ?”
สายตาของข้าพร่ามัวไปด้วยม่านน้ำตา
ความจริง?
ความจริงอย่างนั้นรึ?
ช่างเป็นความจริงที่บัดซบสิ้นดี!!!
ตอนนี้ข้าเพียงหวังให้ธอร์และสคาดิอยู่เคียงข้างข้า...
แม้ข้าจะเคยบอกว่ารำคาญ
แต่ตอนนี้ข้าคิดถึงรอยยิ้มโง่ๆกับกอดบ้าๆจากพวกเขาเหลือเกิน
ข้ากู่ร้องด้วยความเจ็บปวดใส่ผู้มีศักดิ์เป็นบิดา
“ใครคือพ่อแม่ของข้า...บอกข้าเซ่!!!!!”
หัวใจของข้าบีบรัดจนรู้สึกจุกรวดร้าวไปหมด
และความเจ็บนั้นยิ่งทวีขึ้นเมื่อได้ยินชาติกำเนิดจากเขา
“ลาฟฟี่คือบิดาเจ้า”
ข้าเดินโซเซออกมาจากห้อง
เข้าไปตามทางเดินที่เงียบงันและช่างดูวังเวงเหลือเกิน...โดยเฉพาะคืนนี้
ใบหน้าของข้าเปียกชื้นไปด้วยคราบน้ำตา
และแล้วข้าก็พบกับบุคคลที่ไม่ประสงค์จะพบมากที่สุด...
ธอร์
“อ้าว
โลกิ ยังไม่นอนรึ?”
ข้ารีบหันหลังให้เขา...แน่นอนว่าเพื่อปาดน้ำตาออกให้หมด
“ไม่ใช่กงการของเจ้า”
“เกิดอะไรขึ้นน้องข้า?
เจ้าฝันร้ายรึ?”
ร่างสูงใหญ่ที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเดินมาอยู่ด้านหน้าข้าอย่างรวดเร็ว
...ให้ตายเถอะ...
มันใช่เวลามั้ยเนี่ยธอร์?!!!
“เปล่าหรอก...”
ข้าตอบ ก้มหน้าและรีบเดินจ้ำอ้าวออกไป
โอ้
ข้าบอกว่าออกไปใช่มั้ย?
ข้ายังไม่ได้ออกไปหรอก
มือที่ทั้งสากและใหญ่ของธอร์คว้าต้นแขนของข้าไว้
เขาออกแรงเบาๆเพื่อให้ร่างของข้าเหวี่ยงกลับมาอยู่ตรงหน้าเขาเป๊ะๆ
“ไม่เอาน่าโล-
เจ้าร้องไห้?” พี่ชายของข้าดูช็อกไปเลยทันทีที่เห็นน้ำตาบนแก้มข้า
“เกิดอะไรขึ้น?”
คราวนี้น้ำเสียงเขาจริงจังขึ้นกว่าเดิม
“ข้า...ฝันร้ายน่ะ”
ข้าหลับตาพ่นคำโกหกออกไป
“โธ่เอ๋ยน้องข้า
ฝันอะไรหนอที่ทำให้คนอย่างเจ้าร้องไห้ออกมาได้?” ธอร์ถอนหายใจอย่างโล่งอก มือใหญ่เอื้อมมายีผมข้า
ข้าเค้นเสียงหัวเราะหึๆ
ฝันร้ายแบบวันนี้ไงเล่า...
ธอร์เดินมาส่งข้าที่หน้าห้อง
ความเงียบเข้าปกคลุมเราตลอดทาง
ข้าพยักหน้าเบาๆเป็นเชิงขอบคุณขณะที่ผลักบานประตู
“ธอร์...”
ข้าอดไม่ได้ เรียกชื่อเขาขณะที่กำลังจะเข้าไปในห้องนอน
“มีอะไรรึโลกิ?”
“ท่าน...จะอยู่ข้างข้าตลอดไปใช่หรือไม่?”
ข้าคงเจ็บปวดหากต้องหันคมดาบเข้าหาคนที่ข้ารัก...สักวันหนึ่ง
“...ใช่...ทำไมรึน้องข้า?”
ข้ากลั้นใจถามต่อ
“ท่านจะยังอยู่เคียงข้างข้า...แม้ว่าข้าจะเปลี่ยนไปเป็นอื่นหรือไม่?”
ธอร์ยิ้มขบขัน
ยิ้มโง่ๆที่ทำให้ข้ารู้สึกสบายใจขึ้นเสมอ
“แน่นอนอยู่แล้ว
เจ้าเป็นน้องชายของข้านี่”
ข้ายิ้มขื่นๆให้ตนเอง
“หวังว่าจะเป็นเช่นนั้น”
ข้าพูดเสียงแผ่วเบาราวจนแทบกลืนหายไปกับเสียงปะทุเปรี๊ยะๆของฟืนในคบเพลิงข้างๆ
“ว่าอย่างไรนะโลกิ
ข้าฟังไม่ถนัด”
“เปล่าหรอก...ไม่มีอะไร” ข้ายิ้ม
“ราตรีสวัสดิ์พี่ข้า”
“ราตรีสวัสดิ์เช่นกัน
น้องข้า”
มือของข้าจับอยู่ที่ด้ามโลหะอันเย็นเยียบ
ตอนนี้ตัวข้ากำลังห้อยต่องแต่งอยู่ที่สะพานไบฟรอสท์ที่เพิ่งถูกทำลาย
ความตายมันน่ากลัวเช่นนี้เอง...
“ข้าควรจะได้ทำมันลงไป
ท่านพ่อ” ข้าว่า ใบหน้าของโอดินตอนนี้ช่างเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด
ความสมเพชที่ข้าไม่ต้องการ
“ข้าควรจะทำมันลงไป”
“เพื่อท่าน!!”
“ไม่
โลกิ”
คำปฏิเสธที่ข้าไม่สามารถยอมรับมันได้อีกแล้ว...
ไม่ใช่วันนี้
ข้าปล่อยมือ
จ้องเขม็งไปที่ธอร์ขณะร่วงหล่นลงไปด้านล่าง
“ไม่!!!!!!!”
พี่ชายของข้า...อย่างน้อยก็เคยเป็น ตะโกนลั่น
เวลาล่วงผ่านมาเป็นเดือน...
อย่างน้อยก็เท่าที่ข้านับได้
ข้านำทัพชิทอรีลงมาบุกมิดการ์ด...และแน่นอนว่าถูกสหายแปลกๆของธอร์จัดการ
อย่าได้บังอาจถามข้าว่าการถูกเดอะฮัลค์จับฟาดเป็นอย่างไร...
มันโคตรเลวร้ายเลยล่ะ
ข้าถูกปิดปาก
ถูกใส่กุญแจมือบ้าๆบอๆนี่ และถูกธอร์คุมตัวกลับไปที่แอสการ์ด
ข้ามองไปที่สคาดิและรู้สึกแย่ที่ต้องทิ้งนางไว้ที่นี่
แต่อย่างน้อย...นางก็จะไม่ต้องเห็นพี่ชายที่สนิทที่สุดถูกล่ามด้วยโซ่เส้นโตและถูกยัดเข้าไปในคุกใต้ดิน
ข้ายื่นมือออกไปจับกระเปาะใส่เทสเซอแรคท์ที่ถูกยื่นออกมาโดยธอร์
เขาบิดมือจับสีทอง
แสงสีรุ้งสดใสพุ่งลงมาจากฟ้า โอบล้อมเราไว้เพื่อพาเรากลับบ้าน
ข้านั่งพิงผนังสีขาวของห้องขังอย่างโดดเดี่ยว
หลังจากอาละวาดพังข้าวของจนพื้นห้องเต็มไปด้วยเศษซากของพวกมันและกรีดร้องจนเสียงแทบแหบ
ข้าก็ได้แต่นั่งนิ่งอยู่ตรงนั้น ปล่อยให้น้ำตาไหลลงมาอาบแก้มเงียบๆ
ข้าเสียใจ
ฟริกก้าสิ้นแล้ว...
ข้าเสียใจเหลือเกิน
ใช่
ดูสภาพของเจ้าสิโลกิ เจ้ามันน่าสมเพช
ฟริกก้ารักเจ้าดั่งบุตรในอุทร แต่สิ่งสุดท้ายที่เจ้าพูดกับนางคือท่านไม่ใช่แม่ของข้า
สมควรแล้วล่ะ
ใช่...สมควรแล้ว
ข้ามันถูกสาป
ใครก็ตามที่เกี่ยวข้องกับข้าต้องพบกับความพินาศ
ข้ารีบร่ายเวทย์พรางตาทันทีที่รู้สึกว่ามีคนกำลังมุ่งหน้ามาทางข้า
และใครคนนั้นดันกลายเป็นธอร์
ช่างบังเอิญเหลือเกินนะ
พี่ข้า
“ธอร์...หลังจากทั้งหมดที่ผ่านมานี่--”
“พอแล้วโลกิ
ข้าไม่ต้องการภาพลักษณ์ลวงตาของเจ้า” เขาว่าเสียงนิ่งๆ
ใบหน้าอันน่าเกรงขามนั่นเต็มไปด้วยความมั่นคง
นี่คงเป็นครั้งแรกในรอบหลายร้อยปีกระมังที่เขามองข้าออก
ข้าคลายมนตราทั้งหมด
เผยให้เห็นร่างของข้าที่อยู่ในชุดขาดวิ่น หมดแล้วซึ่งสง่าราศีที่เคยมี
“คราวนี้ท่านก็เห็นข้าแล้วสินะพี่ข้า”
ข้ายิ้มขื่นๆ
เขาเดินเข้ามาใกล้ส่วนที่ข้านั่งอยู่
และด้วยวิธีอะไรก็ตาม ม่านพลังสีทองก็สลายลง
เปิดทางให้เขาเข้ามา
“นางทรมานหรือไม่?”
ธอร์ไม่ตอบ
เขาตรงเข้ามา รวบข้าเข้าไปในอ้อมกอดของเขา
ข้ากอดตอบ
ฝังใบหน้าลงกับบ่ากว้างๆของเขา
ข้าแทบไม่รู้ตัวว่าน้ำตาหลั่งไหลออกมามากเพียงใดจนกระทั่งธอร์ผละออกมาและเช็ดมันออกจากใบหน้าของข้า
“ข้ามันเป็นปีศาจ
ข้ามันเป็นตัวหายนะ” ข้าสะอึกสะอื้น
“ทุกคนที่ข้าห่วงใยต้องพบกับความพินาศ
มันเป็นเพราะข้า...เพราะข้าคนเดียว”
“ใช่ เจ้าเป็นปีศาจ”
ธอร์ตอบด้วยน้ำเสียงมั่นคง ลมหายใจของข้าสะดุดไปจังหวะหนึ่ง
“แต่ไม่ใช่กับข้า”
กว่าข้าจะรู้ตัวอีกที
ริมฝีปากของเราก็ประกบกันอย่างเร่าร้อน เสื้อผ้าไม่รู้หายไปไหน
มือสากรั้งร่างของข้าให้เข้าไปใกล้
ลมหายใจร้อนผ่าวเป่ารดกันและกัน
ข้าใช้สติสัมปชัญญะเฮือกสุดท้ายร่ายมนตร์พรางตาและเก็บเสียง
ร่างทั้งสองแนบชิด เสียงหายใจหนักๆของธอร์คือสิ่งสุดท้ายที่ข้าได้ยิน
...ก่อนที่ทุกอย่างจะขาวโพลน...
“เจ้าเป็นปีศาจ...แต่ไม่ใช่กับข้า”
ข้าเองก็หวังเช่นนั้นพี่ข้า
TALK WITH
FM
แล้วกล้องก็ค่อยๆแพนไปที่โคมไฟ...
//โดนฆ่าหมกป่า
55555
ต้องยอมรับเลยว่านี่เป็นวายอันแรกที่ไรท์เขียน
หวังว่าทุกคนจะชอบนะคะ
ด้วยรักและถุงกาว
เฟิงมี่ค่ะ
>3<
ความคิดเห็น