คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : Broken Throne S2 || Ch 6
|| B
R O K E N T H R O N E ||
s e a
s o n 2
----------------------------
CHAPTER 6
มือเรียวกระชับคันศรในมือแน่นพลางมองไปที่พี่ชายทั้งสอง
โลกิกำลังเหม่อมองเข้าไปในถ้ำสีมืดด้านหน้า
ในขณะที่ธอร์กำลังแตะเนื้อแตะตัวเจนอยู่อย่างห่วงใย
นางมนุษย์น่ารำคาญนี่อ่อนแอชะมัด
แถมยังทำให้แก๊งของพี่คนโตตกที่นั่งลำบากไปด้วย
ถ้าโอดินรู้...ซึ่งเขาก็ต้องรู้อยู่แล้ว
พวกเขาต้องแย่แน่ๆ
ไอ้พี่บ้าทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลังเอ้ยยย
กระโดดถีบหัวพี่ชายให้ตกยานเผื่อความคิดจะกลับมาเป็นผู้เป็นคนนี่ผิดมั้ยนะ?
สคาดิอยากรู้จริง
นี่ถ้ารู้ว่าจะไปเอาพี่ผมดำออกจากคุกเพราะจะใช้เป็นตัวนำทางไปหาดาร์กเอลฟ์นะ
เธอจะไม่มีวันช่วยเด็ดขาด
“ไม่สบายใจเหรอ?”
เสียงทุ้มนุ่มดังขึ้นจากมุมเหนือหัว
หญิงสาวขมวดคิ้วและปรายตาขึ้นไปมองคนในเกราะสีทองข้างกาย
“จะว่าแบบนั้นก็ได้”
เธอมองตามสายตาของเจ้าของดวงตสีมรกตเข้าไปในปากถ้ำที่ทั้งมืดมิดและดูน่ากลัว
รู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆ
ร่างเพรียวหันกลับมาทันทีที่ไดยินเสียงการถกเถียงกันของพี่ชายต่างสายเลือดทั้งสองคน
เธอแทบยกมือขึ้นกุมขมับ
ให้ตายเหอะ
ภาษามิดการ์ดเรียกว่าอะไรนะ?
พ่อแม่แง่งอน?
โทนี่
สตาร์คเหอะ
พ่อแง่แม่งอนต่างหาก
“ท่านแม่คงไม่อยากให้เราทะเลาะกัน”
เสียงของเทพสายฟ้าทำให้เธอชะงักกึก
ว่าไงนะธอร์?
หญิงสาวแค่นหัวเราะ
แยกยิ้มจนเห็นฟันขาวและเขี้ยวอย่างเย้ยหยัน
“กล้าดียังไง?”
เสียงเย็นเยียบถูกเปล่งออกมา
พี่ชายผมทองดูสับสนกับความหมายของคำถาม
“กล้าดียังไงที่พูดถึงนาง?!!”
ครั้งนี้สคาดิคำรามจนรู้สึกว่าเนื้อตัวสั่นไปหมดด้วยแรงโทสะ
“หึ...ทั้งๆที่เป็นต้นเหตุให้นางตายแท้ๆ...”
เธอยิ้ม...ยิ้มอย่างขมขื่น
“น้องข้า...”
ดวงตาสีฟ้าเทาตวัดมอง
เย็นชาและน่ากลัว
“นอกจากจะโง่แล้ว
ท่านยังไร้สำนึกผิดชอบด้วยหรือนี่...พี่ข้า?”
โลกิลุกขึ้นยืน
“พอได้แล้วสคาดิ”
ดวงตาสีเขียวหม่นเศร้า
“อย่างน้อย...อย่างน้อยเขาก็เป็นพี่เรา”
สคาดิพยักหน้าน้อยๆและเชิดคางขึ้น
“...เราจะไปกันได้รึยัง?”
ร่างโปร่งในชุดเขียวดำจ้องตาเธอ
“...ไปกัน”
ยานขนาดกะทัดรัดพุ่งฉิวเข้าไปในร่องระหว่างหน้าผาที่ถ้าไม่ดูดีๆก็คงไม่เห็น
ทะยานสู่ความมืดและชะตากรรมที่คอยท่าอยู่
ธอร์และโลกิเริ่มคุยกันถึงแผนการ
พวกเขานั่งหันหน้าเข้าหากันตรงอีกฝั่งของพื้นที่ มือวางลงใกล้จนเกือบจะสัมผัสกัน
“ข้าอยากให้ท่านรู้...”
เทพคำลวงกล่าวขึ้นหลังจากความเงียบอันยาวนานของแผนที่ว่านี้
“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
ข้าไม่ได้หันหลังไปเข้ากับศัตรู”
มือใหญ่ของพี่ชายคนโตแตะเข้าที่บ่าเล็กอย่างคนที่กรำศึกอยู่กับหนังสือมากกว่าอาวุธ
“ข้าเชื่อใจเจ้า
โลกิ”
หญิงสาวจ้องมองพวกเขาเงียบๆและตัดสินใจว่าจะพักสักหน่อย
หลับตาลงและเอนหัวไปพิงกับขอบยาน
มือเรียวกระชับกายตนเองเมื่อพบว่าอุณหภูมิเริ่มเย็นลง
ทันใดนั้น
ความอบอุ่นบางอย่างก็เข้าห้อมล้อมร่างเอาไว้
หญิงสาวลืมตาและพบว่าชายหนุ่มผมทองด้านข้างหยิบผ้าคลุมสีทองของเขาที่ปลดออกเรียบร้อยมาคลุมร่างที่ขดขาเข้ามาชิดอกของเธอ
ดวงตาสีฟ้าใสมองมาที่เธออย่างเป็นห่วงขณะที่ปากคมได้รูปนั้นเม้มเข้าหากันอย่างชั่งใจ
“...ขอบใจ”
ไม่กี่นาทีต่อมา
พวกเขาก็มาถึงดินแดนที่ทั้งรกร้างและมีบรรยากาศที่...ภาษามิดการ์ดคงเรียกมาคุ
“ถึงแล้วเหรอ?”
ดวงตาสีฟ้าเทาลืมขึ้นในวินาทีที่ยานหยุดนิ่ง
พี่ชายพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม
“งั้น...”
เธอเลิกผ้าคลุมบนกายออกและขยับกายยืดเส้นยืดสาย
“ไปจบมันกันเถอะหนุ่มๆ”
แผนของโลกิคือการเบี่ยงเบนความสนใจของพวกดาร์คเอลฟ์ไปจากธอร์และเธอ
สคาดิแนบกายลงกับยานรูปลิ่มน่าเกลียดพอๆกับเผ่าพันธุ์เจ้าของของมัน
สัมผัสถึงความเรียบลื่นและเย็นชืดของโลหะผ่านเสิ้อทูนิคสีเทาของตนเอง
เธอใช้เวทเคลื่อนย้ายพาตนเองมาหลบที่นี่เพื่อรอเวลาออกไปกระทืบพวกเทเลทับบี้เวอร์ชั่นฝันร้ายนั่น
วีดาร์ยืนอยู่ตรงนั้น
ข้างๆโลกิ
ส่วนเจน
เจน...นังมิดการ์เดี้ยนแสนน่ารำคาญที่ไม่มีดีอะไรเลยนอกจากพอมีความรู้ในหัวและมีเอเธอร์ในตัวนั่นถูกประคองอยู่อย่างทะนุถนอมโดยธอร์
คิ้วเรียวขมวดเป็นปมเมื่อเห็นร่างในเกราะสีดำของมาเลคิธเดินออกมาจากยานและเข้าไปหากลุ่มของเทพสายฟ้า
ในที่สุด...
ในที่สุดไอ้เลวนี่ก็โผล่หัวออกมาจากกระดอง
มือเรียวกำคันธนูและดาบในมือแน่นขึ้น
ลมหายใจเริ่มหนักหน่วงจนเกือบลืมว่ากำลังซ่อนตัวอยู่
ดวงตาสีฟ้าเทาจ้องมองอย่างเงียบเชียบในขณะที่ทั้งสองฝ่ายทำการแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกัน
ธอร์ถูกตัดมือออกโดยพี่ชายผมดำ
และถ้าจะมีใครมองกลลวงของโลกิออกล่ะก็
นั่นคือภาพลวงตาที่ทำให้มาเลคิธเชื่อว่าเทพมุสาอยู่ข้างเขา
แผนสูงจริงนะ
พี่ข้า
ปากอิ่มเม้มเป็นเส้นตรง
ดวงหน้างดงามอ่อนเยาว์นิ่งงันและเย็นชา ตาสีเมฆฝนหรี่ลงน้อยๆ เฝ้ารออย่างใจเย็น
จนถึงวินาทีที่เอเธอร์ถูกดึงออกมา
สคาดิก็สะดุ้งสุดตัว
หัวใจในอกเต้นกระหน่ำราวกับกลองรบ
ปวดหนึบจนต้องแยกเขี้ยวและยกมือขึ้นกดหน้าอกเอาไว้ หวังจะบรรเทาความเจ็บ
นึกไม่ถึงว่าสสารแดงๆน่าเกลียดนั่นจะมีดีกว่าที่เห็น
ขนาดเอลฟ์น้ำแข็งอย่างเธอที่แข็งแกร่งยังโดนมันเล่นงานเลย
มาเลคิธใช้มันรุกรานดินแดนอื่นๆในนพโลก
โดยเฉพาะแดนเอลฟ์ที่ดำรงอยู่ด้วยพลังบริสุทธิ์และไม่สามารถอยู่ใกล้ไอความมืดได้...รวมถึงเอเธอร์
ด้วยเอเธอร์นี่แหละ
มันบุกเข้ามาในอาณาจักรของเธอ
สังหารหมู่ผู้เคราะห์ร้ายที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่
เด็กและผู้เฒ่า
ทหารเกือบทั้งหมดถูกฆ่าเรียบ...เพราะไม่อาจต้านทานพลังของสสารมืดที่แผ่ไพศาลอยู่เหนือสนามรบได้
บิดามารดา...
อาจารย์
นางกำนัล นางสนองพระโอษฐ์
ทุกคนที่เธอรู้จักหายไปในกองซากศพและเลือด
สคาดิสูดหายใจเข้าลึก
ริมฝีปากสั่น
...เธอต้องทำให้มันจบ...
ดวงตาสีฟ้าเทากวาดไปรอบตัว
ความสับสนอลหม่านบนดินแดนรกร้างแห่งนี้ทำให้เธอขมวดคิ้ว
จากหางตา
ร่างของธอร์กำลังตะลุมบอนอยู่กับนักรบผิวขาวราวกระดาษภายใต้เกราะกลวงๆสีดำและดวงตาว่างเปล่าไร้ความรู้สึกสีเดียวกัน
โลกิและเจนหมอบหลบอยู่ไม่ไกลนัก
ร่างของผู้ที่เธอเกลียดที่สุดในชีวิตกำลังยืนอยู่หน้ายานของมัน
จังหวะนี้แหละ...
“จงเลือก”
เสียงแหบแห้งกระซิบวนเวียนอยู่ในหู
ส่งกระแสความรู้สึกขนหัวลุกให้แผ่ไปทั่วแผ่นหลัง
“เป็นธิดาแห่งโอดิน...”
มือเรียวคว้าธนูคู่ใจมากระชับไว้ในมือแน่น
เมื่อเธอลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง
ความกลัวก็ไม่เหลือแม้แต่ร่องรอยในนั้นอีกต่อไป
“หรือเป็นราชินีแห่งเผ่าพันธุ์ของเจ้า”
สูดหายใจลึกก่อนจะพุ่งทะยานออกไป
“จงเลือก...สคาดิ”
ร่างเพรียวทะยานไปปักดาบเข้ากลางหลังเทเลทับบี้สายสยองตัวหนึ่ง
หยุดยั้งมันจากการวิ่งเข้าใส่พี่ชาย
ให้ตายเหอะ พอมีเอเธอร์ที่กระจายฟุ้งไปฟุ้งมาเนี่ย
พลังเธอลดลงเยอะมาก
หญิงสาวพุ่งตัวไปที่ร่างของมาเลคิธ
และคงจะได้เชือดคอเขาทิ้งแล้วถ้าไม่ถูกเหวี่ยงออกไปโดยอะไรบางอย่างซะก่อน
ใครมันกล้า...
ดวงตาสีฟ้าเทาตวัดไปมองและหรี่ลงอย่างไม่สบอารมณ์
ก่อนจะเบิกกว้าง
...โอ๊ะโอ
ดูซิใครมา
สารเลวเอลฟ์มืดที่เป็นคนเสียบดาบใส่แม่เธอไง
เยี่ยม
กำลังคิดอยู่เลยว่าทำไมไม่เห็นหัวมัน
ทั้งๆที่มาเลคิธที่มันเทิดไว้เหนือเกล้านั่นกำลังอยู่กลางการตะลุมบอน
กัดฟันกรอด
สคาดิทะยานเข้าไปตะบันหน้าจอมทัพแห่งเผ่าพันธุ์ทมิฬ ดาบยาวสะท้อนแสงแสบตา
คันธนูฟาดลงทำหน้าที่คล้ายโล่และเครื่องสังหารในเวลาเดียวกัน
ทั้งสองผลัดกันรุก
ผลัดกันรับ
และในที่สุด
เวลาของเธอก็มาถึง
มือเรียวกำเป็นหมัด
เสยเข้าไปที่คางของสิ่งมีชีวิตตัวมหึมานั่น
ส่งให้มันกระเด็นออกไปไกลและปะทะเข้ากับหินสีน้ำตาลแข็งๆ
มันสะบัดหัวอย่างอารมณ์เสียและพุ่งกลับเข้ามา
กำปั้นที่มีขนาดใหญ่กว่าหน้าของเธอฟาดเข้าที่ใบหน้าซีกขวา
สคาดิหน้าหัน แล้วจึงรีบหันกลับมาเพื่อรับการโจมตีต่อ
ทันใดนั้น
เธอเห็นอะไรบางอย่างแวววาวอยู่ในมือมัน
แค่เสี้ยววินาทีก่อนที่จะต้องใช้ดาบปัดป้องมันออก
เธอเบิกตากว้างด้วยความตระหนก
ทำไมมีดสีดำนั่นถึงมีไอแดงๆเกาะอยู่ล่ะ?
ก่อนที่จะได้ทันคิดอะไรอีก
ความรู้สึกอย่างหนึ่งก็เข้าจู่โจมอย่างกะทันหัน แผ่ลามไปทั่วร่างกาย
อ่อนแรง...
ร่างในชุดสีเทาทรุดลงไปกองกับพื้น
ดาบและคันศรคู่ใจหลุดออกจากมือ
หรือว่า...
เอลฟ์มืดตัวนั้นตะครุบเข้าที่ลำคอและยกเธอขึ้น
ส่งผลให้หญิงสาวตะกายขาไปมาในอากาศด้วยความทรมาน ปากอ้าพะงาบๆออก
พยายามสูดอากาศเข้าไปในปอด แต่ไม่มีครั้งไหนที่ทำสำเร็จ
มือใหญ่โตเป็นปุ่มปมน่าเกลียดที่กำด้ามมีดอยู่พุ่งมาที่เธอ
สสารสีแดงที่เคลือบใบมีดเรืองแสงวาวเมื่อพบแหล่งพลังงานแสงที่เป็นปฏิปักษ์กับมันและแผ่ไอมืดออกมาเพิ่มมากขึ้นเพื่อกำจัดสิ่งนั้น
เอเธอร์
ไอ้พวกเวรนี่มันเคลือบเอเธอร์ไว้กับมีด
แต่...
ได้ไง?
ไม่ใช่ว่ามันเพิ่งถูกดึงออกมาจากตัวเจนเหรอ?
ขณะที่กำลังคิดหาคำตอบนั้น
โลหะสีดำเย็นเยียบก็เสียบเข้ามาในร่าง ตรงกลางท้องพอดีเป๊ะ
หวังว่าไอ้ดาร์คเอลฟ์พวกนี้จะเรียนกายวิภาคมานะ
เธอจะได้ตายแบบไม่ทรมาน
หูแว่วเสียงตะโกนเรียกชื่อของโลกิและคำว่าไม่ของธอร์
ไม่นะ
เสียงใคร?
มีใครอีกคนเหรอที่สามารถสื่อสารกับเธอทางจิตได้?
...วีดาร์?
ทุกอย่างดับวูบ
พร้อมกับความรู้สึกที่เหมือนกับถูกแบกขึ้นโดยอะไรบางอย่าง
ความเจ็บแปลบตรงใบหน้าซีกขวาทำให้วีดาร์ขมวดคิ้ว
ไม่มีใครต่อยเขานี่?
ทันใดนั้น
เหมือนมีอะไรบางอย่างมากระตุก ใบหน้าคมหันไปรอบตัว
...สคาดิ?
เธออยู่ตรงนั้น
กำลังถูกยกขึ้นมาโดยดาร์คเอลฟ์ตัวหนึ่ง
มือของมันกำอยู่รอบคอในขณะที่อีกมือหนึ่งชูมีดสีดำสนิทขึ้น
นอร์นช่วย
ไม่นะ
เขาพยายามจะฝ่ากองทัพพวกน่าเกลียดนี่ไปให้ถึงเธอ
แต่มันมีเยอะเกินไป
เทพแห่งการล้างแค้นรู้สึกราวกับเวลาหยุดหมุนเมื่ออาวุธในมือของไอ้ตัวใหญ่นั่นถูกผลักเข้าไปในร่างเพรียวของหญิงสาวผมสีเข้ม
ไม่นะ
ไม่
ไม่
ไม่
เขาเจ็บจุกที่บริเวณช่องท้องอย่างกะทันหัน
ไม่
รู้สึกราวกับลมหายใจหยุดลง
ดวงตาสีฟ้าสั่นระริกขณะมองดูร่างของเธอถูกแบกไปผ่านช่องว่างของพวกกองทหารเกราะดำผิวซีด
วีดาร์รู้แล้ว
...สคาดิคือโซลเมตของเขา
TALK
WITH FM
เรากลับมาล้าววววววว
คิดถึงเรามั้ยยยยยยย?????
เราขอโทษนะทุกคนนน
อย่าเพิ่งปาระเบิดใส่เรานะ ขอเวลาเตรียมหลุมหลบภัยก่อน
คือไรท์ต้องให้สคาดิถูกแทงจริงๆ
อย่าเพิ่งโกรธไรท์น้าาา
เรามีความเชื่อมั่นว่าน้องดิเราอึดพอที่จะไม่ตาย55555
เจอกันตอนหน้านะคะ
ด้วยรักและถุงกาว
เฟิงมี่ค่ะ>3<
ความคิดเห็น