คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Dreaming 01
Dreaming 01
มือแกร่งยกแก้วบรรจุของเหลวสีอำพันใสขึ้นมาจรดปากแล้วกระดกมันลงคอ เสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนที่แค่ดูเผินๆก็รู้ว่าเป็นของแพงถูกปลดกระดุมลงมาอีกสองสามแถวจากคอ
เผยให้เห็นแผงอกกว้างน่าหลงใหล
ดวงตาสีฟ้ากวาดมองไปมาท่ามกลางผู้คนที่กำลังปล่อยใจไปกับเสียงดนตรีเงียบๆ
ใจประหวัดไปถึงบทสนทนาทางโทรศัพท์กับญาติชายที่สนิทที่สุดเมื่อคืนก่อน
“เบื่อว่ะ”
[ห่อเหี่ยวล่ะสิ] อีกคนหัวเราะหึๆ
“ที่นี่แทบไม่มีสาวสวยๆให้มองเลย ที่สวยก็มีแฟนหมดแล้ว”
[เอางี้ดิ] เจ้าลูกพี่ลูกน้องเสนอ
[แถวที่เจ้าอยู่น่ะมีบาร์สาขาหนึ่งของข้า...ข้าจำได้ว่ามีนางไม้สวยๆคนหนึ่งมาสมัครงานเมื่อสองเดือนก่อน
นางน่าจะตรงเสปคเจ้านะ]
“หืม?” เขาจำได้ว่าตัวเองเลิกคิ้ว
รู้สึกสนใจขึ้นมา
“ว่าต่อซิ”
[สนใจแล้วล่ะสิ] คู่สนทนาว่าเสียงกลั้วหัวเราะ
[เดี๋ยวจะบอกรายละเอียดคร่าวๆให้แล้วกัน...]
พอรู้ตัวอีกที
หลังสะสางธุระเสร็จทั้งหมดเรียบร้อยเขาก็มานั่งดริ๊งก์ที่นี่ตั้งแต่หัวค่ำแล้ว
“ไงจ๊ะ” ร่างอวบอัดของเมนาดคนหนึ่งเดินทิ้งสะโพกมานั่งไขว่ห้างบนเก้าอี้สูงข้างๆเขา
เธอจงใจยกขาขึ้นสูงและเลิกกระโปรงรัดรูปสีแดงสดขึ้นเพื่อให้เห็นต้นขาขาวมากขึ้น
ชายหนุ่มผมดำยิ้มตอบบางๆ
ทั้งๆที่ในใจแทบจะอยากคว้าสาวคนนี้เข้าห้องแล้วขย้ำให้สมใจ
ยัง...ยังก่อน
เขาต้องอดเปรี้ยว
รอดาวเด่นของคืนนี้ที่ลูกพี่ลูกน้องของเขาอุตส่าห์แนะนำไว้ให้มาถึงก่อน แล้วเมื่อเวลานั้นมาถึง...เขาจะได้กินหวานซะที
หลังจากอดอยากปากแห้งมานาน
“ดูไม่ใช่คนแถวนี้นี่
มาทำอะไรที่เมืองเล็กๆแถมไกลจากเอเธนส์อย่างพิเรอุสเหรอจ๊ะ?”
“เรียนครับ” เขาตอบเรียบๆ
ส่งยิ้มละมุนให้อีกฝ่ายอีกรอบ
ใช่ ตอนนี้เขากำลังเรียนอยู่ในชั้นปีที่ 3 ของคณะรัฐศาสตร์ ม.พิเรอุส
แม้ว่าจะแก่เกินไปเป็นพันๆปีแล้วก็เหอะ
ถ้าญาติๆได้มาเห็นน่าจะขำท้องแข็ง
...โดยเฉพาะธาลาสซา
เจ้าน้องสาวจอมแสบที่ตอนนี้คงกำลังยุ่งหัวหมุนหัวปั่นกับปัญหาความรักของตัวเองอยู่
“แล้วคุณเป็นเดมอน หรือเป็นกึ่งเทพคะเนี่ย?”
เขาหัวเราะในลำคอ
“ไม่ได้เป็นทั้งสองอย่างครับ”
เป็นเทพแท้ต่างหาก...
หลังจากพยายามหาเรื่องคุยจนแทบหมดสต๊อก
และเขาก็ไม่มีทีท่าว่าจะสนใจในตัวหล่อนแต่อย่างใด
เมนาดคนนั้นก็ถอนหายใจเบาๆพลางค่อยๆเฟดตัวเองออกไปหาเหยื่อคนอื่นต่อ
ชายหนุ่มเหลือบมองนาฬิกา
ห้าทุ่มตรง
อีกประมาณสี่สิบห้านาที คนที่เขารอจะมาเข้าเวร
และเขาจะได้ลากเธอไปกินซะที
จะว่าไป...เหล้าของบาร์ดีเอ็นนี่ก็แรงดีนะ แค่ครึ่งขวดแรกก็ทำเอาผู้เป็นอมตะอย่างเขาเริ่มรู้สึกตึงๆหน้าแล้ว
เข็มนาฬิกาเดินไปเรื่อยๆ ขวดเหล้าขวดที่สอง สาม
และสี่ถูกเทลงแก้วทรงกระบอกครั้งแล้วครั้งเล่า
จวบจนเขาเริ่มรู้สึกมึนๆ ร่างของคนผู้หนึ่งถึงปรากฎขึ้น
เขาเพ่งมองผ่านม่านความมึนเมา เห็นเพียงเส้นผมยาวถึงบั้นเอวของเธอ
“สวัสดีค่ะ” แม้ทุกอย่างจะรางเลือน
แต่เขาก็ได้กลิ่นสดชื่นของฤดูใบไม้ผลิและเสียงหวานๆนั่นชัดเจนจนคล้ายกับว่าพวกมันทำให้เขาได้สติขึ้นมาหน่อย
“ไฮครับ”
เธอเหลือบมองขวดเหล้าที่วางอยู่บนเคาน์เตอร์มากมายหลังจากบาร์เทนเดอร์ที่เพิ่งหมดกะเก็บของแล้วเดินออกจากร้าน
“ว้าว คอแข็งนะคะเนี่ย”
เขาหัวเราะในลำคอ
“ขอบคุณครับ”
“เดี๋ยวฉันจะทำอะไรสดชื่นๆให้ดื่มก่อนนะคะ จะได้คลายมึนลงบ้าง
ดูท่าคุณจะเริ่มเบลอแล้ว”
ร่างสูงเท้าคาง รอยยิ้มบางๆปรากฏอยู่บนริมฝีปากบางน่าจุมพิต
มองดูเธอด้วยสายตาร้อนแรงโดยที่ไม่รู้ว่ามันทำให้ร่างบางหลังเคาน์เตอร์ถึงกับมือไม้พันกัน
เกือบลืมสูตรเครื่องดื่มต่างๆไปในฉับพลัน
มือสีนวลแลดูเนียนละเอียดประคองแก้วทรงสูงบรรจุมาร์การิต้าประดับมะนาวฝานมาวางตรงหน้าเขา
แต่ในจังหวะที่เธอกำลังจะเดินออกไปนั้นเอง
เทพหนุ่มก็คว้าข้อมือของหญิงสาวเอาไว้
ให้ตาย นุ่มเนียนกว่าที่คิดไว้อีก
“เอ่อ...ค-คือ...”
เขาจ้องลงไปในดวงตาคู่นั้นแล้วยันตัวขึ้นมาจนใบหน้าของทั้งสองแทบจะชนกัน
“ไม่ต้องพึ่งมาร์การิต้าหรอก” เสียงของเขาทุ้มต่ำขณะกระซิบด้วยรอยยิ้มยั่วเย้า
“แค่เจ้าคนเดียวก็ทำข้าสดชื่นได้แล้ว”
ร่างบางในมือสั่นสะท้านขึ้นมาในทันใดเมื่อเขาใช้สรรพนามแบบโบราณ
“คุณ...เป็นเทพ”
“สายเลือดแท้ ไม่มีเพิ่งโดนแต่งตั้งหรือเพิ่งเกิดเลยล่ะสาวน้อย” เขาหัวเราะหึๆเมื่อเห็นท่าทางน่าแกล้งของเธอ
ริมฝีปากอุ่นร้อนประทับลงที่กลีบปากอิ่มเบาบาง
กลิ่นหอมหวานของเธอทำเอาเขาแทบคลั่ง
ยิ่งเมื่อเห็นเธอตัวสั่นระริกมากกว่าเดิมเขายิ่งอยากจับเธอกินเข้าไปทั้งตัว
แต่เขาไม่อยากทำให้มันประเจิดประเจ้อในที่นี่นัก...แต่ถ้าเป็นในห้องรโหฐานก็ไม่แน่
“คือว่า...” เธอละล่ำละลัก
หอบหายใจเมื่อเขาปล่อยริมฝีปากเธอเป็นอิสระ
“ข้าต้องทำงานก่อน”
“ดีเอ็นไม่ว่าหรอก ข้าบอกเขาแล้วว่าขอยืมตัวบาร์เทนเดอร์คนสวยไปสักคืนนึง”
เขาสอดมือเข้ามาโอบเอวเธอทั้งที่ยังมีเคาน์เตอร์กั้นระหว่างทั้งสองอยู่
“มึนหัวนิดนึงนะสาวน้อย”
แล้วเขาก็ดีดนิ้ว พาเธอหายตัวกลับไปที่ห้องนอนในหอพักของเขา
มันมืด...และนั่นแหละที่เขาต้องการ
เสียงหอบหายใจของเธอและเขาดังผสมกันเมื่อมือแกร่งลูบไล้สะเปะสะปะไม่มีทิศทางไปทั่ว
“ท่าน...ท่านชาย” หญิงสาวร้องเรียกเสียงสั่น
“ชู่ววววว...” เขาจูบปิดปากเธอ
ขบเม้มริมฝีปากล่างไปด้วย
หวานไปหมด
“ผ่อนคลายซะ เด็กน้อย”
ไทรทันคำรามในลำคอเบาๆขณะที่พลิกตัวมาอีกด้านบนเตียง
แขนแกร่งที่ประดับด้วยมัดกล้ามจางๆก่ายลงมาตรงตำแหน่งที่ควรมีร่างอุ่นๆของอีกคนนอนอยู่
คิ้วเรียวขมวดเมื่อไม่เจอสัมผัสนุ่มนิ่มอันคุ้นเคยซึ่งอยู่ข้างกายเขามาทั้งคืน
แล้วในที่สุด เปลือกตาคู่นั้นก็เปิดขึ้น เผยให้เห็นดวงตาสีฟ้าราวกับส่วนที่ฟ้าที่สุดของท้องนภา
เทพส่งสารแห่งท้องทะเลกะพริบตาปริบๆ
ทันใดนั้น หูของเขาก็ได้ยินเสียงสบถเบาๆ
ร่างสูงยันตัวลุกขึ้น ผ้าห่มสีขาวร่นลงไปกองที่เอวสอบ
เผยให้เห็นหน้าท้องที่มีกล้ามเนื้อในปริมาณที่พอเหมาะจนสามารถพูดได้เต็มปากว่านี่คือชายงามโดยแท้
เขาขยี้ตา มองร่างบางที่หันหลังให้เขาอยู่ตรงมุมห้อง
มือของเธอกำลังสาละวนอยู่กับการแต่งตัว
หูที่หนีบเข้ากับลาดไหล่บางมีโทรศัพท์คั่นอยู่
เธอพร่ำบ่นกับคนปลายสายด้วยน้ำเสียงใสๆที่สั่นเครือ
“บ้าเอ๊ย พี่ดูซิว่ามันเกิดอะไรขึ้น?!”
ใช่ นี่คู่นอนเขาที่หิ้วมาจากบาร์เมื่อคืนเองแหละ
เห็นว่าชื่อพอร์เทีย เป็นนางไม้ทะเลที่ทำงานอยู่ในบาร์ของดีเอ็น
และใช่
ลูกพี่ลูกน้องหน้าหวานของเขานั่นแหละที่เป็นคนแนะนำให้มาลองฟันสาวคนนี้ดู
คู่สนทนาตอบอะไรซักอย่าง ก่อนที่เธอจะพ่นลมหายใจแรงๆ
“เอาเถอะ ไว้คุยกัน ฉันต้องไปแล้ว”
มือบางหยิบไอโฟนออกมากดวางสาย และเมื่อเธอหมุนตัวมา ไทรทันก็แทบลืมหายใจ
เขาเพิ่งมีโอกาสมองคู่นอนคนนี้เต็มๆตาเป็นครั้งแรก
หญิงสาวผิวสีนวลคนนี้มีดวงตากลมโตราวกับลูกกวางน้อยสีน้ำตาล
ผมสีเข้มดูนุ่มมือราวเส้นไหมทิ้งตัวลงล้อมกรอบดวงหน้าหวาน
ริมฝีปากอิ่มและแก้มเป็นสีระเรื่ออย่างไม่เติมแต่ง
จมูกโด่งรั้นนั้นรับกับทุกส่วนของใบหน้าอย่างเหมาะเจาะ
โอย น่ารักเกินไปแล้ว
เทพหนุ่มเคยนอนกับหญิงมาหลายคน ทั้งมตะชนและอมตะชน ขอบอกเลยว่าผู้หญิงหน้าตาน่ารักเหมือนตุ๊กตาแบบนี้ไม่ใช่เสป็คเขา...อย่างเขามันต้องหุ่นเซี๊ยะๆหน้ายั่วๆลีลาเด็ดๆ
แต่เธอคนนี้กลับแปลกออกไป
เธอเหมือนกับเยลลี่หวานๆที่ทำให้เขารู้สึกอยากขย้ำ
อยากกลืนกินไปทั้งตัวอีกครั้ง และอีกครั้งเหมือนเมื่อคืน
แต่เดี๋ยวนะ...
ดีเอ็นเคยบอกว่าพอร์เทียตาสีเขียวนี่?
“เอ่อ...” หญิงสาวดูเลิ่กลั่กทันทีที่เห็นเขานั่งมองอยู่บนเตียงที่ยับย่นจาก...กิจกรรมที่ทั้งคู่ได้ทำในช่วงก่อนตะวันจะขึ้น
“เจ้าไม่ใช่พอร์เทีย...ใช่ไหม?” เขายิงคำถามแรกของวันออกไป
ความจริงต้องบอกว่าคำถามแรกตั้งแต่เจอเธอมา เพราะเท่าที่จำได้
เขายังแทบไม่เคยคุยกับเธอจริงจังเลย
มีแค่คำถามเล็กๆน้อยๆและการสนทนาใน...ช่วงเวลานั้นเท่านั้น
เธอดูเกร็งขึ้นทันที ก่อนจะกลืนน้ำลายแล้วเสสายตาหลบเขา
แพผมสีน้ำตาลเข้มนั้นขยับเบาๆขณะที่เธอพยักหน้า
“ไม่ใช่ค่ะ ท่านชาย”
ใบหน้าเขายังคงนิ่งอยู่ แต่ใจวูบไปอยู่ตาตุ่มเรียบร้อย
ถ้าเธอคนนี้ไม่ใช่นางไม้พอร์เทีย
...แล้วเมื่อคืนเขานอนกับใครไปวะเนี่ย?
ความคิดเห็น