คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ep.2 พี่ชายเหรอ!!!
ปึงงงง!!!!!!!!!
? //ใช้เท้าเตะจักรยานออกไปอย่างแรง
“เห้อออ เกือบไปแล้วมั้ยล่ะทาเคมิจิ”
“เอ๊ะ” //ค่อยๆลืมตาขึ้นมา
เสียงผู้ชายคนหนึ่งที่พูดขึ้นมาเมื่อกี้นี้ ทำให้ทาเคมิจิที่หลับตาอยู่ด้วยความกลัวที่จักรยานกำลังโดนหน้าก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมาเพื่ออยากจะเห็นหน้าคนที่เรียกชื่อของเขาเมื่อกี้นี้
? //หมุนตัวเองกลับ แล้วเดินเข้ามาประชิดตัวทาเคมิจิ
“ไง” //ยกมือขึ้นเล็กหน่อย
“ทาเคมิจิ!!!” //ไมค์กี้ตะโกนเรียกทาเคมิจิ พร้อมกับวิ่งเข้ามาหาด้วยความเป็นห่วง
“……”//ทาเคมิจิยืนนิ่งไม่พูดไม่จา
“นี่เธอขอบใจนะ” //พอไมค์กี้วิ่งมาถึงตัวทาเคมิจิ ก็กล่าวขอบคุณบุคคลปริศนาที่เข้ามาช่วยทาเคมิจิไว้ทัน
“อ่า เรื่องแค่นี้เองไม่เป็นไรหรอก” //ยืนเท้าเอวข้างขวา
“นี่นายเป็นอะไรรึป่าว ทาเคมิตจิ” // ไมค์กี้กำลังจะเอามือไปแตะที่ใบหน้าทาเคมิจิ
“พะ พี่ไดกิ!!!” //ทาเคมิจิยืนมองหน้าไดกิพร้อมกับเรียกชื่อคนๆนั้นขึ้นมาด้วยความตกใจ
“ห้ะ?” //ไมค์กี้ชะงักชั่วครู่
“เป็นอะไรรึป่าว!! ทาเคมิตจิ!!” //จิฟุยุวิ่งมาหา พร้อมกับตะโกนเรียกทาเคมิจิ
//ทุกคนรีบวิ่งตรงเข้ามาหาทาเคมิจิ ปนกับสีหน้าที่ตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อกี้นี้
“ทาเคมิตจิ เมื่อกี้นายเรียกเธอคนนี้ว่าพี่งั้นเหรอ” //ไมค์กี้ทวนคำพูดที่ทาเคมิจิพูดขึ้นมาเมื่อกี้
“อื้มม พี่ไดกิเป็นพี่ชายผมเอง” //ทาเคมิจิหันไปตอบคำถามไมค์กี้ พร้อมกับเดินเข้าไปเกาะแขนไดกิ
“พะ พี่ชายงั้นเหรอ” //ดราเค่นยืนอึ้งพร้อมพูดออกมา
//ทุกคนยืนอึ้งกันหมด
“ปะ เป็นอะไรกันเหรอคับ” //ทาเคมิจิถามทุกคนที่ทุกคนทำหน้าอึ้งกันหมด
“ผะ ผู้ชายเหรออ!!!!!” //ทุกคนยกเว้นทาเคมิจิกับไดกิ นั้นตะโกนร้องออกมาด้วยความตกใจ
“หน้าหวานมากกก!!!!” //ดราเค่นตะโกนออกมา
“หวานเกิ๊นนนนน!!!!” //ปาจินตะโกนออกมา
ส่วนที่เหลือก็ยังยืนอึ่งอยู่ ตัวขาวเนียนอย่างกับผู้หญิง ตัวก็เล็กความสูงของไดกินั้นคงไม่ถึง160ซม.แน่ๆ
“อะ เอ่อออ ขะ ขอบใจนะที่ชม แต่ว่านะ….” //หันไปมองหน้าทาเคมิจิ
“หืม?” //ทุกคนตกใจเล็กน้อยยกเว้นไดกิ
“คิดถึงจังเลยทาเคมิจิ!!!!” //กอดคอทาเคมิจิอย่างแรง
"แค่ก! แค่ก! แค่ก! ผะ ผมหายใจไม่ออก!!!” //ทาเคมิจิดิ้นไปมาเพื่อให้ไดกิปล่อยเขา
“555555นายนี่…โตไวจังนะ” //กอดคอทาเคมิจิเสร็จก็ลูบหัวทาเคมิจิอย่างเบาๆ
“ผมคิดถึงพี่มากเลยนะ!! พี่ไม่มาหาผมบ้างเลยอ่ะ” //ทาเคมิจิตะโกนออกมา พร้อมกับทำแก้มป่องขึ้นมาด้วยความโกรธ
“เอาน่าา แล้วนายก็เลิกเกาะแขนพี่ซักที นายคงไม่อยากไล่ตามง้อใครบางคนแถวนี้หรอกว่ามั้ย” //ไดกิหันไปมองทางไมค์กี้ ซึ่งตอนนี้ไมค์กี้ทำหน้าไม่พอใจเอามากๆ
(ยะ แย่แล้ว) //ทาเคมิจิอุทานในใจ เมื่อหันไปมองหน้าไมค์กี้
“แล้ว… พวกเราจะเอายังไงกันดีล่ะเนี่ย” //มิตสึยะพูดขึ้นมา
“พี่ของทาเคมิตจิมาทั้งที ก็ต้องฉลองกันเส้!!” //ดราเค่นพูดขึ้นมา
“ก็..ต้องถามไมค์กี้ล่ะนะ ว่าจะเอายังไง” //ปาจินพูดขึ้นมา
ทุกคนตอนนี้หันไปมองไมค์กี้กันว่าจะเอายังไงต่อดี แต่ดูเหมือนไมค์กี้ในตอนนี้กำลังงอนทาเคมิจิอยู่ด้วย
“ยะ อย่าทำหน้าแบบนั้นสิไมค์กี้คุง ผมสิต้องงอนไมค์กี้คุง ไมค์กี้คุงทำบ้านผมเละเทะมากเลยนะ!” //ทาเคมิจิพูดประโยคเมื่อกี้นี้ให้ไมค์กี้ฟัง พร้อมกับชี้ไปทางข้าวของที่ไมค์กี้กับดราเค่นทะเลาะกัน จนทำให้ขนข้าวของพังกระจัดกระจายไปทั่วหน้าบ้านของทาเคมิจิ
“…… ชิ!!” //ไมค์กี้จิปากด้วยความหงุดหงิดเพราะสิ่งที่ทาเคมิจิพูดมาเมื่อกี้นี้มันคือความจริง ไมค์กี้เลยเถียงไม่ออก
“มะ ไมค์กี้จิปากงั้นเหรอเนี่ย” //มิตสึยะพูดขึ้นมา
(คะ คงเถียงไม่ออกล่ะมั้งเนี่ย) //คาสึโทระพูดอยู่ในใจ
// ทุกคนขำแห้งกันหมด เพราะไม่คิดว่าไมค์กี้ผู้นี้จะเถียงใครไม่ออกจนตัวเองนั้นทำได้แค่จิปากเพื่อกลบเกลื่อนความผิดของตัวเอง
“ถ้างั้น…ทุกคนก็มาช่วยเก็บกวาดก็แล้วกัน เดี๋ยวฉันช่วยด้วยก็ได้” //ไดกิพูดขึ้นมา พร้อมกับเดินไปหยิบกระเป๋าที่วางไว้บนกับพื้นดิน
“หึ เอาแบบนั้นก็ได้” //ไมค์กี้เออออตามไดกิไป เพราะยังไงเจ้าตัวก็…ผิดเต็มๆ
//ทุกคนยกเว้นไดกิ ดราเค่น ไมค์กี้ ทาเคมิจิ หันไปมองหน้าไมค์กี้แล้วยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย แล้วพูดในใจกันว่า….
(แล้วทำไมพวกเราต้องมาเก็บกวาดด้วยล่ะเนี่ยย)
“งั้นฉันขอไปเก็บกระเป๋าก่อนก็แล้วกัน…เดี๋ยวออกมาช่วยนะ” //เดินเข้าบ้านไป
พอไดกิพูดจบ ก็เดินเข้าไปในบ้านเพื่อวางกระเป๋าไว้ในบ้าน อีกไม่นานไดกิก็ออกมาจากบ้านเพื่อมาช่วยพวกไมค์กี้เก็บกวาดหน้าบ้านที่มันเละเทะ
“เอ่ออ พี่ไดกิไม่ต้องมาช่วยพวกผมเก็บกวาดก็ได้นะคับ เดี๋ยวพวกผมจัดการกันเอง” จิฟุยุเดินเข้าไปพูดกับไดกิ
“เฮ้ย ไม่เป็นไรฉันเต็มใจ” //เดินไปหยิบข้าวของที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้นหน้าบ้าน
“ถ้างั้นก็..พอพวกเราเก็บกวาดกันเสร็จแล้ว พวกเราไปซื้ออะไรมากินที่บ้านของทาเคมิตจิกันมั้ย” ดราเค่นพูดขึ้นมาทันที พร้อมกับเก็บกวาดไปด้วย
“เอาดิ ฉันหิวพอดีเลยว่ะ!!” //ปาจินรีบพูดขึ้นมาทันที
“ก่อนจะมานายก็กินไปแล้วไม่ใช่เหรอว่ะ!” //มิตสึยะพูดขึ้นมา
“ก็ฉันอยากกินอีก! แล้วนายจะทำไมฟร่ะ!!!” //ปาจินพูดขึ้นมาด้วยความโมโห
“หยุดทะเลาะเลยนะพวกนาย!!!” //คาสึโทระเข้ามาห้ามคั่นกลางระหว่างมิตสึยะกับปาจิน โดยการกางแขนทั้ง2ข้างขึ้นมาแล้วดันหน้าของมิตสึยะกับปาจินเอาไว้
“หน็อยแน่” //มิตสึยะกัดฟันพูดออกมา
//ปาจินแยกเขี้ยวใส่มิตสึยะ
ทั้งคู่ต่างคนต่างโมโหกันแล้วแยกเขี้ยวใส่กันและกัน จนสไมลี่กับแองกี้เห็นว่าควรจับทั้งคู่แยกออกจากกัน ไม่อย่างงั้นได้มีมวยคู่เอกอีกคู่แน่ๆ
หมับ //สไมลี่ดึงตัวมิตสึยะออกมา
หมับ //แองกี้ดึงตัวปาจินออกมา
“ปล่อยฉันน่ะเฟ้ยย!!! ฉันจะอัดหน้ามัน ย้ากกกก!!!” //ปาจินตะโกนพูดออกมา พร้อมกับอารมณ์โกรธที่เป็นฟืนเป็นไฟ แต่ในขณะเองปาจินก็ยังโดนสไมลี่ลากตัวออกมาเพื่อให้เจ้าตัวอยู่ห่างๆกับมิตสึยะ
“แน่จริงก็เข้าดิว่ะ!! ไอ้เวรนี่!!” //มิตสึยะดิ้นไปมา แต่ในขณะเองมิตสึยะก็โดนสไมลี่ลากตัวออกมาเหมือนกันโดนเช่นเดียวกับปาจิน
"555555 พวกนายนี่ตลกดีนะ" //ไดกิหัวเราะชอบใจ ที่เหล่าเพื่อนๆของทาเคมิจินั้นเป็นเด็กที่ร่าเริงดี
“แหะๆ” //ทาเคมิจิหัวเราะแห้งๆออกมา เพราะสิ่งที่ไดกิเข้าใจว่าเป็นเรื่องตลกแต่ความจริงแล้วคือทั้งคู่นั้นทะเลาะกันจริงๆ ทะเลาะเรื่องที่ไม่เป็นเรื่องอย่างเช่นไมค์กี้กับดราเค่นที่ทะเลาะกันไปเมื่อครู่นี้
"จะว่าไปแล้วรถมอเตอร์ไซค์ของพี่ล่ะฮ่ะ" ทาเคมิจิถามไดกิไป พร้อมกับเก็บกวาดไปด้วย
"อ๋อ เดี๋ยวมีรถสไลด์มาส่งพรุ่งนี้น่ะ" //ไดกิพูดไปเก็บกวาดไป
"แต่ก็นะ ฉันก็ต้องหาร้านซ่อมรถด้วยน่ะสิเนี่ย" //ไดกิพูดไปเก็บกวาดไป
"เอ๊ะ รถเสียเหรอคับ" ทาเคมิจิถามไดกิกลับ
"อ่า ฉันทำมันเสียเองแหละ" ไดกิตอบทาเคมิจิกลับไปด้วยสีหน้าที่เซ็งๆ
"ให้พี่ชายฉันซ่อมให้มั้ย" พอไมค์กี้ได้ยินที่ไดกิพูดกับทาเคมิจิเมื่อกี้นี้ ไมค์กี้ก็นึกขึ้นได้ว่าพี่ชายของเจ้าตัวนั้นเปิดร้านซ่อมรถ
"จริงสิ พี่ของไมค์กี้คุงเปิดร้านซ่อมรถนี่นา" //ทาเคมิจิพูดขึ้นมา
“งั้นเหรอ ดีจังเลย” ไดกิพูด
“พรุ่งนี้นายช่วยพาฉันไปร้านพี่ชายของนายได้มั้ย” //ไดกิพูด
“อื้ม ได้อยู่แล้ว” //ไมค์กี้พูด
“ขอบใจนะที่บอกจะได้ไม่เสียเวลาหาร้านซ่อมดีๆด้วย^^ ” //ไดกิพูด
(นะ น่ารักเหมือนทาเคมิตจิเลย >///< ) //ไมค์กี้พูดในใจ
“เป็นอะไรรึป่าว ไมค์กี้คุง” //ทาเคมิจิเดินเข้าไปมองหน้าไมค์กี้คุงอย่างใกล้ชิด
//ไมค์กี้หลบหน้าหลบตา
“เอ่อ ปะ ป่าว” //ไมค์กี้เดินไปเก็บกวาดต่อ
ไมค์กี้เกิดอาการขึ้นมาทันทีที่จู่ๆทาเคมิจิก็เดินเข้ามามองหน้าของเขาอย่างใกล้ชิด ไมค์กี้เลยเดินเก็บกวาดต่อเพื่อกลบเกลื่อนอาการเขินของตัวเอง
.
.
.
จากนั้นพวกไมค์กี้ก็เก็บกวาดกันจนเสร็จ ทุกคนออกไปซื้อของกินกันที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตกันหมด ยกเว้นไดกิที่อยู่บ้านคนเดียว ด้วยที่เพิ่งจะกลับมาถึงบ้านแล้วต้องมาช่วยพวกทาเคมิจิเก็บกวาดหน้าบ้านอีก พวกทาเคมิจิเลยให้ไดกิอยู่บ้านพักผ่อน
****************จบep.2**************
ความคิดเห็น