คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ep.0 ค่ำคืนที่สูญเสีย
ในช่วงเวลาค่ำคืนที่มีแสงจากพระจันทร์ส่องลงมาจากท้องฟ้า บรรยากาศที่เงียบสงัดเป็นซอยที่ดูว้าเหว่ มีไฟทางที่ดูสลัวๆตามทางท้องถนน เป็นบรรยากาศที่ค่อนข้างอันตรายถ้าเป็นผู้หญิงมาเดินคนเดียวในที่แบบนี้
ฮานางากิ ไดกิ ที่เพิ่งกลับมาจากการทำงานเขาจะกลับบ้านเป็นเวลานี้ทุกคืนจนเจ้าตัวนั้นชินแล้ว ทุกครั้งที่ขับมอเตอร์ไซค์กลับบ้านต้องคอยระแวงตลอดเวลา เนื่องจากมันเคยมีเหตุการณ์ที่พวกนักเลงที่มาเดินแถวนี้มารีดไถเงินเหล่าผู้คนที่กลับบ้านดึกแล้วคนโดนรีดไถเงินนั้นก็โดนพวกนักเลงนั่นทำร้ายร่างกายจนถึงขั้นเข้าโรงพยาบาล แต่โชคดีที่ไม่ได้บาดเจ็บถึงขั้นสาหัสมากเพราะเหตุการณ์ในครั้งนั้นไดกิขับรถผ่านมาช่วยไว้พอดี
แต่การกลับบ้านในค่ำคืนนี้ของไดกิ จะไม่เป็นแบบนั้นเนื่องจากเขาเพิ่งได้รับโทรศัพท์จากคนข้างบ้านโทรมาบอกว่า"บ้านของไดกินั้นไฟไหม้"แล้วพ่อของไดกิยังติดอยู่ในบ้านอยู่ เหล่าผู้คนบ้านข้างๆนั้นพยายามเข้าไปช่วยพ่อของไดกิ แต่ไฟที่ลามมาออกมาจากในบ้านมันแรงเกินไปเหล่าคนข้างบ้านต่างช่วยกันเอาน้ำมาราดกัน จนกว่ารถดับเพลิงจะมาถึง
บรื้นนนนนน!!! บรื้นนนนนน!!! บรื้นนนนนน!!!
เสียงเร่งของเครื่องของรถมอเตอร์ไซค์คันหนึ่ง ที่กำลังขับมาทางบ้านที่เกิดเหตุไฟไหม้อย่างรวดเร็ว เป็นเสียงท่อรถมอเตอร์ไซค์ที่ใหญ่และกังวาน เหล่าผู้คนที่อยู่บ้านข้างๆบ้านของเขาต่างรู้กันดีว่าเป็นใครที่กำลังมุ่งตรงมาทางนี้
ปึงง!!!!
ตึกตึกตึกตึกตึกตึกตึกตึก!!!!!
พอเจ้าของเสียงรถมอเตอร์ไซค์ที่ขับมุ่งตรงมาที่เกิดเหตุ ก็รีบทิ้งรถของตัวเองทันทีจากนั้นก็รีบวิ่งตรงไปที่บ้านของตัวเองที่ถูกไฟไหม้อยู่ โดยไม่สนใจรถเลยว่าจะพังรึป่าว
“พ่ออ!!!”
ผู้ชายตัวเล็กร่างบางตะโกนเรียกคนที่ติดอยู่ในบ้านด้วยความตกใจ ว่าทำไมพ่อของตัวเองนั้นถึงติดอยู่ในบ้านได้อดีตของพ่อของผู้ชายตัวเล็กร่างบางคนนี้เขาเป็นนักคาราเต้ระดับประเทศเรื่องแค่นี้พ่อของเขาน่าจะหนีออกมาได้ แต่ทำไมถึง….
“นี่ลุง!! มันเกิดอะไรน่ะ!!! ทำไมเป็นแบบนี้!!!”
ผู้ชายตัวเล็กร่างบางกระชากคอเสื้อลุงข้างๆบ้านด้วยความโมโหพร้อมถามคำถามนั้นไป
“ฉะ ฉันไม่รู้ ฉันนอนอยู่ดีๆ พอตื่นขึ้นเพราะรู้สึกว่าแสงจากบ้านเธอมันสว่างมาก พอฉันได้สติขึ้นมาแล้วรีบวิ่งออกมาดูที่ระเบียงบ้านของฉัน บ้านของเธอมันก็เป็นแบบนี้ไปแล้ว!!”
//ลุงที่โดนผู้ชายตัวเล็กร่างบางกระชากคอเสื้อรีบตอบคำตอบนั้นไปด้วยความกลัวและตกใจ
“แล้วตอนลุงตื่นขึ้นมาลุงไม่เห็นพ่อเลยเหรอ!!!”
ผู้ชายตัวเล็กร่างบางถามซ้ำไปอีกพร้อมกระชากคอเสื้อของลุงข้างๆบ้านแรงขึ้นด้วยความโมโหจัด จนตอนนี้ไม่สติอยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว
"ไดคุุง! พอได้แล้ว! ปล่อยมือจากคอเสื้อของเขาก่อนเถอะนะ!"
//ป้าข้างบ้านเข้ามาห้าม โดยพยายามดึงข้อมือเพื่อให้ผู้ชายตัวเล็กร่างบางปล่อยมือของเขาออกจากคอเสื้อของคนที่โดนกระชากคอเสื้อ
“ตั้งสติหน่อยสิไดคุง!”
//ลุงข้างบ้านก็เข้ามาห้ามอีกคน โดยการล็อคคอผู้ชายตัวเล็กร่างบางพร้อมดึงตัวออกมา
“!!!!!”
//ไดกิปล่อยมือของตัวเองออกจากคอเสื้อของลุงข้างบ้านทันที เมื่อลุงที่เป็นคนล็อคคอของเขาพูดประโยคเมื่อกี้
“อะ เอ่อ ขอโทษคับ ผะ ผมไม่ได้ตั้งใจ ขอโทษนะคับ”
//พอไดกิปล่อยมือของตัวเองออกจากคอเสื้อก็รีบก้มหัวขอโทษลุงที่โดนกระชากคอเสื้อเมื่อกี้ทันที
“เมื่อกี้ผมโมโห จนลืมตัวไป…”
//ไดกิก้มหัวขอโทษค้างไว้อย่างงั้น
“อืม ไม่เป็นไรหรอก ทีหลังก็ใจเย็นๆหน่อยนะ”
//ลุงที่โดนไดกิกระชากคอเสื้อ ก็จับไหล่ไดกิอย่างเบาๆและพูดกับไดกิอย่างใจเย็น
“และเธอคงต้องทำใจซะนะ พ่อของเธอคงไม่รอดแล้วล่ะ” //ลุงที่โดนไดกิกระชากคอเสื้อ พูดให้ไดกินั้นทำใจและยอมรับความจริงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
ในขณะที่ไดกิก้มหัวขอโทษอยู่นั้นจู่ๆก็มีน้ำตาไหลออกมาอย่างช้าๆ ไดกินั้นไม่สามารถห้ามตัวเองให้น้ำตาหยุดไหลได้เลย
// ไดกิเงยหน้าขึ้น พร้อมกับเดินไปนั่งพิงกำแพงบ้านที่อยู่ฝั่งตรงข้ามบ้านของตัวเอง เพื่อสงบสติอารมณ์ของตัวเอง
ไดกิตอนนี้เอาแต่ร้องไห้ไม่หยุด ก้มหน้าพร้อมเอามือจิกหัวตัวเองอย่างแรง ความรู้สึกตอนนี้คืออยากจะตะโกนร้องออกมาดังๆเพื่อระบายความเสียใจที่อยู่ในตัวนั้นออกมา
หวอ~ หวอ~ หวอ~
จากนั้นรถดับเพลิงก็มาถึง ภายในใจของไดกินั้นคิดว่าถึงรถดับเพลิงจะดับไฟได้แล้ว แต่สุดท้ายพ่อของเขาก็คงไม่รอดอยู่ดี ทำให้ไดกินั้นรู้สึกสิ้นหวังที่จะได้อยู่กับพ่อตลอดจนพ่อจะแก่เฒ่า สิ้นหวังที่ตัวเขาอุตส่าห์เก็บตังค์จะซื้อรถให้พ่อเป็นของขวัญวันเกิดของเขาในอีก3วันข้างหน้า และสิ้นหวังคงไม่ได้รับความรักจากคนสำคัญอีกแล้ว
.
.
.
.
.
.
.
เวลาผ่านไป2วัน หลังจากที่จัดการเรื่องงานศพของพ่ออะไรเรียบร้อยแล้ว ไดกิก็ย้ายไปอยู่ที่โตเกียวกับลูกพี่ลูกน้องทันที ลูกพี่ลูกน้องคนนี้ไม่เจอกันนานมากๆ ป่านนี้ลูกพี่ลูกน้องคนนั้นคงจะราวๆม.ต้นแล้ว
ไดกิไปพร้อมกับความรู้สึกที่ยังเศร้าโศกอยู่ และอยู่ในช่วงการฟื้นฟูจิตใจให้มาเป็นปกติ แต่ก็คงต้องใช้เวลาอีกนาน
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
โปรดติดตามตอนตอไปนะคะ
ความคิดเห็น