NC

คำเตือนเนื้อหา

เนื้อหาของเรื่องนี้อาจมีฉากหรือคำบรรยายที่ไม่เหมาะสม

เยาวชนที่มีอายุต่ำกว่า 18 ปี ควรใช้วิจารณญานในการอ่าน

กดยอมรับเพื่อเข้าสู่เนื้อหา หรือ อ่านเงื่อนไขเพิ่มเติม
ปิด
ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    yaoi [ชินอิจิโร่ xOC ]Tokyo Revengers พบเจอกันอีกครั้ง

    ลำดับตอนที่ #1 : ep.0 ค่ำคืนที่สูญเสีย

    • อัปเดตล่าสุด 22 ก.ย. 64


    ในช่วงเวลาค่ำคืนที่มีแสงจากพระจันทร์ส่องลงมาจากท้องฟ้า บรรยากาศที่เงียบสงัดเป็นซอยที่ดูว้าเหว่ มีไฟทางที่ดูสลัวๆตามทางท้องถนน เป็นบรรยากาศที่ค่อนข้างอันตรายถ้าเป็นผู้หญิงมาเดินคนเดียวในที่แบบนี้

     

    ฮานางากิ ไดกิ ที่เพิ่งกลับมาจากการทำงานเขาจะกลับบ้านเป็นเวลานี้ทุกคืนจนเจ้าตัวนั้นชินแล้ว ทุกครั้งที่ขับมอเตอร์ไซค์กลับบ้านต้องคอยระแวงตลอดเวลา เนื่องจากมันเคยมีเหตุการณ์ที่พวกนักเลงที่มาเดินแถวนี้มารีดไถเงินเหล่าผู้คนที่กลับบ้านดึกแล้วคนโดนรีดไถเงินนั้นก็โดนพวกนักเลงนั่นทำร้ายร่างกายจนถึงขั้นเข้าโรงพยาบาล แต่โชคดีที่ไม่ได้บาดเจ็บถึงขั้นสาหัสมากเพราะเหตุการณ์ในครั้งนั้นไดกิขับรถผ่านมาช่วยไว้พอดี

     

    แต่การกลับบ้านในค่ำคืนนี้ของไดกิ จะไม่เป็นแบบนั้นเนื่องจากเขาเพิ่งได้รับโทรศัพท์จากคนข้างบ้านโทรมาบอกว่า"บ้านของไดกินั้นไฟไหม้"แล้วพ่อของไดกิยังติดอยู่ในบ้านอยู่ เหล่าผู้คนบ้านข้างๆนั้นพยายามเข้าไปช่วยพ่อของไดกิ แต่ไฟที่ลามมาออกมาจากในบ้านมันแรงเกินไปเหล่าคนข้างบ้านต่างช่วยกันเอาน้ำมาราดกัน จนกว่ารถดับเพลิงจะมาถึง

     

    บรื้นนนนนน!!! บรื้นนนนนน!!! บรื้นนนนนน!!!

     

    เสียงเร่งของเครื่องของรถมอเตอร์ไซค์คันหนึ่ง ที่กำลังขับมาทางบ้านที่เกิดเหตุไฟไหม้อย่างรวดเร็ว เป็นเสียงท่อรถมอเตอร์ไซค์ที่ใหญ่และกังวาน เหล่าผู้คนที่อยู่บ้านข้างๆบ้านของเขาต่างรู้กันดีว่าเป็นใครที่กำลังมุ่งตรงมาทางนี้

     

    ปึงง!!!!

     

    ตึกตึกตึกตึกตึกตึกตึกตึก!!!!!

     

    พอเจ้าของเสียงรถมอเตอร์ไซค์ที่ขับมุ่งตรงมาที่เกิดเหตุ ก็รีบทิ้งรถของตัวเองทันทีจากนั้นก็รีบวิ่งตรงไปที่บ้านของตัวเองที่ถูกไฟไหม้อยู่ โดยไม่สนใจรถเลยว่าจะพังรึป่าว

     

    “พ่ออ!!!” 

     

    ผู้ชายตัวเล็กร่างบางตะโกนเรียกคนที่ติดอยู่ในบ้านด้วยความตกใจ ว่าทำไมพ่อของตัวเองนั้นถึงติดอยู่ในบ้านได้อดีตของพ่อของผู้ชายตัวเล็กร่างบางคนนี้เขาเป็นนักคาราเต้ระดับประเทศเรื่องแค่นี้พ่อของเขาน่าจะหนีออกมาได้ แต่ทำไมถึง….

     

    “นี่ลุง!! มันเกิดอะไรน่ะ!!! ทำไมเป็นแบบนี้!!!”

     

    ผู้ชายตัวเล็กร่างบางกระชากคอเสื้อลุงข้างๆบ้านด้วยความโมโหพร้อมถามคำถามนั้นไป

     

    “ฉะ ฉันไม่รู้ ฉันนอนอยู่ดีๆ พอตื่นขึ้นเพราะรู้สึกว่าแสงจากบ้านเธอมันสว่างมาก พอฉันได้สติขึ้นมาแล้วรีบวิ่งออกมาดูที่ระเบียงบ้านของฉัน บ้านของเธอมันก็เป็นแบบนี้ไปแล้ว!!” 

     

    //ลุงที่โดนผู้ชายตัวเล็กร่างบางกระชากคอเสื้อรีบตอบคำตอบนั้นไปด้วยความกลัวและตกใจ

     

    “แล้วตอนลุงตื่นขึ้นมาลุงไม่เห็นพ่อเลยเหรอ!!!”

     

    ผู้ชายตัวเล็กร่างบางถามซ้ำไปอีกพร้อมกระชากคอเสื้อของลุงข้างๆบ้านแรงขึ้นด้วยความโมโหจัด จนตอนนี้ไม่สติอยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว

     

    "ไดคุุง! พอได้แล้ว! ปล่อยมือจากคอเสื้อของเขาก่อนเถอะนะ!" 

     

    //ป้าข้างบ้านเข้ามาห้าม โดยพยายามดึงข้อมือเพื่อให้ผู้ชายตัวเล็กร่างบางปล่อยมือของเขาออกจากคอเสื้อของคนที่โดนกระชากคอเสื้อ

     

    “ตั้งสติหน่อยสิไดคุง!” 

     

    //ลุงข้างบ้านก็เข้ามาห้ามอีกคน โดยการล็อคคอผู้ชายตัวเล็กร่างบางพร้อมดึงตัวออกมา

     

    “!!!!!”

     

     //ไดกิปล่อยมือของตัวเองออกจากคอเสื้อของลุงข้างบ้านทันที เมื่อลุงที่เป็นคนล็อคคอของเขาพูดประโยคเมื่อกี้

     

    “อะ เอ่อ ขอโทษคับ ผะ ผมไม่ได้ตั้งใจ ขอโทษนะคับ” 

     

    //พอไดกิปล่อยมือของตัวเองออกจากคอเสื้อก็รีบก้มหัวขอโทษลุงที่โดนกระชากคอเสื้อเมื่อกี้ทันที

     

    “เมื่อกี้ผมโมโห จนลืมตัวไป…” 

     

    //ไดกิก้มหัวขอโทษค้างไว้อย่างงั้น 

     

    “อืม ไม่เป็นไรหรอก ทีหลังก็ใจเย็นๆหน่อยนะ” 

     

    //ลุงที่โดนไดกิกระชากคอเสื้อ ก็จับไหล่ไดกิอย่างเบาๆและพูดกับไดกิอย่างใจเย็น

     

    “และเธอคงต้องทำใจซะนะ พ่อของเธอคงไม่รอดแล้วล่ะ” //ลุงที่โดนไดกิกระชากคอเสื้อ พูดให้ไดกินั้นทำใจและยอมรับความจริงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

     

    ในขณะที่ไดกิก้มหัวขอโทษอยู่นั้นจู่ๆก็มีน้ำตาไหลออกมาอย่างช้าๆ ไดกินั้นไม่สามารถห้ามตัวเองให้น้ำตาหยุดไหลได้เลย

     

    // ไดกิเงยหน้าขึ้น พร้อมกับเดินไปนั่งพิงกำแพงบ้านที่อยู่ฝั่งตรงข้ามบ้านของตัวเอง เพื่อสงบสติอารมณ์ของตัวเอง 

     

    ไดกิตอนนี้เอาแต่ร้องไห้ไม่หยุด ก้มหน้าพร้อมเอามือจิกหัวตัวเองอย่างแรง ความรู้สึกตอนนี้คืออยากจะตะโกนร้องออกมาดังๆเพื่อระบายความเสียใจที่อยู่ในตัวนั้นออกมา

     

    หวอ~ หวอ~ หวอ~

     

    จากนั้นรถดับเพลิงก็มาถึง ภายในใจของไดกินั้นคิดว่าถึงรถดับเพลิงจะดับไฟได้แล้ว แต่สุดท้ายพ่อของเขาก็คงไม่รอดอยู่ดี ทำให้ไดกินั้นรู้สึกสิ้นหวังที่จะได้อยู่กับพ่อตลอดจนพ่อจะแก่เฒ่า สิ้นหวังที่ตัวเขาอุตส่าห์เก็บตังค์จะซื้อรถให้พ่อเป็นของขวัญวันเกิดของเขาในอีก3วันข้างหน้า และสิ้นหวังคงไม่ได้รับความรักจากคนสำคัญอีกแล้ว

    .

    .

    .

    .

    .

    .

    .

    เวลาผ่านไป2วัน หลังจากที่จัดการเรื่องงานศพของพ่ออะไรเรียบร้อยแล้ว ไดกิก็ย้ายไปอยู่ที่โตเกียวกับลูกพี่ลูกน้องทันที ลูกพี่ลูกน้องคนนี้ไม่เจอกันนานมากๆ ป่านนี้ลูกพี่ลูกน้องคนนั้นคงจะราวๆม.ต้นแล้ว

     

    ไดกิไปพร้อมกับความรู้สึกที่ยังเศร้าโศกอยู่ และอยู่ในช่วงการฟื้นฟูจิตใจให้มาเป็นปกติ แต่ก็คงต้องใช้เวลาอีกนาน 

     

     

     

    -----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

    โปรดติดตามตอนตอไปนะคะ

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×