คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 2 : เทเลทับบี้กับความหยดหยอง
2
เทเลทับบี้กับความหยดหยอง
‘เธอมาทำไม? เธอต้องการอะไรกันแน่ ผมไม่เข้าใจจริงๆ จู่ๆเธอก็ขึ้นมาบนเวที...แต่จุดสำคัญ คือ ทำไมไม่มีใครเห็นเธอนอกจากผม...หรือว่า..เธอจะเป็น...ผี!!!’ ดงแฮนั่งคิดอยู่ในห้องพักหลังเวที หลังจากที่เค้าแสดงคอนเสิร์ตเสร็จ ด้วยใบหน้าที่ตรึงเครียดยิ่งกว่าอ่านหนังสือเอนทรานส์
“ดงแฮ...เป็นอะไรไปวะ.. เห็นอยู่บนเวที ก็เต้นตะกุกตะกัก อย่างกับ คนถูกเจ้าเข้า” อึนฮยอก ไอ้หนุ่มเหงือกพิฆาต ถามดงแฮด้วยความเป็นห่วง(เพราะแอบกิ๊กกันอยู่)
“ผีงั้นเรอะ...หึๆๆๆๆ...ตลกละไอ้บ้า!!!” อึนฮยอก หัวเราะแบบโรคจิตเต็มสตรีม ก่อนที่จะระเบิดด่าออกมา แต่ทั้งคู่ก็ไม่ได้สังเกตเล้ยย ว่าเพื่อนอีก 11 ตัว เอ้ย! หน่อ เอ้ย! คน ยืนล้อมรอบ ทั้ง 2 อยู่
“พี่ทึก...เค้ากลัวจังเลย” ซองมินทำหน้าแอ๊บแบ๊ว แล้วเอามือไปเกาะเกี่ยว อู้ว อ้า~ ลีทึก(อู้วอ้าทำไมเนี่ย)
“ซองมิน..นายไม่ต้องกลัวนะ มีพี่อยู่ทั้งคน” ลีทึกพูดพลางเอามือเกยคางซองมิน ให้มาสบตากัน แล้วทำหน้าเคลิ้มๆ เหมือนจะจุ๊บุกัน อะฮึ้ย~ “เราจะมีกันตลอดไปนะ ซองมิน...”
“พี่ทึก...”
“เฮ้ยๆ พวกนายพอกันได้หรือยังเนี่ย...”ชีวอนพูด และทำหน้าเข้ม “เดี๋ยวฉันก็ทนไม่ไหวหรอก...ฮีชอลจ๋า~” ชีวอนวิ่งไปเกาะฮีชอลที่ยืนอม อมยิ้มอยู่
“นี่ๆ เล่นกันอยู่นั่นแหละ ฉันเครียดนะเนี่ย มาเมืองไทยทั้งที ดันเจอผีซะได้ เซงขี้เลย - -*” ดงแฮพูดแบบอารมณ์บ่จอย
ทันใดนั้นเองสาวน้อยของเราก็แทแด๊น!! ปรากฏตัวออกมาอยู่ตรงหน้าดงแฮ
“อ๊ากก ดงแฮหล่อจังไร เอ๊ย! จังเลย” สาวน้อยของเรายืนกรี๊ดกร๊าดแบบไร้อนาคต
“ธะ...เธอ คือใคร ?(ของ ETC เย้ย! ไม่เกี่ยวละอีบร้า)” ดงแฮพูด แต่ในใจของเค้าพูดว่า ‘ออกไป๊ ฉันกลัว’
“ห๊า ใคร ใครคือเธอ เอ่อ..ฉันคือใคร แหะๆ ^ ^”สาวน้อยของเราพูดด้วยความมึนปนโง่เล็กน้อย
“ฉันถามว่าเธอคือใคร แงๆ บอกว่าเดี๋ยวนี้น้า~” ดงแฮร้องไห้อย่างบ้าก่อนจะวิ่ง(ไม่หนี)ไปซบอกพ่อเหงือกบาน(อึนฮยอก)
“อย่านะดงแฮ..อย่าพูดคำๆนั้นออกมานะ เพราะว่า....เพราะว่า...พี่อึนคนนี้กลัวT^T”
หากใครนึกภาพไม่ออก กรุณาคิดว่ากำลังดูเทเลทับบี้ ‘โอ๊ะ กัน น้า’ อยู่แต่เป็นเวอร์ชั่น อึนฮยอกกับดงแฮ
“แก 2 คนอย่าทำให้พวกชั้นกลัวไปด้วยดิ T__T” เอาเข้าไปค่ะท่านผู้อ่าน อีก 11 คนต่างพากันโอ๊ะกันอย่างบ้าคลั่ง ประหนึ่ง ‘เทเลทับบี้ซูจู’ อะไรอย่างงี้
“เอ่อ..สะต๊อบๆ แอม...เอ่อ..อิส บู้บี้ บ๊องแบ๊ว” ด้วยความรู้เท่าขี้เห็บของอีจัสมิน(มะลิ : ไทย) จึงปล่อยฉลาดไม่มากของเธออกไป(อายแทนค่ะ อายแทน)
“หยุดๆๆ..พวกแกเป็นบ้าอะไรกันเนี่ย เก็บข้าวของ เตรียมตัวกลับโรงแรมกันได้แล้ว เออ..แล้วนี่ถ้าอยากดูเทเลทับบี้กันมากก็บอกฉันเซ่ เดี๋ยวหามาให้ อย่าทำแบบนี้อีกนะ อายคนอื่นเค้า” ปิดกองเทเลทับบี้ โดย ผู้จัดการวง ซูจู ของเรานั่นเอง
ทุกๆคนต่างก็กระโดดแยกย้ายกันไปเก็บข้าวของกลับโรงแรม รวมถึงอีจัสมินของเรา คุณเธอได้เตรียมตัวรอที่รถเรียบร้อยแล้ว - -*(ไม่ค่อยเลยนะ)
ความคิดเห็น