hurtheart หนึ่งหัวใจไม่อาจลืม

ลำดับตอนที่ #2 : hurtheart #2 100 %

" พี่แจจุง !!" เสียงดังของจุนซูตะโกนลั่นห้อง เมื่อเรียกเท่าไหร่ พี่ใหญ่ของเขา ก็ไม่คิดจะหันกลับมาสักที


ร่างบางของแจจุง เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างของคอนโด ในมือถือเนื้อเพลงที่หมายมั่นปั้นมือว่าจะให้เป็นเพลงใหม่ในอัลบั้มเอาไว้อย่างแผ่วเบา
ลมหายใจติดขัดทุกคร้ังที่นึงถึงใบหน้าของอีกคน ที่เปรียบเสมือนครึ่งชีวิตของเขา ผู้เป็นแรงบันดาลใจของเพลงนี้ แม้ว่าตอนนี้จะอยู่ห่างกันแสนไกล



" เสียงดังโวยวายอะไรหน่ะ จุนซู " หนุ่มขี้เล่นที่ใครๆก็พากันเรียกว่ามิกกี้ หรือปาร์คยูชอน เอ่ยถามออกมาในขณะที่มือยังเช็ดผมที่เปียกเพราะพึ่งอาบน้ำเสร็จ



" ก็พี่แจจุงหน่ะสิ นั่งมองออกไปนอกหน้าต่างตั้งนานแล้ว ฉันเรียกก็ไม่ได้ยิน "


"พี่แจจุงบอกว่าเค้าแต่งเพลงใหม่อยู่ไม่ใช่หรอ .... อาจจะใช้สมาธิอยู่ก็ได้ "



"นายมองยังไงว่าใช้สมาธิล่ะ นั่นเค้าเรียกเหม่อ ! " จุนซูหันมาค้อนเข้าให้ ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้แจจุง และวางมือลงที่บ่าของพี่คนโต



" พี่แจจุง เป็นอะไรรึเปล่า "



แจจุงสะดุ้งตัวเล็กน้อยจนเกือบจะทำเนื้อเพลงหลุดมือ ร่างบางค่อยๆหันกลับมาหาน้อง พร้อมกับรอยยิ้มบางๆ ที่มักจะประดับอยู่บนใบหน้าหวานนี้อยู่เสมอ รอยยิ้มที่ไม่รู้ว่ามาจากความรู้สึกที่แท้จริงหรือยิ้มออกมาเพื่อให้คนรอบข้างสบายใจ



" ไม่มีอะไรหรอกจุนซุ พี่แค่คิดอะไรไปเรื่อย " แจจุงจับมือร่างเล็กของจุนซูให้แน่นขึ้นอีกหน่อย เพื่อยืนยันให้คนที่อยู่ตรงหน้าแน่ใจ ว่าไม่มีอะไรที่ต้องเป็นห่วง " หิวรึยัง เดี๋ยวพี่ไปทำอะไรให้กินนะ "



" แกงกิมจิเถอะนะพี่แจจุง ! ไม่ได้กินมานานแล้ววว อยากกินมากเลย " ยูชอนตะโกนเสียงดังมากจากโซฟาหน้าทีวีอย่างกระตือรือร้น พร้อมทั้งหัวเราะคิกคักอย่างมีความสุขที่จะได้กินแกงกิมจิฝีมือแจจุง ที่ขึ้นชื่อกันว่าฝีมือไม่เป็นรองใคร หัวใจแจจุงกระตุกวาบ ซ่อนความเจ็บปวดลงข้างในก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติ




เสียงกุกกักในครัวพร้อมทั้งกลิ่นหอมของแกงกิมจิ เรียกให้ร่างสูงต้องเดินตามเข้าไปในครัวอย่างอดใจไม่ได้ เมื่อวานเค้าไปถ่ายรายการต่อจนถึงดึก กว่าจะกลับมาถึงหอพักก็เหนื่อยเกินกว่าที่จะหาอะไรทานก่อนนอนได้ ถึงแม้ว่าเสียงในท้องจะร้องประท้วงอยู่ตลอดก็ตาม



" หอมจังเลย.. ว่าแต่คนหรือแกงกิมจิน้าที่หอมกว่ากัน " พูดจบก็ประทับริมฝีปากลงบนแก้มนุ่มฟอดใหญ่ แจจุงจุงสะดุ้งอย่างตกใจ เมื่อรู้สึกถึงแขนที่กอดเอวเค้าไว้จากข้างหลังก่อนจะยิ้มอย่างมีความสุข เมื่อรู้ว่าคนคนนั้นจะเป็นใครไม่ได้ นอกจาก ชองยุนโฮ หัวหน้าวงทงบังชินกิ ผู้ซึ่งควบตำแหน่งคนรักของแจจุงไว้ด้วย



" นี่! ฉันทำอาหารอยู่น้า เดี๋ยวก็ไม่ได้กินหรอกยุนโฮ "



" ขออยู่แบบนี้ก่อนไม่ได้หรออ "



"เหนื่อยหรอ หื้มม " แจจุงค่อยๆหมุนตัวกลับมา ก่อนจะใช้สองมือประคองใบหน้าของร่างสูง
อย่างปลอยโยน



" แค่อยู่กับนาย ฉันก็หายเหนื่อยแล้วล่ะ " ยุนโฮส่งสายตาอ้อดอ้อนใส่แจจุงอย่างเต็มที่



" ปากหวานจริงๆนะ ฉันรู้อยู่แล้วว่านายเหนื่อย วันนี้ฉันเลยทำแกงกิมจิของโปรดของนายให้ไง ฉันใจดีมั้ยล่ะ "



" ใจดีที่สุดเลยยย ฉันจะหาแฟนน่ารักแบบนี้ได้ที่ไหนอีกน้าา "



" งั้นก็ไม่ต้องหา มีแค่ฉันคนเดียวก็พอแล้ว "



" แน่นอนอยู่แล้ว ฉันจะรักนายตลอดไป คิมแจจุง " ทั้งสองมอบรอยยิ้มอบอุ่นให้แก่กัน จากนั้นในห้องครัวก็อบอวลไปด้วยความรัก พร้อมกับเสียงหัวเราะที่ดังขึ้นมาเป็นระยะ คิมแจจุงรักชองยุนโฮ และจะรักตลอดไป




รอยยิ้มอบอุ่นและเสียงของยุนโฮในวันที่บอกรักเค้ายังดังก้องอยู่ในหัวใจของแจจุงอยู่เสมอ
ทุกความทรงจำ อาหารที่ยุนโฮชอบ ของที่ยุนโฮใช้ แจจุงรู้สึกราวกับเห็นยุนโฮอยู่ในทุกๆที่ที่เค้ามองไป แต่ทุกอย่างกลับว่างเปล่า ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้วไม่มีอะไรเป็นเหมือนเคย




ร่างบางถอนหายใจก่อนจะโทรศัพท์ขึ้นมาดูและต้องเก็บใส่กระเป๋ากางเกงอีกครั้ง เมื่อพบว่าไม่มีสิ่งที่เค้ารอคอย



" ยุนโฮ นายไม่เห็นจริงๆ หรือนายจงใจที่จะไม่ตอบข้อความของฉันกันแน่นะ " 


        .........................................................................................

 

" ชางมิน ไปซ้อมได้แล้ว มัวแต่ดูอะไรอยู่หน่ะ? " ชองยุนโฮเดินผ่านชางมินไปที่วิทยุ เพื่อเตรียมตัวซ้อมโชว์ที่จะขึ้นแสดงในงานวันพรุ่งนี้ แต่ก็อดที่จะถามน้องชายตัวดีที่เอาแต่นั่งยิ้มอยู่กับโน๊ตบุ๊คไม่ได้



" พี่ก็มาดูนี่สิ พี่แจจุงกำลังจะเล่นละครเรื่องใหม่ พี่แจจุงของพวกเรายังไงก็น่ารักไม่เปลี่ยนเลยเนอะพี่ " น้ำเสียงตื่นเต้นและสดใสของชางมินทำให้ยุนโฮต้องหยุดชะงักลง เมื่อได้ยินชื่อของคิมแจจุงรอยยิ้มที่อยู่บนหน้าก็เริ่มจางหายไป แจจุงของพวกเรางั้นหรอ? ยังพูดคำนั้นได้อยู่อีกหรือเปล่า ตัวเค้าเองก็ไม่แน่ใจ




" เปลี่ยนสิชางมิน .... ทุกอย่างมันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว "




" พี่ยุนโฮ ..... "




ยุนโฮไม่ได้หันกลับไปมองน้องชายที่ส่งเสียงเรียกชื่อเค้าอย่างแผ่วเบา ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปหมดแล้ว นับตั้งแต่วันนั้นที่แจจุง พร้อมท้ัง ยูชอนและจุนซูเดินจากพวกเค้าไป ยุนโฮไม่เคยเข้าใจถึงเหตุผล ไม่เคยยอมรับมันได้ไม่ว่าจะผ่านมานานแค่ไหนและต่อให้ผ่านไปเท่าไหร่ยุนโฮก็คิดเสมอว่าเค้าไม่มีวันเข้าใจ




" ยุนโฮ ฉันมีอะไรจะคุยด้วย "




" ว่ามาสิ เป็นอะไรหื้ม ? " ยุนโฮรั้งเอวบางเข้ามาแนบกาย ใช้มือใหญ่ของเค้าลูบหัวแจจุงอย่างอ่อนโยน เมื่อสังเกตุเห็นความกังวลที่ติดอยู่บนใบหน้าสวยของคนรัก




" ถ้าเราไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้ว นายจะยังรักฉันมั้ย? เราจะยังรักกันเหมือนเดิมมั้ย? " แจจุงสบตายุนโฮด้วยความลังเล แววตาคู่นั้นบอกถึงความกลัวอย่างชัดเจน ยุนโฮค่อยๆผละออกจากร่างบาง ใบหน้าคมเริ่มแข็งตึงขึ้นมาทันที



" ตกลงว่านายจะไปงั้นหรอแจจุง .... นายก็รู้ว่านายไป มันจะยากเย็นแค่ไหนที่เราจะเจอ จะติดต่อกันได้ "




" ยุนโฮ ฉันบอกเหตุผลกับนายไปแล้ว ทำไมนายถึงไม่เข้าใจฉันล่ะ  " น้ำเสียงอ่อนๆของแจจุงไม่ได้ทำให้ยุนโฮใจเย็นขึ้นมาแม้แต่นิดเดียว




" ฉันไม่เข้าใจ แล้วก็ไม่มีวันเข้าใจ! "



" ยุนโฮ ....... "




" ถ้านายคิดว่าความฝันของพวกเราไม่มีค่า คิดว่าความผูกพันธ์ของพวกเราไม่มีค่า และที่สำคัญ ความรักของเรามันไม่มากพอที่จะรั้งนายไว้ นายก็ไปซะเถอะ " สิ้นเสียงของยุนโฮ ทั้งห้องก็เงียบลง คงมีแต่เพียงเสียงสะอื้นของแจจุงที่ยังคงดังอย่างต่อเนื่อง ยุนโฮเดินออกจากห้องไปไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง นั่นคงเป็นประโยคสุดท้ายที่ทั้งยุนโฮและแจจุงได้พูดคุยกัน




นายเป็นคนเลือกเองไม่ใช่หรอคิมแจจุง นายเป็นคนเดินจากฉันไปเอง นายเป็นคนทำลายความรักของเรา พวกนายทั้งสามคนมันเห็นแก่ตัว ฉันจะไม่อยากจะรับรู้ถึงเรื่องราวของพวกนายอีกแล้ว ฉันจะเข้มแข็งและเดินต่อไป ฉันจะยังคงเป็นฉัน เป็นชองยุนโฮแห่งดงบังชินกิ ที่แม้ว่าในวันนี้ จะไม่มีนายอยู่เคียงข้างฉันอีกต่อไปแล้ว