คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Thinking(Code)
3.00 am
ชายหนุ่มยังคงนั่งขบคิด ในสมองคริสตอนนี้มีแต่ตัวเลข 12 หลักที่อดีตคอบราส่งมาให้ก่อนที่เขาจะลาโลกลับไป
"มันเลขอะไรวะเนี่ย" คริสสบถ …เลขบัญชีธนาคารก็ไม่น่าจะใช่… ….เลขบัตรประกันสังคม….หรือว่า…เลขประจำตัวตำรวจ….
คริสกระโจนไปที่Laptop Fujitsu เคข้าโปรแกรมNet meeting จัดกล้องตรงหน้า ออนไลน์ไปยังพินบอลล์
"ตื่นสิพินบอลล์" คริสพูดคนเดียว
"อารายหรอคริส" เสียงงัวเงียของพินบอลล์ดังผ่านจอมา
"แกช่วยหาหมายเลขประจำตัวทุกอย่างไม่ว่าอะไรก็ตาม 241013131024 เลขพวกนี้มันเลขอะไรกันแน่วะ" คริสพึมพำ
"ได้ๆแล้วจะหาให้" พินบอลล์ตัดบท อย่างดื้อๆ
คริสยังคงตาสว่าง เลขพวกนั้นยังคงวิ่งอยู่ในหัวของคริส คริสรู้สึกปวดหัวใจหนึบๆ เขาเอื่อมไปที่หัวนอนหยิบไนกรีเซอลีน กระดกเข้าปากและอมไว้ใต้ลิ้น อาการดังกล่าวจึงหายไป
3.15 pm
2-4-1-0-1-3-1-3-1-0-2-4 มารี คุซโซ เขียนเลขเหล่านี้เรียงกัน เธอใช้การถอดรหัสทั้งหมดที่พอจะรู้มา ไม่ว่าจะนำไปแทนเป็นตัวหนังสือ ก็ได้เพียงคำศัพท์ไม่รู้เรื่องมากมาย
"มันต้องมีการจัดเรียงอย่างเป็นแบบแผน" มารีรำพึงในใจ
…ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่ส่งรหัสนี้มาหรอก…
"ดื่มนมซักหน่อยไหมลูก" เสียงทุ้มดังมาจากข้างหลัง
"ดีค่ะพ่อ" มารีตอบพลางยิ้มให้ พ่อของเธอน่ารักเช่นนี้เสมอ ไม่ว่าจะมีงานทางราชการหนักเพียงใด ก็จะมีเวลามาเอาใจใส่เธอเสมอ ตั้งแต่เล็กจนโต จึงทำให้หล่อนไม่รู้สึกขาดอะไร แม้จะต้องเสียวมารดาตั้งแต่ยังเยาว์วัย
"ทำงานหนักนะลูก" พ่อเปรยๆ
"อ่อ ค่ะ" มารีตอบเรียบๆ
"พ่อว่า…ลูกน่าจะมาช่วยพ่อเกี่ยวกับเรื่องหาเสียงนะจ๊ะ" กีโยม ชายสายเลือดฝรั่งเศสชัญชาติอเมริกันกล่าวขึ้น
"พ่อคะ หนูรักในงานที่หนูทำและคดีนี้ก็เป็นคดีที่สำคัญมากด้วย เอ่อ ว่าแต่ว่าเรื่องผอ.ฮูโก ทางตำรวจดำเนินการไปถึงไหนแล้วคะ" มารีอธิบายและถามผู้เป็นพ่อต่อในทันที
"เราส่งกำลังตำรวจNYPD เต็มกำลังค้นหาทั้งใต้อ่าวฮัดสัน ไล่ตั้งแต่manhattun จนถึง hamilton height เลยละลูก" พ่อของเธอส่อสีหน้าอ่อนล้าอย่างเห็นได้ชัด
"พ่อถูกโจมตีหนักเหลือเกิน เรื่องนี้ ทำให้มีอุปสรรคมากมายในการลงสมัครของพ่อ" พ่อเธอระบายควาในใจ
มารีมองผู้เป็นบิดาด้วยสายตาสงสารและเคารพรักอย่างสุดซึ้ง "พ่อคะ..จบงานนี้เมื่อไหร่ดูจะไปช่วยงานพ่อค่ะ"
ผู้เป็นพ่อยิ้มรับเงียบๆ "ท่านผู้ว่าการรัฐคนใหม่" มารีเอ่ยขึ้นยิ้มๆ
คำนี้ทำเอาพ่อเธอยิ้มออก "พ่อไปนอนแล้วนะลูก" กีโยมโบกมือเบาๆพลางปิดประตูตามหลัง
มารีถอนหายใจออกๆยาว…..
3.30 am
"พ่อค้า ฉันบอกให้ฆ่าไก่งวงมาทำเทศกาลคริสต์มาสแล้วไม่ใช่หรือ ทำไมมันยังลอยหน้าลอยตาได้อยู่อีกล่ะ" เสียงแหบต่ำกล่าวขึ้นผ่านโทรศัพท์
"ใจเย็นน่า ซานตา เรนเดียร์กำลังหาของขวัญอยู่" เสียงทุ้มลึกตอบกลับมา"อีกไม่นานแกจะได้รายชื่อเด็กๆ"
7.00 am
3 วันหลังการหายตัวไปอย่างลึกลับของผอ.ศูนย์พิทักษ์พยานนิวยอร์คและเจ้านายที่คริสเคารพรัก ทอม ฮูโก
คริสงัวเงียเข้าห้องน้ำ…
เสียงริงโทนเพลงที่คุ้นเคยดังขึ้น คริสกดรับ "ครับ"
"คุณคริสคะ พบกันที่ Riverside park 9.00 am นะคะ" เสียงของมารีกล่าวมา
"ได้ครับ" คริสตอบ
"แล้วพบกันค่ะ" มารีปิดบทสนทนา
คริสยิ้มคนเดียว พลางนึกว่านานแล้วสินะที่เขาไม่มีความรู้สึกอย่างนี้ ความรู้สึกที่อยากจะพบใครซักคน…
9.00 am NYPD ,Midtown
ร้อยโทผิดดำสาวเท้าก้าวยาวๆเข้าไปในออฟฟิส มุ่งหน้าไปยังแผนกทะเบียน
"มีไรให้ช่วยครับคุณนักสืบ" เจ้าหน้าที่ประจำเอ่ยถาม
"ช่วยค้นหาขอ้มูลทุกอย่างที่เกี่ยวกับหมายเลขนี้ให้ผมด้วยครับ" พินบอลล์กล่าวพลางยื่นกระดาษแผ่นเล็กที่มีเลขจำนวน12 หลักให้ไป
"ได้ครับ" เจ้าหน้าที่รับคำ พินบอลล์เดินหหันหลัง หย่อนตัวลงที่โซฟา ตั้งอยู่มุมห้องของแผนกทีวียังเปิดอยู่พินบอลล์ทำหน้าเหมือนจะหลับ
เวลาเดียวกัน ที่ Riverside park
คริสโตเฟอร์ สปีเดอร์ในเสื้อนอกสีน้ำตาล เดินลงจากรถBMW ที่นำไปซ่อมมาเรียบร้อย ก้าวยาวๆไปยัง หญิงสาวผมบลอนด์
"เอ่อ อรุณสวัสดิ์ครับ คุณคุซโซ" ครอสกล่าวเขิน
"หวัดดีค่ะ คริส มาตรงเวลาพอดีเลย" มารีฉีกยิ้มอย่างน่าเอ็นดู คริสถึงกับเคลิ้ม
"อะไรหรอคะ" มารีถามด้วยซุ่มเสียงประหลาด
"อ่อ เปล่าครับ นี่คุณมีธุระอะไรจะคุยกับผมรึเปล่าครับ" คริสเปลี่ยนประเด็น ถามถึงจุดประสงค์ของเจ้าหล่อน
"ฉันอยากให้คุณพบคนสำคัญในชีวิตของฉันน่ะค่ะ" มารีกล่าว ในแววตามีประกายวิบวับ
…นี่สิผู้หญิงฉลาด… คริสโตเฟอร์คิดในใจ
"ตามฉันมาค่ะ" แล้วมารีก็เดินจูงแขนคริสไป
ที่ร้านกาแฟสไตล์ฝรั่งเศสแห่งหนึ่ง
อธิบดีตำรวจกีโยม คุซโซนั่งไขว่ห้าง ปากขีดไลท์เตอร์ เอาเปลวไฟจุดที่ปลายซิการ์คิวบาชั้นเลิศ ชายแก่อัดควันลึกอย่างหนักหน่วง พลางจิบเอสเปรสโซ
"รอนานมั๊ยคะพ่อ" เสียงแจ๋วของมารีดังขึ้น
"ไม่นานหรอกลูก" กีโยมกล่าวขึ้น
"นี่คริสโตเฟอร์ สปีเดอร์ค่ะ คนที่หนูเล่าไงคะ" มารีแนะนำ
"ยินดีที่ได้รู้จักครับท่าน" คริสกล่าวขึ้น
"เชิญนั่งสิ" กีโยมผายมือ
อธิบดีกรมตำรวจนิวยอร์ค อยู่ในชุดสูทน้ำตาล ปากคาบซิก่าร์ รองเท้าarmaniนั่นดูไปด้วยกันดีกับนาฬิกาโรเล็กซ์เรือนทองคำขาวฝังเพชร
"คนหนุ่มไฟแรงอย่างเธอคงรับงานต่อจากฮูโกได้อย่างสบายนะ" กีโยมเอ่ยขึ้นอย่างอารมณ์ดี
"เอ่อ.." คริสกล่าวได้แค่นั้น ก็ต้องชะงักเมื่อภาพข่าวในโทรทัศน์ นั้นเป็นรูปของทอม ฮูโก
"จากการรายงานของตำรวจนิวยอร์ค เราพบศพทอม ฮูโก ผอ.ศูนย์พิทักษ์พยานนิวยอร์คใต้อ่าวฮัดสันเมื่อเช้าวันนี้ สภาพศพถูกถ่วงกับก้อนหิน มีบาดแผลถูกยิงด้วยกระสุน.45 5 นัด เราจะรายงานความคืบหน้าให้ทราบภายหลังค่ะ…"
คริสนิ่งอึ้ง หัวหน้าของเขาที่เขาภักดี
"เสียใจด้วยนะพ่อหนุ่ม" กีโยมเอ่ยเสียงเจือไปด้วยความสงสาร
"ครับท่าน" คริสรับคำ
"เธอต้องได้เป็นผอ.ที่นั่น เอ่อ ถ้ามีไรต้องการให้ช่วยโทรมาเบอร์นี้นะ" กีโยมกล่าวพลางยื่นนามบัตรให้ ก็ผุดลุกขึ้น บอดี้การ์ด 2 คนเดินประกบ กีโยมตบไหล่คริสเบาๆ "
"ฝากลูกสาวฉันด้วยนะ" เขาบอกพลางขยิบตาให้ด้วยแววตาขี้เล่น
คริสอยู่ในสภาพที่ไม่อาจมีอารมณ์สนุกได้แม้แต่น้อย เขาจมดิ่งไปกับความเศร้า รู้สึกตัวอีกที เขานั่งอยู่บนเก้าอี้กับมารี คริสเหลือบดูนาฬิกา 4.00 pm เวลาผ่านไปเร็วมากโดยที่เขาไม่ได้สังเกตอะไร มารียังคงนั่งหลับอยู่ข้างเขา
อากาศยามเย็นช่างหนาวบาดหัวใจเขาเหลือเกิน แม้จะเป็นเวลาเพียง 4 โมงเย็น แต่ก็มืดลงอย่างรวดเร็ว มารี คุซโซ นอนขดตัว บนเก้าอี้ไม้แข็ง เวลานี้ ในเวลาที่หล่อนกำลังหลับ ช่างเป็นเวลาที่หล่อนสวยที่สุด ตั้งแต่ได้พบมา ผมบลอนด์ปิดแก้ม คิ้วโก่งได้รูป จมูกโด่ง ปากเรียวเล็กรับกับใบหน้ารูปไข่ คริสขยับหน้าเข้าใกล้มารีอบ่างไม่รู้ตัว มีเพียงแรงปรารถนาเท่านั้นที่นำพาเขากระทำ
มือของชายหนุ่มลูบที่หัวของหญิงสาวอย่างแผ่วเบา ปัดปอยผมออกจากใบหน้า ตาของมารียังคงพริ้มหลับ ใบหน้าของคริสเข้าใกล้ใบหน้าของมารีเรื่อยๆ จมูกสัมผัสกันได้
แต่แล้ว….คริสก็สะบัดหน้าออกห่างพลางขยับตัวออกห่าง
"คุณไม่จูบฉัน?" มารีถามแววตาขี้เล่น
"เอ่อ คือ ผม" คริสกลบเกลื่อน
"คุณเคยแต่งงานไหมคริส" มารีตั้งถาม
"มันนานมาแล้ว ผมเคย..เคยมีภรรยา เธอเป็นคนดี แต่เราไปด้วยกันไม่ได้ คุณก็รู้น่ะ งานตำรวจเป็นอะไรที่ยากจะเข้าใจ " คริสเงียบพลางถอนหายใจหนักหน่วง
"แล้วคุณละครับ" คริสถามบ้าง พลางเท้าคางมองไปทางหญิงสาว
มารีถอนหายใจดังพรืด "รักหรือ…ไม่เคยมีใครรักฉันจริงเลย"
"ฉันหวังว่าจะมีใครสักคนที่จะรักฉันจริง ฉันก็พร้อมจะมอบหัวใจให้เขาคนนั้น"
มารีพูดแล้วมองตาคริสอย่างจริงจัง จนคริสต้องเป็นฝ่ายหลบสายตาเสียเองและทิ้งให้เสียงคลื่นขับกล่อมพวกเหงาในคืนอันหนาวและเหงาจับใจ
5.10 pm Harlem
รถมินิ คูเป่ แล่นมาจอด นายตำรวจหนุ่มก้าวออกจากรถ พลางแหงนหน้ามองตึก ป้ายบอกว่า Tati view จรงกับในกระดาษโน๊ตที่กาคาบข่าวบอกมา
…ที่นี่หรือวะ อดีตคอบราโกงกินมันอยู่… พินบอลล์คิดในใจพลางก้าวเข้าตึกไป
401 พินบอลล์กดลิฟต์ขึ้นชั้น 4 ลิฟต์เก่าๆโกโรโกโส ค่อยๆเคลื่อนตัวขึ้นชั้น 4 พอได้มาถึงชั้น 3 กับอีกครึ่ง ดันหยุดชะงัก
"เฮ้ย ให้ตายดิวะ" พินบอลล์สบถ เขาปีนดึงเหล็กดัดที่ขัดอยู่กับผนังแล้วจึงปีนออกมาอย่างยากลำบาก ลิฟต์นี้เหมือนติดอะไรอยู่ พินบอลล์หันกลับมองไปข้างหลัง
ร่างของชายคนหนึ่งติดอยู่กับผนัง โดยลิฟต์ได้ทับช่วงล่างของเขาไป ดูจากเครื่องแต่งกายแล้วดูเหมือนตำรวจ
"ตายโ ห ง และ" พินบอลล์สบถออกมา พลางหยิบวิทยุ "นี่นักสืบไรท์ พบศพจนท.ไม่ทราบชื่อเสียชีวิตในอาคารTati view Harlem " พูได้เท่านั้นเสียงกระสุนปืนลูกซองเรมิงตันก็แล่นผ่านหัวเขาไป พินบอลล์รีบกระโดดเข้าที่กำบัง พลางวิทยุต่อท่ามกลางห่ ากระสุนปืนราว 5-6 กระบอก "ส่งกำลังเสริมมาด้วย มาทั้งกรมเลยนะเว๊ย"
พินบอลล์ชักปืนสมิธ แอนด์ เวสสัน3913 โมเดลท็อป ได้ออกมาใช้งานอีกครั้ง มือซ้ายพลางคลักปืนรีวอลลเวอร์.38ยีห้อโคลท์จากซองที่ข้อเท้า
"ตายเถอะมึ ง" พินบอลล์กระโดดออกจากที่กำบังในลักษณะตัวขนานกับพื้น ปืนทั้ง 2 กระบอกระเบิดกระสุนออกมาพร้อมกันๆ กระสุนพุ่งเข้าใส่หน้าผากบุคคลลึกลับที่แอบอยู่ในห้องๆหนึ่ง ล้มกลิ้งลง พินบอลล์กระโดดเข้าหลบไปยังฝั่งตรงข้าม พลางชะโงกหัวออกมาดู เพียงชั่วขณะจิตเสียงcz ขนาดหัวกระสุน .50 มิลลิเมตรก็แผดดังขึ้นระเบิดขั้นตรงผนังข้างหูของเขา
"โอ๊ยๆ" พินบอลล์ตะโกน "ไอชิ บ หาย เอ๊ย" พินบอลล์ กระโดดลุกขึ้นเวลานี้เขาเลือดขึ้นหน้าเดินลุยเข้าไปอย่างไม่เกรงกลัวอะไร สาดกระสุนใส่พวกมหาโจรอย่างบ้าคลั่งเวลานี้พระเจ้าก็หยุดเขาไม่ได้แล้ว
กระสุนแต่ละนัดพุ่งเข้ากลางหน้าผากศัตรูล้วนแล้วทั้งสิ้น หากมันยังไม่ตาย พินบอลล์จะกดปากกระบอกปืนพลางกดไกระเบิดหัวให้มันตายตามเพื่อนไป เวลาทั้งสิ้นเพียง 5 นาที พินบอลล์ฆ่าไป 6 ศพ
พินบอลล์ก้าวเข้าห้อง 401 ราวกับมัจจุราชจากขุมนรกโลกัณฑ์ขั้นลึกที่สุด พบช่างเทคนิดคนนึงนั่งอยู่มุมห้อง
พินบอลล์ปปรี่เข้าไปกระชากจับล๊อกกุญแจมือและปล่อยให้นั่งเก้าอี้กลางห้อง ทั้งห้องว่างเปล่ามีเพียงตู้เซฟตู้หนึ่งของจอห์นสันเท่านั้น
"เปิดซิ" พินบอลล์ตะคอก
"ผมไม่มีรหัส" ชายผู้นั้นตอบ
พินบอลล์เอาสันปืนกระแทกหน้า
"บอกให้เปิดไง" พินบอลล์ตวาด
ราวกับมีอะไรบางอย่างแวบเข้ามาในสมอง รหัส 12 ตัวนั่น 241013131024 คิดได้ดังนั้นแล้วจึงทำการเปิดเซฟอย่างรวดเร็ว พินบอลล์ค้นหาสิ่งของในตู้นั้นอย่างรวดเร็ว
"จม.ถึงคริสโตเฟอร์ สปีเดอร์" พินบอลล์พึมพำ ซองเอกสารสีน้ำตาลถูกเก็บใส่กระเป๋า พินบอลล์เดินจาห้องนั้นมาข้ามศพทรชรนพวกนั้นเดินลงบันได
…นี่ต้องเป็นกุญแจดอกสำคัญ…..พินบอลล์คำนึงในห้วงความคิด
to be continues
ความคิดเห็น