เพียงสายลม

ลำดับตอนที่ #1 : เธอคนนั้น(คนที่ผมตามหา)....

  ผมชื่อ “นที” เรียนอยู่ที่โรงเรียนแห่งหนึ่งในเชียงใหม่ตอนนี้ผมเรียนอยู่ม.5 ผมเรียนอยู่สายวิทย์ ตอนนี้หน้าหนาวกำลังเข้ามาเยือนแล้ว ผมยังจ่องมองดูเธออยู่อย่างนั้นเธอยังเป็นคนที่น่ารักเสมอ ในสายตาของผมเธอชื่อ “แป้ง” เธอเรียนอยู่สายวิทย์เหมือนกันผมแต่เราอยู่คนล่ะห้องกัน ผมเห็นเธอตั้งแต่สมัครเข้ามาเรียนตอนอยู่ม.4 แล้ว “ใครว่ะโคตรน่ารักเลย”ผมก็ได้แต่แอบมองไม่กล้าที่จะเข้าไปคุยกับเธอ ผมเห็นรุ่นพี่ รุ่น น้อง แวะเวียนเข้ามาตามจีบเธออยู่บ่อยๆ แต่ก็ไม่เห็นเธอสนใจใครเลยจนตอนนี้เราอยู่ม.5แล้ว ผมก็ยังไม่กล้าที่จะเข้าใกล้เธอ แม้แต่ตอนที่เธอเดินจะไปโรงอาหาร ถึงแม้ว่าจะเดินกันมาคนล่ะทางกับเธอ แต่ทางจะมารวมกันเพื่อที่จะไปยังโรงอาหาร เพียงแค่ผมเห็นหน้าเธอแล้วก็ไม่ต้องพูดอะไรมากครับ จำ เป็นจะต้องหลับหรือไม่ก็หาที่ซ้อนโดยเร็วแล้วล่ะผมไม่กล้าที่จะสบตา แค่เห็นหน้าก็จะบ้าตายอยู่แล้ว

เธอสวยเหมือนกับนางฟ้าสำหรับผม หน้าที่ดูเป็นเรียวรูปไข่  สีผิวที่ขาวนวนบาดใจหนุ่มๆ หลายคน ส่วนสูงพอประมาณตามมาตรฐานหญิงไทย 168 เธอเตี้ยกว่าผมนิดเดียวเองน่ะเนี้ย ผมสูง 170 แต่ที่ผมชอบเธอมากที่สุดก็คงจะเป็นตรงที่เธอไม่แต่งหน้าเหมือนกับคนอื่นๆในขณะที่เพื่อนร่วมชั้นของเธออีกหลายๆคนต่างพากันแต่งหน้ากันซะจัด พวกเธอไม่รู้หรอกว่าในสายตาพูดชายเค้ามองกันแบบไหน ผมนั่งมองดูเวลาที่พวกผู้หญิงแต่งหน้ากัน มั่งจะพร้อมใจกันแต่งเหมือนกัน นัดกันยังงั้นล่ะ เวลาที่จะเริ่มเกิดพายุแป้งฝุ่น ก็จะเกิดหลังจากที่หมดเวลาเรียนนั้นล่ะ ตบแป้งฝุ่นกันสนั่น เล่นเอาผู้ชายในห้องที่ไม่แต่งหน้ากลายเป็นแต่งหน้าด้วยกันหมดทั้งห้องเลย ออกนอกรื่องแล้วครับ….กลับมาๆ ผมชอบที่เธอเป็นตัวของตัวเองมากที่สุดนี้ล่ะเป็นจุดที่ตัวของเธอที่แสดงออกมาได้ชัดเจนมาที่สุดเลย ยิ่งเรียนในระดับที่สูงขึ้นก็เหมือนกับกระโปรงมันจะสั้นลงด้วยไม่เชื่อผมก็ลงสั่งเกตุดูก็ได้นะ แต่เธอไม่ใช่อย่างนั้น เธอยังคงแต่งตัวถูกระเบียบทุกกระเบียดนิ้วเลย กระโปรงยาว ครุมเข่า ผูกโบว์สีขาว เสื้อรีดเนียบมาก จนบางครั้งเวลาเดินผ่านนี้แทบจะบาดแขนคนข้างๆ (อันนี้ออกจะโม๊ไปนิด….) เพราะว่าอันที่จริงเราก็ไม่เคยเข้าใกล้เธอเลยในรัศมี สามสิบเมตร ได้แต่มองไกลๆ

ผมก็มีเพื่อนอยู่ที่ห้องเดียวกับเธอเหมือนกัน (เห็นใหม่ผมก็มีสายลบเหมือนกัน) “ไอ่จี”  ความจริงแล้วชื่อเล่นมันชื่อ “เอก” แต่ว่าชื่อจริงมั่น ชื่อ “จีรศักดิ์” คับ เพื่อนๆเลยเรียกเป็น “ไอ่จี” ซะงั้น มันคอยเป็นสายสืบให้กับผมคับ คอยดูว่า มีคนมาจีบเธอไหม เธอชอบอะไร เวลาไหนเธอไปที่ไหน แล้วก็มาบอกผม บ้างครั้งมันทำเกินหน้าที่ไปหน่อย ไปขอเบอร์เธอมาให้ผมซะงั้น แล้วบอกว่าเป็นเบอร์ มัน เอาไว้โทรมาถามเรื่องเรียน (โห….ไอ่เพื่อนบ้า!!!!  แล้วถ้าเธอโทรมาจริงๆผมก็คงไม่รับหรอก….) แต่ผมก็รับเอาไหวแต่โดยดีเพราะผมคิดว่าคงจะมีโอกาสเพียงซักครั้ง ที่คงจะได้คุยกับเธอ 

“แป้งนางในฝันของผมไม่ซิ เธอมีอยู่จริงบนโลกนี้”

…………………………………………………………………………..