ลำดับตอนที่ #63
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #63 : จินตนาการของเจียงเสี่ยวหยู
ตอนที่ 61
จินตนาการของเจียงเสี่ยวหยู
"มันอยู่ที่นั่นอยู่ตรงนั้น!" ผู้ปลูกฝังอย่างใบหรั่งมีเพื่อนมากมายรวมไปถึงซางหยานและโจฮองหยิ่งที่มากับเขาในครั้งสุดท้ายเมื่อวานนี้
วันนี้พวกเขาทั้งสามก็กลับมายังร้านอินเทอร์เน็ตคาเฟ่พร้อมกับนำเพื่อนมาพร้อมกับพวกเขาด้วยสี่คน ชายสามคนและผู้หญิงอีกหนึ่งคน
"พี่ชายหรั่ง" ผุ้ปลูกฝังที่อายุน้อยที่สุดในชุดสีขาวมองไปยังทิศทางที่ใบหรั่งชี้ไปแล้วสอบถามว่า "นี่คือพื้นที่ของสามัญชนใช่มั้ยนอกจากนี้ร้านนี้มันดูไม่ค่อยดีนักทำไมพี่ถึงอยากมาที่นี่"
แม้ว่าร้านของฟางฉีจะมีคอมพิวเตอร์มากกว่า 50 เครื่อง แต่มันก็ไม่เหมือนกับร้านอินเทอร์เน็ตทั่วไปที่ฟางฉีเคยแวะเวียนไปมาก่อนที่จะมายังโลกใบนี้ สถานที่เหล่านั้นมันมีห้องส่วนตัวและคูหาที่สวยงาม ที่นี่มันมีแถวที่เป็นระเบียบและที่นั่งเพื่อประหยัดพื้นที่และมันก็ไม่มีอะไรเทียบเท่ากับสถานประกอบการขนาดใหญ่เหล่านั้นได้เลย
"น้อยชายหยูพูดถูก" ชายผู้ปลูกฝังวัยกลางคนที่สวมเสื้อคลุมสีน้ำเงินเข้มก็สับสนเหมือนกัน "เจ้าเคยไปยังสถานที่หลายๆที่มาตลอดหลายปีที่ผ่านมาดังนั้นข้าจึงสันนิษฐานว่าสถานที่ที่เจ้าแนะนำนั้นไม่เหมือนใครและแปลกใหม่ แต่ที่นี่..."เขาชี้ไปยังร้านค้าร้านเล็กๆตรงหน้าเขาแล้วถามอย่างสงสัยว่า "ทำไมเจ้าถึงชอบสถานที่แห่งนี้มาก"
ซางหยานยืนถัดจากผู้ปลูกฝังวัยกลางคนที่หน้าแดงและมีหนวด เขามักจะเป็นคนที่ใจเย็นเป็นอย่างมาก แต่เมื่ออีกสองคนที่สอบถามอย่างเป็นกังวลแล้วเขาก็มองดูร้านค้านั้นอย่างสงสัย
เขาไม่ได้พูดอะไรเลยแต่เขาก็ยังสงสัยอยู่เช่นกัน
"พี่สาวโจว!" หญิงสาวที่ดูไร้เดียงสาที่อยุ่ถัดจากโจฮองหยิ่งถาม "ทำไมพี่จึงพาข้ามาที่นี่ในตอนเช้าตรู่แบบนี้?"
ความแข็งแกร่งในการฝึกฝนของเธอยังไม่ได้สูงเทียบเท่ากับคนอื่นๆดังนั้นเะอจึงต้องฝึกฝนจิตวิญญาณของเธอในตอนเช้าตรู่และเธอก็ได้รีบออกเดินทางมาอย่างเร่งด่วนจากเมืองหยานไห่มาถึงเมืองจิ่วหัวเพราะเธอคิดว่ามีอะไรบางอย่างเกิดขึ้น
อย่างไรก็ตามพี่สาวของเธอกับพาเธอมาที่นี่.........
ต้นกำเนิดอินเทอร์เน็ตคาเฟ่? มันเกิดอะไรขึ้น?
เธอเปิดตาของเธอกว้างๆและสังเกตร้านค้าเล็กๆหลังนั้นเธอก็ไม่ได้เห็นอะไรที่มันพิเศษเกี่ยวกับร้านนี้เลย
"พวกเจ้าไม่เชื่อใจข้าเหรอ?" ใบหรั่งหัวเราะ "ข้าสัญญาว่าสิ่งต่างๆภายในร้านนี้เป็นสิ่งที่พวกเจ้าไม่สามารถจินตนาการได้ว่ามันใหม่และน่าตื่นเต้นเป็นอย่างมาก!"
คนอื่นๆเหลียวมองหน้ากันและคิดพร้อมกันว่าจริงเหรอ?
ผู้ปลูกฝังวัยกลางคนที่ยืนอยู่ถัดจากซางหยานกล่าวด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด "เมื่อวานนี้ซางหยานกล่าวว่ามีสิ่งประดิษฐ์ทางจิตวิญญาณที่เรียกว่าคอมพิวเตอร์ในร้านนี้มันมีพลังมากและเมื่อเราใช้งานมันเราจะรู้สึก เหมือนกับว่าเราได้เกิดใหม่อีกโลกหนึ่งและสามารถอยู่ในตัวตนอื่นได้ มันฟังดูน่าสนใจ แต่ถ้านั่นมันคือทั้งหมดแล้วทำไมพวกเจ้าดูตื่นเต้นกันมาก?"
"แน่นอนว่านั่นไม่ใช่ทั้งหมดที่มันสามารถทำได้" ซางหยานตอบเมื่อชายวัยกลางคนเขากำลังลูบเครา "ถ้านั่นคือทั่งหมดที่มันทำได้ข้าจะไม่แนะนำมันให้แก่ท่าน"
หลังจากที่พวกเขาเปิดประตูร้านเข้ามาพวกเขารู้สึกถึงความความรู้สึกที่ไม่เคยได้รู้สึกมาก่อน ร้านค้าแห่งนี้ไม่ได้มีแสงว่างที่เพียงพอ แต่มีนมีแสงสีขาวที่อบอุ่นส่องประกายมาจากเพดานผสานกับแสงที่เปล่งออกมาจากหน้าจอคอมพิวเตอร์
ร้านค้ามีมันมีองค์ประกอบพื้นฐานบางอย่างของเมืองจิ่วหัวเช่นไม้เนื้อแข็งดอกไม้และหญ้า แต่โต๊ะเก้าอี้และคอมพิวเตอร์ต่างก็มีกลิ่นอายที่แตกต่างกัน เมื่อผสมเข้าด้วยกันพวกมันสร้างฉากที่สดชื่น
เมื่อเห็นลูกค้ามาใหม่เจียงเสี่ยวหยูก็แข็งทื่อไปชั่วหนึ่งและคิดว่าพวกนี้ไม่ใช่ผู้ปลูกฝังที่มาเมื่อวานนี้เหรอ? แถมวันนี้พวกเขายังพาคนมาเพิ่มในวันนี้อีกหรือไม่?
"สาวตัวน้อยเปิดการใช้งานDiablo อีกสี่เครื่องสำหรับเรา " ใบหรั่งทักทายเธออย่างร่าเริง
"สาวน้อย?" เจี่ยงเสี่ยวหยูกระพริบตาปริบๆจนกระทั่งสติเธอก็กลับมาเป็นปกติ เธออยากจะร้องไห้เมื่อเจ้าของร้านคนโง่ไม่แม้แต่จะบอกทุกคนว่าเธอเป็นเจ้าหญิงอีกต่อไป
"มันมีค่าใช้จ่าย 32 คริสตัลสำหรับสี่คนที่จะเปิดใช้งานเกมและอีกสองคริสตัลต่อคนต่อชั่วโมงต่อการใช้งานคอมพิวเตอร์เจ้าต้องการเล่นกี่ชั่วโมง?"
เห็นได้ชัดว่าเจี่ยงเสียวหยุค่อยๆคุ้นเคยกับงานใหม่ของเธอ
"แน่นอนหกชั่วโมง!" ผู้ปลูกฝังอย่างใบหรั่งนั้นรวยมาก แต่วันนี้ไม่มีใครที่มีธุระอะไรเลยเขาจึงตัดสินใจที่จะจ่ายหกชั่วโมง
คนอื่นๆก็ใช้โอกาสนี้ในการสำรวจร้านอินเทอร์เน็ตคาเฟ่
มีผู้คนจำนวนมากมาเล่นเกมที่นี่และร้านค้าตอนนี้ใกล้จะเต็มแล้วในขณะนี้ มีผู้ที่กำลังขมักขะเม่นในการเล่นเกมอยู่ไม่ว่าพวกเขาจะมองไปทางไหนก็เห็นผู้คนพากันสนใจในหน้าจอ
บางหน้าจอปรากฎให้เห็นว่ามีชายคนหนึ่งถือวัตถุทางวิญญาณแปลกๆเมื่อไฟออกมาจากสิ่งประดิษฐ์นั้นสัตว์ประหลาดก็จะล้มลงที่พื้น
หน้าจออื่นๆก็แสดงตัวละครที่ถือดาบหรือคทาและวิธีการต่อสู้ของพวกเขาคล้ายคลึงกับโลกนี้
ถึงแม้ว่าผู้เล่นหน้าใหม่ยังไม่ได้เล่นเกม แต่ใบหรั่งและอีกสองคนก็กำลังอธิบายเกมนี้ให้พวกเขาฟังแล้ว พวกเขามีความรู้สึกที่แปลกใหม่
เจี่ยงเสี่ยวหยูไม่รู้ว่า การเปิดใช้งานเกมหมายถึงอะไร
อย่างไรก็ตามตราบใดที่เธอรับเงินในจำนวนที่ถูกต้องและวางมันลงในระบบลูกค้าก็จะสามารถเล่นได้
ฮึ!ข้าสบายดีตราบใดที่จำนวนเงินถูกต้อง!
มีอย่างอื่นที่เธอไม่เข้าใจเธอจึงสอบถามเขาเมื่อเธอได้รับเงินมาจากใบหรั่ง "เจ้าไม่คิดว่าค่าธรรมเนียมในร้านแพงเหรอ?"
ทำไมพวกเขาถึงไม่โกรธเมื่อมันมีราคาแพง?พวกเขายังพาคนมาที่นี่เพิ่มมากขึ้นในถัดไป...เธอไม่เข้าใจจริงๆ
ซางหยานและโจฮองหยิ่งกำลังสอนผู้เล่นใหม่ถึงวิธีการเล่นเกมอยู่
ทันทีที่พวกเขาเริ่มต้นเกมพวกเขาก็พากันตกใจกับฉากและตัวละครที่เหมือนมีชีวิต เมื่อพวกเขาได้เข้าใจวิธีการเล่นเกมและเนื้อเรื่องมาแล้วพวกเขาพากันร้องอุทานออกมาว่า "อืม....นี่มันน่าสนใจจริงๆ!มาเลย!ไปฆ่าสัตว์ประหลาดกันเถอะ!"
"มันแพง?" ใบหรั่งมองเจียวเสี่ยวหยูอย่างสงสัยและอยากรู้ว่าเธอทำไมถึงถามคำถามแบบนี้ หลังจากครู่หนึ่งเขาก็ตอบกลับไปด้วยคำถามของเขาเองว่า "เจ้ายังไม่เคยเล่น Diablo เหรอ?"
"ทำไมข้าต้องเล่นบางอย่างที่มันแพงมาก" เจียงเสี่ยวหยูเย้ยหยันในขณะที่เธอคิดอย่างหดหู่ว่าข้าจะเล่นได้อย่างไร ข้าใช้เงินทั้งหมดไปกับค่าอาหารแล้ว!
เมื่อข้ารวยข้าจะเล่นมัน 12 ชั่วโมงต่อวันและให้เจ้าของร้านที่โง่นั่นมานั่งที่นี่แทน ฮึ
เจียงเสี่ยวหยูเริ่มมีการสงสัยเกี่ยวกับเกมมากขึ้นเรื่อยๆทำไมถึงมีลูกค้ามากมายมาที่นี่ทุกวัน
เดี๋ยวก่อนถ้าเกมนี้มันดีจริงๆข้าจะเล่น!ถ้าไม่ดีข้าจะไม่ให้เงินแก่เจ้าของร้านหน้าโง่นั่น
ด้วยความคิดนี้เจียงเสี่ยวหยูรู้สึกตื่นเต้น
อย่างไรก็ตามจินตนาการก็เป็นเพียงจินตนาการ....
ใบหรั่งหัวเราะ "ลองดูแล้วเจ้าจะเข้าใจสาวน้อย"
เมื่อได้ยินดังนั้นใบหน้าของเจียงเสี่ยวหยูก็ตกลงมาเหมือนกับบอลลูนที่ร่วงลงมา เธอกัดฟันทน
ข้าไม่มีเงิน......ข้าต้องทำอาหารให้เจ้าของร้านหน้าโง่นั้นจริงๆหรือไม่?
ใบหรั่งและคนอื่นๆล้วนแต่เป็นผู้ปลูกฝังดังนั้นพวกเขาจึงเลือกที่จะเล่นเป็นหมอผีและแม่มด
ฉากของทั้งเจ็ดคนที่ใช้เวทย์มนตร์วิเศษนั้นมันน่าตื่นเต้นเป็นอย่างมาก
"ฟรอส์โบลต์!ฟรอส์โบลต์!"
"สัตว์ประหลาดกำลังมุ่งหน้าไปทางเจ้าวิ่งหนีไป!"
"พี่ชายใบช่วยข้าทำให้สัตว์ประหลาดช้าลงหน่อย!"
"ความแข็งแกร่งของแม่มดนั้นแย่มากข้าจะไม่สามารถวิ่งได้อีกต่อไปแล้ว!ช่วยข้าฆ่าสัตว์ประหลาดนั่น!"
"ให้เวลาข้าสักครู่หนึ่งข้าพยายามที่จะต่อสุ้กับ Carversที่นี่"
"ต้องต่อสู้ด้วยตัวเอง!"
"ข้าจะทำยังไงดีล่ะพ่อมดสามารถ...."
"ตายข้าจะตายแล้ว!"
"เอ๊ะ....ไม่ต้องกังวลเจ้าสามารถเริ่มตันใหม่ได้ข้าขอเปิดพอร์ทัลให้เจ้า" ใบหรั่งดึง Town portal Scroll ของเขาออกมา
หลังจากที่พวกเขาเข้าใจในเกมนี้แล้วผุ้มาใหม่ก้จะเกิดอย่างรวดเร็ว ดังนั้นการเริ่มต้นผจญภัยของกลุ่มอลเวงก็เกิดขึ้น!
********************************
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น