ลำดับตอนที่ #41
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #41 : เล่นได้อย่างปลอดภัยและมีความสุขที่ร้านอินเทอร์เน็ตคาเฟ่
ตอนที่ 40
เล่นได้อย่างปลอดภัยและมีความสุขที่ร้านอินเทอร์เน็ตคาเฟ่
ขุมพลังที่แตกต่างกันภายในอาณาจักรดาจินนั้นลึกลับและซับซ้อน เพื่อสร้างอาณาจักรขึ้นมาทั่วทุกภูมิภาคก็เต็มไปด้วยนักรบผู้ทรงพลังและผู้ปลูกฝังระดับจักพรรดิ จักพรรดิผู้ที่ทรงก่อตั้งอาณาจักรจักพรรดิวูผู้สงบเสงี่ยมและนักรบนับไม่ถ้วนในขณะที่เขาทำสัญญากับกองกำลังที่แตกต่างกันออกไป
หลังจากการก่อตั้งอาณาจักรดาจินเสร็จแล้วเหล่านักรบและผู้ปลูกฝังเหล่านี้ได้รับรางวัลในการช่วยเหลือในครั้งนั้นพวกเขาต่างก็กลายเป็นตระกูลที่มีชื่อเสียงภายในอาณาจักรดาจิน!
ยิ่งไปกว่านั้นจักพรรดิผู้ที่ก่อตั้งจักพรรดิวูเองก็เกิดมาจากตระกูลที่ร่ำรวย หลังจากที่เขาขึ้นครองราชมานานแล้วเขาได้สร้างลำดับชั้นในอาณาจักรนี้ขึ้นมาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
อาณาจักรดาจินดูเหมือนจะสงบสุขหากมองจากมุมมองคนภายนอก แต่ความเป็นจริงก็คือมีแผนการต่างๆมากมายและการสมรู้ร่วมคิดอยู่ในทุกๆที่ทั้งเมืองเล็กหรือเมืองใหญ่ล้วนมีการสมรู้ร่วมคิดกันเกิดขึ้นไม่เว้นแม่กระทั่งราชวังของจักพรรดิ
............................
เมื่อคืนที่ผ่านมาหลังจากที่เธอถึงขีดจำกัดเวลาในการเล่นต่อวันแล้วนาหลันหมิงซื่อก็มองดูฟางฉีเล่นเกม Diablo ต่อจนกว่าจะปิดร้าน
หลังจากที่เมื่อวานนี้ที่เธอได้ดูฟางฉีเล่นเกมนั้นแล้วในเย็นวันนี้เธอก็อยากจะลองเล่นเกมนี้ดูเป็นเวลาครึ่งชั่วโมงในวันนี้ด้วยความอยากรู้อยากเห็นของเธอก่อนที่เวลาของเะอจะหมดลงเสียก่อน
แผนที่ภายในเกมของ Diablo II เวอร์ชั่นเสมือนจริงนั้นใหญ่กว่าเดิมมาก (Rogue Encampment)ภายในแคมป์เถื่อนมีร้านเหล้าและที่อยู่อาศัยของพลเรือนจำนวนมาก ทำให้ทุกอย่างดูสมจริงเป็นอย่างมากและเกมดังกล่าวตัวละครดูเหมือนกับว่าตัวละครนั้นมีชีวิตจริงๆจนน่าตกใจเลยทีเดียว
การเล่นเกมสวมบทบาทอนุญาตให้นาหลันหมิงซื่อสามารถเล่นบทบาทใดๆก็ได้ตามที่เธอต้องการเล่นและเป็นเธอสามารถหลอมเป็นหนึ่งเดียวกับตัวละครของเธอได้ ตอนนี้เธอรู้สึกเป็นธรรมชาติมากแม้ในเกมจะต้องพูดคุยกับคนธรรมดาสามัญชนทั่วไป ในชีวิตจริงของเธอนั้นเธอแทบจะไม่ได้คุยกับคนที่ฐานะต่ำกว่าเธอเลยแม้แต่คนเดียว
ในช่วงเวลานี้เธอสามารถคลายแรงกดดันบนไหล่ของเธอได้อย่างสบายใจ ในเกมนี้เธอสามารถใช้ชีวิตที่แตกต่างออกไปจากชีวิตจริงของเธอได้อย่างสิ้นเชิง เธอสามารถตอบโต้ พูดคุยกับผู้คนได้ตามที่เธอต้องการ เธออาจจะมีความสุขในการยกระดับเล็กน้อยและการที่ได้รับอุปกรณ์ทุกประเภทเป็นการมีความสุขอีกอย่างหนึ่งของเธอที่เธอต้องการ
เธอไม่ต้องวางแผนการใช้ชีวิตและคอยบริหารเวลาเหมือนในชีวิตจริง แต่ที่นี่เธอสามารถแสดงความสุขของเธอได้ถ้าเธอต้องการและเธอยังสามารถหัวเราะได้ถ้าเธอรู้สึกว่ามันตลก เธอไม่ต้องคอยกังวลเกี่ยวกับผู้คนที่ต้องการพยายามจะจับผิดหรือพยายามเข้ามาหาเธอด้วยเหตุผลบางประการ
แต่ตอนนี้เธอกำลังสับสนในความคิดของเธอเป็นอย่างมาก
เกมนี้มันน่าสนใจยิ่งกว่า Resident Evil เสียอีกดังนั้นเธอควรจะเล่นเกมนี้ต่อไปหรือไม่
"ข้าควรจะกลับได้แล้ว...." ในที่สุดเธอก็กลับมายังความรู้สึกของเธอและในท้ายที่สุดเธอก็ยืนขึ้นจากเก้าอี้ของเธอ เธอไม่เคยมีรู้สึกและความคิดที่สับสนเช่นนี้มาก่อนเลยในชีวิต
จากนั้นเธอก็หันไปมองรอบๆร้านอินเทอรืเน็ตนี้อีกครั้ง เธอรู้ว่าคนส่วนใหญ่พากันออกไปจากร้านแล้ว
ตอนนี้มันเป็นเวลาเที่ยงคืนแล้ว ซึ่งเธอก็ยังคงอยู่ภายในร้านอินเทอร์เน็ตแห่งนี้
"มันดึกมากแล้ว!!!"
ทันใดนั้นฟางฉีก็ยืนขึ้นจากที่นั่งของเขาและบิดตัวไปมา เขามองมาทางนาหลันหมิงซื่อและหลันหยางด้วยความประหลาดใจ "หืมมเจ้ายังอยู่อีกเหรอ?"
"เรากำลังจะกลับแล้ว" สีหน้าของนาหลันหมิงซื่อกลับมาเป็นสีหน้าที่เย็นชาตามเดิมแล้ว
ทันทีที่เธอเปิดประตูร้านออกมาเธอก็รู้สึกถึงหยดน้ำที่หล่นลงมากระทบกับใบหน้าของเธอ
เธอเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าเวลานี้ท้องฟ้าที่มืดครึ้มและเสื้อคลุมสีขาวของเธอก็สะบัดไปตามลมที่กำลังพัดเข้ามาในร้านอินเทอร์เน็ตโดยผ่านช่องประตูร้านที่เธอเปิดออก
เธอเดินออกไปและยื่นมือของเธอออกมาด้านหน้า หยดน้ำที่เย็นตกลงบนฝ่ามือของเธอและลมที่พัดกรรโชกพัดไปมาในอากาศ
ฝนตก?
..................................
ในฤดูร้อนเช่นนี้ความชื้นมีมากในอากาศก่อนที่ฝนจะตก เมฆลอยมารวมตัวกันเป็นกลุ่มก้อนตามความชื้นบนอากาศทำให้พวกมันมีความชื้นเพียงพอและจะควบแน่นกันจนที่สุดมันก็กลายเป็นเม็ดฝนตกลงมาสู่เบื้องล่าง
หลังจากที่นาหลันหมิงซื่อและหลันหยานลูกค้าคนสุดท้ายออกไปจากร้านแล้วฝางฉีได้เดินไปที่หน้าร้านเพื่อทำการปิดบริการร้านอินเทอร์เน็ตคาเฟ่ของเขา
ทันใดนั้นเขาก็สังเกตเห็นสิ่งแปลกปลอมนอกจากร้านอินเทอร์เน็ตคาเฟ่ของเขามันทำให้เขาขมวดคิ้ว
คืนนี้ดูเหมือนภาพวาดสีน้ำหมึกที่ละลายเมื่อเม็ดฝนตกลงมาจากท้องฟ้า นอกเหนือจากแสงไฟในร้านของฟางฉีแล้วทุกที่ล้วนดำมืดมองไม่เห็นแสงไฟจากที่ใดเลยมันแปลกมาก
แต่ในเวลานี้มันเป็นเวลาเที่ยงคืนแล้วร้านค้าร้านอื่นๆอาจจะปิดร้านกันหมดแล้ว
ถนนที่มืดมิดเช่นเดียวกันกับท้องฟ้า หลันหยานที่กำลังถือร่มให้กับนาหลันหมิงซื่ออยู่ตอนนี้ ในขณะที่พวกเธอเดินเข้าสู่ตรอกลึกที่มืดสนิท
ฝีเท้าของนาหลันหมิงซื่อหยุดชะงักทันทีเมื่อสัญชาตญาณบางอย่างร้องเตือนเธอ
"นายหญิงนาหลันพวกเจ้าได้ประมาทมากเกินไปแล้ว" เสียงถอนหายใจอย่างนุ่มนวลดังมาจากหลังคาของอาคารข้างๆพวกเธอ
เสียงนี้อยู่ๆก็ดังขึ้นมาจนทั้งสองตกใจและพยายามมองหาจนเห็นเงาสีดำยืนอยู่บนหลังคามากมายรอบๆพวกเธอ!
"นายหญิงนาหลัน!" สีหน้าของหลันหยางมืดครึ้มเธอรู้ว่าพวกเขามาที่นี้เพื่อจะทำอะไรไม่ดีกับพวกเธอทั้งสองคน!
"พี่ใหญ่ของข้าส่งพวกเจ้าทั้งหมดมาสังหารข้าใช่มั้ย" นาหลันหมิงซื่อถามอย่างสงบ "ข้าประมาทไปจริงๆจนไม่ได้เอะใจเลยว่ามีคนที่ลอบติดตามข้า"
เงาที่อยู่ตรงกลางกลุ่มหัวเราะเยาะเมื่อเห็นการโต้ตอบของนาหลันหมิงซื่อ เขาโบกมือขึ้นไปในอากาศแล้วสั่งพวกเขา "โจมตี!อย่าปล่อยให้ทั้งคู่รอดชีวิตไปได้"
จากนั้นนักฆ่าทั้งแปดคนก็กระโดลงมาและพุ่งเข้าไปหาหญิงสาวทั้งสองคนราวกับพญาอินทรีดำ!
ใบมีดที่เต็มด้วยพลังวิญญาณของนักฆ่าถูกปล่อยออกมาจากร่างของพวกเขาที่ขณะที่เขาเคลื่อนไหวไปมาพวกเขารวดเร็วดังพายุ
พลังนักรบฉีของพวกเขาสามารถนำออกมาจากร่างกายของพวกเขาได้! แสดงว่าพวกเขานั้นอยู่ในระดับปรามาจารย์นักรบทั้งหมด!
นักฆ่าทั้งแปดคนล้วนอยู่ขั้นปรามาจารย์นักรบเป็นอย่างน้อย! เป้าหมายการสังหารของพวกเขาคือหญิงสาวสองคนที่เพิ่งเข้ามาถึงระดับอาจารย์ของนักรบ!
นักฆ่าคนสุดท้ายยังยืนอยู่บนหลังคาและไม่ได้ขยับไปไหนเพราะทีมนักฆ่าของพวกเขายังไม่เคยมีคำว่าที่จะทำภารกิจไม่สำเร็จ!
ใบหน้าของนาหลันหมิงซื่อตอนนี้แสดงออกมาอย่างกดเดัน นาหลันหมิงซื่อตอนนี้ถูกบังคับให้ตั้งรับและถอยหลัง ในไม่ช้าพวกเธอทั้งสองคนก็คงจะจนมุมในที่สุด!
พลังสายฟ้าอันคมกริบที่ถูกปล่อยออกมาจากนักฆ่ามันพุ่งตามเธออย่างกับวาฬไล่ล่านกเพนกวินโดยไม่หยุดพัก!
ระดับพลังนักรบของนาหลันหมิงซื่อหรือจะไปสู้กับพลังของเหล่านักฆ่าระดับปรามาจารย์ได้! เธอได้แต่พยายามหลบหลีกสายฟ้าเหล่านั้นแต่ก็มีพลังงานจากคมดาบเส้นหนึ่งที่บินเข้ามาหาเธอ เธอได้สร้างกำแพงวิญญาณขึ้นรอบตัวเธอแต่ก็ไม่สามารถป้องกันไว้ได้อย่างทันท่วงที เธอกระเด็นลอยตัวไปในอากาศ!
ตู้ม!!!
บ้านหลังที่นาหลันหมิงซื่อกระเด็นไปโดนทรุดตัวลงเมื่อตัวของนาหลันหมิงซื่อกระทบ!เข้ากับตัวบ้าน
"นายหญิงนาหลัน! หลันหยานตะโกนออกมา ขณะที่เธอกำลังจะวิ่งไปตรวจสอบว่านาหลันหมิงซื่อได้รับบาดเจ็บมากน้อยเพียงใด ก่อนที่เธอจะก้าวเท้าออกไปเธอก็ได้ยินเสียงลมก้องอยู่ข้างหูของเธอ!
พลังงานจากคมดาบกระแทกใส่เธออย่างจัง บนพื้นตรงที่เธอยืนอยู่ก่อนหน้านี้มีรอยร้าวจากคมดาบปรากฏอยู่!
ชายคนหนึ่งที่ได้ทำการโจมตีเธอและได้เยาะเย้ยเธอออกมาอย่างน่าสมเพช "อย่าวอกแวกระหว่างการต่อสู้เด็กน้อยหลันหยาง"
นาหลันหมิงซื่อที่ถูกพลังงานของดาบโจมตีมาก่อนที่พลังงานดาบจะถึงตัวเธอได้มีสิ่งกีดขวางที่พลักดันพลังงานออกไป พลังงานวิญญาณที่ส่องประกายอยู่รอบๆตัวของเธอตอนนี้ เห็นได้ชัดว่ามันจากสิ่งประดิษฐ์ทางวิญญาณที่สามารถป้องกันพลังนักรบฉีได้
อย่างไรก็สิ่งกีดขวางนั้นหายไปอย่างรวดเร็วภายใต้การโจมตีอย่างต่อเนื่องของเหล่าปรามาจารย์นักรบ
นาหลันหมิงซื่อวางมือไว้บนหน้าอกของเธอที่มีกริชหยกตัวเล็กห้อยลงมาจากสร้อยคอของเธอพลังงานที่ดูอันตรายถูกปลดปล่อยออกมาจากกริซหยกของเธอ
ร่างที่ยืนอยู่บนหลังคาหายไปแล้ว ภายในเสี้ยววินาทีเขาก็มาปรากฎอยู่ตรงหน้าเธอ จากนั้นก้มีแสงเยือกเย็นพุ่งเข้าหาเธอ!
"นายหญิงนาหลันเรารู้ว่าเจ้ามีความสามารถอะไร ข้าขอแนะนำว่าให้เจ้าคิดให้รอบครอบก่อนที่จะเสียใจ!"
การโจมตีครั้งนี้มันไม่ได้ร้ายแรงเท่าๆไรนัก แต่ก็ดูเหมือนว่าจะเจาะจงไปที่จุดสำคัญบนร่างกายของเธอ พลังงานนักรบฉีกำลังวิ่งไปรอบๆเธอปะทะกันกับแสงเยือกเย็น จากนั้นพลังงานนักรบฉีและลำแสงเยือกเย็นก็ระเบิดออกจากกันมันกระจายออกไปรอบๆอย่างรุนแรง จากนั้นกริซหยกที่อยู่ภายในมือของนาหลันหมิงซื่อก็แตกออกเป็นชิ้นๆ!
นาหลันหมิงซื่อที่ได้รับแรงอัดกระแทกจากพลังงานนักรบฉีที่ระเบิด เลือดภายในปากของเธอไหลออกมาจากมุมปากของเธอและใบหน้าของเธอซีดลงกว่าเดิมมาก
ชายคนนี้เป็นนักรบระดับบรรพบุรุษเป็นอย่างน้อย! ที่สามารถรับแรงกระแทกขนาดนั้นได้โดยไม่เป็นอะไร
พี่ใหญ่ของเธอลงทุนจ้างวานนักฆ่าระดับปรามาจารย์นักรบและบรรพบุรุษนักรบทั้งแปดคนนี้มาลอบสังหารเธอ? นาหลันหมิงซื่อยิ้มอย่างขมขื่น เขาลงทุนเป็นอย่างมากเพื่อกำจัดเธอ!
เมื่อเห็นคนที่กล้าหาญและมีอำนาจมากที่สุดคิดจะสังหารเธอ ตอนนี้เธอรู้สึกเหมือนกับว่าเรี่ยวแรงและพลังกำลังในร่างกายเธอกำลังหายไปอย่างช้าๆ ในที่สุดการแสดงที่เยือกเย็นของเธอก็ปรากฏให้เห็นถึงความโศกเศร้าและสิ้นหวัง
เธอภาคภูมิใจมากที่ตัวเธอเองเป็นคนฉลาดและมากความสามารถ เธอเปรียบเสมือนกับไข่มุกเม็ดงามของตระกูลนาหลันเธอสมควรที่จะเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่สามารถยืนอยู่บนปลายสุดปริรามิดของตระกูลได้
แต่วันนี้เธอกำลังจะตายที่นี่อย่างเงียบๆ!และน่าสมเพช!
เธอมีความรู้สึกว่าสิ่งต่างๆที่เธอคิดเอาไว้มันไม่ได้ง่ายดายอย่างที่เธอเคยคิดเอาไว้เลย แต่เธอก็ไม่มีกำลังที่เหลือพอที่จะคิดออกในตอนนี้
..................................................
มันมีบางอย่างที่ผิดปกติฟางฉีส่ายหัวของเขาเมื่อเขาปิดประตูร้าน เขามีรางสังหรใจบางอย่างแปลกๆในวันนี้เมื่อมองออกไปนอกร้าน
ลืมมันไปเสียเถอะวันนี้ข้าสามารถเล่น Diablo II ได้ตลอดทั้งวันและในเวลาพักผ่อน.........
เขายืดตัวของเขาเล็กน้อยและกำลังจะก้าวขาขึ้นข้างบน เขาก็ได้รับการแจ้งเตือนจากระบบ
<คุณได้รับภารกิจฉุกเฉิน!>
ภารกิจฉุกเฉิน? ฟางฉีสับสนพภารกิจฉุกเฉินแบบไหน?ที่จะมีในตอนกลางคืนดังนั้นเขาจึงเปิดหน้าต่างภารกิจของเขาโดยสัญชาตญาณ
<ระบบตรวจพบว่าลูกค้าของคุณถูกโจมตีระหว่างทางกลับบ้าน เพื่อให้แน่ใจว่าลูกค้าของคุณแต่ละคนสามารถเล่นอินเทอร์เน็ตคาเฟ่ได้อย่างสบายใจคุณจึงได้รับภารกิจนี้>
<ภารกิจใหม่ : การโจมตีอย่างกระทันหันในสายฝน>
<อุปกรณ์ในภารกิจ : ปืนยิงจรวด(กระสุนไม่จำกัด สามารถรับได้จากกล่อง)>
<รางวัลภารกิจ : ปืนยิงจรวดถาวร>
<คำธิบายลักษณะงาน : ลูกค้าสามารถเล่นได้อย่างปลอดภัยและมีความสุขที่ร้านอินเทอร์เน็ตคาเฟ่>
*************************************************
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น