คืนไม้เท้าของข้ามาเถิด

   เมื่อมีสาส์นส่งมาจากสหายพันปีที่อยู่ห่างไกลของตน ทำให้เขาจึงต้องออกเดินทางอย่างจำยอม แต่กลับยากลำบากอย่างเเสนเข็ญเพราะเขานั้นตาบอด ยังไม่พอเพียงเท่านั้น ยังมีมนุษย์ใจร้ายขโมยไม้เท้าของเขาไปอีก!

"ท่านแม่ทัพ ท่านเคยเป็นมิตรกับผู้ใดหรือไม่ "

หลิวหมิงรวมความกล้ากล่าวออกไปอย่างไม่กลัวตาย 

แม่ทัพขี้รังแกเช่นนี้ยังมีคนต้องการคบค้าสมาคมอยู่หรือ 

ตาคมเหลือบมองมาที่หลิวหมิง ก่อนตอบด้วยท่าทีผ่อนคลาย

"ข้าเป็นมิตรกับผู้ที่ควรเป็น"

ในใจหลิวหมิงเกิดคำถาม กับสตรีผู้งดงามผู้นั้นเขายังเย็นชาเช่นเพียงนี้แล้วหากเป็นศัตรูจะมิถูกฆ่าตายทันทีเลยหรือ

คิดภาพตามพลันหน้าซีด ปากน้อยๆนั้นจึงโผล่พูดออกไปโดยไม่ทันคิด

"แล้วข้าเล่า เป็นหรือไม่"

จบคำถามท่านแม่ทัพนิ่งชะงัก ดวงตาคมสีอัมพรมีสายวาบขึ้นมาแว่บหนึ่ง 

"เป็น"

เป็นอะไรเล่า!

"เป็นมิตรหรือ"

มุมปากของผู้ซึ่งเป็นแม่ทัพกระตุกขึ้นนิดหนึ่ง หันหน้ามองมาที่คนถามก่อนกล่าวว่า

"เป็นภรรยา"

--------------

Talk

ถึง ที่รักทั้งหลาย   ตัวชั้นเองก็ชอบพิมพ์ผิดเป็นกิจประจำวันมีพ่วงภาษาวิบัติเล็กๆน้อยๆ แต่กระเเดะอยากแต่งนิยาย หากที่รักเห็นคำผิดหรือตะขิดตะขวงใจ ก็บอกอิชั้นได้นะคะ และแน่นอนว่านี่เป็นเรื่องแรกของอิชั้น หากทุกท่านอ่านแล้วมันดูจึกๆจั้กๆไม่เรียบหรือเรื่องดำเนินช้าหรือเร็วไป ก็เม้นท์บอกกันได้นะ รักส์