troublemaker boy รักอันตรายของนายตัวแสบ

บทนำ

ณ  สนามบินนานาชาติแห่งหนึ่งที่ประเทศไทยผมกำลังรอคนขับรถที่บ้านมารับ แต่นี่ผมรอมาเกือบชั่วโมงแล้วนะยังไม่เห็นวี่แววของคนขับรถเลย ดังนั้นผมจึงโทรไปที่บ้านแต่ปรากฏว่าไม่มีคนรับสาย อะไรวะ!! ต้องรออีกนานแค่ไหนเนี่ยย  ผมเป็นคนไม่ชอบรออะไรนานๆมันทำให้อารมณ์เสีย ผมเป็นคนเจ้าระเบียบ แต่ก็ไม่ใช่ขนาดเผด็จการนะ ผมกำลังจะกดโทรออกอีกครั้งแต่ก็มีสายเข้ามาซะก่อนจากที่บ้านนั่นเอง

“ฮัลโหล แอเรสนี่แม่เองนะลูก คือแม่จะบอกว่าคนขับรถไปรับลูกที่สนามบินไม่ได้แล้ว แต่แม่จะส่งคนอื่นไปรับแทน ถ้ายังไงลูกโทรไปที่เบอร์นี้นะ 090-45xx-xxx” ยังไม่ทันที่ผมจะได้พูดอะไร คุณแม่บอกว่าคนขับรถมารับไม่ได้แต่ให้ผมโทรไปหาคัยซักคนที่จะเป็นคนมารับผม ไม่รอช้าผมจึงโทรไปที่เบอร์นั้นทันที และเสียงปลายสายก็กดรับ

“สวัสดีค่ะ ต้องการรับบริการรถรับส่ง ใช่ไหมคะ คุณต้องการให้เราไปรับที่ไหนคะ บอกสถานที่ และเวลามาด้วยค่ะ ทางเราจะส่งรถไปรับคุณทันที” เจ้าของเสียงใสๆเอ่ยขึ้น

“ผมต้องการให้คุณมารับที่สนามบินนานาชาติ เดี๋ยวนี้!! คุณต้องมาถึงที่นี่ภายในเวลา15นาทีด้วย เพราะผมไม่อยากรอเกินครึ่งชั่วโมงเข้าใจไหม อ้อ ผมรออยู่ที่ผู้โดยสารขาออกชั้นสาม นะ”ผมหงุดหงิดมากที่ต้องรอต่อไปอีก

“เอ่ออ  คุณคะ ฉันคิดว่าทางเรานะจะไปถึงราวๆ45นาทีค่ะ เพราะช่วงใกล้ค่ำแบบนี้รถติดมากไม่แน่อาจจะประมาณ1ชั่วโมง ”

“อะไรนะ !! ราวๆ1ชั่วโมง เธอบ้ารึเปล่า ใครจะไปรอไหว ผมให้เวลาคุณ15นาที ” ผมกรอกเสียงลงไปอย่างหงุดหงิด และกำลังจะโมโห

“ถ้าคุณพูดไม่รู้เนื่องนะ ก็เชิญคุณนั่งแท็กซี่ไปเองดีกว่านะคะ ทางเราไม่สามารถไปถึงได้ในเวลาที่คุณบอกจริงๆค่ะ ”

“ผมจะให้คุณเป็นสองเท่าถ้าคุณมาทัน ตกลงไหม”เสียงปลายสายเงียบไปเหมือนกำลังใช้ความคิด

“แต่ถ้าคุณไม่มา ผมจะฟ้องว่าคุณเลือกที่จะปฏิบัติกับลูกค้า  ว่าไง”ผมถามลองเชิงอีกครั้ง

“โอเคค่ะ ฉันจะไปรับคุณด้วยตังเอง หวังว่าจะไม่ลืมที่พูดนะคะ  แล้วเจอกันค่ะ”

บทที่1 แรกพบสบตา

ทันทีที่เขาวางสายลงฉันรีบตรงมาที่รถทันทีเพื่อที่จะไปรับนายลูกค้าจอมเอาแต่ใจนั่น ฟังจากเสียงก็รู้แล้วว่า นายนั่นน่ะ ทั้งเอาแต่ใจและเอาตัวเองเป็นที่ตั้ง มีอย่างที่ไหนให้มารับไม่เกิน15นาที ทั้งๆที่ที่ทำงานฉันความจริงมันก็ไม่ไกลเท่าไหร่หรอก แต่การที่จะต้องไปถึงในเวลาที่กำหนดไว้แบบนั้นมันก้ยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่ ฉันอยากจะเห็นหน้าเขาจริงๆว่าจะเป็นคนแบบไหน ฉันใช้เวลาขับรถประมาณ15นาทีจริงหรือนี่แต่รถที่ฉันขับมาไม่ใช่รถธรรมดานะ มันเป็นรถสปร์อตสีดำคันสวยของพี่ชายฉันเองแหละ โอ้ ตายแล้ว  ถ้าเจ้าตัวรู้เข้ามีหวังฉันโดนดุแน่ๆ ก้ที่บ้านเราทำธุรกิจเกี่ยวกับบริการรถรับส่งนักท่องเที่ยวรายใหญ่ที่สุดในประเทศเลยนะ แต่ปกติแล้วที่บ้านจะใช้รถแวนในการรับผู้โดยสารนะ แต่นายนี่เป็นกรณีพิเศษ อิอิ ความจริงฉันไม่จำเป็นต้องขับมารับนายนั่นด้วยตัวเองหรอก แต่ฉันอยากจะรู้จริงๆว่าคนแบบนี้หน้าตาจะเป็นยังไงนะ

ทันทีที่รถจอดเทียบท่าที่ชั้นสามตรงผู้โดยสารขาเข้า ฉันลงจากรถและมองไปรอบๆกลับไม่เห็นใครเลยนอกจากยามแถวนั้น อ้าวแล้วเขาหายไปไหนนะ ลองโทรไปดีกว่า ดังนั้นฉันเลยกดโทรศัทพ์ต่อสายเขาทันที ไม่นานก้มีคนรับ

“นี่คุณคะ ตอนนี้คุณอยู่ไหนเนี่ย ฉันมารับคุณแล้วนะ ฉันไม่ได้สายเลยด้วย”

“ผมมาเข้าห้องน้ำ คุณรออยุ่นั่นแหละกำลังไป” พูดเสร็จก้กดวางสายเลยนะ ไร้มารยาทจริงๆเชียว

ฉันรอเขาประมาณห้านาทีได้พอหันไปข้างหลังฉันเห็นผู้ชายคนนึงกำลังเดินลากกระเป๋าเดินทางมาทางที่ฉันยืนอยู่ อย่าบอกนะว่าเป็นเขาน่ะ ไม่อยากจะเชื่อเลย หน้าตาหล่อๆอลังการนั่นดูขัดกับน้ำเสียงที่สุด เขาเป็นผู้ชายตัวสูงๆน่าจะเกิน180แน่ๆ ดูแล้วค่อนๆไปทางตะวันตกมากกว่าเอเชีย ผมสีดำ ดวงตาสีฟ้าสว่าง จมูกโด่งเป็นสันสวยและใบหน้ากับริมฝีปากช่างลงตัวซะจริงๆนี่เขาเป็นคนใช่ไหม เนี่ยยยยย  พระเจ้าทำไมหล่อขนาดนี้ล่ะ

“คุณใช่คนที่โทรมาบอกให้เรามาถึงภายใน15นาทีใช่รึเปล่า ฉันคือคนที่จะไปส่งคุณ บอกที่อยู่คุณมาด้วยค่ะ” ฉันถามเขาตั้งมากมายแต่สิ่งที่เขาตอบกลับคือ

“พาไปที่รถสิ ” หึ่ย ทำตัวหยิ่งจริงๆเลยนะ

“ไหนล่ะ รถเธอ อย่าบอกนะว่าคันนี้” ฉันพาเขาเดินมาหยุดที่รถเขาทำหน้าสงสัยและถามฉันอีกครั้งว่าฉันขับรถคันนี้มารับเขาจริงๆหรือเปล่า

“ใช่ค่ะ คันนี้ ก้คุณบอกว่าต้องมาถึงใน15นาทีและที่บ้านฉันคันนี้ก้เร็วสุด ไปค่ะ ขึ้นรถดีกว่า”

ฉันขับออกจากสนามบินไปได้ประมาณ 20นาที แต่เขากลับไม่พูดอะไรซักคำเอาแต่นั่งมองทางข้างหน้าหรือไม่ก้เอามือถือขึ้นมาเล่น เอาไงดีล่ะ จะชวนคุยดีรึป่าวนะ เพื่อเปลี่ยนบรรยากาศฉันเลยเอื้อมไปกดเปิดเพลงฟัง แล้วเขาก้มากดปิดเพลงของฉันหน้าตาเฉย

“นี่คุณ เรื่องอะไรมาปิดเพลงฉันล่ะ ”

“ผมกำลังใช้สมาธิอยู่ ไม่ต้องการเสียงดังรบกวน ” ตอบมาหน้าตาเฉยเลยนะยะ