ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ เจ็ด
“ันยัไม่ทราบื่ออท่านเลย แล้ว็ท่านทำานอะไรหรือ่ะ ? ถึลาานออมาเที่ยว่าเมือไ้...” เสียใสถามึ้นเรียบร้อย เมื่อรถม้าเลื่อนไปามทาที่มี้นไม้ึ้นบัแสแทั้สอ้าทา
“ื่อือ รามิล...าน็ารเมือารปรอ แ่็หนีานมามาว่าลาาน” รับสั่อบ และสรวลอ่อนๆ ทำให้เธอยิ้มันๆ
“อ้าว...แล้วไม่ถูุหรือ่ะ ?” วาสีฟ้าใสายแววสสัย และมอูน้าๆ ริั
เ้าหลวทรพระสรวลเบาๆ ทำให้เธอบุ้ยปาสสัย
“ไม่หรอ ันเป็นนมีเส้นมีสายน่ะ ไม่มีใรล้าหือหรอ เหมือนท่านหิอย่าไรล่ะ เห็นทุนเรันทั้นั้น” รับสั่อบ และัอลับ ทำให้เธอส่ายหน้าหัวเราะเบาๆ
“เวลาานันะุมา พวเาเลยลัวัน แ่ถ้าวันหน้าไม่มีอำนาาท่านพ่อ ไม่มีใรสนใำพูอผู้หิัวเล็ๆ หรอะ” น้ำเสียนั้นมีแววเศร้าๆ แ่เธอ็ยืัวึ้น และมอูผู้ฟัยิ้มๆ มาให้
“ทำไมิอย่านั้น...ันว่าพวเาเรใเธอริๆ มอูทุน็รัเธอออ”
รับสั่นั้นทำให้นฟัยิ้มน้อยๆ ่อนะถามไถ่วามรู้สึอนมาเที่ยว ที่ิมาเมือุสุม ทำให้เิเสียพูุย และเสียหัวเราะัอยู่ลอทา โยมีสายาอราอรัษ์ และสาวใ้ทั้สี่นมอูอยูุ่น...
วิหารหินอ่อนสีาวฟ้าม่วหลัาม ั้อยู่ท่ามลาสวนอไม้หลาสี เสียนร้อัอยู่รอบๆ ทำให้บรรยาาศโยรอบน่าอยู่ไม่น้อย สายพระเนรทรทอพระเนรห้อประอบพิธีทาศาสนาให่ที่มีหน้า่าระลสี ประอบเป็นภาพ่าๆ อย่าสสัย...
“่อระโยไร้รอยไ้อย่าไร ?” รับสั่ถามร่าบา ที่ยืนอยู่ใล้ๆ
“ไม่ทราบริๆ ะ...เยถามแล้ว แ่ไม่มีใรอบเลย...” เธอบอ อมลมสสัยเ่นัน ทำให้ทรพระสรวลัน
“นทำะายแล้ว เพราะมีหลายบานเหลือเิน เลยไม่มีใรอบเราไ้...” รับสั่นั้น ทำให้นฟัหัวเราะอบใ...
“ท่านนี่ไม่ไุ้เหมือนหน้าับานะ อารม์ัน็มีมา...” เธอบอยิ้มๆ ทำให้ทรนิ่ สรวลน้อยๆ
“ันุมาไหม ?”
“หน้าาุมาะ แ่พอุย้วยแล้ว ็ไมุ่อยาที่เห็น...” เธอบอยิ้มให้ อย่าสใส ทำให้ทรสรวลอ่อนๆ และหันไปทอพระเนรวิหาร่อ...
ทรหยุยืนที่ภาพอามเทพาปี ในมือมี่ออไม้มามาย
“รามิล...” เสียใสัึ้นเบาๆ ทำให้ทรื่นาภวั์ หันไปทอพระเนรร่าบาที่ยืนอยู่้าๆ
“ภาพนี้ื่อ “รามิล” เหมือนท่าน เพราะรามิลือ ามเทพสูสุ...” เธอบออ่อนหวาน ทำให้ทรสรวลอ่อนๆ ให้
“ใ่...รามิลือ ามเทพสูสุ แ่ันไม่ใีเหมือนบุรุษในภาพนี้หรอ...” รับสั่บ ็ทร้าวพระบาทออาบริเวนั้น ทำให้เฟย์เนร่านิ่ ุน
วรอ์สู ให่ ้าวพระบาท้าๆ เส็ามหิสาวที่เินอยู่เบื้อพระพัร์ไปหนึ่้าว เพื่อพาไปที่สวนอไม้อเธอ ที่อยู่ห่าออมาาวิหารไม่มานั...
ทรเส็มาับรถม้า และลเส็้วยพระบาท เพราะเป็นทาแบๆ เ้าไปในสวน ที่มีหมู่บ้านนานั้อยู่
“อุ้ย !” หิสาวสะุ้อนหิน้อนหนึ่ แ่อ้อมพระพาหาเอื้อมไปว้ารอบเอวอมาไ้
ท่านหิใ ที่เารวเร็ว และ่วยเธอไว้อีรั้
“อบุะ” เสียใสบอเรียบๆ ่อนะ่อยๆ ยืน เมื่ออ้อมแนให่ลายออ
“ไม่เป็นไร ทานี้มี้อนหินเยอะ ระวัล่ะ เผื่อันมอไม่ทัน” รับสั่เรียบๆ เหมือนไม่ใส่พระทัย แ่วามริทรทอพระเนรามเธออยู่ลอเวลา่าหา
“ะ...ันมัุ่ม่ามเสมอ” เธอบออายๆ ทำให้ทรพระสรวล นถู้อนวให่
“ไม่หรอๆ เธออบมอูรอบๆ โยที่ไม่ไ้สัเพื้นที่เิน ทำให้เธอสะุ แ่็ไม่เห็นเป็นไร มีั้หลายนเป็นอย่าเธอ หรือมาว่าอี” พระสุรเสียห้าวทำให้เธอยิ้มไ้อี หิสาวิว่า เาไม่ไ้เลวร้าย อย่าที่ิไว้ริๆ...
“ท่านใีั” เสียใสบอสใส และยิ้มว้า นแ้มเนียนสีมพูบุ๋ม ทำให้ทรนิ่ไป
“หึ...เธอเป็นนแรนะที่บอว่า ันใี...” รับสั่สรวลัน ทำให้เิเสียหัวเราะเบาๆ ระหว่าทาเิน
เ้าหลวรามิลทรทอพระเนรเธอที่เินอุ้มอไม้มามาย นเหมือนเ็ๆ อหมอนเินไปเินมาอยู่ในแปลอไม้ เธอาม น่ารั แ่็เ่า นน่าใ
“สวยไหม่ะ ?” เธอหันมามอ ทำให้ทรสรวลน้อยๆ ประทานไปให้
“อือ...”
“ันให้” หิสาวบอยิ้มๆ และ้มลแบ่อไม้ยื่นมาให้ำหนึ่
วรอ์สู ให่นิ่อึ้ ไม่เยมีใรให้อไม้มา่อน
“เอ่อ...ไม่เอา...ันเป็นผู้ายไม่เหมาะับอไม้...” รับสั่ื่นๆ ที่เธอยื่นอไม้มาให้
“รับเถอะะ ิเสียว่า ไ้อยาเพื่อนใหม่...” เธอบอยิ้มๆ ทำให้ทรเม้มพระโอษ์ ่อนะรับมาถือไว้
“แหม...ไม่่อยเ้าับัวเลย...” เสียใสบอล้อๆ หัวเราะเบาๆ ที่นัวสู ให่ หน้าาุันถืออไม้ไว้ในมือ...
“็บอแล้ว...อย่ามาหัวเราะนะ” พระสุรเสียุๆ แ่็แ่แล้ ่อนะยพระหัถ์ึ้นเหน้าผาเนียนเบาๆ ทำให้เิเสียหัวเราะึ้น...
ภาพนั้นอยู่ในสายาอนสนิททั้สี่ที่ามเส็ และามมาูแล แล้วหนุ่มสาวทั้สี่็หันมอหน้าัน แล้วถอนหายใพร้อมัน...
วรอ์สู ให่ หนาราวำแพ เส็เียร่าแบบบา ที่เินูแปลอไม้ และอธิบายให้ฟั นทรเ้าพระทัยอะไรมาึ้น เี่ยวับอไม้ และศัรูที่ร้ายาออไม้้วย...
“ท่านหิอรับ ท่านหิ” เสียอนานเรียมาทา้านหลั หิสาวหันไปมอ
เาวิ่ระหืระหอบมาหา และหยุยืน้มศีรษะให้ ่อนะหยุพัหายในิหนึ่
“มีหมายาพ่อ้าอัฤษมาอรับ ุอามิส์ให้มาามท่านหิไปรับรอ” หิสาวพยัหน้ารับำ ่อนะเิน้าๆ เินไป้วยัน
เ้าหลวทรรุ่นิว่า สรีผู้นี่รู้ภาษาอัฤษ แ่็ทรเ็บวามสสัยไว้ เพราะเธอ็เิให้ไป้วยัน ไม่ไ้รัเียเลย...
...................................................................................................................................................................................
สั้นไปหน่อย แฮะๆ... *_*
“ื่อือ รามิล...าน็ารเมือารปรอ แ่็หนีานมามาว่าลาาน” รับสั่อบ และสรวลอ่อนๆ ทำให้เธอยิ้มันๆ
“อ้าว...แล้วไม่ถูุหรือ่ะ ?” วาสีฟ้าใสายแววสสัย และมอูน้าๆ ริั
เ้าหลวทรพระสรวลเบาๆ ทำให้เธอบุ้ยปาสสัย
“ไม่หรอ ันเป็นนมีเส้นมีสายน่ะ ไม่มีใรล้าหือหรอ เหมือนท่านหิอย่าไรล่ะ เห็นทุนเรันทั้นั้น” รับสั่อบ และัอลับ ทำให้เธอส่ายหน้าหัวเราะเบาๆ
“เวลาานันะุมา พวเาเลยลัวัน แ่ถ้าวันหน้าไม่มีอำนาาท่านพ่อ ไม่มีใรสนใำพูอผู้หิัวเล็ๆ หรอะ” น้ำเสียนั้นมีแววเศร้าๆ แ่เธอ็ยืัวึ้น และมอูผู้ฟัยิ้มๆ มาให้
“ทำไมิอย่านั้น...ันว่าพวเาเรใเธอริๆ มอูทุน็รัเธอออ”
รับสั่นั้นทำให้นฟัยิ้มน้อยๆ ่อนะถามไถ่วามรู้สึอนมาเที่ยว ที่ิมาเมือุสุม ทำให้เิเสียพูุย และเสียหัวเราะัอยู่ลอทา โยมีสายาอราอรัษ์ และสาวใ้ทั้สี่นมอูอยูุ่น...
วิหารหินอ่อนสีาวฟ้าม่วหลัาม ั้อยู่ท่ามลาสวนอไม้หลาสี เสียนร้อัอยู่รอบๆ ทำให้บรรยาาศโยรอบน่าอยู่ไม่น้อย สายพระเนรทรทอพระเนรห้อประอบพิธีทาศาสนาให่ที่มีหน้า่าระลสี ประอบเป็นภาพ่าๆ อย่าสสัย...
“่อระโยไร้รอยไ้อย่าไร ?” รับสั่ถามร่าบา ที่ยืนอยู่ใล้ๆ
“ไม่ทราบริๆ ะ...เยถามแล้ว แ่ไม่มีใรอบเลย...” เธอบอ อมลมสสัยเ่นัน ทำให้ทรพระสรวลัน
“นทำะายแล้ว เพราะมีหลายบานเหลือเิน เลยไม่มีใรอบเราไ้...” รับสั่นั้น ทำให้นฟัหัวเราะอบใ...
“ท่านนี่ไม่ไุ้เหมือนหน้าับานะ อารม์ัน็มีมา...” เธอบอยิ้มๆ ทำให้ทรนิ่ สรวลน้อยๆ
“ันุมาไหม ?”
“หน้าาุมาะ แ่พอุย้วยแล้ว ็ไมุ่อยาที่เห็น...” เธอบอยิ้มให้ อย่าสใส ทำให้ทรสรวลอ่อนๆ และหันไปทอพระเนรวิหาร่อ...
ทรหยุยืนที่ภาพอามเทพาปี ในมือมี่ออไม้มามาย
“รามิล...” เสียใสัึ้นเบาๆ ทำให้ทรื่นาภวั์ หันไปทอพระเนรร่าบาที่ยืนอยู่้าๆ
“ภาพนี้ื่อ “รามิล” เหมือนท่าน เพราะรามิลือ ามเทพสูสุ...” เธอบออ่อนหวาน ทำให้ทรสรวลอ่อนๆ ให้
“ใ่...รามิลือ ามเทพสูสุ แ่ันไม่ใีเหมือนบุรุษในภาพนี้หรอ...” รับสั่บ ็ทร้าวพระบาทออาบริเวนั้น ทำให้เฟย์เนร่านิ่ ุน
วรอ์สู ให่ ้าวพระบาท้าๆ เส็ามหิสาวที่เินอยู่เบื้อพระพัร์ไปหนึ่้าว เพื่อพาไปที่สวนอไม้อเธอ ที่อยู่ห่าออมาาวิหารไม่มานั...
ทรเส็มาับรถม้า และลเส็้วยพระบาท เพราะเป็นทาแบๆ เ้าไปในสวน ที่มีหมู่บ้านนานั้อยู่
“อุ้ย !” หิสาวสะุ้อนหิน้อนหนึ่ แ่อ้อมพระพาหาเอื้อมไปว้ารอบเอวอมาไ้
ท่านหิใ ที่เารวเร็ว และ่วยเธอไว้อีรั้
“อบุะ” เสียใสบอเรียบๆ ่อนะ่อยๆ ยืน เมื่ออ้อมแนให่ลายออ
“ไม่เป็นไร ทานี้มี้อนหินเยอะ ระวัล่ะ เผื่อันมอไม่ทัน” รับสั่เรียบๆ เหมือนไม่ใส่พระทัย แ่วามริทรทอพระเนรามเธออยู่ลอเวลา่าหา
“ะ...ันมัุ่ม่ามเสมอ” เธอบออายๆ ทำให้ทรพระสรวล นถู้อนวให่
“ไม่หรอๆ เธออบมอูรอบๆ โยที่ไม่ไ้สัเพื้นที่เิน ทำให้เธอสะุ แ่็ไม่เห็นเป็นไร มีั้หลายนเป็นอย่าเธอ หรือมาว่าอี” พระสุรเสียห้าวทำให้เธอยิ้มไ้อี หิสาวิว่า เาไม่ไ้เลวร้าย อย่าที่ิไว้ริๆ...
“ท่านใีั” เสียใสบอสใส และยิ้มว้า นแ้มเนียนสีมพูบุ๋ม ทำให้ทรนิ่ไป
“หึ...เธอเป็นนแรนะที่บอว่า ันใี...” รับสั่สรวลัน ทำให้เิเสียหัวเราะเบาๆ ระหว่าทาเิน
เ้าหลวรามิลทรทอพระเนรเธอที่เินอุ้มอไม้มามาย นเหมือนเ็ๆ อหมอนเินไปเินมาอยู่ในแปลอไม้ เธอาม น่ารั แ่็เ่า นน่าใ
“สวยไหม่ะ ?” เธอหันมามอ ทำให้ทรสรวลน้อยๆ ประทานไปให้
“อือ...”
“ันให้” หิสาวบอยิ้มๆ และ้มลแบ่อไม้ยื่นมาให้ำหนึ่
วรอ์สู ให่นิ่อึ้ ไม่เยมีใรให้อไม้มา่อน
“เอ่อ...ไม่เอา...ันเป็นผู้ายไม่เหมาะับอไม้...” รับสั่ื่นๆ ที่เธอยื่นอไม้มาให้
“รับเถอะะ ิเสียว่า ไ้อยาเพื่อนใหม่...” เธอบอยิ้มๆ ทำให้ทรเม้มพระโอษ์ ่อนะรับมาถือไว้
“แหม...ไม่่อยเ้าับัวเลย...” เสียใสบอล้อๆ หัวเราะเบาๆ ที่นัวสู ให่ หน้าาุันถืออไม้ไว้ในมือ...
“็บอแล้ว...อย่ามาหัวเราะนะ” พระสุรเสียุๆ แ่็แ่แล้ ่อนะยพระหัถ์ึ้นเหน้าผาเนียนเบาๆ ทำให้เิเสียหัวเราะึ้น...
ภาพนั้นอยู่ในสายาอนสนิททั้สี่ที่ามเส็ และามมาูแล แล้วหนุ่มสาวทั้สี่็หันมอหน้าัน แล้วถอนหายใพร้อมัน...
วรอ์สู ให่ หนาราวำแพ เส็เียร่าแบบบา ที่เินูแปลอไม้ และอธิบายให้ฟั นทรเ้าพระทัยอะไรมาึ้น เี่ยวับอไม้ และศัรูที่ร้ายาออไม้้วย...
“ท่านหิอรับ ท่านหิ” เสียอนานเรียมาทา้านหลั หิสาวหันไปมอ
เาวิ่ระหืระหอบมาหา และหยุยืน้มศีรษะให้ ่อนะหยุพัหายในิหนึ่
“มีหมายาพ่อ้าอัฤษมาอรับ ุอามิส์ให้มาามท่านหิไปรับรอ” หิสาวพยัหน้ารับำ ่อนะเิน้าๆ เินไป้วยัน
เ้าหลวทรรุ่นิว่า สรีผู้นี่รู้ภาษาอัฤษ แ่็ทรเ็บวามสสัยไว้ เพราะเธอ็เิให้ไป้วยัน ไม่ไ้รัเียเลย...
...................................................................................................................................................................................
สั้นไปหน่อย แฮะๆ... *_*
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น