ย้อนเวลากลับไปรัก

ลำดับตอนที่ #9 : เราต่างกัน

หลายวันมานี้เธอมีคนไปส่งไปรับที่โรงเรียนทุกวัน ถึงแม้ว่าเธอจะกันไม่ให้เขาเข้าไปรับถึงในโรงเรียนเพราะว่าไม่อยากให้คนอื่นๆพูดถึง แต่วันที่เธอไปวัดตัวตัดชุดเพื่อใส่เดินพาเหรด ตุลาคมก็ไปแสดงฤทธิ์คนขี้หวงจนเพื่อนๆเอาไปเล่าต่อได้อยู่ดี

“ผมว่าเสื้อมันสั้นไป ยาวกว่านี้อีกนิดได้ไหมครับ”

“ผมว่ากระโปรงมันเอวต่ำไป ให้เอวมันสูงขึ้นกว่านี้ได้ไหม”

“พี่ว่าซีทรูสีนี้มันดูบางไป ถ้าใช้สีที่ทึบกว่านี้มันจะช่วยพรางได้มากขึ้นนะ”

สารพัดที่ตุลาคมจะออกความคิดเห็น จนช่างวัดตัวเริ่มจะทำหน้าบึ้ง แรกๆเด็กหนุ่มคนนี้ก็ทำให้เธออารมณ์ดีเพราะเป็นเด็กผู้ชายคนเดียวที่เดินเข้ามาพร้อมกลุ่มเด็กสาว ช่างตัดชุดใจสาวอย่างเธอย่อมอยากมีอาหารตาไว้แทะโลม ยิ่งพอรู้ว่าเด็กหนุ่มอายุบรรลุนิติภาวะแล้วก็ยิ่งดี ใครจะไปรู้ รูปร่างหน้าตาดีขนาดนี้ เก็บเกี่ยวกลับบ้านได้จะสุขขนาดไหน แต่พอหนุ่มน้อยออกอาหารหวงเด็กสาวที่มาตัดชุด และขอนั่นขอนี่เธอก็เริ่มจะรำคาญความขี้หวงของเขาแล้วล่ะ

“คุณน้องคะ ชุดนี้ถ้ามันยาวกว่านี้มันก็ไม่สวยแล้วสิคะ มันต้องเปิดเผยนิดๆเพื่อความเซ็กซี่ เข้าใจไหมคะ”

ตุลาคมที่เสนอความคิดเห็นเรื่องชุดถึงกับทำหน้านิ่ว เขากำลังจะอ้าปากเอ่ยแย้ง เมษายนเห็นท่าแล้วจึงเอื้อมมือไปแตะแขนขึงตาใส่เขาเพื่อปรามความเรื่องมากของหนุ่มรุ่นพี่ที่เธอหนีบมาด้วย

“เอาตามที่มันต้องเป็นเลยค่ะพี่ เมษาใส่ได้ ส่วนพี่ตุลา เรามาคุยกันหน่อยไหมคะ”

ท้ายประโยคหันไปจิกตาทำนองบังคับให้หนุ่มรุ่นพี่เดินตามออกมา คนตัวสูงลุกขึ้นยืนแต่ยังมีสีหน้าเคืองเพราะโดนเธอขัดใจกลางวง ขายาวเดินก้าวตามคนตัวเล็กกว่าออกไปหน้าร้าน ทิ้งให้เพื่อนนักเรียนนั่งทำหน้าพิกลอยู่กับช่างตัดชุด

“พี่ตุลาจะไปวุ่นวายกับเขาแบบนั้นไม่ได้นะคะ”

เมษายนเริ่มก่อนเช่นเคย มีอย่างที่ไหนไปเจ้ากี้เจ้าการเรื่องการออกแบบของคนอื่น ตุลาคมถอนหายใจยืนเท้าสะเอวมองคนตัวเล็กที่ทำท่าอยากจะใส่ชุดที่ค่อนข้างโชว์เนื้อตัวแบบนั้น

“เราอยากใส่ชุดแบบนั้นหรือ มันเปิดเผยเนื้อตัวมากไป ใส่แล้วไม่ได้ดูน่ารักหรอก มันเกินวัย เก็บไว้ให้ผู้หญิงวัยสามสิบที่ทำท่าจะหาแฟนไม่ได้ใส่ไปอ่อยผู้ชายเถอะ”

พอเห็นว่าเธอเถียงเสียงแข็งก็ทำให้เขาเริ่มโมโห คนตัวสูงกว่ายืนเท้าสะเอวยืนเกือบจะชิดหน้าเธอ ถ้าดวงตาเขาเป็นดาบ เธอคงร่างพรุนไปแล้ว คราวนี้เมษายนถอนหายใจบ้าง แขนเรียวยกขึ้นกอดอกหันหน้าหนีชายหนุ่มตรงหน้า ไอ้ตอนแรกที่เขาทำท่าหวงเธอก็พอเข้าใจได้ แต่พอเขาพูดถึงสาววัย 30ด้วยน้ำเสียงแบบนั้น เหมือนว่าเป็นสิ่งมีชีวิตอีกจำพวกหนึ่งที่เขาจะไม่มีวันชายตามอง ก็อดทำให้เธอรู้สึกปลงไม่ได้ เธอตอนนี้เป็นผู้ใหญ่วัย 30 ที่แค่อาศัยอยู่ในร่างของเด็กวัย 17 เฉยๆ ดังนั้นความคิดหรือมุมมองต่างๆของเธอล้วนมองมาจากมุมมองของผู้หญิงคนหนึ่งในวัย 30 ปี ตุลาคมคงจะรู้สึกชอบเธอเพราะว่าเธอมีท่าทีที่เปลี่ยนไป จากที่เคยสนใจตามติดชีวิตเขาเป็นเห็บเป็นหมัด ตอนนี้เธอมีท่าทีวิ่งหนี ตามธรรมชาติเขาก็คงอยากจะเอาชนะตามวิสัยปกติของมนุษย์ทั่วไป  เธอไม่ควรคิดอะไรกับตุลาคม ที่ผ่านมาเธอปล่อยใจตัวเองไปตามอารมณ์เพราะคิดว่าตัวเองจะมาสามารถควบคุมมันได้ แต่เหตุการณ์เมื่อคืนที่เธอรู้สึกใจเต้นแรง ความรู้สึกดีที่มีสาเหตุจากเด็กหนุ่มคนนี้ทำให้เธอรู้ตัว ว่าตอนนี้เธอเริ่มควบคุมใจตัวเองไม่ได้ และถ้าเธอปล่อยให้มันเป็นไปแบบนี้เรื่อยๆ สุดท้ายคนที่เจ็บจะเป็นเธอเองบ ตุลาคมจะมีชีวิตตามวัยของเขา คิดและมีประสบการณ์ตามวัยของเขา ถ้าในอนาคตเธอเลยเถิดตัดสินใจลองคบหากับหนุ่มรุ่นน้อง เธอต้องเลิกกับเขาแน่ๆ เพราะความคิดเห็นที่แตกต่าง ดวงตากลมโตช้อนมองหนุ่มรุ่นพี่

“พี่ตุลาคะ เมษาอยากใส่ชุดนี้ค่ะ ถึงมันจะเหมือนผู้หญิงวัย 30 ที่สิ้นหวังจนต้องแต่งชุดนี้เพื่ออ่อยผู้ชาย เมษาก็อยากจะใส่ พี่อย่าไปทำให้พี่คนตัดชุดหรือเพื่อนเมษารู้สึกอึดอัดเลยค่ะ”

คนตัวเล็กพูดจบแล้วก็เดินหันหลังกลับเข้าร้านไป ตุลาคมถอนหายใจแหงนหน้ามองฟ้า สายตาของเมษายนที่มองเขาเมื่อครู่นี้ทำให้เขารู้สึกชาวาบ  สายตาของเธอดูเย็นชา ดูไม่มีแววหยอกล้อขี้เล่น ไม่มีแววเขินอายเหมือนทุกครั้งสายตาของเธอเหมือนไม่มีความรู้สึกใดให้กับเขาแม้แต่น้อย  ตุลาคมมองผ่านกระจกหน้าร้านเข้าไปเห็นเธอยืนหัวเราะกับเพื่อน ราวกับว่าก่อนหน้านี้ไม่ได้มีเรื่องขัดใจกับเขา พอเห็นเธอยิ้มแย้มเขาก็รู้สึกน้อยใจขึ้นมา คำพูดและการกระทำของเธอบางครั้งดูคล้ายว่ามีใจ บางครั้งก็เหมือนแค่ล้อเล่นลองใจเขาเฉยๆ ถึงคราวที่หนุ่มรุ่นพี่เริ่มคิดมาก ว่าการที่เขาพูดประโยคนั้นเร็วไปหรือไม่