ย้อนเวลากลับไปรัก

ลำดับตอนที่ #8 : เราจะลองคบกันดูไหม

ความรู้สึกเขินอายแบบนี้มันคืออะไร เมษายนนั่งสูดลมหายใจเข้าออกลึกๆอยู่บนเตียงเดี่ยวหลังเล็กของตัวเอง เท่าที่เธอจำได้นั้นเธอไม่เคยมีความรู้สึกทำนองนี้มาก่อน เธอไม่เคยรู้สึกอายหรืออยากใกล้ชิดผู้ชายคนไหนแบบนี้  เท่าที่เธอจำได้เธอชอบตุลาคมมาก แต่ในขณะเดียวกันตุลาคมก็เกลียดเธอมากเช่นกัน และสิ่งที่เธอทำเพื่อเอาชนะเขาก็ไม่ใช่วิธีที่คนปกติใช้กัน เธอตามรังควาญเขาในรูปแบบของเด็กสาวที่หมกมุ่นมากเกินไป ดังนั้นถึงแม้เธอจะมีโอกาสใกล้ชิดเขาเพราะอะไรก็ตาม แต่ก็ไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้มาก่อน  เขาเองก็ไม่เคยมีท่าทีอยากเข้ามาใกล้เธอแบบนี้  ไม่ต้องถามเรื่องที่เขาจะมาหาถึงบ้านเพียงเพราะเธอไม่ยอมรับโทรศัพท์เลย นี่ถ้าเป็นเธอเมื่อสิบกว่าปีก่อนเบอร์มือถือเขาเลขสักตัวก็คงไม่ได้เห็น เสียงประตูรั้วหน้าบ้านดังขึ้น เขาคงกลับไปแล้ว คนร่างบางเดินไปชะเง้อคอมองที่ริมหน้าต่าง ก่อนจะพบว่าคนร่างสูงเงยหน้ามองหน้าต่างห้องของตัวเองอยู่ ใบหน้าเนียนใสผลุบเข้าหายไปในห้องทันทีที่รู้ตัวว่าถูกจับได้ว่าแอบมอง

“บ้าจริง มายืนมองหน้าต่างห้องคนอื่นเขาทำไมเนี่ย”

เมษายนทำปากขมุบขมิบหน้าจอโทรศัพท์เรืองแสงขึ้นมา เมษายนปรายตาไปมองเล็กน้อย ริมฝีปากยกขึ้นยิ้มโดยไม่รู้ตัวกับข้อความ ‘ฝันดี พรุ่งนี้เดี๋ยวพี่ไปรับ’ สั้นๆสมกับคนประหยัดคำพูดแบบตุลาคม เมษายนรู้สึกคนยิบๆในใจกับการกระทำของหนุ่มรุ่นพี่ ตัดสินใจพิมพ์ข้อความตอบกลับไป ‘นี่พี่ตุลาจีบเมษาหรือเปล่าคะ’ กดส่งไปแล้วก็อยากจะดึงข้อความนั้นกลับเหลือเกิน เวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงจนเธอเกือบถอดใจในคำตอบของเขา มือเรียวเอื้อมไปปิดโคมไฟที่หัวเตียงก่อนล้มตัวลงนอน ‘นี่เธอทำอะไรลงไปเนี่ย’ เสียงข้อความเรียกเข้าทำให้เธอดีดตัวเองขึ้นราวกับร่างกายติดสปริง

‘ออกมาหน้าบ้านได้ไหม’

ทันทีที่อ่านข้อความจบเมษายนก็กระโดดลงจากเตียงวิ่งไปที่หน้าต่าง เขายืนอยู่หน้าบ้านจริงๆด้วย เอาไงดีลงไปดีไหม สี่ทุ่มครึ่งที่บ้านเธอปิดไฟนอนแล้ว ถ้าลงไปตอนนี้จะดูอ่อยเกินไปไหม แล้วถ้าไม่ลงไปเขาจะโกรธหรือเปล่า ‘เห้ย บ้าน่ะเมษาอ่อยอะไร เขาโกรธแล้วจะยังไง ไม่เห็นจะเกี่ยวอะไรกับเธอเลย เธอเป็นคนไปถามเขา เธอก็ต้องกล้าฟังคำตอบเขาเหมือนกัน’ มือเล็กพยายามบิดลูกบิดให้เบาที่สุดเท่าที่จะเบาได้ก่อนจะจรดปลายเท้าผ่านหน้าห้องพี่ชายไป

ชายหนุ่มที่ยืนอยู่หน้าบ้านยังคงใส่ชุดเดิมกับเมื่อตอนหัวค่ำ คนร่างสูงยืนย่ำเท้าอยู่กับที่เอามือล้วงกระเป๋า ดูกังวลไม่มั่นใจเหมือนที่เคย

“ต้องเดินมาปฏิเสธถึงบ้านเลยหรือคะ จริงๆส่งข้อความมาบอกก็ได้นะคะ”

เมษายนเป็นคนชิงพูดก่อน ไม่รู้ล่ะ เปิดก่อนได้เปรียบ หญิงสาวทำสีหน้าเหมือนรู้ว่าชายหนุ่มจะมาพูดเรื่องอะไร

“เมษา เราจะลองคบกันดูได้ไหม”

ประโยคสั้นๆแต่อานุภาพทำลายล้างสูง ก่อให้เกิดความเงียบกะทันหันระหว่างคนสองคน เมษายนยืนอ้าปากค้าง นี่ชายหนุ่มผู้ซึ่งเป็นรักแรกที่เธอฝังอกฝังใจว่าเขาเกลียดเธอเข้าไส้ ตอนนี้กลับมาพูดจาขอโอกาสเธอ ทำเอาเธอทำตัวไม่ถูก มือไม้ดูเกะกะเก้งก้าง ใบหน้าเรียวเล็กขึ้นสีแดงระเรื่อ แล้วถ้าหากว่าเมษายนเขินหนักแล้ว ตุลาคมก็เขินหนักกว่า หลังจากรวบรวมความกล้าอยู่ครึ่งชั่วโมงเพื่อเดินมาพูดความในใจ เขาก็กลายร่างกลายเป็นเสาไฟฟ้า ยืนนิ่งไปแล้ว

“นี่พี่ตุลาเขินเมษาอยู่หรือเปล่าคะ”

หลังจากตั้งสติได้ เมษายนก็เอ่ยปากแซวหนุ่มรุ่นน้อง ที่ใบหน้าคล้ามคมแดงจนเกือบจะดำ แลดูตลกจนเธออดหัวเราะไม่ได้

“นี่ขำมากไหมเนี่ย”

ชายหนุ่มถือตัวว่าเป็นรุ่นพี่ ที่ตอนแรกก็เขินสาวเจ้า แต่ตอนนี้ชักจะมีอารมณ์เคืองแทน มีอย่างที่ไหนเป็นสาวเป็นแส้ มีชายหนุ่มมาขอคบดันทำเหมือนเป็นเรื่องตลก เมษายนพอรู้ว่าเขาเขินจนเริ่มจะโกรธก็พยายามหยุดยิ้ม

“ก็หน้าพี่ตุลาตลกจริงๆนี่คะ”

ตุลาคมก็พาลหน้าบึ้งไปกันใหญ่ ร่างสูงหันหลังเดินกลับทันทีเมื่อคนตัวเล็กยังไม่หยุดหัวเราะ เมษายนเห็นร่างสูงงอนเดินหนีไปก็ยิ่งขำแต่ก็ยอมเปิดประตูบ้านเดินตามออกไปง้อ

“สรุปอยากได้คำตอบไหมคะ อุตสาห์เดินมาถาม”

ประโยคคำถามของเมษายนหยุดเท้าของตุลาคมไว้ได้ ถึงแม้เขาจะไม่ได้หันหลังกลับไปดูว่าเธออยู่ใกล้เขาแค่ไหน แต่เขาก็รับรู้ได้ว่าเธอกำลังยืนอยู่ด้านหลังเขาแน่นอน เมษายนแกล้งสาวเท้าเข้าไปใกล้ เขย่งเท้ายื่นใบหน้าไปพูดกระซิบที่หลังใบหู

“ว่าไงคะ จะให้ตอบไหม”

เสียงกระซิบข้างหูทำให้เด็กหนุ่มหันหลังกลับมาทันที เมษายนผงะไปเล็กน้อยไม่คิดว่าเขาจะหันมาโดยไม่ทันตั้งตัวแบบนี้ ตุลาคมก้มลงมองคนตัวเล็กที่ยังใจสู้สบตาไม่ถอยหนีเมื่อเขาหันกลับมา ใบหน้าเรียวเล็กล้อมกรอบด้วยผมดำตรงความยาวเคลียไหล่ แพขนตาหนารับกับคิ้วเรียวบนใบหน้า  ริมฝีปากอิ่มอมยิ้มท้าทาย ใบหน้าใสไร้เครื่องสำอางเหมือนเพื่อนสาวที่คณะ  คนตัวเล็กกว่าในชุดนอนลายทางยังยื่นนิ่งไม่ขยับทำหน้าทะเล้นใส่ คนตัวโตกว่าก็ยิ่งรู้สึกหมั่นเขี้ยว โดยไม่ทันได้ห้ามตัวเอง มือใหญ่ก็ยื่นออกไปคว้าไหล่บาง ย่อตัวลงไปในระดับเดียวกันเพื่อจ้องตา

“อยากเล่นเกมจ้องตาหรือ”

เมษายนยังคงอมยิ้มในหน้า ยังไงเกมนี้เธอก็ชนะ เด็กหนุ่มอย่างเขาจะมาชนะคนอายุวัย สามสิบอย่างเธอไปได้อย่างไร แต่เธอไม่ได้รู้ตัวเลยว่าตัวเองไม่เคยมีประสบการณ์ความรักจริงๆสักครั้ง ดังนั้นเรื่องนี้เธอไม่ได้เป็นต่อเขาแม้แต่น้อย พอโดนจ้องนานๆเข้าเธอก็เริ่มรู้สึกเก้อเขิน ดวงตากลมโตเริ่มลุกลิกมองซ้ายบ้างขวาบ้าง ชายหนุ่มตรงหน้าหัวเราะกับท่าทีของคนที่เก่งแต่ปาก

“ดึกแล้วเมษาไปนอนดีกว่าค่ะ พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า”

คนตัวเล็กทำปากยื่นขอตัวเข้าบ้านเมื่อเห็นว่าตัวเองสู้ไม่ได้ ตุลาคมยกมือขยี้เส้นผมนุ่มสลวยเบาๆ ไม่ได้บีบคั้นเอาคำตอบเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้ามีท่าทีเขินอาย ถ้าเมื่อเดือนที่แล้วมีใครถามว่าเขาคิดอย่างไรกับเด็กรุ่นน้องตรงหน้าคนนี้ เขาคงตอบตามตรงว่าเขาเฉยๆ ติดจะไม่ชอบเท่าไร แต่ถ้ามาถามเขาตอนนี้ เขาตอบได้เลยว่าเด็กสาวรุ่นน้องที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะคนนี้มีพื้นที่ในใจเขาไม่น้อย จนทำให้คนที่ตั้งเป้าหมายไว้ว่าจะไม่มีแฟนจนกว่าจะเรียนจบต้องใจร้อนมาขอจองเด็กสาวคนนี้ไว้ก่อน ด้วยกลัวว่าคนอื่นจะได้ใจของคนตรงหน้าไป

“เข้าบ้านเถอะ ดึกแล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่ไปรับ แล้วเราน่ะก็รับโทรศัพท์พี่ด้วย”

เมษายนรีบหันหลังกลับเข้าบ้านทันที ที่เขายอมปล่อยมือจากศีรษะเล็ก คนสองคนตกอยู่ในห้วงเวลาดีดี จนลืมสังเกตสิ่งรอบตัว เมษายนลืมมองว่าห้องพี่ชายยังเปิดไฟสลัว และมีเงาหนึ่งยืนมองลงมาจากริมหน้าต่าง ส่วนตุลาคมก็ลืมสังเกตุว่ามีรถจักรยานยนต์จอดอยู่ถัดบ้านของสาวที่หมายตาห่างออกไป