ย้อนเวลากลับไปรัก

ลำดับตอนที่ #5 : ย้อนไปไกลกว่านี่ได้ไหม

ตุลาคมลากลับบ้านไปแล้วเมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อนแต่ว่าเธอยังนอนนิ่งอยู่บนโซฟาในห้องรับแขกบ้านตัวเอง คิดย้อนไปถึงสิ่งที่เกิดขึ้น ทันที่ที่แม่รู้ว่าเธอโดนกลุ่มเด็กเหล่านั้นทำร้ายเธอคาดหวังว่าแม่จะต้องโกรธและต่อว่าเธอที่เข้าไปพัวพันกับเด็กนักเรียนนิสัยไม่ดีเหล่านั้น แต่นอกจากแม่จะไม่ต่อว่าเธอ แม่ยังร้องไห้และโทษตัวเองว่าไม่มีเวลาดูแลเธอมากพอ เมษายนนอนราบบนโซฟาดวงตากลมโตจ้องที่เพดานนิ่งยังจำประโยคที่แม่พูดกับตุลาคมได้

'ขอบคุณมากนะตุลา น้าไม่รู้จะขอบคุณตุลายังไงที่ช่วยเมษาไว้ครั้งนี้ ถ้าที่ผ่านมาเมษาทำอะไรให้รำคาญใจน้าต้องขอโทษแทนด้วยนะ น้าเอาแต่ทำงานไม่ได้อบรมลูกจริงๆ ต่อแต่นี้ไปน้าจะดูแลไม่ให้เมษาไปสร้างความรำคาญให้ตุลาอีก น้าสัญญา'

แม่เธอพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ลูกสาวตัวดีก่อเรื่องวุ่นวายให้เด็กหนุ่มไม่น้อย ทั้งไปดักรอหน้าบ้าน ทั้งส่งของขวัญน่ากลัวๆไปให้ วันดีคืนดีก็พยายามจะปีนเข้าบ้านเพื่อเอาของขวัญวันเกิดไปให้ เพื่อนบ้านทั่วทั้งหมู่บ้านต่างรู้กิติศัพท์ของลูกสาวเธอดี แต่เธอเลือกจะปล่อยให้มันเป็นไป เพราะเธอคิดว่าพอโตขึ้นเมษายนคงจะปรับตัวและดีขึ้นได้เอง แต่เรื่องที่เกิดวันนี้เป็นสัญญาณว่าเธอปล่อยปละละเลยลูกจนเกินไปเสียแล้ว จนเกือบจะสายเกินไป เป็นเพราะแม่แท้ๆเมษา สายตาที่แม่มองเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

'น้องคงรู้แล้วละครับน้านี ว่าพวกนั้นเป็นเด็กไม่ดี ผมว่าน้องคงไม่กลับไปคบหากับพวกนั้นแล้วล่ะครับ ว่าแต่ในส่วนของคดีความน้านีจะทำยังไงดีครับ ผมว่าเราควรดำเนินการตามกฎหมายนะครับ 

เด็กพวกนั้นทำผิดอย่างน้อยก็ต้องได้รับโทษ' 

เมษายนที่นอนมองบทสนทนาของรุ่นพี่และมารดา ถึงแม้จะอยู่ในภาวะหวาดกลัวแต่ก็อดมีสีหน้าประหลาดใจไม่ได้กับสรรพนามที่เขาเรียกเธอ 

'ถ้าน้านีเป็นห่วงน้อง ช่วงนี้ตอนเย็นถ้าผมเลิกเรียนเร็วผมไปรับน้องที่หน้าป้ายรถเมลให้ก็ได้นะครับ'

รุ่นพี่หนุ่มขันอาสาทำเอา สองแม่ลูกอ้าปากค้าง คนแม่คิดในใจลูกสาวไปป่วนชีวิตเขาขนาดนี้ เขายังใจดีเป็นห่วงช่างเป็นคนดีจริงพ่อคุณ ส่วนคนลูกคิดต่าง อีตานี่ต้องการอะไรจากฉันเนี่ย ไหนทำท่าทีเกลียดนักเกลียดหนา แล้วนี่อะไรจะเดินไปรับที่ป้ายรถเมลแล้วเดินมาส่งที่บ้าน หรือโลกร้อนจนตุลาคมเพี้ยนไปแล้ว 

"ไม่ต้องหรอกค่ะพี่ตุลา เมษากลับบ้านกับพี่สิงหาก็ได้" 

ตุลาคมหน้าเหวอไปเล็กน้อย ที่เด็กสาวที่เคยออกอาการคลั่งไคล้เขาหนักหนาปฏิเสธสิ่งที่เขาขันอาสา ใบหน้าคมคายออกอาการตึงขึ้นเล็กน้อย เขาอุตส่าห์กัดฟันเสนอตัวเองเดินไปรับถึงป้ายรถเมล แต่เธอกลับกล้าปฏิเสธให้เขาเสียหน้า ติดว่ามารดาเธอนั่งอยู่ตรงนี้ด้วยกัน เขาจึงต้องพยายามเก็บสีหน้าไว้ 'ยายเด็กนี่ไม่รู้จักรักษาหน้าใครบ้างเลย' เขารู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก เขานั่งไม่สุขจนรู้สึกว่าตัวเองควรขอตัวกลับได้แล้ว จึงเอ่ยปากลาแล้วยกมือไหว้ผู้ใหญ่ของบ้าน แต่ไม่รู้ว่าอะไรดลใจ ให้เขาหันไปทิ้งประโยคที่ตัวเขาเองหลุดปากออกไปก็ยังตกใจตัวเอง

"วันไหนสิงหาไม่ว่างก็โทรเข้ามือถือบอกพี่แล้วกัน"

ใบหน้าของเด็กหนุ่มแลดูตลก เพราะเหมือนเจ้าตัวพยายามจะหุบปากตัวเองตอนท้ายประโยค และสายตาก็ปรากฎร่องรอยความประหม่าเล็กน้อย ร่างสูงผุดลุกขึ้นยืนแล้วก้าวยาวๆออกจากบ้านไป ท่าทางนั่นมันอะไรกัน เมษายนมองเพดานตาลอยตกสู่พวังค์ ก่อนที่เสียงของแม่จะเรียกสติของเธอให้กลับมา

"เมษา ต่อไปนี้แกก็กลับบ้านกับสิงหานะ ช่วงนี้อย่าไปไหนมาไหนคนเดียว แม่แจ้งความไว้เด็กพวก

นั้นน่าจะโกรธแกกับตุลาอยู่หรอก แต่พี่เขามีรถขับไปไหนมาไหนคงไม่ลำบาก แม่ว่าแม่ซื้อโทรศัพท์ไว้ให้พวกแกใช้คนละเครื่องดีกว่า กลับดึกกลับช้าแกจะได้โทรบอกแม่บอกสิงหาได้ แล้วนี่พี่แกก็ยังไง ป่านนี้ยังไม่ถึงบ้านอีก"

ถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอคงดีใจที่เธอจะมีโทรศัพท์มือถือเหมือนเพื่อนๆเสียที แต่ตอนนี้เธอกลับมองว่ามันคือความฟุ่มเฟือย โทรศัพท์จอขาวดำ มีแค่เกมส์งูให้เล่น ราคาหลักหมื่น สมัยก่อนเวลาเราจะโทรศัพท์หาเพื่อนเราก็ต้องโทรเข้าเบอร์บ้าน ต้องกะเวลาให้พ่อแม่เพื่อนนอนแล้ว บางทีพ่อแม่ก็แอบดักฟังบทสนทนาผ่านเครื่องที่พ่วงกันไว้ แล้วก็พลันคิดได้ ยุคเธอมี pct โทรศัพท์เครื่องจิ๋วที่เป็นบริการเสริมกับโทรศัพท์พื้นฐาน ราคาเครื่องอาจจะสูง แต่ราคาค่าบริการยังอยู่ในจำนวนเงินที่เธอน่าจะเก็บค่าขนมไว้จ่ายได้

"แม่ซื้อ pct มือสองให้หนูก็ได้ ค่าโทรก็ถูกๆครั้งละ 3 บาท เดี๋ยวค่าโทรหนูเก็บตังค์จ่ายเอง"

เมษายนเสนอความคิดเห็นหาทางประหยัดเงิน ปรานีมองลูกสาวคนเล็กแล้วคิดในใจ นี่ลูกเธอเปลี่ยนไปแล้วจริงๆหรือ สองสามวันมานี้ลูกเธอเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ เรียกว่าแทบจะเปลี่ยนเป็นคนละคนเลยทีเดียว ตั้งแต่ตกลงมาจากอัฒจันทร์วันนั้น 

"pct แม่ได้ยินว่าสัญญาณมันไม่ค่อยดี ถ้ามีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก มันจะไม่ได้ช่วยอะไรเลยน่ะสิ ซื้อมือถือไปเถอะ" 

เหตุผลของแม่คือสิ่งที่เธอแย้งไม่ได้จริงๆ เพราะเท่าที่เธอจำได้ สัญญาณ pct มันก็แย่จริงๆ เรียกได้ว่าแค่รถเดินสัญญาณก็หายไปแล้ว เมษายนพยักหน้ายอมรับในเหตุผลของแม่ 

"เดี๋ยววันอาทิตย์นี้เราค่อยไปซื้อแล้วกัน แม่จะไปดูกระทะใหม่ด้วย แกนอนพักไปก่อนแล้วกัน"

แม่เดินเข้าครัวไปเตรียมอาหารเย็นปล่อยให้เธอนอนพักอยู่ในห้องรับแขกตามลำพัง นี่เธอจะเลี่ยงเด็กพวกนั้นยังไงดีนะ รับรองได้ว่าหลังจากนี้เธอคงจะโดนก่อกวนชีวิตวัยรุ่นจากเด็กเหล่านั้นแน่นอน ชีวิตวัยรุ่นสงบๆของเธอคงจะจบลงแล้วสินะ โถสวรรค์จะย้อนเวลามาให้มันเร็วกว่านี้ไม่ได้หรือไง ย้อนไปมันตั้งแต่ก่อนที่เธอจะรู้สึกเด็กพวกนั้นเลยยิ่งดี แต่ไม่ไหวหรอก แค่พยายามใช้ชีวิตเหมือนเด็ก 17 ก็ยากเต็มทีแล้ว ถ้าหากย้อนกลับไปเด็กกว่านี้เห็นทีจะไม่ไหว 

แสงจากหลอดไฟบนเพานมีตำแหน่งตรงกับดวงตาเธอพอดี แสงไฟจ้าจนเธอต้องปิดเปลือกตาหนีช้าๆ แสงนี่ทำให้เธอคิดอะไรไม่ออก ปวดหัวทุกทีเวลาเห็นแสงไฟจ้าแบบนี้ ความคิดสุดท้ายคือ บอกแม่ให้ซื้อหลอดมาเปลี่ยนดีกว่า ก่อนที่เธอจะผล่อยหลับไป