ย้อนเวลากลับไปรัก

ลำดับตอนที่ #1 : เมื่อฉันหลับตา และ เมื่อฉันลืมตา

เวลาตีหนึ่งของเช้าวันเสาร์ ร่างผอมแห้งของผู้หญิงคนหนึ่งนอนเหยียดยาว แขนขาบิดเบี้ยวผิดรูปจากอุบัติเหตุรถชน นอนนิ่งอยู่กลางสี่แยกอโศก-เพชรบุรี แต่ใบหน้าเจ้าของร่างกลับอมยิ้มมุมปาก รู้สึกสบายตัวราวกับว่านี่คือเตียงนอนในห้องนอนแสนอบอุ่นในวัยเด็กของเธอ ดวงตาหรี่ปรือ เลือดที่ไหลนองอยู่บนพื้นรอบตัวสร้างความหวาดกลัวแก่ผู้พบเห็นเหตุการณ์ เสียงรอบตัวเธอดังระงม 

"เล่นยามาแน่ๆ สงสัยจะเล่นมาหนักน่าดู รถชนเละขนาดนี้ ยังตาปรือนอนยิ้มอยู่ได้"

"ไม่รอดแล้วล่ะ สภาพเละขนาดนี้"

"อย่ารอดเลย ดูสภาพแล้วอยู่ไปน่าจะเป็นภาระของสังคม"

ดวงตาที่หรี่ปรือ กระพริบเบาๆรับรู้คำพูดของรอบข้าง ปลายหางตามีหยดน้ำกลิ้งลงมาช้าๆ

'นี่เธอเป็นภาระของสังคมขนาดนี้เลยหรือ ชีวิตของเธอมันน่าสมเพชขนาดนี้ได้ยังไง จุดเปลี่ยนในชีวิตตอนไหนที่ทำให้เด็กสาวที่เรียนดี ที่บ้านอบอุ่น แปรสภาพเปลี่ยนเป็นผู้หญิงขี้ยาคนนี้'

ดวงตาที่หรี่ค้างครึ่งหนึ่ง ปิดลงอย่างแผ่วเบาอ่อนล้า 

'ตายไปเลยดีไหมนะ ขอร้องให้พวกเขาไม่ต้องพาเธอไปโรงพยาบาลดีไหมนะ ปล่อยให้เธอตายไปจากชีวิตเส็งเคร็งเฮงซวยนี่เสียที เธอเหนื่อยเหลือเกิน'

สำนึกสุดท้ายกรีดร้องอยู่ภายใน แต่เสียงที่ผ่านลำคอมีเพียงเสียงครางเบาๆราวสัตว์บาดเจ็บ 

"สภาพแบบนี้จะมีญาติให้แจ้งไหมเนี่ย พ่อแม่จะเสียใจแค่ไหน หนูเอ้ย กว่าเขาจะเลี้ยงมาให้โตได้ขนาดนี้ ทำไมมาลงเอยแบบนี้"

คำหนึ่งคำ ที่เหนี่ยวรั้งจิตสำนึกของเธอให้กลับคืนมา "แม่"

แม่ในภาพจำของเธอคือผู้หญิงร่างเล็ก อารมณ์ดี ที่ขยัน ทั้งงานนอกบ้าน และงานในบ้าน แม่ไม่เคยขาดตกบกพร่อง เธอมีอาหารดีๆกินทุกมื้อ มีเสื้อผ้าซักสะอาดสะอ้านกลิ่นหอม รีดเรียบเสมอ ข้าวของเครื่องใช้ไม่เคยได้ขาด แต่หลังจากพ่อมีผู้หญิงอีกคน แม่คนนั้นของเธอก็หายไป เหลือเพียงแม่ผู้เกรี้ยวกราด อารมณ์ขึ้นๆลงๆ ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับแม่ก็ค่อยๆแย่ลง จนสุดท้าย ก็ขาดสะบั้นต่างคนต่างอยู่ตอนที่เธออายุ 20 ปี และตอนเธออายุ 29 ปีแม่ก็จากไป จากไปอย่างไม่มีวันกลับ เธอยังไม่เคยขอโทษแม่สักครั้งจากเรื่องราวในอดีตที่เธอเคยทำร้ายจิตใจแม่ และแม่ก็ไม่อยู่รอฟัง เธอเป็นลูกที่แย่ แย่เหลือเกิน ตั้งแต่แม่เสียและเอากระดูกใส่โกศไว้ที่วัด เธอก็ไม่เคยได้ไปเยี่ยมเยียนแม่อีกเลย "ถ้าหากย้อนเวลากลับไปได้ ถ้าย้อนไปได้ ถ้าย้อนกลับไปได้คงดี"เสียงไซเรนที่ดังใกล้เข้ามา ดังมากจนปวดหัว ดวงตาที่หรี่ปรือพยายามฝืนเปิดเพื่อมองหา ต้นตอเสียง แสงจากรถพยาบาลที่สาดลงมาตรงหน้า จ้าจนเธอต้องหรี่ตา จ้าจนเธอต้องปิดเปลือกตาหนี พร้อมกับสติสุดท้ายที่ดับวูบไป

"เมษา เมษา" 

เสียงรอบข้างเรียกชื่อเธอดังโหวกเหวก ความรู้สึกคือมีใครสักคนช้อนตัวเธอลอยจากพื้น 'พวกเขาคงพาเธอไปส่งโรงพยาบาลสินะ สุดท้ายคนบาปหนาอย่างเธอ แม้แต่นรกก็ไม่อยากจะรับไป เธอคงต้องจมอยู่กับความรู้สึกผิดไปตลอดชีวิตที่เหลือในสภาพคนพิการสินะ น่าสมเพชจริงๆ 

"เมษา ตื่นสิลูก"

เสียงนี้ เสียงนี้คุ้นเหลือเกิน เสียงเหมือนแม่เลย เธอสัมผัสได้ว่ามีคนบีบนวดตามแขนเพื่อเรียกเธอ เสียงพยาบาลคนนี้เหมือนแม่เหลือเกิน เหมือนมาก เหมือนจนเธออยากรู้ว่าผู้หญิงที่เรียกชื่อเธอด้วยน้ำเสียงร้อนรนนี้ จะหน้าตาเหมือนแม่เธอไหม อยากรู้จนต้องลืมตาขึ้นมาดู ภาพที่ลอยอยู่ตรงหน้า คือใบหน้าของแม่ แต่ทำไมแม่ดูไม่แก่เท่าที่เธอจำความได้ หรือว่าเธอตายแล้ว เธอต้องตายแล้วแน่ๆถึงได้เห็นแม่ นี่แม่มารับเธอใช่ไหม

"แม่ แม่มารับหนูไปอยู่ด้วยใช่ไหม" 

เธอร้องไห้เอื้อมมือไขว่คว้าหาแม่ สวรรค์ยังเข้าข้างคนแบบเธออยู่บ้าง อย่างน้อยก็ยังให้เธอได้เจอแม่

"แม่หนูขอโทษ ที่หนูไม่เชื่อฟังแม่ ขอโทษที่หนูออกจากบ้านแล้วไม่เคยติดต่อแม่เลย หนูขอโทษ" 

ใบหน้าของแม่ปรากฎรอยความความกังวลใจ คิ้วของแม่เริ่มขมวดเข้าหากัน ลูกสาวคนเล็กยังคงร้องไห้หนักขึ้นเรื่อยๆ แล้วยังบ่นอะไรที่เธอไม่สามารถปะติดปะต่อเรื่องราวได้ ใจแตก เล่นยา โดนรถชนอะไรกัน ยายเด็กคนนี้หมายถึงใคร

"ตกลงมาสมองกระเทือนหรือเปล่านี่ ฟื้นมาก็พูดอะไรไม่รู้เรื่อง" 

ประโยคแรกที่แม่เอ่ยปากทำให้เธอขมวดคิ้ว ตกลงมา ตกลงมาจากไหน ใครตกลงมา

"ใครตกลงมาจากไหน อะไรหรือแม่"

คนเป็นแม่ทำหน้านิ่ว สูดลมหายใจเข้าปอดลึกยาว  ก่อนเสียงตวาดดังลั่นจะตามมา

"ก็แกไง แกน่ะที่ร่วงลงมาจาก อัฒจันทร์ แม่บอกหลายครั้งแล้วใช่ไหม ว่าโบราณเขาถือ ช่วงอายุที่เรียนกำลังจะจบ คนกำลังจะบวชเนี่ย เจ้ากรรมนายเวรเขาตามแรงนัก ทำอะไรให้ระวัง แล้วนี่อะไรไปปีนอัฒจันทร์จนตกลงมา แกจะปีนขึ้นไปติดภาพวาดบ้าๆพวกนั้นทำไม ดีเท่าไรตกลงมาแข้งขาไม่หัก" 

แม่พ่นคำบ่นยาวเป็นชุดแบบไม่ได้พักหายใจ 

"แม่บอกว่าหนูตกลงมาจากอัฒจันทร์ ไม่ได้โดนรถชนงั้นหรือ"

ร่างบางที่นอนราบอยู่บนเตียงดีดตัวขึ้นมาราวกับเตียงพยาบาลมีสปริงล่องหน ดวงตาเบิกโพลงเมื่อเห็นเพื่อนสนิทยืนทำหน้าจ๋อย ในชุดนักเรียนม.ปลาย  ศีรษะเล็กหันซ้ายหันขวาจนผมยาวประบ่ากระจายไปทั่วใบหน้า เธอโดนรถชนนอนรอความตายอยู่ที่แยกอโศก-เพชรบุรีไม่ใช่หรือ เธอควรจะโดนหามส่งโรงพยาบาลแถวๆนั้นสิ ไม่ใช่มาโผล่ในห้องพยาบาลในโรงเรียนสมัยมัธยม  แล้วที่สำคัญแม่เธอตายแล้ว นี่ใช่แม่เธอแน่หรือ หรือว่าเธอจะฝันไป

"แม่ แม่หยิกหนูที"

แม่ไม่ได้หยิกเธอแต่แม่ฟาดฝ่ามือลงกลางหลังเธอเลยต่างหาก

"เป็นอะไรของแก สมองเลอะเลือนหรือไง" 

เจ็บแฮะ เจ็บ ถ้าเจ็บก็ไม่ฝันสิ 

"แม่ยังไม่ตายหรือ" ใบหน้าซีดเซียว ที่ถูกปกคลุมด้วยผมกระเซอะกระเซิง โดนฟาดเข้าอีกครั้งแต่คนที่โดนตีกลับยิ้มปากฉีก ดวงตากลมโตเปล่งประกายดีใจ น้ำใสใสเอ่อคลอ ปากก็พึมพำเรียกแม่ไม่หยุด มือไม้ก็ลูบไปตามลำแขนของคนเป็นแม่ กอดซบแสดงอาการรักใคร่ 

"แกว่าใครตาย แค่โดนผัวนอกใจฉันไม่ตายหรอก จะมาอกแตกตายก็เพราะลูกอย่างแกมันไม่ได้ดังใจนี่แหล่ะ พูดจาไร้สาระแบบนี้ได้ แสดงว่าไม่เป็นไรหรอก แม่จะกลับไปทำงาน วันนี้แกก็ขอกลับเร็วแล้วกัน แล้วนี่พี่ชายแกไปไหน ทำไมไม่โผล่หัวมาดูน้อง" 

แม่บ่นอีกยาวเหยียด แต่เธอยังคงนั่งยิ้มเหมือนคนบ้า แม่ของเธอนั่งอยู่ตรงหน้า ถ้าคำอธิษฐานของเธอเป็นจริงก็หมายความว่าเธอย้อนเวลากลับมา ฟังจากคำบอกเล่าของแม่ ที่บอกว่าเธอตกลงมาจากอัฒจันทร์ เวลาน่าจะย้อนกลับมาตอนเธออยู่ม.5 ตอนเธออายุ 17 ปี เพราะเป็นกีฬาสีปีสุดท้ายที่เธอเข้าร่วมกิจกรรม ว่าแต่ตอนนั้นเธอตกลงมาจากอัฒจันทร์ด้วยหรือ  ทำไมจำไม่เห็นได้เลยว่าเคยมีอุบัติเหตุนี้เกิดขึ้นกับเธอ คนตัวเล็กยิ้มเผล่ในหน้า เอื้อมแขนไปกอดแขน ซุกซบเอาใบหน้าถูไถกับแขนแม่ราวกับเธอยังเป็นเด็กน้อย 'ไม่ว่าเธอจะฝันอยู่หรือว่าย้อนเวลากลับมาได้จริงๆ เธอจะแก้ไขอดีตของเธอ และสร้างอนาคตให้ชีวิตใหม่ให้ได้ ตราบใดที่เธอยังไม่ตื่น และยังไม่ข้ามเวลากลับไป เธอจะออกแบบชีวิตตัวเองใหม่ คราวนี้จะไม่มีเด็กสาวใจแตกตอน อายุ 18 และใช้ชีวิตแบบผุพังในตอน 30 คนนั้นอีกแล้ว"