คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
สลับกันเขียนนะคะ สำหรับมิกและใหม่ ทายได้ไหมว่าตอนนี้ใครเขียน 55555555555+
------------------------------------------------------------------
บทนำ
“ขอต้อนรับทุกท่านเข้าสู่ การถ่ายทอดสดงานประกาศรางวัลทางด้านดนตรีที่ยิ่งใหญ่แห่งทศวรรษ ......วัด.........วัด (แอคโค่) .......... งานชิงเกิดอวอร์ด .......หวอด.........หวอด..........หวอด...เดี๋ยวเราจะมีการสัมภาษณ์ศิลปินดาราที่มาร่วมงานประกาศรางวัล เพื่อให้ผู้ชมทางบ้านได้ชมกันสดๆนะคร๊าบบ”
พิธีกรหน้ามนคนหน้ายาวเก็กหล่อ(ที่ไม่ค่อยจะมี)ใส่กล้อง เขายิ้มด้วยรอยยิ้มที่ฝึกปรือมาทั้งคืนและคิดว่าหล่อที่สุดให้ผู้ชมทางบ้าน แล้วค่อยๆผายมือไปทางรถลีมูซีนสีดำคันหรูที่เพิ่งจะเทียบท่า
ทันทีที่เจ้าหน้าที่ในชุดสีน้ำตาลอ่อนค่อนไปทางสีเนื้อเปิดประตูให้แขกผู้มีเกียรติลง เสียงกรี๊ดก็ดังลั่นมาทั่วทุกสารทิศ(เพราะมีทีมงานคอยบิ๊วและบางส่วนได้รับเงินหลายร้อยเป็นค่ารักษาคออักเสบเพราะใช้เสียงเยอะมากเกินไป)
แขกท่านแรกเป็นนักร้องผู้ทรงพลังทางด้านเสียงเพลง นักร้องหนุ่มแย้มยิ้มทันทีที่ก้าวลงจากรถหรู สะบัดหัวฟูฟ่องของตนไปด้านหลังเพื่อให้ดูเท่ห์และมาดแมน เห็นสาวๆกรี๊ดให้แล้วนึกอยากทำท่าซารางเฮโย แต่ด้วยใบหน้าที่ถนัดรับประทานน้ำพริกมากกว่ากิมจิ เขาเลยทำได้เพียงประนมมือไหว้กลางอกส่งให้เหล่าบรรดาแฟนคลับด้านหลัง
“แขกคนแรกของค่ำคืนนี้ คุณอรุณ ล่วงลับคร๊าบบบ” พิธีกรหน้ามนคนหน้ายาวหันไปยิ้มเก๋ๆส่งให้ซุปหน่อไม้ เอ้ย ซุปตาร์ท่านนั้น เห็นแขกท่านนั้นกำลังเก็กหน้าหล่ออยู่หน้าหมู่มวลของช่างภาพก็กลับมาสนใจกล้องที่ถ่ายตนต่อ “และเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา แขกรายต่อไปที่ถูกรับเชิญมาจากค่ายเอสแอนด์พี ...คุณอริส รา...รา...อ่านว่าไรวะ...เชื้อราขึ้นหลังหรอ”
“อลิส ราซึนฟรังเฟ้ย” ตากล้องแอบดุเบาๆ อ่อนใจจะพูดกับพิธีกรหน้ามลคนหน้ายาวคนนี้
“เออๆ นั่นแหล่ะ คุณอริสมาพร้อมกับพระเอกเอวี”
“เอ็มวี!!”
“เออ พระเอกเอ็มวีเพลงขอให้รักมากกว่าชาติที่แล้ว ที่กำลังติดชาตอันดับที่เก้าสิบแปดทั่วคลื่นวิทยุในเมืองไทย คุณคริสเตียโน่ บาลังสิเอโกคร้าบบบบบบ”
เสียงกรี๊ดตามจำนวนเงินที่ได้รับดังกระหึ่มทันทีที่เห็น สาวสวยที่มีใบหน้าสีรองพื้นผิดเบอร์ในชุดแดงลงจากรถลีมูซีนคันใหม่ที่เจ้าหน้าที่เพิ่งบริการเปิดประตูให้ นักร้องสาวท่านนี้มีฉายาว่าหนึ่งหน้าสามเสียง และเพราะเธอเป็นลูกครึ่ง แม้เธอจะพูดไม่ชัดแต่คนก็ยอมให้อภัยในน้ำเสียงด้านการร้องของเธอ ส่วนชายหนุ่มร่างสูงโปร่งใบหน้าขาวใสดวงตาสีเทาที่เดินเคียงคู่มากับเธอนั้น แม้จะไม่หล่อมากแต่อาศัยความบึก...บึก...และบึก...เป็นจุดขาย
“เอาละครับ ส่วนแขกรายต่อไปมาจากค่ายแทงกิ้วมิวสิค คุณนภัทร และ คุณเรืองฤทธิ์คร้าบบบ” สิ้นเสียงแนะนำ รถลีมูซีนสีดำคันล่าสุดก็เคลื่อนมาถึง และเสียงกรี๊ดก็ต้องดังขึ้นอีกระลอกทันทีที่เห็นชายหนุ่มสองคนในชุดทักษิโดก้าวลงจากรถคนละฝั่ง หากแต่เป็นไปพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย
ทันทีทันใดนั้น....
ป้ายไฟชูพรึบ!!! เสียงกรี๊ดกระหน่ำ!!!
ชายหนุ่มทั้งสองมองหน้ากันเล็กน้อยก่อนจะก้าวมาเคียงคู่แล้วค่อยๆเดินไปพร้อมกัน สองคนนี้เป็นศิลปินที่คนให้การยอมรับทั้งในเรื่องหน้าตาและเสียงร้อง ไม่มีใครคัดค้านว่าพวกเขาสองคนคือคลื่นลูกใหม่ที่มาแรงแซงทางโค้งเลยทีเดียว
ด้านหน้าตา ทุกคนต่างยอมรับว่าคนหนึ่งคมเข้มหล่อเหลา ส่วนอีกคนขาวใสมีเสน่ห์ชนิดหาตัวจับได้ยาก คนหนึ่งเอาดีทางเพลงช้าหวานละมุน อีกคนเด่นในเรื่องเพลงป๊อบแบบมีจังหวะ
ทั้งสองยกยิ้มแจกจ่ายแฟนคลับไปทั่วเหมือนเหตุการณ์ปกติ เวลาที่ตากล้องยกกล้องขึ้นจับภาพของสองหนุ่มสุดซี้จากค่ายเดียวกัน ทั้งสองก็ทำได้ดีไม่มีที่ติโดยการยกมือไปโอบรอบคออีกฝ่ายแล้วชูนิ้วโป้งสู้กล้อง
นักร้องค่ายนี้รักกันมากจริงๆ
แชะ!!!
“ศิลปินในค่ายทุกคนรักกันดีค่า ไม่มี๊ ไม่มีซะหรอกที่จะตบตีหรืออิจฉากันเอง น้องกันกับน้องริทน่ะหรอคะ ...ไม่มีแน่นอนค่ะ เดี๊ยนรับประกัน ไอ้ข่าวที่ลงหน้าหนังสือพิมพ์เป็นเพียงข่าวลือค่า ไม่เชื่อก็ลองดูน้องสองคนสิคะ ยังเล่นกันเหมือนปกติทุกอย่าง” พี่ป๋อมแป๋ม จะเรียกพี่ป๋อม หรือพี่แป๋มก็ได้ กำลังสาธยายถึงความรักกันของศิลปินร่วมค่ายที่กำลังขึ้นหม้อของบริษัทอยู่ในขณะนี้ให้บรรดาลูกค้าที่มาร่วมงานฟัง เธอยิ้มแย้มก่อนจะหันไปหาสองศิลปินที่ว่านั่น
แต่...ภาพที่เห็นทำให้สาวร่างท้วมนามว่าพี่ป๋อมแป๋มต้องเอาตัวมาบังสายตาลูกค้าไว้ พร้อมกับปั้นหน้ายิ้มกลบเกลื่อน
“พวกเด็กๆกำลังเล่นกันค่ะ ขอป๋อมแป๋มไปเคลียร์สักครู่นะคะ” ป๋อมแป๋มยิ้มกว้างให้ลูกค้า แต่ในใจนึกด่าศิลปินสุดฮอตยับ!
“หยุด หยุด ยู้ดดดดดดดดด...!!!” เสียงพี่ป๋อมแป๋ม ห้ามทัพสองหนุ่มที่ทำท่าจะคลุกวงในกัน สองหนุ่มในสายตาของเธอตอนนี้เหมือนเด็กน้อยที่แย่งของกินกันมากกว่าศิลปินระดับซุป’ตาร์ของค่ายเพลงและนักร้องหน้าใหม่ที่ออกมากี่บทเพลงก็พุ่งทะยานสู่อันดับต้นๆของการจัดลำดับเพลงตามคลื่นวิทยุ “ไหนตกลงกันว่าจะไม่ก่อเรื่องไง”
“นาย/นาย” สองหนุ่มชี้หน้ากันและกันแล้วก็รีบสะบัดหน้าไปคนละทาง พี่ป๋อมแป๋มละซึ้งจริงๆที่ศิลปินในค่ายรักกันปานจะกลืนกิน
“คราวนี้คนไหนเริ่มก่อน” สองหนุ่มมองหน้ากัน และก็เป็นอีกครั้งที่ต่างฝ่ายต่างชี้หน้าอีกคน
“มันเริ่มก่อน” หนุ่มน้อยหน้าตาน่ารักเอ่ยพลางเชิดหน้า
“อย่ามั่ว มันต่างหากที่เริ่มก่อน” หนุ่มหน้าคมตะโกนขัดพร้อมใช้สายตาจิกกัด
“แต่นายจงใจขัดขาตอนเดินเข้างานเมื่อกี้”
“ก็นายแย่งโบว์ไทค์ฉันไป”
“ก็พี่ทีมงานเขาเลือกมาให้!”
“แต่นายก็รู้ว่ามันเป็นของฉันมาตั้งแต่แรก”
“หยุด หยุด! ยู๊ดดดดดดดด!!!” พี่ป๋อมแป๋มคนงามรีบยกมือเบรกสองหนุ่มก่อนที่ถลาเข้าคลุกวงในกันอีกรอบ ผู้จัดการสาวเหนื่อยเหลือเกินเวลาต้องมาจัดการสองแสบนี่ นี่ถ้าเหล่าแฟนคลับรู้ว่าศิลปินคลื่นลูกใหม่สองดวงของตนทะเลาะกันเป็นเด็กๆทุกครั้งที่เจอหน้ากันจะทำอย่างไร และเหตุการณ์ตรงหน้าก็เป็นอีกครั้งที่พี่ป๋อมแป๋มนึกถอนหายใจเฮือกใหญ่
หนุ่มหน้าคมสะบัดหน้าหนีไปทางซ้าย
หนุ่มน่ารักสะบัดหน้าหนีไปทางขวา
พี่ป๋อมแป๋มอยากกระโดดตึกตาย!
“เอาล่ะค่ะน้องๆสุดที่รัก พี่ป๋อมแป๋มขอนะคะ ขอวันนี้วันเดียว ไว้หน้าบริษัทนิ๊ดดดนึงนะคะ อย่าให้ลูกค้าเห็นว่าเราสองคนต้องทะเลาะกัน เดี๋ยวเงินไม่เข้า” พี่ป๋อมแป๋มแทบจะไปบนให้งานมันออกมาด้วยดี ถึงบนไม่ได้ ให้ไหว้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ประจำงานเอา
เพี้ยงงง!!!
“ผมน่ะ ไม่มีปัญหาครับ อยู่ที่...คนนั้นน่ะ” หนุ่มน่ารักปรายตามองคนหน้าคมหน่อยนึง นิดเดียวจริงๆ
“ผมก็ไม่มีปัญหาครับ ถ้าได้ทำงานกับคนอื่นที่ไม่ใช่ไอ้หมอนี่” คนหน้าคมไม่ยอมแพ้เหล่หนุ่มน่ารักด้วยหางตา
“อ้าว พูดอย่างนี้ก็สวย” หนุ่มน่ารักเตรียมถลกแขนเสื้อ (สูท)
“หล่อเว่ย! มีปัญหากับสายตาหรือเปล่านายน่ะ” คนหน้าคมเถียงคำไม่ตกฟาก
“งั้นมาเจอตัวต่อตัวมา” คนน่ารักแอ่นอกเข้าหา
“เจอดีแน่” คนหน้าคมเข่นเขี้ยวรอดไรฟัน
“ฉันจะลาออก!!” เพียงแค่พี่ป๋อมแป๋มเอ่ยคำเดียว เหมือนสองศิลปินหนุ่มจะชะงักแล้วยอมอ่อนลง ถึงสายตาจะยังโทษกันไปมา แต่ก็เรียกว่าไม่กล้าหือกับผู้จัดการตัวเองมากนัก “กันกับริท วันนี้ทำตัวดีๆหน่อยได้ไหม ถือว่าพี่ขอร้อง วันอื่นน้องจะกัด เอ้ย จะเป็นยังไงพี่ไม่เคยว่า แต่วันนี้ทำตัวรักกันให้พี่นิดนึงนะคะ”
ยอมเสียงอ่อนเสียงหวานเล่นบทโศก ถ้าพวกมันไม่ยอมดีกัน เธอก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว
เจ้าสองศิลปินหน้าหล่อมองหน้ากันไปมา อึกอัก อึดอัด เกลียดกันจะตายจะให้มาทำเป็นรักกัน ไม่มีทาง!
แต่พอคิดดูอีกที...เพื่อพี่ป๋อมแป๋มสุดสวยที่มีน้ำอดน้ำทนดูแลพวกเขามาตั้งแต่เป็นศิลปินฝึกหัด
เอ้า...ยอมก็ได้
เห็นแก่พี่ป๋อมแป๋มหรอกนะ!
“ก็ได้ครับ / ครับ ก็ได้” สองเสียงประสานกันจนเจ้าตัวคนพูดต้องมองหน้ากันและกัน แต่ก็แค่แวบเดียวแล้วหันเมินไปทางอื่น
“ดีเลยค่ะ อย่าลืมนะคะ รักกันไว้ รักกัน” พี่ป๋อมแป๋มเอามือลูบอกเมื่อเห็นสองซุป’ตาร์พยักหน้าอ่อยๆ ใจหายวาบ วาบ... “งั้นเดี๋ยวตามพี่ไปไหว้คุณลูกค้านะคะ ท่องไว้นะคะ รักกัน รักกัน”
ร่างท้วมของคุณผู้จัดการสาวจัดเครื่องแต่งกายตัวเองให้เข้าที่ มองไปยังกลุ่มเป้าหมายที่ยังจับกลุ่มคุยกัน แล้วออกมุ่งหน้าเดิน ยังไงวันนี้ก็ต้องหาลูกค้าเข้าบริษัท อย่างน้อยศิลปินขายดีสองคนนี้ต้องมีงานอีเวนท์หรือไม่ก็งานพรีเซนต์เตอร์
แต่มันคงจะดีกว่านี้ถ้าพี่ป๋อมแป๋มไม่ได้ยินเสียงเล็ดลอดแว่วๆเข้าหูมาเสียก่อน
อีกแล้ว...มาอีกแล้ว
“หล่อเว่ย! มีปัญหากับสายตาหรือเปล่านายน่ะ” เจ้าหนุ่มหน้าคมยักคิ้วให้เพื่อนร่วมค่าย ...สายตาที่นายนี่มองตั้งแต่หัวจรดเท้ามันน่านัก...
"สายตาอ่ะไม่มี แต่สีผิวนายน่ะน่าจะมี" คนน่ารักเบะปาก แต่แค่ประโยคเดียวเล่นเอาอีกฝ่ายแทบกระอัก
"ปากงี้มาเจอกันหน่อยดีกว่ามา"
"นึกกว่ากลัวหรอ"
"เออ ไม่คิดจะกลัวเหมือนกัน" สองคนคงจะกระโจนเข้าใส่กันไปแล้ว ถ้าไม่มีสายตาเคืองๆและเสียงของพี่ป๋อมแป๋มดังขัดขึ้นว่า
“ยู้ดดดดดดดดด ฉันบอกให้หยุด!!!”
ความคิดเห็น