คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : เลขาคนใหม่ [2]
ธรรมร์นั่ไว่ห้าอยู่ที่โฟาัวเิมภายในส่วนรับแอบ้านรและพิศมัย
เมื่อสอสามีภรรยาโทรมาบอเาว่าหลานสาวอทั้สอละมาทำานเป็นเลาส่วนัวให้
เพื่อแลับหนี้สินทั้หมเพื่อะไ้ไม่ถูโนยึบ้านและโรานทอผ้า
หนุ่มให่วัยห้าสิบว่ามอมายัสาวสวยวัยยี่สิบสอปี
เธอัวเล็ บอบบา ใบหน้าสวยหวานรึใ ยิ่มอ็ยิ่หลใหล มอเท่าไร็ไม่เบื่อ
นธรรมร์ินนาารเลยเถิไปถึเรื่อบนเียอเาับเธอเสียแล้วว่าะหวานปานน้ำผึ้เือนห้านาไหน
บาทีเา็อยาแสวหารสาิอาหารแบบใหม่ๆ ที่หวานละมุนนุ่มลิ้นมาว่าวามเผ็ร้อนที่เยลิ้มลอมาหลายรั้นเริ่มเบื่อหน่าย
“หนูนี่สวยริๆ เลยนะเอวา” เาเอ่ยมเธอึ่ๆ หน้า
เล่นเอาหิสาววาหน้าไม่ถู
เธอไม่อบสายาอผู้ายแ่ราวพ่อนนี้เอาเสียเลย
มันเป็นสายาที่ไม่น่าไว้ใ ไม่อยาอยู่ใล้ และอึอัเป็นบ้า
แ่ในเมื่อเธอไม่มีทาเลืออื่นใ
แถมยัอบลเาไปแล้วว่าะยอมไปเป็นเลาและทำานให้ ยินยอมให้เาหัาเินเือนอเธอสิบเปอร์เน์ทุเือนเพื่อแลับหนี้อลุและป้า
อินทุอร็ยินี และเธอาว่าพบเอับเาเพียเรื่อานเท่านั้น
“อบุ่ะ ุธรรมร์”
“ในเมื่อหนูเอวาละทำานับันแล้ว
ยัไวันนี้ัน็ถือเสียว่าเป็นารทลอานวันแร็แล้วันนะ”
“หมายวามว่ายัไเหรอะ”
อินทุอรยัไม่เ้าใว่าธรรมร์อยาให้เธอทำอะไร เธอหันไปทาผู้ปรอทั้สออย่าอวามเห็นแ่รับพิศมัยลับส่ายหน้าเป็นำอบเพราะไม่รู้เรื่อมา่อนเ่นัน
ามที่โทรไปแ้เอาไว้ ธรรมร์บอเพียว่าอยามาฟัำอบ้วยัวเอเยๆ
“ไม่้อใไปหรอหนูันแ่ะพาหนูไปรู้ับ้านอันแล้ว็หลานายอันเท่านั้นเอ”
“หลานายเหรอะ?”
“ใ่ ันไม่มีลู ไม่มีภรรยา
อยู่ับหลานายเพียสอนมานานมาแล้ว”
ำอบอเาทำเอาอินทุอรินนาารไปถึเ็ผู้ายัวเล็วัยำลันที่ิเาแ
“ไหนๆ เราะทำานร่วมัน
ันอยาให้หนูเอวาไปรู้ับ้านอันไป้วยเลย”
“แ่หนูยัไม่ไ้เรียมัวอะไรเลย่ะ”
“ไปุนี้็ไ้นะ ันไม่ไ้ีเรียสอะไรอยู่แล้ว”
ธรรมร์มอูุที่เธอสวมใส่เป็นเสื้อเิ้สีาวอวีไม่มีลายับาเยีนายาวพอีัว
ใบหน้าสวยหวานแ่แ้มบาๆ ้วยเรื่อสำอายัทำให้เาสนใไ้มามายนานี้
หาเธอไม่ใส่อะไรเลยมันะามนาไหนัน
“ลามนี้็แล้วันนะ”
ธรรมร์สรุปให้เสียเอเพราะเห็นเธอยัลัเลไม่พูอะไรับเา ่อนะพาหิสาวหน้าหวานไปึ้นรถู้ที่อรออยู่หน้าบ้าน
ึ่อินทุอร็ยอมเินามเาไปเียบๆ หลับอลุับป้าว่าะลับมาทำอาหารเย็นให้ทาน
เอาเถอะ…
เธอำลัเินอายที่ะ้อไปับเา้วย แ่อีหน่อยอินทุอร็ินไปเอ เผลอๆ อาะิเาแนไปไหนไม่รอเหมือนแม่สาวๆ
น่อนๆ อเา็เป็นไ้
และถ้าเธอทำัวเป็นเ็ีไม่ื้อรั้น เาอาะแถมโบนัสสุพิเศษให้ับเธอเสียเลย
ธาวินเห็นรถอธรรมร์เลื่อนมาอหน้าฤหาสน์ าว่านสำัทีุ่ลุอยาให้เาพบเอมาถึแล้ว
และมาถึเวลารับประทานอาหารไ้อย่าพอิบพอี
ายหนุ่มเินออมายืน้อนรับแหน้าบ้านโยมีสิหายืนประบเาอยู่้านหลัามเิม
“รอนานหรือเปล่าวิน อโทษทีนะ วันนี้รถิหน่อยน่ะหลานาย”
ธรรมร์้าวลารถแล้วเอ่ยทั
“ไม่เป็นไรหรอรับ
ว่าแ่ไหนรับแนสำัอุลุ”
ายหนุ่มถามยัไม่ทันาำ
ใรอีนที่นั่อยู่ในรถู้ันหรู็้าวลามหลัธรรมร์ลมา เธอสบสายาเา
พร้อมๆ ับเาสบาเธอลับไปพร้อมับิ้วหนาที่มวเ้าหาัน
ไม่่าาอินทุอรที่อ้าปา้าทำท่าะถามเาว่ามาอยู่ที่นี่ไ้ยัไแ่็เหมือนมีอะไรมาอุเอาไว้รลำออเธอนพูไม่ออ
“นี่ไล่ะ หนูเอวา เลานใหม่อลุเอ”
“เลาเหรอรับ” ธาวินถามย้ำเพื่อวามแน่ใ
่อนเห็นเธอยมือไหว้เาเป็นารทัทาย
“สวัสี่ะ”
“สวัสีรับ”
นี่ผู้หิที่เาำลัหมายปอลายเป็นอุลุอเาไปไ้ยัไ
“หนูเอวา นี่ธาวิน หลานายนเียวอันเอ”
“ยินีที่ไ้รู้ันะะ ุธาวิน”
“เ่นัน”
“เป็นไ เลาอลุสวยใ่ไหม”
“รับ…สวย สวยมาเลย้วย
สวยเหมือนนาฟ้า” ายหนุ่มอบลับไป้วยน้ำเสียเรียบนิ่ ้อเธอาไม่ะพริบนอินทุอร้อเสมอไป้านอื่นแทน
บาทีโลใบนี้มัน็มีเรื่อบัเอิทีู่น่าลัวนเินไป
เพราะเารู้ีว่า ำว่า เลา ธรรมร์เอามาเรียแอบอ้าเพื่อบัหน้าเท่านั้น
เพราะสุท้ายผู้หิในส็อเหล่านั้นอลุเา็ไม่่าานาบำเรอีๆ นี่เอ ที่้อทำหน้าที่บนเียมาว่าในห้อทำาน
อินทุอร็เป็นเ่นนั้น
อนนี้เาอยารู้เหลือเินว่าเิอะไรึ้นับเธอ
ทำไมเธอถึปารับำที่ะมาอยู่ับลุอเา มัน้อมีอะไรมาว่านั้น
ึ่เาเอ็ยัาเาไม่ไ้เหมือนันว่ามันืออะไร แ่เท่าที่เารู้ัับอินทุอรมาบ้า
เธอไม่เหมือนผู้หิน่อนๆ อลุเาเลยสัน
“เิ้าในีว่าหนูเอวา เราะไ้ทาน้าวัน
ันสั่อาหาราโรแรมเอาไว้้อนรับหนูโยเพาะเลยนะ” ธรรมร์หันมาแะแนอเธอเบาๆ
เล่นเอาอินทุอรเือบสะุ้
“่ะ”
หิสาวเินผ่านหน้าใรบานไปพร้อมับธรรมร์ นไม่รู้เลยว่า
เามอนแผ่นหลับาอเธอหายลับเ้าไป้านใน
่อนที่ายหนุ่มะหันมาทาสิหาที่ยืนเียบอยู่นานและเิวามสสัยไม่่าาเ้านายอัวเอ…
บรรยาาศบนโ๊ะอาหารผ่านไปอย่าน่าอึอัใสำหรับหิสาว
เธอนั่ฟัผู้าย่าวัยสอนที่มีศัิ์เป็นลุและหลานพูุยันถึเรื่อธุริ่าๆ
ภายในรอบรัวแล้วรู้สึเบื่อหน่ายเล็น้อย แ่นั่นยัไม่เลวร้ายไปว่าารที่ธรรมร์ัอาหารใส่านอเธออย่าเอาอเอาใเป็นพิเศษ
และบ่อยรั้ที่ธาวินเหลือบสายามามอเธอราวับอยาะพูอะไรแ่็เปลี่ยนใหันไปุยับลุอเาแทน
“อิ่มแล้วเหรอหนูเอวา” หนุ่มให่เอ่ยถามแนพิเศษอเาที่รวบ้อนในานทั้ที่อาหารยัินไม่หม
“หนูอิ่มแล้ว่ะ”
“อาหารไม่ถูปาหรือว่ายัไ ทำไมถึทานแ่นี้ล่ะ”
“อาหารอร่อยมา่ะ แ่ปิหนูเป็นนทานน้อยอยู่แล้ว่ะ”
อินทุอรโหไปอย่านั้นเอ เพราะวามริที่เธออิ่ม็เพราะอึอัับบรรยาาศบนโ๊ะอาหารมาว่า
ทั้สายาและารระทำอธรรมร์ไม่ไ้ทำให้เธอรู้สึอยามาเป็นเลาส่วนัวอเาเลยสันิ
นอนนี้เธออยาะลุหนีเาไปให้ไลเสีย้วย้ำ
“หนูอัวไปเ้าห้อน้ำ่อนนะะ”
อินทุอริว่าอนนี้น่าะเป็นารีที่สุที่ทำให้เธอเลี่ยออมาาวามน่าอึอัทั้ปว
“เอาสิ ห้อน้ำอยู่้านหลั เี๋ยวให้แม่บ้านพาไป็แล้วันนะ”
ธรรมร์บอเธอพร้อมส่รอยยิ้ม่อนที่สัาโทรศัพท์มือถืออเาะัึ้นเมื่อเห็นว่าเป็นนสำัที่เาำเป็น้อรับสายและุยรนี้ไม่ไ้ึเยหน้าบอหลานายที่ยันั่อยู่
“ลุอไปุยธุระสัรู่นะวิน เี๋ยวลุมา”
“ามสบายรับ” ธาวินยิ้มน้อยๆ
เห็นลุอเาเินหายไปุยโทรศัพท์อี้าน ายหนุ่มึมอไปยัทาไปห้อน้ำั้นล่าที่ใรบานเพิ่เินเ้าไป่อนัสินใามเธอไปอย่าเียบๆ
........................................
อีบุ๊มาแล้วนะะ
ความคิดเห็น