{GOT 7} InnKeeper (MarkBam)

ลำดับตอนที่ #1 : InnKeeper : Vol.0

Vol. 0

หากจะให้เปรียบละก็.. คืนนี้คงเป็นค่ำคืนที่ซวยที่สุดของชายหนุ่มร่างเล็กที่กำลังนั่งเคาะพวงมาลัยอย่างอับจนเส้นทางจะไปต่อ

คืนนี้ฝนตกหนัก เรียกได้ว่าห่าฝนเม็ดใหญ่พร้อมใจกันเทลงมายามที่แบมแบมคนนี้รีบเสียจริง

ชายหนุ่มร่างเล็กจิ๊ปากอย่างหงุดหงิด เมื่อแน่ใจแล้วว่าตนเองไม่สามารถจะถึงที่หมายได้ทันเวลา

“เฮ้อ...”  เสียงทอดถอดหายใจและเสียงเครื่องยนต์ครางเบาๆเป็นเพียงไม่กี่สิ่งที่สามารถทำลายความเงียบในตอนนี้ได้

บนเส้นทางสายเปล่าเปลี่ยวนี้นับตั้งแต่ออกจากเมืองมา ไม่มีผู้คนเดินตามถนนอย่างที่ควรจะเป็น

ไม่มีแม้กระทั่งรถสวนมา ทำให้สารถีหน้าหวานตระหนักได้ว่า ตนกำลังหลงทาง..

เมื่อคิดได้ดังนั้นคนตัวเล็กก็พยายามสอดส่ายสายตาเพื่อจะหาที่จอดข้างทาง เพราะรู้ดีว่าหากฝนยังตกหนักอยู่แบบนี้ การจะหาเส้นทางไปต่อนั้นคงยากยิ่งกว่าหาน้ำในทะเลทรายเสียอีก ทางที่ดีก็ควรจะหาที่พักสักแห่งนอนค้างสักคืน..

แต่ว่าที่ไหนละ?

เสียงถอนใจยังคงดังเป็นระยะๆ เพราะฝนที่ตกหนักทำให้สองข้างทางก็ยังมองไม่เห็นแม้ที่พักรถ

แต่แล้วริมฝีปากบางก็ยกยิ้มขึ้นเล็กน้อยเมื่อแสงไฟหน้ารถฉายวาบไปยังรั้วสีเข้ม ที่มีตัวอักษรภาษาอังกฤษเขียนไว้เป็นเหมือนชื่อหรือนามสกุลของเจ้าของบ้าน... อืม..ไม่ใช่สิ

คงต้องเรียกว่า คฤหาสน์หลังยักถึงจะถูก

แบมแบมพึมพำในลำคอเสียงอ่อย

“อยู่กันกี่คนวะเนี่ย...ใหญ่ชิบ”

คนตัวเล็กก้าวขาลงจากรถญี่ปุ่นคันพอดีตัวก่อนจะรีบวิ่งฝ่าฝนไปยังขอบรั้ว

“ขอโทษนะครับ มีใครอยู่ไหม ผมขอหลบฝนหน่อยนะครับ!”

 ร่างกายที่ชุ่มช่ำไปด้วยหยาดน้ำฝนตะโกนเสียงดัง    ยืนรออยู่นานพอควร  
จนกระทั่งตัดสินใจว่าจะเข้าไปนั่งรอในรถ

ท้าวเล็กที่กำลังหันหลังเตรียมขึ้นยาพาหนะคู่ใจ ต้องหยุดชะงัก
เมื่อได้ยินเสียงปลดล็อกกลอนประตูและเสียงไม้เนื้อดีเสียดสีกับเหล็กกล้าจนแสบหู

แบมแบมหันกลับมามองหน้าคฤหาสน์หลังใหญ่ ที่บัดนี้มีร่างสูงสง่ายืนถือร่มสีเข้มบดบังใบหน้าตัวเองอยู่

ร่างนั้นค่อยๆเดินเข้ามาหาคนตัวเล็กช้าๆ แบมแบมกระพริบตาไล่หยดน้ำที่เกาะอยู่บนแพรขนตายาวเพื่อมองอีกคนชัดๆ แต่เมื่อเผลอหลับตาเพียงอึดใจเดียวเท่านั้น ร่างสูงที่เคยอยู่หน้าประตูบ้าน บัดนี้กลับยืนอยู่ตรงหน้าเสียแล้ว

คนตัวเล็กเซถอยหลังไปสองสามก้าวเพราะความตกใจ ก่อนจะเอ่ยถาม

“เอ่อ.. ขอโทษนะครับ ผม...”

ยังพูดไม่ทันจบดีคนตัวเล็กก็ถูกร่มคันใหญ่สีเข้มบังเม็ดฝนที่ตกลงมาพร้อมกับเห็นใบหน้าของอีกคนชัดๆ

ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นเมื่อภาพตรงหน้าสะท้อนเข้ากับสายตา ผิวขาวซีดราวกับหิมะแรกฤดูหนาว ดวงตาคมที่จ้องมาที่เขาอย่างสงบ จมูกโด่งเป็นสัน และริมฝีปากสีส้มอ่อนชวนหลงใหล ทุกๆอย่างมันช่างสมบรูณ์แบบ เมื่อรู้ตัวอีกทีร่างเล็กก็เดินตามแผ่นหลังอีกคนมาจนถึงหน้าประตูคฤหาสน์แล้ว

“เอ่อ..ผมชื่อแบมแบมนะครับ ขอบคุณมากนะครับที่ช่วยผม เอ่อ..คุณ..”

ร่างสูงไม่ตอบแต่กลับเดินหายเข้าไปในคฤหาสน์อย่างเงียบงัน

...................................................

เจอกันตอนหน้า สนุกไม่สนุกยังคอมเม้นด้วยนา

ถ้ากระแสดีจะมาแต่งต่อออ55555 *แก้คำผิดแล้วนาา ขอบคุณมากค่ะ

เจอกันนน

{ Winter Dark Theme }