คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : JUST YOU : 04 100%
JUST YOU
04
ผมอยู่ที่ไหนเนี่ย...
บริเวณรอบตัวผมมีแต่ความมืดโอบอุ้มอยู่ มองไปทางไหนก็หาแสงสว่างข้างกายไม่เจอ
กลิ่นอายเย็นเยียบเฉียดผ่านหน้าผมไปมาอย่างนึกสนุก
ผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน..
‘ช่วยแบมด้วย พี่แจ็คสันช่วยด้วยย’
เสียงใสที่คุ้นเคยดังขึ้นในโสตประสาทของผมอย่างชัดเจน
แบมแบม! นายไม่ได้เป็นอะไรใช่มั้ย
‘แบม แบมอยู่ไหน’
.........
‘แบมม ตอบพี่หน่อยได้มั้ย อย่าเงียบนี้’
ความเงียบทำให้ผมเริ่มกังวล กลัวว่าคนตัวเล็กจะเป็นอะไรไป
ผมเริ่มคลำทางอย่างสะเปะสะปะไม่รู้เหนือรู้ใต้
รู้แค่ว่าในใจผมตอนนี้เต้นไม่เป็นระส่ำ
ผมกลัว...
กลัวจะต้องเสียแบมแบมไป....
ทุกย่างก้าวของผมเต็มไปด้วยความสั่นเทา ปีศาจ ซาตานกี่พันกี่ร้อยตนไม่แม้แต่จะทำให้ให้ดวงตาผมสั่นไหว
แต่เพียงแค่เด็กผู้ชายตัวเล็กๆคนเดียวกลับทำให้ตัวผมแทบคลั่งตาย ตั้งแต่รู้ว่าหายตัวไป
แบมแบมนายทำอะไรกับใจของฉันกันแน่นะ
กึก!!
ในความมืดผมกลับสัมผัสอะไรบางอย่างใต้ฝ่าเท้าได้อย่างชัดเจน ลางสังหรณ์ร้ายกระซิบบอกผมเบาๆ
ว่าอะไรรอผมอยู่ข้างหน้า
เหงื่อเม็ดเล็กผุดขึ้นตามหน้าผากของทั้งที่อากาศในนี้เย็นยะเยือก ผมค่อยๆก้มมองที่พื้นตรงที่ยืนอยู่ช้าๆ
ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้บรรยากาศรอบตัวผมมืดสนิทมองไม่เห็นแม้แต่มือตัวเอง
แต่ตอนนี้ผมกลับเห็นร่างที่นอนจมกองเลือดข้างหน้าผมได้อย่างชัดเจน
‘แบมแบม!!’
……………………………………………..
!!!!!!!!!!!!!!!!!
ผมลืมตาโพลงขึ้นในความมืดเสียงหายใจหอบหนักราวกับเพิ่งวิ่งมาราธอนมา
เหงื่อกาฬแตกผล่านทั้งที่อยู่ในห้องแอร์เย็นเฉียบ
ฝันงั้นหรอ...
เขาเนี่ยนะจะฝัน?
ถ้าเป็นคนปกติก็คงจะไม่แปลกอะไร แต่กับผมที่เป็นยมทูต... มันไม่ใช่ความฝัน
มันคือลางบอกเหตุสิ่งที่จะเกิดขึ้นในอนาคตต่างหาก
ผมพยุงตัวเองให้อยู่ในท่านั่ง เอนหัวซบกับขอบเตียงเบาๆ มันนานแค่ไหนแล้วนะ
ที่ผมไม่ได้นอนกอดเจ้าตัวเล็กแสนซนของผม นับตั้งแต่วันที่ผมเจอกับมาร์ค ต้วนนั่นก็มันก็ตั้งแต่เดือนที่แล้ว
คิดถึงเป็นบ้าเลย...
ตลอดเวลาหนึ่งเดือนที่ผ่านมาไม่มีวันไหนเลยที่ผมจะไม่คิดหาทางช่วยแบมแบม
แต่ลำพังแค่ตัวผมไม่สามารถเข้าเขตแดนของเหล่าซาตานได้เลย
แบมมันจะรู้มั้ยว่าผมเป็นห่วงมันแค่ไหน ทุกครั้งที่หลับบตาลงภาพเดิมๆซ้ำๆก็กลับมา ทุกๆลมหายใจเข้าออก
ของผมไม่มีซักครั้งที่จะคิดถึงมัน ทั้งเป็นห่วงทั้งโหยหา
ผมไม่เคยนึกมาก่อนเลยว่าตัวเองจะรักน้องมันได้ถึงขนาดนี้....
คิดแล้วก็ตลกตัวเองชะมัด เป็นเพราะวันนั้นวันที่ผมมายังโลกมนุษย์ครั้งแรก
ความสามารถพิเศษของเหล่ายมทูตอย่างพวกผมคงหนีไม่พ้นการเห็นชะตาชีวิตของเหล่ามนุษย์
เห็นสิ่งที่จะเกิดขึ้นในอนาคตของพวกเขา แต่พวกเราไม่ได้รับอนุญาติให้ใช้ความสามรถนั้นในโลกนี้
ผมสามารถใช้ความสามารถพิเศษของผมได้ในโลกของยมทูตเท่านั้น
หากใครคิดจะฝืนคำสั่งคนที่เราไปเห็นอนาคตของเขาแล้ว ห้ามไปเปลี่ยนแปลงสิ่งที่จะเกิดในอนาคตเด็ดขาด
หากไม่แล้วผมที่ตามมาคือการดับสลายของยมทูตตนนั้นและจะต้องคอยอยู่ข้างกายคนๆนั้นตลอดไป
นั่นเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมผมถึงคอยอยู่ข้างกายแบมแบมตลอด
ตอนแรกมันก็เป็นเพียงเพราะผมไปแอบดูชะตาชีวิตของแบมแบม เลยจำเป็นต้องอยู่ข้างๆคอยปกป้องน้อง
แต่อาจจะเป็นเพราะความใกล้ชิดรวมกับความน่ารักของเจ้าตัวเลยทำให้ผมยิ่งเลยเถิดถลำลึกลงไปอีก
จนตอนนี้ผมถอนตัวไม่ขึ้นแล้ว
เฮ้ออ... ผมไม่รู้ว่าจะทำยังไงดีกับสิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้ เป็นห่วงแบมก็เป็นห่วง
แต่จะให้ผมปล่อยตัวจินยองไปหา
ไอ้มาร์คก็ไม่ได้ ผมไม่ต้องการให้น้องชายเพียงคนเดียวของผมไปยุ่งเกี่ยวกับซาตานสารเลวอย่างมัน
สิ่งที่มันทำตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับการให้ผมเลือกระหว่างน้อง กับ คน(ที่แอบ)รัก
เชื่อเถอะว่าคนอย่างไอ้แบมไม่มีทางรู้ว่าผมชอบมันจริงๆ ยังคงก้มหน้าก้มตาคิดว่าผมเป็นพี่มันอยู่ดี
ซื่อบื่อจริงๆเลยไอ้เด็กน้อยขนาดผมไปขอแม่ให้ช่วย แม่ผมก็สั่งให้ลองคบกันก่อนแค่นี้มันยังมองไม่ออกเลย
หรือไม่ก็แบมมันก็รู้แต่แกล้งปิดหูปิดตาทำเป็นไม่รู้ไม่สน
เหอะ จะไม่ยอมเปิดใจให้กันเลยหรอตัวเล็ก
จะรักแค่ไอ้ซาตานเลวๆคนเดียวรึไงกัน...
เช้าวันนี้ยังคงเป็นวันที่สดใสของใครหลายๆคน
จริงๆวันนี้มันน่าจะเป็นวันที่ดีของผมนะถ้ามีแบมแบมอยู่ด้วยกัน
ผมนั่งหายใจทิ้งทำตัวไร้ประโยชน์แบบนี้มาร่วมเดือนได้
หลังจากที่เด็กน้อยของผมหายไป ทุกวันนี้ผมยังคิดอยู่เลยนะ
ว่าถ้าผมไม่รู้ว่าแบมหายไปไหนน่าจะสบายใจมากกว่านี้ก็ได้
ผมแค่กลัวสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้ กลัวว่าสิ่งที่เห็นเมื่อคืนจะเป็นจริง
ก๊อกๆๆ
.
“พี่แจ็คครับ...”
เสียงเรียกจากอีกด้านนึงของประตูทำให้ผมคิ้วขมวดติดกันยิ่งกว่าเดิม
สาบานได้ว่าผมไม่ต้องการให้เป็นแบบนี้จริงๆ..
“เข้ามาสิ จินยอง”
ร่างเพรียวบางในชุดลำลองสีเรียบเดินเข้ามาในห้องอย่างไม่เข้าใจ
การกระทำของพี่ชายตัวเองเท่าไรนัก
ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงปล่อยตัวเขาออกมา
หวัง แจ็คสันรอบสังเกตปฎิกริยาของน้องตัวเองก่อนจะพยักหน้ารับ
อย่างเข้าใจ มันก็คงไม่แปลกอะไรที่จินยองจะดูหวาดระแวงในตัวเขาขนาดนั้น
ทำไมกันนะเดี๋ยวนี้เขานิยมผู้ชายเลวๆกันหรือไง
ทำไมคนที่เขารักและพร้อมจะปกป้องด้วยชีวิตทั้งสองคนถึงเอาแต่หลงใหลในตัวของปีศาจกัน
“พี่แจ็คครับ ...ทำไมอยู่ๆก็ยอมปล่อยตัวผม?”
เสียงหวานเอ่ยถามขึ้นอย่างนึกสงสัย
“แบมแบมหายตัวไป..”
“......?”
“นายคิดว่ายังไงละ?”
จินยองเงียบไปสักพักนึงก่อนจะเบิกตากว้างอย่างตกใจ
ในความคิดของตัวเอง
ไม่ใช่หรอก มันต้องไม่ใช่แบบนั้นซิ!
“พี่แจ็คอย่าบอกนะว่า ..ไม่หรอก ผมต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ”
“ไม่ใช่นายหรอกที่บ้า มาร์ค ต้วนต่างหากที่ควรได้รับคำๆนี้ที่สุด”
ชัดเจน และตรงประเด็นจินยองพอจะเข้าใจลางๆแล้วว่าพี่แจ็คสันปล่อยตัวเขาออกมาทำไม
มาร์คนายจะร้ายเกินไปแล้วนะ ทำไมถึงได้..
“แล้วพี่จะทำยังไงกับผม พี่จะเอาผมไปแลกกับตัวแบมแบมงั้นหรอครับ?”
“ฉันทำแบบนั้นไม่ได้หรอก ...ถึงแม้ว่านายจะดูเต็มใจไปซะเหลือเกินก็เถอะ”
ผมพุดเสียงเรียบแต่ยังไม่วายส่งสายตาดุๆไปให้อีกคน
ที่ตอนนี้ก้มหน้าหงุดไม่ยอมสบตากับผมอีก
ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง ผมพยายามใช้ความคิดทั้งหมดที่มีหาทางจัดการกับเรื่องนี้โดยให้มีผลกระทบกับคนทั้งสองน้อยที่สุด
“ผมว่าพี่ควรส่งผมไปคุยกับเขานะ”
จู่ๆคนตรงหน้าผมก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ดูมั่นใจขึ้นกว่าตอนแรกมาก
“ไม่มีทาง”
ผมตอบกลับแทบจะทันทีที่ได้ยินความคิดสุดแย่จากปาก
น้องชายคนเดียวของผม นั่นมันไม่ต่างอะไรกับการส่งเนื้อเข้าปากเสือเลยนะ
“พี่แจ็ค พี่คิดดูนะพี่ก้รู้ว่ามาร์ครักผมถ้าพี่ให้ผมไปคุยกับเขา มาร์คต้องยอมปล่อยตัวแบมแบมแน่ และตัวผมเองก็จะปลอดภัยแน่นอน”
“แล้วฉันจะมั่นใจได้ยังไงว่านายจะกลับมา”
นั่นแหละคือสิ่งที่ผมกังวลที่สุดเกี่ยวกับเรื่องนี้
ผมรู้ว่ามาร์ครักจินยองเขาไม่มีวันจะทำร้ายน้องชายของผมเด็ดขาด
และผมก็เชื่อว่า เขาจะไม่ยอมคืนจินยองให้ผมเช่นกัน
นี่สินะที่เขาเรียกว่าได้อย่างเสียอย่าง เหอะ! แต่ไอ้มาร์คมันกลับได้ทั้งสองทางเลยนี่
“พี่แจ็คสัน ถึงผมจะรักมาร์คแต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะไปจากพี่ ผมไม่เคยเห็นความรักสำคัญกว่าครอบครัวนะ”
เสียงของจินยองดูจริงจังขึ้นจนผมเองอดก็ที่จะลังเลใจไม่ได้
ความจริงแล้วผมมันก็แค่ผู้ชายขี้ขลาดคนนึงที่กลัวจะสูญเสียความรักไป
ก็แค่นั้น
ผมแค่กลัวจะไม่เหลือใคร...
“นะครับพี่แจ็ค ให้ผมลองทำดูนะ ผมรู้ว่ามันต้องได้ผล ขอร้องนะครับ”
มือขาวเอื้อมมาจับมือผมเบาๆเป็นเชิงขอร้อง ผมได้แต่หลับตาและถอดถอนหายใจออกมาช้าๆ
มันไม่มีวิธีอื่นอีกแล้วรึไงนะ?..
“ก็ได้จินยอง ก็ได้”
ในที่สุดผมก็ต้องยอมแพ้ให้แก่ความเป็นห่วงแบมแบมและความดื้อรั้นเอาแต่ใจของจินยอง
ผมนี่มัน เป็นพี่ชายที่ไม่ได้เรื่องจริงๆ
“ขอบคุณมากครับพี่แจ็คสัน ขอบคุณที่ยังเชื่อใจผม”
...........................................................................
ถึงแม้จะเป็นห่วงน้องชายแค่ไหนแต่ในเมื่อเจ้าตัวเลือกแล้วผมก็หนื่อย
ที่จะขัด ผมรู้ว่าคนอย่างมาร์ค ต้วนใช้กำลังขู่ไม่มีทางสำเร็จ
ใช้ไม่แข้งกับปีศาจตนนี้ไม่ได้ ก็คงเหลือแต่วิธีนี้เท่านั้นนั่นแหละ
จินยองมองหน้าผมพร้อมกับส่งยิ้มบางๆมาให้
ผมรู้ว่าน้องรักและเป็นห่วงผมมาก
จินยองไม่ใช่ยมทูตที่เก่งในเรื่องการต่อสู้ ออกจะแย่ซะด้วยซ้ำ
เก่งอย่างเดียวคือการเยียวยารักษา
จะให้ไปสู้รบกับใครคงจะไม่ได้ ผมจึงเอาแต่ปกป้องน้องตลอดมา
จนบางครั้งก็ลืมไปว่าน้องโตแล้ว
เขาควรเลือกองได้แล้วว่าควรจะทำไงต่อไปกับตัวเอง
ผมก็ได้แต่หวังว่ามันจะไปได้ดีสำหรับแผนนี้...
..................................................................
ร่างเพรียวระหงผิวขาวซีดที่รับกับใบหน้าหวานๆของจินยอง ปาร์ค
เดินผ่านหน้าป้ายยินดีต้อยรับของหมู่บ้านรกร้างแห่งหนึ่งช้าๆ
ทุกย่างก้าวเต็มไปด้วยความหวาดกลัวสิ่งรอบข้าง
ไม่! เขาจะกลัวไม่ได้เด็ดขาด
จินยองขบปากของตัวเองแน่น สายผมพัดผ่านส่งเสียงหวีดหวิดราวกับ
รับรู้ถึงการบุกรุกของศัตรูคู่แค้นที่ได้ย่างกายเข้ามาในถิ่นของตนแล้ว
ความรู้สึกหนักอึ้งหล่นทับบนหัวของคนร่างบางเข้าอย่างจังเมื่อเขา
สังเกตพบกับผู้เฝ้าเวรยามที่คอยตรวจตราอยู่บริเวณรอบๆตัว
จะหลบยังไงให้พ้น? เรื่องสู้เขาไม่ถนัดหลอกนะ
มีทางเดียวคือการลักรอบเข้าไปเนี่ยแหละ
ใบหน้าสวยที่ตอนนี้ครุ่นคิดอย่างหนักอย่างไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรต่อ
ถึงกับตื่นตระหนกเมื่อเห็นว่าทหารซาตานที่คอยรักษาความปลอดภัย
สังเกตเห็นตนเข้าอย่างจัง
คนตัวบางหน้าถอดสีรีบก้าวฝีเท้าให้ไวที่สุดเมื่อพวกมันเริ่มส่งสัญญาณ
ว่าพบผู้บุกรุกที่กำลังจะหลบหนีเข้าเมืองและให้กำจัดให้ไวที่สุด
แย่แน่ ลำพังตัวเขาไม่มีวันจะต่อกรกับพวกนี้ได้หรอก
จากแค่ก้าวด้วยฝีเท้าที่เร็วสม่ำเสมอกลับวิ่งสับเท้าอย่างสะเปะสะปะ
วิ่งวนอย่างไม่รู้ทิศทาง เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะต้องไปหามาร์คที่ไหน
จินยองหันกลับมองก็พบว่าพวกที่วิ่งตามมา เริ่มใกล้เข้ามาเรื่อยๆแล้ว
เขาควรจะหาที่แอบนะตอนนี้
คิดได้แบบนั้นสายตาคมก็รีบหาที่ซ่อนตัวอย่างฉับไว
จินยองเข้าไปหลบในซากตึกเก่าที่มีซอกหลืบซับซ่อนจนน่าเวียนหัว
พวกมันน่าจะมองไม่เห็นแล้วนะ...
ถึงจะคิดแบบนั้นแต่คนหน้าสวยก็ยังไม่ยอมหันกลับไปมองว่ามีใครสังเกตเห็นเขาหรือไม่
แต่แล้วก็ต้องใจกระตุกวูบเมื่อรู้สึกถึงความเย็นที่แผ่ซ่านเข้ามาเกาะกุมจิตใจของเขาจนมันแข็งไปหมด
ถูกเจอตัวแล้วงั้นหรอ?ไม่ได้นะ เขาจะตายตอนนี้ไม่ได้
ขณะพยายามขัดขืนอาการที่กำลังจะเกิดขึ้นอีกครั้งอย่างยากลำบาก
กลับมีเสียงหนึ่งที่ดังเข้ามาในโสตประสาทจนทำให้ร่างทั้งร่างรวมทั้ง
จิตใจอ่อนยวบลงทันที นี่มันกับดักใช่มั้ย?
.
.
.
.
“จินยองครับ ผมคิดถึงคุณ”
มาร์ครู้แล้วว่าเขามา....
#ขอโทษที่ช้าาาา wifi ใช้ได้แล้วจ้าาา ฮรึกก T^T
ความคิดเห็น