คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : พี่มาร์คครับแบมขอ : 02
พี่มาร์คครับแบมขอ <3
.
.
.
-2-
Mark’s part
ตึกๆๆๆๆ
นั่นไม่ใช่เสียงกลองนะถึงมันจะคล้ายๆก็เถอะ ...บ้าจริงๆเลย
เด็กคนนี้นี่มันยังไงกันนะ
ผมเดินกลับเข้ามาในห้องพร้อมกับหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ
ความรู้สึกบ้าๆนี่มันอะไรกัน
ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้คิดไว้แล้วว่าจะไม่มีทางใจอ่อนกับคนที่
เด็กกว่าอีกเด็ดขาด
ไม่ไหวครับเคยคบเด็กแล้วโดนทิ้งเรื่องนี้ฝังใจไปนานกะว่าจะจำไปยันวันตายเลยนะว่าพวกเด็กๆเนี่ยแหละตัวร้าย
เข็ดจนขยาดไปเลยเถอะ แต่กลายเป็นว่าตอนนี้ผมดันไปบอกไอ้เด็กเสี่ยวข้างบ้านว่าตัวเองใจอ่อนแล้วซะงั้น
มันใช่เรื่องมั้ยเนี่ย?
เฮ้ออออ ให้มันได้แบบนี้สิวะไอ้มาร์คเอ๊ย
ผมขยี้ผมตัวเองอย่างหงุดหงิดกับความรู้สึกที่ตีกันจนยุ่งไปหมดไม่อยากจะรักใครตอนนี้เลย
ไม่เข้าใจเลยจริงๆทำไมไอ้เด็กนั่นมันต้องน่ารักขนาดนี้ด้วย?!
ไม่อยากจะยอมรับว่าตัวเองใจอ่อนยอมเปิดใจไปกว่ากว่าครึ่งแต่ก็เถียงสิ่งที่เต้นอย่างบ้าคลั่งภายใต้อกข้างซ้ายนี่ไม่ได้ เก่งจริงๆนะแบมแบมรู้สึกว่าตัวเองอยากจะกลับไปเอ็นดูเด็กอีกซักรอบ-.-
ผมทิ้งตัวลงบนเตียงซุกหน้าลงกับหมอนจนหายใจไม่ออกถึงได้ยอมผลิกตัวกับมา ฮือออ ไม่นะอย่าใจง่ายแบบนี้ซิ มาร์ค ต้วน นายต้องใจแข็งกว่านี้นะ เด็กนั่นทำอะไรนายไม่ได้หรอกเชื่อดิ T____T
แล้วไอ้หัวใจบ้านี่มันจะเต้นดังไปถึงไหนเอาให้ชาวบ้านแถวนี้ได้ยินกันเลยมั้ย? ถ้าตอนนนี้เอาลำโพงมาต่อนี่แทบจะลุกขึ้นมาโชว์สเต็ปกันเลยทีเดียว
โอ้ยยย แล้วคืนนี้จะนอนหลับปะวะครับ T___________T
……………………………………………….
เยี่ยม
ยอดเยี่ยมที่สุดเป็นเช้าที่สดใสเมื่อคืนหลับสบายมาก...
หรอ =_______________=
ผมตื่นมาในสภาพตายซากเมื่อคืนคือกูนอนหรอ กูนอนตอนไหนนะแบบว่ามีตอนไหนมั้ยที่รู้สึกว่าหลับ?
ก็ไม่รู้จะห้ามยังไงให้ลมไม่เปลี่ยนทิศชีวิตเช้านี้อนาถนัก ต้องหอบสังขารแบบนี้ไปทำงานเนี่ยนะ
เอิ่ม..แบบว่าเอิ่ม..- - ขอหยุดเถอะพลีสสส
คิดได้แบบนั้นผมก็รีบยกหูโทรศัพท์ต่อสายถึงหัวหน้าคนสวยสุดที่รักทันที
“มี๊วันนี้ผมไม่เข้าบริษัทนะ ..ตื่นไม่ไหวอะ เดี๋ยวผมส่งรูปที่จะใช้ขึ้นปกให้นะครับ ..ครับ เย็นนี้เจอกันครับ รักมี๊นะ บายย”
โชคดีนะที่มีแม่เป็นหัวหน้าไม่งั้นนี่โดนเด้งไปนานละ
ผมทำงานเป็นช่างภาพให้กับนิตยาสารท่องเที่ยวของแม่ผมเองแหละเรียนจบมาด้านนี้พอดีแม่เลยใช้ให้เกิดประโยชน์สูงสุด เยี่ยมมมม แม่ผมเจ๋งสุด -__- b
จริงๆผมไม่ได้คิดจะเบี้ยวงานนะแต่ให้ไปสภาพนี้ไม่ไหวแน่อะ
เพราะไอ้เด็กนั่นคนเดียวเลย
“พี่มาร์คคคค พี่มาร์คคครับบ”
โว้วว ของเขาแรงจริงๆ พูดยังไม่ทันขาดคำเลยเถอะ
ผมเดินไปริมหน้าต่างชะโงกหน้ามองลงมาด้านล่างก็เห็นคนตัวเล็กที่คุ้นตายืนยิ้มหน้าบานอยู่หน้าประตูรั้ว
มีความสุขอะไรนักหนาวะยิ้มซะน่ารักเชียวหมั่นไส้จริงวุ้ย -///-
“พี่มาร์คคค ทำไมไม่ออกมาซะทีอะ เดี๋ยวก็ไปทำงานสายหรอกก”
ผมได้แต่ถอนหายใจในความดื้อรั้นของเด็กคนนี้ ปากก็บอกว่าเจ็บคอแต่ก็ยังตะโกนเรียกแบบนี้ทุกวันอะนะ
น่าจับมาตีให้ก้นลายจริงๆ จ้างให้ก็ไม่ลงไปหรอก แบร่ :p
ไม่ลงไปเด็ดขาด!!!
“นี่คิดจะตะโกนแบบนี้ทุกเช้าเลยรึไง เดี๋ยวคอก็อักเสบขึ้นมาจริงๆหรอก”
ผมไม่ได้ลงมาหาแบมแบมนะ กะว่าจะมาลดน้ำต้นไม้ซะหน่อยกก็เท่านั้นเอ๊ง
(แล้วจะเสียงสูงเพื่อ?)
“ก็ถ้าไม่ตะโกนแบบนี้แล้วพี่มาร์คจะลงมาหาแบมปะละครับ”
อะไร!! ทำไมแทนตัวเองแบบนั้นแล้วไอ้สายตาอ้อนๆนี้มันอะไรกันนนน
มาร์คไม่ทน มาร์คขอดิ้นเถอะครับ ฮรึก T////T
ผมได้แต่อึกอักไม่กล้าตอบอะไรไปซักอย่าง เดาว่าตอนนี้หน้าผมมันต้องเริ่มแดงแล้วแน่ๆเลย
แม่งหน้าโคตรร้อน แล้วยังยิ้มล้อเลียนจากไอ้เด็กนั่นอีก โฮกกกก เสียฟอร์ม!
“อ้าว แล้ววันนี้พี่มาร์คไม่ได้ไปทำงานหรอครับ?”
แบมแบมมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างงงๆ
เอ่อ... ยูนิฟอร์มกุตอนนี้ยังไม่พร้อมครับ เพราะลงมาในสภาพยังไม่ได้อาบน้ำชุดนอนลายมิกกี้เมาร์
มุ้งมิ้งแถมหัวฟูๆที่ไม่ได้เซ็ทก่อนลงมาอีก
แหม่.... หล่อเลยกู =____=
“อืม...”
เดี๋ยวนะนี่กูตอบยาวไปมั้ย? ไม่ใช่แค่แบมแบมหรอกครับที่ควรจะหงุหงิดกับคำตอบผม ขนาดตัวผมเองยังหงุดหงิดเลยคือนี่จะตอบสั้นไปไหน ใจจริงอยากตอบให้ยาวกว่านี้นะแต่แบบ มันไม่รู้จะพูดอะไรอะ กลัวน้องมันใจแป้วเหมือนกันนะ
“โหห พี่มาร์ค ตอบซะยาวเชียวแบมรู้สึกซึ้ง”
แหม่ ประชดซะกูจุกเลยครับ - -
แบมแบมทำหน้าเซ็งโลกอย่างเห็นได้ชัดนานๆทีจะเห็นทำหน้าแบบนี้นะปกตินี่กรุ้มกริ้มตลอดอะ
จะมีแผนอะไรป่าววะ
“เอาเหอะๆ นายมีอะไรรึป่าว”
พอผมพูดจบปั๊บเด็กแบมนี่ก็ยิ้มปุ๊บเลยนะ บอกแล้วว่ามันมีแผนจริงๆไม่ค่อยเลยนะไอ้เด็กนี่หนิ
“พี่มาร์คครับ เย็นนี้ว่างรึป่าวอ่า *0* ”
ดวงตาดูสดใสดีนะ =__=
“ไม่ว่าง”
พูดจบผมก็รีบหันหลังเตรียมจะเข้าบ้าน ไม่ได้ครับไม่ได้เดี๋ยวอยู่นานแล้วใจอ่อนขึ้นมาอีกจะยุ่ง
“พี่มาร์ค...”
หืมมม?? แบมเอ้ยยยแกอย่าทำเสียงเศร้าแบบนั้นซิเว้ยย ใจแข็งไว้ไอ้มาร์ค อย่าหันกลับไปมอง อย่ามอง!
“’งืออ... พี่มาร์คครับ”
เฮ้ย ชิบหายละมางงมางื้อโอ้วไม่นะมาร์คจิทำยังไงดี ม่ายยยอย่าหันกลับไปเด็ดขาดนะขอร้องง ToT
แบมแบมพี่มาร์คขอทวดดด อย่าอ้อนไปกว่านี้เลย
“ฮืออ พี่มาร์ค แบมอยากให้พี่ไป ไปกับแบมนะครับ ขอร้อง..”
โอ้โหหห มาเสียงสั่นขนาดนี้กูใจแข็งได้ก็แกร่งไปละ หันเลยจ้าหันไปหาน้องมันเลย
แล้วไงละหันไปเจอน้ำตาเด็ก ม.ปลายใจอ่อนยวบเลยตรู งานเข้าละไง
“.....”
นี่ผมถอนหายใจเป็นรอบที่เท่าไรของวันแล้วเนี่ย ให้ตายเหอะ
“จะไปไหน”
“ไปเดินงานเทศกาลอาหารหน้าหมู่บ้านเย็นนี้กันนะครับ พลีสสึ”
เดี๋ยวนะ -__- ไอ้เด็กขี้แยเมื่อกี้มันหายไปไหนแล้ว ตอนนี้เห็นแต่ประกายวิ๊งๆเต็มตาไปหมด
“.........”
“พี่มาร์คอ่า..”
ไม่ครับ ใจแข็งแล้วเว้ย
“........”
“พี่มาร์คครับ”
ไม่ ยังได้อยู่ๆ
“........”
“พี่รู้มั้ย ผมชวนพี่เพราะผมอยากเดินไปกับพี่นะครับ...”
.
.
.
.
.
.
“สี่โมงเย็น ถ้าช้าแม้แต่นาทีเดียวฉันกลับ”
ใจแตกอีกแล้วกู =/////=
................................................
4:30
ผมมองนาฬิกาข้อมือเป็นรอบที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้คนอุตสามารอก่อนเวลาตั้งเกือบชั่วโมง
ทำไมถึงกล้ามาสายได้นะแบมแบม!
คอยดูเถอะถ้ามาถึงเมื่อไรนะจะไม่พูดด้วยไปยันอาทิตย์หน้าเลย
ผมได้แต่ยืนกระฟัดกระเฟียดอารมณ์บูดอยู่หน้างานจนรู้สึกได้ถึงแรงสะกิดที่มาจากด้านหลัง
มาแล้วอะดิ โห้วว คอยดูๆจะเย็นชาให้หนาวไปถึงตับเลย
หันกลับไปเตรียมจะปั้นหน้าบึ้งให้เด็กไม่รู้จักรักษาเวลานอยด์เต็มที่แต่กลับเป็นตัวเองซะเองที่หน้าชาจนแทบไร้ความรู้สึกเมื่อเห็นหน้าคนที่ยืนยิ้มให้อยู่
“พี่มาร์คครับไม่ได้เจอกันนานเลยนะ พี่ยังน่ารักเหมือนเดิมเลย”
ค้างไปดิ มาได้ไงวะเนี่ย....
“จินยอง..”
“ดีใจจังที่พี่ยังจำผมได้อยู่”
รอยยิ้มหวานถูกส่งมาให้ผมเหมือนก่อน รอยยิ้มนี้แหละที่ทำผมนอนร้องไห้เสียใจเป็นปี
“ผมคิดถึงพี่จัง”
“.......”
ฉันก็คิดถึงนาย…
“ขอกอดหน่อยได้มั้ยครับ?”
“.....”
“ฮ่าๆๆ เงียบเหมือนเคยเลย งั้นผมไม่ถามพี่แล้วนะ”
กว่าผมจะรู้ตัวก็ถูกอ้อมกอดจากคนที่แสนคิดถึงโอบรัดไปทั้งร่างกาย
...แต่เหมือนกับว่าหัวใจผมเองก็ถูกบีบรัดจนแน่นไปหมด
“พี่ไม่คิดถึงผมบ้างเลยหรอ..”
เสียงหวานใสเอ่ยถามขึ้นเบาๆที่ข้างหูผม หัวใจที่ถูกบีบรัดเต้นแรงกว่าเก่าจนเหมือนว่ามันกำลังจะระเบิดออกมา
“ไม่ว่าพี่จะคิดถึงผมหรือไม่คิด พี่ก็หนีผมไปไหนไม่ได้แล้วละ”
“...?”
“ผมจะย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่ บ้านข้างๆพี่ไงครับ..”
เย่เฮทเฟ่ดเฟ่ ให้มันได้งี้ดิ ทำไมรู้สึกเหมือนลางร้ายมากำลังจะมาเยือนเลยวะ
แล้วไอ้ความรู้สึกเสียวสันหลังวาบๆนี่มันอะไรกัน
ผมที่กำลังจะผละตัวออกจากจินยองกลับเหลือบไปเห็นสายตาคู่หนึ่งมองมาทางนี้พอดี
แหม่ มองงี้กูก็พระเอกเลยดิ นี่มันจะนิยายเกินไปละ ไม่เอาอย่าเพิ่งเบะซวยละทำเด็ก ม.ปลายร้องไห้นี่ติดคุกป่าววะ
ไอ้เด็กเสี่ยว อย่าเพิ่งร้องดิเฮ้ย!!!
#อ้าวๆๆ ไมพี่มาร์คทำงี้อะ ทำเด็กเสี่ยวเราร้องหรอ
ไม่ต้องห่วงง ฟิคเรื่องนี้ดราม่าได้ไม่นานหรอ คิคิ
เจอกันใหม่ตอนหน้านะคะ ติชมได้ตามสะดวกเลยย
แต่ขอให้ใช้คำสุภาพกันนะ^^
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r
ความคิดเห็น