[๋GOT7] JUST YOU {markbam}

ลำดับตอนที่ #4 : JUST YOU: 03 100%

B B

JUST YOU

03
.
.
.

 

แบมแบมตกเป็นของผม

เพื่อใช้เป็นข้อต่อรองแย่งตัวจินยองคืนมา

“งืมม เบื่อๆๆๆๆ เบื่อออออ ...เฮ้ออออออ”

ผมนั่งบ่นแบบนี้มาเป็นรอบที่ร้อยของวันได้แล้วมั้ง นอกจากกินขนมที่พี่มาร์คซื้อมาให้จนหมด


นั่งคุยกับผ้าห่มบนเตียง

เดินไปรอบๆห้อง แวะทักทายแจกัน กลับมานั่งรอพี่มาร์คต่อ แล้วก็ไปยืนตากลมที่ระเบียง


มองออกไปก็เห็นแต่ภูเขา

นั่งยิ้มให้ต้นไม้ คุยกับตัวเองแล้วผมก็ไม่มีอะไรทำเลยอะ


พี่มาร์คคนหล่อก็หายเงียบไปตั้งแต่เจ็ดโมงเช้า บอกให้ผมอยู่แต่ในห้อง

ไม่ยอมให้ออกไปไหนจนกว่าตัวเองจะกลับมา นี่มันก็ปาเข้าไปตั้งสามชั่วโมงแล้วนะ





แบมเบื่อโว้ยยยย

 นั่งรอจนก้นจะขึ้นราอยู่แล้วววว T0T

อืม... พอพูดถึงเรื่องพี่มาร์คแล้วก็คิดถึงความฝันของตัวเองก่อนหน้าจะเจอพี่เขานะ


เหมือนเดจาวูเลยแฮะ ฮ่าฮาๆ

พอเจอหน้าพี่มาร์คเรื่องราวต่างๆในวัยเด็กน้อยของผมก็เหมือนจะถูกขุดขึ้นมาไม่หยุด


ผมนอนนึกตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว

ว่าทำไมจู่ๆก็นึกอะไรต่างๆได้มากมายทั้งที่ก่อนหน้านี้ จำอะไรไม่ได้เลย ผมเคยถามแม่นะว่าทำไม

แม่ก็ตอบด้วยความรักลูกว่า ‘แบม หนูมีปลาทองเป็นไอดอลไม่ใช่หรอลูก


แค่แบมจำได้ว่าเมื่อวานเรียนอะไรไปบ้างแม่ก็ดีใจน้ำตาจะไหลแล้ว’

เห็นไหมแบมบอกแล้วแม่รักแบมจะตาย ...

ง่า คิดถึงคุณแม่จังป่านนี้ท่านจะมองแบมอยู่บนสวรรค์หรือป่าวนะ

แม่ของผมเสียไปตั้งแต่ช่วงที่ผมเพิ่งขึ้นม.ต้น เพราะท่านมีโรคประจำตัวอยู่ ญาติฝ่ายแม่ก็ไม่มี


ผมไม่มีพ่อ ก็คงมีแหละแต่ผมแค่

ไม่เคยรู้จักตอนเด็กๆเคยถามแม่ว่าพ่อไปไหนพอเห็นแม่


ร้องไห้ผมก็ไม่เคยนึกอยากรู้อีกเลยญาติที่ผมเหลืออยู่คนเดียวตอนนี้คือ

เฮียแจ็คสัน เฮียเป็นพี่บ้านตรงข้ามกับผม ถึงจะไม่ได้เกี่ยวกันทางสายเลือด


แต่เฮียก็เป็นคนที่ผมเคารพและรักมากๆคนนึงเลย

เพราะตั้งแต่เด็กเฮียจะคอยมา ดูแลผมเหมือนพี่ชายคนนึงคอยเล่นกับผม


ยิ่งตอนที่แม่ของผมเพิ่งเสียใหม่ๆแล้วผมยังทำใจไม่ได้

เฮียก็คอยมาอยู่เป็นเพื่อนบางทีก็มาค้างที่บ้านเป็นเพื่อนผม


บางที่ก็ชวนผมไปค้างที่บ้านเฮียแม่เฮียถึงได้เห็นผมเป็นลูกอีกคนไง

เลยกะจะยกเฮียให้ผม? ฮ่าๆ  จนผมขึ้นม.ปลาย แล้วเฮียก็ต้องเข้ามหาวิทยาลัย


คุณนายหวังเลยให้ผมมาเป็นรูมเมทเฮียแจ็ค

บอกให้ผมช่วยดูพฤติกรรมเฮียด้วยกลัวเหลวไหลว่างั้น


แต่จริงๆเป็นเฮียแจ็คนั่นแหละที่คอยดูแลผม

เฮ้อ คิดถึงเฮียอะ อยากออกไปข้างนอกบ้างที่นี่ที่ไหนผมยังไม่รู้เลยแล้วทำไมจู่ๆพี่มาร์คก็โผล่มา

โอ้ยย ยิ่งคิดยิ่งมึน ตกลงที่นี่ที่ไหน แบมมาได้ พี่มาร์คพามาหรอ แล้วพามาทำไม


แล้วทำไมไม่ให้แบมไปไหนเลยย

แว้กกกกกกก งงเว้ยยยย ฮืออออ ง่า ม่ายอาววว อะไรอ่า งืมม อ้ากกกก จะเป็นบ้าอยู่แล้ววว

อารมณ์หงุดหงิดทำให้ผมกระฟัดกระเฟียดจิกทึ้งหมอนอยู่คนเดียวจะมีใครหาว่าผมบ้าปะวะ -.-

“ถ้าหมอนขาดพี่ไม่เปลี่ยนให้นะ”

เสียงพูดเบาๆดังขึ้นที่ข้างหูทำเอาคนตัวเล็กสะดุ้งโหยงเผลอฟาดหมอนใส่หน้าผู้มาเยือน

“เฮ้ยย พี่มาร์คเป็นไรป่าวอะแบมขอโทษToT”

ผมรีบเข้าไปดูหน้าพี่มาร์คทันทีที่รู้ตัวว่าตัวเองทำอะไรลงไป ฮืออ พี่มาร์คแบมม่ะได้ตั้งเน้อ

คนตัวสูงหรี่ตามองอีกคนที่ดูตกใจรีบมาจับหน้าจับตาจนแทบจะสิงเขาอยู่แล้วอย่างขำๆ

แค่หมอนฟาดเองนะ เขาไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย

“โอ้ย พี่เจ็บอะแบมอย่าจับแรงสิครับ”

แต่แกล้งเป็นซักหน่อยก็สนุกดีนะ...

“อ่า พี่มาร์คเจ็บมากเลยหรอแบมขอโทษนะแบมไม่ได้ตั้งใจอะ ไหนเจ็บตรงไหนเดี๋ยวแบมดูให้”

“เจ็บตรงนี้ครับ”

พูดเสียงเบาพร้อมกับชี้ไปที่แก้มด้านขวาของตัวเอง

นี่กินสตอเบอรี่ไปกี่ลูกวะเนี่ยมาร์ค ต้วน...

“ฮืออ เพี้ยงๆ หายนะครับ หายนะๆแบมขอโทษ”

เอามือนวดๆแก้มอีกคนแถมเปาให้เบาๆ เหมือนที่แม่ชอบทำให้แบมตอนเด็กๆ

การกระทำแบบนั้นส่งผลให้อีกคนรอบยิ้มออกมาอย่าปิดมิด

“ไม่ใช่ตรงนั้นครับ”

ยังไม่เลิกแกล้งง่ายๆหรอกน่า..

“งั้นตรงไหนละครับแบมจะได้ดูให้ว่าแดงรึป่าว”

ฟอดด

“ตรงนี้...”

คนตัวเล็กอ้าปากค้างอยากจะพูดบางอย่างแต่ก็พูดไม่ออก เสียง ..เสียงหายไปไหนนน -//////-

ใบหน้าแดงก่ำเหมือนลูกมะเขือเทศสุก ทำเอาร่างสูงหลุดขำออกมา

“พะ พี่มาร์คคค แกล้งทำไม แกล้งแบมทำไมมมม ฮือออ ไอ้พี่มาร์คบ้าT///T”

 มือเล็กสองข้างกุมใบหน้าหวานของตัวเองพร้อมสะบัดหัวไปมาอย่างน่ารัก

“อะไร พี่ไม่ได้แกลังซะหน่อย แค่บอกเฉยๆว่าเจ็บตรงไหน”

มาร์ค ต้วน กระตุกยิ้มมุมปากอย่างขำขันในท่าทีของคนตัวเล็ก

ไร้เดียงสา... จนน่าจับกดลงเตียงจริงๆเลย

“แล้ว แล้วทำไมต้องหอมแก้มแบมด้วยอะ นี่มันตั้งใจแกล้งกันชัดๆเลย”

พี่มาร์คไม่ตอบเอาแต่ยิ้มกวนๆอยู่แบบนั้นจนเป็นผมเองที่เขินจนทนไม่ไหว


ลุกมานั่งตรงโซฟาข้างๆเตียงแทน

ผมว่าผมจะเลิกมองหน้าพี่มาร์คสักพักแล้วแหละ -//////-

ผ่านไปสักพักจนผมรู้สึกว่าหน้าตัวเองไม่ร้อนและใจไม่เต้นแรงเท่าตอนแรกแล้ว


ก็ไปมองอีกคนบนเตียงที่นอนอ่านหนังสือ

อย่างสบายใจไม่รู้ร้อนรู้หนาวว่าตัวเองเกือบทำให้ใครบางคนหัวใจเกือบหยุดเต้น

อืม... ขอพี่มาร์คออกไปข้างนอกบ้างได้มั้ยนะ

"พี่มาร์คแบมออกไปข้างนอกได้มั้ย?"

"ไม่ได้ครับ"

ตอบกลับมาทั้งที่ยังไม่เงยจากหนังสือ

"พี่มาร์คคคคคคค แบมขอกลับบ้านได้มั้ย"

"ไม่ได้ครับ"

พี่มาร์คใจร้ายย T^T

"แต่แบมเป็นห่วงพี่แจ็คสัน..."

ก่อนคนตัวเล็กจะพูดจบก็ถูกอีกคนดึงเข้ามากอดทันที

 "ทำไมอยู่กับพี่พูดถึงแต่คนอื่นละครับ อยู่กับพี่ก็ต้องพูดถึงพี่สิ อย่าดื้อนะครับ"

พูดอย่างเดียวไม่พอคนตัวสูงจอมฉวยโอกาสฝังปลายจมูกโด่งบนแก้มนิ่มทันที

"อื้ออ พี่มาร์คคค T///////T"

จะไม่มองหน้าพี่มาร์คแล้วจริงๆด้วย ฮืออ T//////////T









......................................................................................................................................................................................................................................................


















ผมละสายตาจากหนังสือเหลือบมองคนตัวเล็กที่เอาแต่นั่งถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย

รู้ว่าเบื่อ แต่ให้ออกไปไม่ได้จริงๆ...

ถ้าแบมรู้ว่าผมเป็นใครที่นี่คือที่ไหนและรู้จุดประสงค์ที่ผมพามาที่นี่น้องจะต้องหาทางหนีไปจากผมแน่ๆ

ผมไม่ยอมหรอกนะ

เบนสายตาหนีจากคนน่ารักบนเตียงมาจดจ้องอยู่กับหนังสือเล่มหนาในมือต่อ



ผลิกผ่านแต่ละหน้าไปอย่างลวกๆ

ก่อนจะหยุดมือที่กำลังจะเปิดต่อเพราะสายตาดันไปสะดุดเข้ากับภาพถ่ายใบเล็กๆที่ถูกทับไว้นานแล้ว

คนในภาพส่งยิ้มตาหยีมาให้ผมอย่างน่ารักจนคนมองใจเต้นรัวด้วยความคิดถึง

จินยอง..

คนรักเพียงคนเดียวของผมบนโลกเลวๆใบนี่

จินยองเป็นยมทูตเหมือนกับแจ็คสันจะเรียกให้ถูกก็คงต้องบอกว่าเป็นน้องเพียงคนเดียวของหวังแจ็คสัน

จุดเริ่มต้นคงเป็นตอนที่เขาบังเอิญมาตามพี่ชายที่กำลังสู้อยู่กับซาตานอย่างดุเดือดเลือดนอง

จินยองที่เห็นสภาพผมกับพี่ชายตัวตอนนั้นถึงกับช๊อคไปเลย

เพราะถูกเลี้ยงมาต่างจากพี่ชายที่บ้าระห่ำไม่กลัวปีศาจหน้าไหนทั้งนั้น แต่ตัวเองเป็นเพียง

ยมทูตสีเทาที่คอยเยียวยารักษาผู้อื่นเท่านั้น ความรักบ้าๆก่อเกิดในใจของเราสองคนอย่างเงียบๆไม่มีใครรู้

มีเพียงเราสองคนเท่านั้น ต่างคนต่างรู้เส้นที่ขีดจำกัดความรู้สึกของตัวเองดีว่าควรใกล้ชิดกันได้มากแค่ไหน

หนึ่งยมทูต หนึ่งซาตาน ไม่ควรเข้าใกล้กัน

มันเป็นกฎของโลกใบนี้

แต่การฝืนใจทำอะไรนิ่งที่ตรงข้ามกับความรู้สึกมันช่างแสนทรมาน สุดท้ายก็โดนจับได้อยู่ดี

จินยองถูกส่งตัวกลับไปยังโลกของยมทูต ผมไม่ได้เจอเขาอีก รู้เพียงแต่ว่าถ้ายมทูตตนใดทำผิดกฎ

คงจะได้รับโทษที่สาสม

 เพียงแค่รู้ข่าวผมก็ร้อนใจคิดจะรีบไปช่วย แต่ผมคงประเมินคนอย่างหวังแจ็ตสันต่ำไปหน่อย

หึ ขัดขวางผมทุกวิถีทาง กัดไม่ปล่อย แถมยังหลบหลีกเก่ง

ความเป็นห่วงคนรักทำให้ผมค่อยๆใจเย็นเริ่มคิดวางแผนทุกอย่างขึ้นใหม่

จากที่ผมตามเฝ้ามองพฤติกรรมของมันมาตลอดทำให้รู้ว่าจุดอ่อนของมันอยู่ที่ไหน

ทำไมผมจะไม่รู้ว่าไอ้แจ็คสันมันคิดยังไงกับแบมแบม

แล้วทำไมถึงจะไม่รู้ว่าแบมแบมคิดยังไงกับผม

ผมมองออกก่อนที่ผมจะย้ายออกจากบ้านหลังนั่นซะอีก สายตาที่มันมองผมเวลาอยู่ใกล้แบม

แทบจะฉีกร่างผมออกเป็นสองท่อนอยู่แล้ว

ยิ่งรูว่าจุดอ่อนของแจ็คสันคืออะไร ผมก็เพียงแต่รอเวลาที่เหมาะสมในการลงมือเท่านั้น

เมื่อมันมาถึงผมไม่มีความลังเลใจที่ทำให้วิญญาณของแบมแบมตกเป็นของผม

ยมทูตไม่มีวิญาณ ซาตานไม่มีวิญาณ

แต่ก็มีความรู้สึกไม่ใช่หรอ...

ผมไม่ผิดใช่มั้ยที่อยากจะได้คนที่รักคืน แม้จะต้องทำร้ายใครก็ตาม

แต่ใครจะสนเรื่องนั้นกันละ ผิดถูกอะไรนั่น ที่นี่มันก็ไม่มีตั้งแต่แรกแล้ว

“พี่มาร์คครับ”

“..........”

“พี่มาร์คๆๆ”

“.............”

“พี่มาร์คคคคคคค”

“ค ครับแบม”

ผมสะดุ้งน้อยๆเมื่อรู้ว่าตัวเองเผลอจมอยู่กับความคิดของตัวนานไป

“พี่มาร์คเป็นอะไรอ่ะ ทำไมอยู่ๆก็นิ่งไปเฉยเลย”

คนตัวเล็กตรงหน้าหมุนหัวคิ้วเข้าหากันยู่ปากน้อยๆ บ่งบอกถึงความไม่เข้าใจ

“เปล่าครับไม่ได้เป็นอะไร พี่แค่คิดอะไรเพลินๆนะ ทำไมหิวแล้วหรอเรา”

ผมถามเสียงอ่อนพร้อมกับยกยิ้มน้อยๆอย่างเอ็นดู เด็กคนนี้น่ารัก


อ่อนโยนใจดี ขี้ใจอ่อนและมักเชื่อฟังสิ่งที่ผม

คอยบอกคอยเตือนตอนเด็กๆเสมอ

ขอโทษนะแบมแบมแต่เพื่อจินยองแล้วฉันจำเป็นต้องทำร้ายนาย

จำเป็นต้องใช้ประโยชน์จากความรู้สึกของนาย...

“ยังไม่หิวครับ พี่มาร์ค.. พี่บอกแบมได้มั้ยที่นี่คือไหนแล้วพาแบมมาทำไม”

แบมแบมจ้องตาอีกคนอย่างหาคำตอบ เขาไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจอะไรเลยซักอย่างเหมือนหลับไปแล้วตื่นขึ้นมา

ในที่ที่ไม่รู้จัก คนที่ไม่ได้เจอกันมาเป็นสิบปีจู่ๆก็โผล่เข้ามา เขางง จนคิดว่าเองฝันไปหลายรอบแล้ว

มาร์ค ต้วน ถอนหายใจทิ้งเบาๆอยางไม่รู้จะทำยังไง เขาเองก็พอจะรู้อยู่ว่าแบมคิดอะไร

จริงๆแล้วแค่ได้ยินสิ่งที่แบมแบมคิดนะ ง่ายจะตาย..

“แบม พี่ขออะไรแบมอย่างนึงนะ อย่าได้ถามอะไรพี่ตอนนี้ เมื่อถึงเวลาพี่จะบอกแบมเอง...”



และเมื่อถึงตอนนั้น

หวังว่านายจะเข้าใจฉันนะแบมแบม














...................................................................















“สายที่เราส่งไปรายงานมาว่าที่คุมขังนักโทษน่าจะอยู่ทางใต้ของ*Psychopomp อยู่ถัดจากบล็อกของกลูมี่ พอยท์
 

ไป 17 บล็อก ถูกกักกันโดยคนของยมทูตขาว หวัง แจ็คสัน ผมคิดว่าถ้าส่งคนของเราไปท่าจะสูญเปล่าแน่

ครับเรด” (psychopomp:ยมโลก,ผู้นำวิญญาณ)

เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยรายงานภารกิจที่ได้รับมอบหมายให้แก่ผู้เป็นนายฟัง

‘เรด’ คือชื่อย่อที่เขาใช้เรียกจ้าวแห่งซาตานของที่นี่ ชื่อนี้คงได้มาจากสีของดวงตาที่บอกได้ถึงพลังอำนาจของแต่

ละคน เริ่มแรกคือสีดำ เปลี่ยนมาขาว เทา น้ำตาล ทองและแดง ตัวเขานั้นมีเพียงสีน้ำตางอ่อนในแววตาเท่านั้น

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครมีอำนาจที่สุดที่นี่

“อืม แล้วนายมีความเห็นว่าควรทำยังไงบ้างละเจบี”

น้ำเสียงเย็นเยียบจนคนฟังอดไม่ได้ที่จะขนลุกตามถูกส่งออกมาจากผู้เป็นนายทั้งที่ตัวเองยังคงเหม่อมองออกไป

นอกกระจกใสกว้างที่มีพระจันทร์ดวงโตเป็นฉากหลังอยู่

“ผมคิดว่าถ้าเสล่อเข้าไปชิงตัวตอนนี้คงมีแต่ตายกับไม่หายใจรอเราอยู่นะครับ”

ตอบได้ดีนี่...

มาร์ค ต้วนหัวเราะหึหึกับคำตอบของผู้ช่วยที่เขาไว้ใจที่สุดในที่แห่งนี้ ก่อนจะหมุนเก้าอี้หนังสีดำขลับ

กลับมาเผชิญหน้ากับเจ้าของคำตอบที่แสนเถรตรงด้านหน้าเขาตอนนี้

ดวงตาแดงฉานดูเด่นชัดขึ้นมาในความมืดมิด ความเจ้าเลห์ยิ่งขับกล่อมให้ดวงตาคู่นั้นน่าหลงใหลกว่าที่เคย

“ถ้าอย่างงั้นก็ปล่อยไป ไม่ต้องทำอะไรแล้ว”

“ไม่ต้องทำอะไรแล้ว?”

“ใช่ ยกเลิกทั้งหมด”

“ทำไมจู่ๆก็...”

คำถามที่กำลังจะถามออกถูกกลืนลงท้องไปแทบจะทั้งหมด เมื่อเผลอไปสบกับดวงตาปีศาจคู่นั้น

“ถ้าบอกให้ยกเลิกก็คือยกเลิก ฉันมีวิธีของฉันเข้าใจมั้ย”

“ครับเรด”

จนใจที่จะถามต่อ เจบีได้แต่ยืนนิ่งเป็นหุ่นหลังออกมาจากห้องทำงานของเรดแล้ว

เขาตั้งใจจะทำอะไรกันแน่?

ทำไมจู่ๆถึงได้ยกเลิกแผนที่จะบุกไปช่วยคุณจินยองทั้งๆที่วางแผนกันมาเป็นเดือน

ทำไมจู่ๆถึงได้... หรือว่าเรดไม่ได้ต้องการคุณจินยองแล้ว?

อยู่ๆความรู้สึกดีใจก็ตีตื้นขึ้นมาเมื่อนึกถึงตรงนี้  ไม่ดีเลยนะเจบีไม่ดีเลย

อย่าได้รู้สึกอะไรกับคนรักของเรดเป็นอันขาด แล้วอีกอย่างเป็นไปไม่ได้ที่เรดจะเลิกรักคุณจินยองทั้งที่

เมื่อวันก่อนยังสั่งให้เขาหาที่อยู่ของคุกให้เจออยู่เลย

เฮ้อ... บ้าหน่า เลิกคิดอะไรฟุ้งซ่านได้แล้ว

บอกกับตัวเองก่อนที่จะพาความคิที่แสบสับสนเดินออกจากตรงนั้นไป

ในห้องทำงานสีทึบกว้างร่างสูงเอนกายบนเก้าอี้ทำงานตัวใหญ่ ปิดเปลือกตาช้าๆ

พร้อมกันกับใบหน้าหวานของบางคนที่ลอยเข้าในสมอง

จินยองเราจะได้เจอกันแล้วนะ...คิดถึงนายจริงๆ

‘ช่วยด้วยย ฮืออออ ใครก็ได้ช่วยแบมด้วย!’

มาร์ค ต้วนสะดุ้งตัวตื่นขึ้นจากความทรงจำแสนหวานเพราะเสียงขอความช่วยเหลือจากคนตัวเล็กในห้อง

‘ฮืออ มีใครอยู่มั้ยแบมกลัว’

‘ที่นี่ที่ไหนทำไมมันมืดขนาดนี้ ฮึก แม่ครับแบมกลัว’

เสียงความคิดของแบมแบม?

ไม่ทันได้คิดอะไรต่อร่างสูงก็รีบเดินเข้าไปหาคนตัวเล็กในห้องที่หลับไปก่อนหน้านี้นานแล้ว

‘ใครนะ! ใครออกมานะ ผมกลัวแล้วนะอย่าทำแบบนี้สิ’

‘แม่ครับ พี่แจ็คสัน อยู่ไหนกันแบมกลัว’

‘ฮึก ฮือออ ....’

ยิ่งเข้าใกล้คนบนเตียงก็ยิ่งได้ยินเสียงที่ชัดเจนมากขึ้นเรื่อยๆ

ฝันร้ายซินะ

มาร์ค ต้วนใช้นิ้วเกลี่ยน้ำตาแห่งฝันร้ายให้คนน่ารักที่นอนหลับตาแน่นแผ่วเบา

ยกมือขาวลูบหน้าผากมนราวกับต้องการปัดเป่าฝันร้ายให้หายไป

ดวงตาสีเลือดจ้องมองคนที่นอนหลับไม่รู้เรื่องในความมืดด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา

กว่าจะรู้ตัวริมฝีปากหนาของตนก็แนบเข้ากลับเปลือกตาสีอ่อนของอีกคนอย่างถนุถนอม

เหมือนจะรู้ตัวว่าตัวเพิ่งทำอะไรลงไป คนตัวโตรีบผละออกจากการกระทำเมื่อครู่อย่างรีบร้อน

เสียงถอนหายใจในความไม่เข้าใจการกระทำของตัวเองดังขึ้น

ฉันจะทำยังไงกับนายดีนะแบมแบม

#ขอตัดตอนแจ็คสันออกไปเป็นตอนหน้านะคะเดี๋ยวเยอะไป
แล้วพรุ่งนี้ไม่มีอะไรอัพ555(ไรท์เลวว)จริงไจะลงตอนแจ็คด้วยแต่มันยาวเกินอะเลยต้องตัดให้เหลือแค่ตรงนี้50%หลังเลยสั้นๆไปนิสสขอโทษค่าาา><ว)
ตอนนี้หมั่นไส้อิมาร์คคึมาก แต่วันนี้นางร้องไห้ในคอนที่ญี่ปุ่น
ให้อภัยครั้งนึงละกัน อิอิ

สุดท้าย ขอบคุณคนอ่านนเม้นมากนะคะ รักอะพูดเลย555

ต่อจากนี้แบมแบมของเราจะน่าสงสารx10ฮรึกกก

 เม้นวันนิดจิตชื่นบานนนน ฮริ้งงงง