คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : พี่มาร์คครับแบมขอ : 01
พี่มาร์คครับแบมขอ <3
-1-
“แม่ครับบ แบมกลับมาแล้วนะ วันนี้มีอะไรกินบ้างเอ่ย”
“มาถึงก็จะกินเลยนะไอ้เด็กแก้มซาลาเปา”
อ้าวเดี๋ยวนะเมื่อกี้เสียงแม่หรอ ทำไมแม่เสียงแมนงี้อะ หรือแม่ไปผ่าตัดกล่องเสียงแล้วแบมตกข่าวหว่า?
....ไม่ใช่ละ =_____=
“เฮ้ยยพี่แจ็คไม่เจอกันตั้งนาน ...มาทำไม”
“ไอ้แบม =________=”
“ฮ่าๆๆ ล้อเล่นๆ คิดถึงนะโอ๋เอ๋ๆ กร๊ากกกก ดูทำหน้าเข้าดิ”
ผมรีบวิ่งเข้าไปโอ๋พี่ชายสุดที่รักที่ยืนทำหน้ากระเพาะไม่รับอาหารอยู่
ข้างๆตู้ปลาสวายที่ผมไปจับมาจากครองหน้าหมู่บ้านกับมือ เฮ้ยๆอย่าไป
ยืนใกล้ๆมันดิเฮียแบมแยกไม่ออกละไหนคนไหนปลา -.-
“ไม่ต้องเลยไอ้แบมเฮียงอลแล้ว เชอะ!”
แหม่ งอลล มากๆระวังลิ้นพันคอตายนะเฮีย - -
“อย่างอนเลยนะ งอนมากขาสั้นกว่าเดิมไม่รู้ด้วย”
“โอ้โหห มานี่เลยไอ้เด็กดอยคำ!”
พี่แจ็คสันล็อกคอผมจากด้านหลังกดหัวให้หน้าผมไปจูบกับพื้นโดยสวัสดิภาพ
โอ้ยไอ้พี่แจ็ค! จูบแรกของแบมต้องเป็นของพี่มาร์คคึคนหล่อดิไม่ใช่พื้นที่เฮียเพิ่งเยียบย่ำไปเมื่อกี้ TOT
“โอ้ยๆๆๆ พี่แจ็คปล่อยย ยอมแล้วๆแบมยอมแล้วค้าบบ T^T”
ตอนแรกผมก็เอามือตบพื้นเบาๆดังแปะๆเป็นเชิงยอมแพ้ ซักพักก็เสียงเริ่มเปลี่ยนจากแปะๆเป็นป้าบๆ
ทำไมอิเฮียมันไม่ปล่อย! อ้ากกกกก มือแดงหมดแล้วว้อยย
“เฮียปล่อยแบมดิ! ถ้าเฮียไม่ปล่อยอีกแปปนึงแบมจะได้กับกระเบื้องแล้วนะเว้ยย อ๊อยยT^T”
“เว้ยกับใครแบมแกพูพูดเว้ยกับครายยย”
“แอ้กก ฝ ฝากลูกเมียข้าด้วยเอื้อกก”
ลาก่อนครับแม่แบมคงอยู่สร้างครอบครัวกับพี่มาร์คให้แม่ชื่นใจไม่ได้แล้ว
พี่มาร์คครับแบมสัญญาต่อให้แบมตายกลายเป็นผีแบมก็จะขอหลอก
หลอนพี่ทุกวัน จะคอยดูแลพี่ตอนหลับ ตอนตื่น ตอนกินข้าว
ตอนอาบน้ำ? ตอนแต่งตัว แบมจะป็นคนเดียวที่รู้ว่าพี่มาร์คใส่กกน.สีอะไร โอ้ว แค่คิดก็ฟิน ตายเลยดีกว่า -.,=
“พอเลยทั้งสองคน ลุกขึ้นมากินข้าวกันได้แล้วทะเลาะกันเป็นเด็กๆไปได้ วันนี้แม่ไม่อยู่กินข้าวด้วยนะมีนัดกับคุณนายต้วนไปทำเล็บ”
ผมพยักหน้าถี่ๆให้คุณมามี๊สุดที่รักก่อนจะหันไปสบตาปิ๊งๆกับอิเฮียถึกอย่างอ้อนวอน
ได้โปรดปล่อยแบมไปเถอะเฮียแบมคอจะหักแล้ว
ศึกสงครามระหว่างพี่น้องจึงจบลงที่โต๊ะกินอาหาร หิวว แบมหิว! ผมเลยกินแบบไม่พูดไม่จาจ้วงได้จ้วงเอาจนเฮียแจ็คเลิกกินแล้วปลี่ยนมานั่งมองผมกินแทน
“แบมแบมนี่แกไปตายอดตายอยากมาจากไหนเนี่ย กินอย่างกับไม่ได้กินมาเป็นเดือน”
“เขาเรียกว่าเด็กกะ%^&*)_())W” ผมพูดเสียงอู้อี้ในลำคอเพราะเพิ่งจะอัดข้าวเข้าปากไปคำใหญ่
“เออๆ เคี้ยวข้าวให้หมดปากก่อนค่อยพูด น่าเกลียดจริงๆเลยแกเนี่ย”
ผมกลืนข้าวที่กำลังเคี้ยวอยู่และค่อยๆพูดใหม่อีกครั้งนึง
“ผมบอกว่า เขาเรียกเด็กกำลังโตต้องกินเยอะๆไม่ใช่ตายอดตายอยาก”
“กินเยอะจนแก้มบวมแบบนี้แล้วใครเขาจะมาชอบฮ่าๆๆ”
โหยย อิเฮียแจ็คสั้น สั้นๆๆๆๆ พูดแบบนี้มันหยามกันชัดๆ ขอให้ขาสั้นกว่าเดิมเลย
“มีก็แล้วกัน แบร่”
“ใคร? อย่าบอกนะว่าเป็นไอ้หนุ่มหน้าจืดข้างบ้านที่แกแอบเอาไปฝันเปียกทุกคืนอะ”
“ฮึ่ย เฮียก็พูดอะไรน่าเกลียด แบมไม่เคยนะ”
ไม่เคยน้อย...
“แกอย่ามาทำตัวใสซื่อฟรุ้งฟริ้งกับฉันนะเว้ย ฉันพี่แกนะมองปร๊าดเดียวก็รู้ละว่าแอบจ้องจะเขมือบตอนมันเผลอใช่มั้ยล่ะ”
โอ้โห นี้แบมมีพี่เป็นโคนันทวิสานหรอเนี่ยทำไมฉลาดเยี่ยงด็อกเตอร์สลัมเช่นนี้
แสนรู้จริงวุ้ยพี่กู...
“ถ้าใช่แล้วจะทำไม ไม่แน่พี่มาร์คเขาอาจจะชอบแบมแต่ไม่แสดงออกก็ได้”
“แกอย่ามามโนไอ้แบม ฉันเห็นก็มีแต่แกเนี่ยแหละที่คอยไปเต๊าะมันเชื่อดิมันไม่สนใจแกหร๊อก”
นั่นปากหรอนะ พูดจาไม่เข้าหูกันสุดๆเลยนะนั่นฟังแล้วมันจี๊ดโว้ยยย -*-
“งั้นเฮียคอยดูละกัน วันนึงเฮียจะมีน้องเขยตระกูลต้วน!”
เฮียแจ็คสันมองหน้าผมแว้บนึงก่อนจะเบิกตากว้างอย่างตกใจ อ้าวเฮ้ยๆข้าวติดคอจนขาดอากาศหายใจรึไง?
“แบม นี่แกอย่าบอกนะว่า ... ว่า ...”
“ว่าอะไร?-*-“
“ว่าแกจะมอมเหล้ามันแล้วลากมาข่มขืนอะ!!!!”
โอ้ยยยย ถ้าทำได้แบมทำนานแล้ว! ไม่ใช่โว้ยคิดได้เนอะคนเรา
“เฮีย เฮียมองหน้าแบมดิ๊ แบมไม่ได้หน้าเถื่อนเหมือนเฮียนะโว้ย”
“อ้าวๆๆ พูดดีๆนะไอ้แบม”
“ก็มันจริงอะ แบมไม่ได้โรคจิตขนาดนั้นซะหน่อยแต่ขอให้เฮียวางใจคนนี้แบมได้แน่! ไม่ว่าจะช้าหรือเร็วพี่มาร์คต้องตกมาเป็นของแบมอย่างแน่นอนแบมสัมผัสได้”
“โห ขนลุกเลย..”
“อึ้งในความมุ่งมั่นของแบมอะดิ”
แน่ละความรักของแบมที่มีให้กับพี่มาร์คมันมาร์คจนล้นออกมา รักจนล้นอะเก็ทปะ?
“ป่าว กุปวดขี้ กินไปก่อนนะไม่ไหวละมันมาถึงหน้าด่านแล้ว”
พูดจบเฮียแจ็คก็วิ่งจู๊ดเข้าห้องน้ำไปทันที ปล่อยให้แบมนั่งอ้าปากค้างในความอุบาศของพี่ชายตัวเอง
“อิเฮียยย อย่าตดดังดิวะกลืนข้าวไม่ลงโว้ยยยยย”
.............................................................................................................
หลังจากผ่านการรับประทานอาหารเย็นสุดหฤหรรษ์ที่ทั้งผมและพี่แจ็ค
เป็นผู้ก่อร่างสร้างขึ้น ก็เป็นเวลาอันดีในการนอนอืดผึ่งพุงซักที
พอหนังท้องตึงหนังตาก็เริ่มหย่อนผมเลยลุกขึ้นเตรียมตัวจะอาบน้ำจะได้
เข้านอนสักที ตาจะปิดอยู่แล้ว การบงการบ้านอะไรไว้ทำวันก่อนส่งละกัน
ตอนนี้พี่แบมขอบายละครัช(เป็นตัวอย่างที่ไม่ดีเด็กดีไม่ควรเอาอย่าง)
ผมเดินโงนเงนแบบมึนๆกำลังจะเข้าห้องน้ำ สายตาก็ดันไปสะดุดอยู่กับ
แสงไฟห้องที่ยังเปิดสว่างอยู่ของบ้านข้างๆ อ่า... เพิ่งกลับมางั้นดิ กินอะไรมาหรือยังนะ...
แทนที่ผมจะเดินเข้าห้องน้ำอาบน้ำให้สบายใจแล้วกลับมานอนหลับตุ้บ
ป่องความสนใจของผมกลับถูกหันเหเพียงเพราะคิดถึงใครบางคนที่ไม่
ได้เจอกันตั้งหลายชั่วโมงแหนะ
พี่มาร์คครับคิดถึงจุง มุฟ มุฟ >3<
ผมเดินออกมานอกระเบียงที่ยื่นออกมาจนแทบจะติดกับระเบียงของอีก
ฝั่งนึงอย่างนึกสนุกเพียงแค่คิดถึงใบหน้านิ่งๆแต่แววตากลับดูขัดเขิน
เวลาที่ผมหยอดมุกจีบแบบเสี่ยวๆออกไป
“พี่มาร์ค ออกมาหาเค้าหน่อยจิ้”
.....................
เงียบอีกละ จะเล่นตัวไปไหนครับเนี่ย ไม่รักไม่ทนนะบอกเลยฮุ้ยย =^=
“อย่าให้เรียกบ่อยๆดิ เจ็บคอมากนะรู้บ้างปะเนี่ย”
.
.
.
แกร๊ก
เสียงประตูเลื่อนบานกระจกถูกเปิดขึ้นพร้อมกับร่างสูงที่แสนคุ้นตาและคุ้นใจมากกว่าใครเดินออกมา
ใบหน้าหล่อยังคงนิ่งเรียบเช่นเคย ไม่รู้ทำไมแบมถึงได้ตกหลุมรักคนคน
นี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าทั้งที่อีกคนไม่เคยจะสนใจในตัวเขาเลยซักนิด ..หรือป่าว?
“แล้วใครเขาขอให้มาเรียกละ”
โอ้โห พูดแบบนี้มาก็จุกซิครับไม่น่าถาม ที่เรียกเพราะคิดถึงนะเว้ยครับ ปากแบบนี้เดี๋ยวก็จับจูบซะเลยดีมั้ย
“เท่าที่จำได้ก็ไม่มีใครขอนะครับ แต่คนมันคิดถึงอะให้ทำไง”
ผมตอบกลับเสียงอ่อย ฮืออ พี่มาร์คอะอย่าเย็นชานักซิเดี๋ยวแบมทนไม่ไหวจะจับตีหัวแล้วลากเข้าถ่ำซะหรอก
สรุปในหัวผมมีแต่เรื่องลากพี่มาร์คเข้าถ่ำใช่มั้ย? -..-
“พูดบ้าอะไรของนาย”
พี่มาร์คตอบกลับมาทั้งที่ใบหน้ายังคงเรียบนิ่งแต่กลับซับสีจางๆอย่างน่ารัก โอ้ยย หลงอะแบมหลง พี่มาร์คอะอย่าน่ารักมากกว่านี้ได้ปะแบมจะไม่ทนแล้วนะฮับ-////-
“ถ้าคำพูดแบมมันดูบ้า พี่มาร์คก็ต้องบ้ากว่าแน่ๆที่เขินเพราะแบม”
เอาแล้วโว้ยยย จะรุกหนักแล้วนะ แบมอยากลองแต่งงานตอนอายุ17 ดูสักครั้งในชีวิต อยากรู้ว่ามันจะตื่นเต้นเร้าใจแค่ไหน งานแต่งแบมไม่ขออะไรมากขอแค่มีพี่มาร์คกับแบมก็พอ สินสอดไม่ต้องแต่ขอห้องใหญ่ๆเตียงกว้างๆเอาไว้สร้างลูกสร้างหลานกันนะฮับป๋ม-////-
พี่มาร์คถึงกับเงียบแถมยังเมินหน้าผมอีกต่างหาก หูยๆ เขินแบบนี้เดี๋ยวปั๊ดจัดงานแต่งบนเตียงซะเลย
ย้ากกกก แบมคิดอะไรอยู่!!!! >////<
“ข้างนอกยุงเยอะฉันจะเข้าห้องแล้ว นายก็... ไปนอนได้แล้ว”
พี่มาร์คพูดขึ้นทั้งๆที่ยังคงไม่มองหน้าผม หันมาก็ได้เขินอะไรขนาดนั้นแบมเป็นคนพูดแบมยังไม่เขินเล๊ยย -////- ทำเป็นพูดดีไปงั้นแหละหน้าจะไหม้อยู่ละ
“แบมยังไม่ง่วง อยากคุยกับพี่มาร์คมากกว่า ^++^
ผมยิ้มยิงฟันใส่พี่มาร์คอย่างกวนๆแม้ในใจจะรู้ว่าพรุ่งนี้กุมีเทสย่อยครับ มีทั้งเทสและการบ้าน พี่มาร์คครับพี่ทำให้เด็กคนนึงเสียการเรียนนะรู้ตัวปะ?
“พรุ่งนี้นายมีเรียนนะแบมแบม นี่มันก็สามทุ่มกว่าแล้วรีบไปอาบน้ำแล้วนอนซะ”
พี่มาร์คหันมาพร้อมทำหน้าดุใส่ผม แบมเพิ่งจะคิดไปเมื่อกี้ว่าพี่ทำให้แบมเสียคน นี่สรุปกุทำตัวเองช้ะ?
ผมทำหน้างอแงใส่พี่มาร์คประมาณว่าไม่เอาแบมเข้าจะคุยกับพี่มาร์คต่ออะไรทำนองนี้ แบมก็อยากอ้อนพี่มาร์คบ้างอะไรบ้างนะครับ แต่เหมือนจะไม่สำเร็จว่ะ พี่มาร์คหน้านิ่งแถมยังมองมาแบบดุๆอีก โหยยย ยอมแล้วครับแบมยอม จริงๆยอมตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นหน้าแล้วนะพูดจริง
“ง่า ก็ได้ๆ ไม่เห็นต้องทำหน้าดุขนาดนั้นเลย ...นี่ถามอะไรหน่อยซิครับ”
“.....?”
“เมื่อไรพี่มาร์คจะใจอ่อนอะครับ”
นี่กลั้นใจถามสุดๆเลยนะ กลัวคำตอบเหมือนกันนะเนี่ย ถ้าพี่มาร์คตอบมาว่าไม่มีวัน แล้วแบมจะทำไงดี T.T
“........”
อ้าวเฮ้ยยย อย่าเงียบดิคนอุตสาถามด้วยความหวัง อย่าตัดความหวังกันแบบนี้ TOT
“พี่มาร์คอ่า ตอบแบมหน่อยไม่ได้หรอ..”
เฟลดิครับเจอเงียบแบบนี้ ฮืออไม่น่าถามเลยตรูคืนนี้นอนฝันร้ายแหง่มๆ
ผมที่ยอมแพ้กับความเงียบของพี่มาร์คกำลังจะเดินเข้าห้องด้วยฟีลแบบแม่งแย่กลับยิ้มไม่หุบเมื่อได้ยินคำตอบของอีกคนเบาๆแต่โคตรได้ใจ
.
.
.
.
“ใจพี่มันก็ไม่ได้แข็งตั้งแต่แรกแล้วนะ..”
หืมมมมม!!! พูดจบแล้ววิ่งเข้าห้องคือไร? อ่อยกันชิบถ้าแบมตามเข้าไปแล้วพี่มาร์คจะหนาว
โอ้ยย คืนนี้ฝันดีแล้วโว้ยย
เจอกันใหม่ตอนหน้านะคะ ติชมได้ตามสะดวกเลยย
แต่ขอให้ใช้คำสุภาพกันนะ^^
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r
ความคิดเห็น