คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : JUST YOU : 02 100%
JUST YOU
02
.
.
.
.
20:31
“แบมแบมมม เฮียกลับมาแล้วววว”
เฮ้ออออ กว่าจะได้กลับบ้านมานี่ก็เล่นเอาซะเพลียเลยครับ ไม่รู้ว่าตอนนี้ไอ้แบมมันจะหิวจนเป็นลมไปรึยัง
เห็นตัวแค่นั้นจริงๆแล้วกินจุสุดๆ ผมเลยต้องเอาใจมันซื้อของกินมาเพียบโทษฐานกลับบ้านดึก
ไม่ได้ๆ เดี๋ยวแฟนงอน
อ้า... แอบเขินแฮะ
ป่าวๆๆ ผมไม่ได้คิดอะไรกับแบมแบมนะ!! ป่าวจริงๆนา
งื้ออ.... เขิน (.///. )
(อร๊ายยอิหวังมุ้งมิ้ง -*-)
“แบมมมม อยู่ไหนนนน”
ตะโกนหาอีกคนก่อนจะมองไปรอบห้อง
อยู่ไหนของมันเนี่ย? จะว่าไปตอนที่เข้ามาไฟก็ไม่ได้เปิดไว้นี่..
คิดได้แบบนั้นผมก็รีบวิ่งเข้าไปดูในห้องนอนที่ปกติแบมจะชอบนอนทำการบ้านอยู่
ว่างเปล่า..
"เฮ้ยแบม! อย่าเงียบดิ"
ผมตะโกนเรียกอีกรอบ วิ่งวนจนทั่วห้อง
ในห้องน้ำก็ไม่มี ห้องครัวก็ไม่เจอ หายไปไหน?!
ผมควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋าอย่างรีบร้อนก่อนจะต่อสายถึงคนตัวเล็ก
‘ไม่มีสัญญาณตอบรับจา...’
“โถ่เว้ย!”
สบถออกมาอย่างหัวเสีย
แบมมันจะหายไปไหนได้ ถ้าเป็นปกติเวลาที่จำเป็นต้องกลับดึกแบมมันจะโทรบอกผมก่อนทุกครั้ง
เรื่องหนีเที่ยวนี่ยิ่งแล้วใหญ่แค่มันเดินไปหน้าปากซอยก็บ่นว่าอยากกลับมานอนแล้ว ไอ้เด็กนี่ขี้เซาจะตาย
หรือจะเกิดอะไรขึ้น?
เกิดอุบัติเหตุรึป่าว?
หรือจะโดนใครฉุด?
โอ้ยยย ยิ่งคิดยิ่งเป็นห่วง
ผมเริ่มนั่งไม่ติดเมื่อคิดถึงความปลอดภัยของน้องมัน ยกโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้งเลื่อนหาเบอร์ที่พอจะช่วยให้
ความเป็นห่วงของผมทุเลาลงบ้าง
(ฮัลโลลล พี่แจ็.. )
“ยูคยอมแบมแบมอยู่กับนายรึป่าว”
ไม่รอให้ปลายสายพูดจบผมก็รีบชิงถามก่อน
(แบมแบมหรอพี่ กลับไปตั้งแต่บ่ายสามแล้วนะ บอกว่าง่วงๆเนี่ยแหละ)
“หะ? บ่ายสาม..”
แหงนหน้ามองนาฬิกาสีฟ้าอ่อนบนโต๊ะทำงานก่อนที่คิ้วของผมจะขมวดติดกันมากกว่าเดิม
20:45
(พี่แจ็ค เกิดอะไรขึ้นอะแบมแบมยังไม่กลับบ้านหรอ? เออพี่แจ็ควันนี้แบมมันดูไม่ค่อยดีด้วยอะไม่สบายรึป่าว)
ผมไม่ได้ตอบอะไรยูคยอม แต่กลับวิ่งออกมาจากห้องด้วยหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ
ขออย่าให้เป็นอย่างที่คิดเลย..
ผมวิ่งออกมาจนถึงซอกตึกเก่าที่คนแถวนี้เรียกมันว่าซอกผีสิง เหอะ! มีแต่ไอ้พวกมั่วสุมทั้งนั้น
ผมถึงไม่ชอบให้แบมแบมมันผ่านแถวนี้นัก
แต่จริงๆแล้วมันมีอีกเหตุผลนึง
.
.
เหตุผลที่ผมไม่เคยบอกน้องมัน..
ผมเดินเข้าไปในช่องแคบระหว่างตึกอย่างระมัดระวังก่อนจะรู้สึกได้ถึงบางอย่าง
.
.
กลับมาแล้วงั้นหรอ?
หึ กลิ่นแบบนี้มัน..
.
.
.
.
ซาตานสีแดง
………………………………………………………………………………………………………………………………………………..
“พี่มาร์คครับ”
“พี่มาร์คคคคค... อ่าอยู่ไหนของเขากันเนี่ย”
คนตัวเล็กที่เพิ่งฟื้นขึ้นมาจากนิทราแสนหวานบนเตียงกว้างทั้งที่ก่อนหน้านี้แสนจะหวาดกลัวยู่ปากอิ่มสวย
อย่างขัดใจที่จู่ๆ
พี่ชายที่แสนคิดถึงหายตัวไปอีกครา
ฮืออ หายไปไหนของเขาอีกนะ ไหนบอกว่าจะไม่ไปแล้วไง
หรือว่า... จะทิ้งกันไปอีกแล้ว
คิดได้แบบนั้นคนขี้ระแวงก็รีบกุลีกุจอสลัดผ้าห่มผืนหนาไว้ข้างตัวก่อนจะรีบดันตัวขึ้นจากเตียง กึ่งเดินกึ่งวิ่ง
ไปยังประตูไม้สีทึบที่มีไอเย็นแผ่ซ่านออกมายามเข้าใกล้
กึกๆๆ ๆ
มือขาวพยายยามเปิดประตูนั้นออก ทั้งดันทั้งผลักแต่ก็ไม่เป็นผล มองหาลูกบิดหรือแม้กระทั่งรูเสียบกุญแจ
และก็ต้องผิดหวังกลับมา
หรือจะล็อกจากด้านนอก?
โอ้ยยย แล้วแบบนี้แบมจะทำไงดีอะ จะให้เน่าตายในห้องงี้อ๋อ?
พี่มาร์คก็หายไปไหนไม่รู้ หิวก็หิว ตั้งแต่กลับจากโรงเรียนยังไม่ได้กินอะไรเลยนะแง้ววว T^T
แล้วป่านนี้เฮียแจ็คจะเป็นไงบ้างเนี่ย....
พอคิดถึงตรงนี้คนน่ารักก็ถึงกับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
เฮียมันจะกลับถึงบ้านรึยัง?
กินอะไรมารึป่าว?
วันนี้มันทำงานเหนื่อยมากมั้ย?
แล้วจะรู้รึยังว่าแบมหายไป..?
เฮ้อออ ยิ่งคิดก็ยิ่งเป็นห่วงเฮียมันขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้
เหม่อมองออกไปนอกระเบียงที่ถูกเปิดทิ้งไว้ สายลมพัดผ่านให้ผ้าผืนบางสีบริสุทธิ์ปลิวสยายหยอกเย้าสีนวล
ของดวงจันทร์ที่สาดมายังห้องกว้างสีครึ้มนี้
“เฮีย...จะเป็นยังไงบ้างเนี่ย”
..................................................................................................................................................
ซาตานสีแดง
ใช่ ต้องเป็นมันแน่ๆ คนที่พาตัวแบมแบมไป
“ออกมาได้แล้วมั้ง.... มาร์ค ต้วน”
เสียงเรียบเอ่ยขึ้นท่ามกลางความมืดมิดที่แม้แต่แสงของดวงจันทร์ยังเข้าไม่ถึง
.
.
.
“หึหึ ... ยังฉลาดเหมือนเดิมนะ หวัง แจ็คสัน”
น้ำเสียงเย็นเยียบถูกส่งมาจากเงาทมึนด้านหน้าของชายที่ถูกเอ่ยนาม
“แบมแบมอยู่ไหน”
ถามออกไปเสียงแข็งด้วยความเป็นห่วงที่ปิดไม่มิด
“อะไรกัน จะมาโบ้ยว่าฉันพาเด็กนั่นไปได้ยังไงกัน เด็กคนนั้นไม่ได้มีอะไรพิเศษจนฉันต้องลดตัวลงไปแตะต้องหรอกนะ”
คำตอบแสนยียวนที่ได้รับกลับมาทำให้คนฟังถึงกลับเดือดพล่าน
“อย่ามาปฎิเสธ! ฉันรู้จักแกมากี่ปีทำไมฉันจะไม่รู้ว่าแกต้องการอะไร!”
จากต้องการข่มอารมณ์น้ำเสียงเรียบนิ่งทีแรกเกรี้ยวกราดขึ้นมาจนคนฟังกระตุกยิ้มร้าย
“ไม่เอาน่า กับอิแค่เด็กตัวเล็กๆคนเดียว ถึงกลับทำให้ยมทูต ที่แสนเยือกเย็นตบะแตกเลยหรอ ฮ่าๆๆ น่าขำจริงๆ”
“แกไม่มีสิทธิมาพูดถึงฉันถึงคนของฉันแบบนั้น!”
“โอ๊ะ! อะไรนะคนของแกหรอ..หึ”
เงาดำเคลื่อนกายเข้าใกล้คนที่ถูกเรียกว่ายมทูตช้าๆ
ก่อนจะพูดบางอย่างที่ทำคนฟังใจกระตุกวูบ
“เลือดของเด็กนั้น... อร่อยดีนะ”
“กะ แก หมายความว่า...”
“ช่ายย ... เด็กคนนั้น ไม่ซิ
แบมแบมนะ เป็นของฉัน ทั้งตัว
และวิญญาณ...”
........................................................................................
สถานที่แห่งความมืดมิด
สถานที่ ที่เหมาะกับผม...
มาร์ค ต้วน อ่า..ใช่ๆนั่นเป็นชื่อที่ผู้คนแถวนี้เรียกผม อืม..ไม่สิ หึ ต้องเรียกว่าเศษเดนมนุษย์ท่าจะเหมาะกว่า
ยินดีต้อนรับเข้าสู่ “กลูมี่ พอยท์” ดินแดนนรกบนดินที่เร้นกายลับอยู่ภายใต้หมอกควันแห่งการความโสมม
ผมเคยเป็นเพียงเด็กชายคนนึงในครอบครัวที่แสนอบอุ่น เคยเป็นคนธรรมดาคนนึง
ที่ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข...
ก่อนที่จะได้รู้ความจริงจากปากของคนที่ตัวเองเรียกว่าพ่อแม่ว่าตนไม่ใช่ลูก ไม่ใช่... แม้กระทั่งคน..
ผมเป็นเพียงเด็กที่ถูกเก็บมาเลี้ยง เก็บมาจากกองขยะเน่าๆ บนกายมีเพียงสร้อยเชือกร่มที่มี
จี้รูปหยดน้ำสีแดงห้อยคออยู่
ยิ่งโตพลังบางอย่างที่เกิดขึ้นในตัวผมยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้น สัญลักษณ์แห่งความเป็นปีศาจฉายชัด
ขึ้นในดวงตา หลังจากผมอายุได้ 3 ขวบ ผมไม่เคยแตะอาหารอีกเลย ไม่รู้สึกหิว บางครั้งที่ผมได้รับบาดเจ็บ
บาดแผลพวกนั้นไม่เคยนำมาซึ่งความเจ็บปวด
ไม่ใช่แค่ตัวผมที่รับรู้ได้ถึงความแปลกประหลาดนี้ บุคคลรอบตัว แม้กระทั่งครูอาจารย์ก็ไม่กล้าเข้าใกล้
มีหลายครั้งที่แม่พยายามจะพาผมไปรักษาไม่ว่าจะด้วยวิธีใดแต่ก็กลับล้มเหลวไม่เป็นท่า
ครอบครัวของเราต้องย้ายที่อยู่บ่อยๆ เนื่องจากงานของพ่อ ...และผม ที่เป็นต้นเหตุหลัก..
เราได้ย้ายมาอยู่เมืองๆนึง เป็นเมืองในเขตชนบท เงียบสงบ ไม่วุ่นวาย ที่ที่เราอยู่เป็นหมู่บ้านเล็กๆ
ผู้คนเป็นมิตรและมักมีรอยยิ้มให้กันเสมอ
เป็นเพราะสถานที่แห่งนี้ ทำให้ผมได้พบกับเด็กคนนึง เด็กที่มีแต่ความสดใสอยู่ในแววตา
รอยยิ้มที่ส่งมามีแต่ความจริงใจ ...ต่างจากผม...
ตั้งแต่ที่ผมรู้ว่าตัวเองเป็นอะไร ความสุขพวกนั่นก็เหมือนจะถูกความมืดในจิตใจดูดกลืน
ไปจนหมดสิ้น
แต่เพราะเด็กคนนี้ กลับทำให้ผมยิ้มหัวเราะอีกครั้ง ความสุขที่ขาดหายเหมือนกำลังจะกลับคืนมา
แต่อย่างว่า เวลาแห่งความสุขมักผ่านไปเร็วเสมอ
ผมต้องย้ายอีกครั้ง ทั้งๆที่คิดว่านี่อาจจะเป็นที่ของผม
แต่เหมือนความมืดมนที่อยู่ในตัวผมจะเพรียกหาเพียงสถานที่ที่อบอวลไปด้วยความตายเท่านั้น
ยิ่งโตขึ้นความรู้สึก ประสาทสัมผัสที่แน่ชัด จะคอยบอกผมว่าควรไปที่ไหน
เหมือนกับถูกกำหนดไว้อยู่แล้วว่าผมต้องเป็นอะไร
ผมเพิ่งจะรู้ไม่นานมานี้ว่าพ่อกับแม่ที่เลี้ยงผมรู้มาตลอดว่าผมคือใคร แต่ท่านทั้งสองกลับไม่เคยปริปากพูด
อบรมเลี้ยงดูผมเหมือนคนธรรมทั่วไปคนนึง แต่เพราะสญชาตญาณที่อยู่ในตัวประกอบกับความ
สามารถที่เพิ่มขึ้นทุกวันๆ ทำให้ผมไม่สามารถใช้ชีวิตแบบที่คนทั่วไปควรจะเป็นได้
และแล้วมันก็มาถึง สิ่งที่ผมรู้สึกและสัมผัสถึงมันได้ตั้งแต่ยังเด็กๆ
สถานที่ ที่คนทั่วไปไม่มีทางพบเจอ
...Gloomy Point ...
บนป้ายไม้ใหญ่ที่สลักชื่อหมู่บ้านเก่าร้างแห่งนึงไว้
หมู่บ้านที่คนปกติมองเข้าไปก็จะพบแต่ความว่างเปล่า แต่ไม่ใช้สำหรับผม...
ผมรู้ว่าที่นี่คือที่ไหน รู้ว่ามันมีไว้เพื่ออะไร
สำหรับคนแบบผม...
คนที่ไม่ใช่คน...
เพราะที่แห่งนี้คนปกติไม่สามารถเห็นได้ จึงเป็นผมเพียงคนเดียวที่ต้องใช้ชีวิตอยู่ในหมู่บ้านแห่งนี้
ผมโตพอที่จะเรียนรู้อะไรต่างๆได้จากที่นี่
ไม่มีอาหาร.
ไม่มีน้ำดื่ม
ไม่มีความถูกหรือความผิด..
ไม่มีแม้กระทั่งความตาย..
ผู้คนที่นี่ถูกคุ้มกัน ไม่สิ ถ้าจะเรียกให้ถูกก็ ผู้คนที่อยู่ที่นี่ล้วนแล้วแต่มีเจ้าชีวิต
ใช่แล้ว..
คนที่เป็นมนุษย์และได้อาศัยอยู่ที่นี่ล้วนแล้วแต่ขายวิญญาณให้กับซาตานกันทั้งสิ้น
มนุษย์พวกนี้ล้วนแล้วมีแต่ความโลภ ต้องการสิ่งที่ไม่ใช่ของตน หลงใหลไปกับรูปกายของเหล่าซาตาน
ยอมขายชีวิต จิตใจรวมทั้งวิญญาณ เพื่อแลกความสุขชั่วข้ามคืน
แค่ยอมให้ดื่มเลือดสดๆ คนพวกนั้นก็จะได้ทั้งหมดที่ต้องการ
เพียงแต่มีข้อแม้ว่า ใครก็ตามที่ยอมขายวิญญาณให้กับซาตานแล้ว
จะต้องถูกจองจำไปตลอดกาล...
อืม... ทำไมผมถึงรู้ดีขนาดนี้นะหรอ..
ก็ผมนะถูกเรียกว่า
.
.
.
.
.
.
จ้าวแห่งซาตาน
…………………….
“แก! มาร์ค ต้วน! แกเอาแบมแบมไปไว้ที่ไหนบอกมา”
เสียงตวาดกึกก้องดังไปทั่วบริเวณนั้นแต่กลับไม่มีใครสักคนได้ยิน
“เฮ้อออ แจ็คสัน นี่นายคงยังไม่ลืมกฎของพวกเราใช่มั้ย? เหยื่อของใครของมันอย่าได้มายุ่ง!”
“แบมแบมเป็นของฉัน”
แจ็คสันพูดเสียงลอดไรฟันพยายามสะกดกลั้นอารมณ์ที่ประทุคุกรุ่นอยู่ตั้งแต่รู้เรื่องคนตัวเล็ก
จากปากของศัตรูตัวฉกาจ
“เหอะ ของนายหรอ? ไม่ใช่อีกต่อไปแล้วละ จริงๆเด็กคนนั้นควรจะต้องมาอยู่กับฉัน
ตั้งนานแล้ว.. ถ้ายมทูตอวดดีแถวนี้ไม่สอดมือมาวุ่นวาย”
น้ำเสียงเย้ยหยั่นแกมส้อเสียดเอ่ยขึ้ยพร้อมตวัดหางตามองอย่างขบขัน
“โอ๊ะๆ อย่ามองฉันแบบนั้นสิแจ็คสัน หึหึ เอาเป็นว่านายไม่ต้องเป็นห่วงนะ ฉันจะดูแลแบมแบมของฉันอย่างดีเลยละ”
พูดพร้อมกับส่งยิ้มยียวนมาให้ทำเอาอีกคนถึงกับเลือดขึ้นหน้าจนอยากจะเข้าไปตั๊นอีกคนให้หายแค้น
“อ่า อยู่คุยเล่นกับนายต่อไม่ได้แล้วแหะ เหมือนเด็กน้อยของฉันจะตื่นแล้วละ...”
“จะเอายังไง? แกต้องการอะไรกันแน่!”
คำถามที่ทำให้มาร์คต้วนชะงักกึก ค่อยๆหันไปตามเสียงที่เต็มไปด้วยความร้อนใจของอีกฝ่าย
“นายก็น่าจะรู้อยู่แล้วนะแจ็คสัน ...น่าจะรู้อยู่แล้วว่าฉันต้องการอะไร”
“.....”
“คืนจินยองมาให้ฉัน แล้วฉันคืนแบมแบมให้นาย ถ้าไม่... เด็กคนนั้นจะต้องถูกจองจำตลอดไป”
คำพูดที่เอ่ยออกมาท่าทีเฉียบขาดและน้ำเสียงที่แน่วแน่ทำเอาคนฟังถึงกับใจกระตุกวูบ
จะให้เขาคืนจินยองงั้นหรอ...
เขาทำไม่ได้หรอก แต่จะปล่อยให้แบมแบมไปอยู่กับซาตานในคราบเทพบุตรอย่างมาร์ค ต้วน เขาก็ทำไม่ได้เหมือนกัน
“ยังไม่ต้องตอบฉันก็ได้ ฉันใจดีพอจะให้เวลาคิด แต่อย่าช้ามากจะดีกว่านะ
เพราะฉันก็ไม่มั่นใจว่าอดใจไม่ทำอะไรเด็กคนนั้นได้นานแค่ไหน..”
กระตุกยิ้มร้ายขึ้นมาบางๆบนริมฝีปาก ก่อนจะหายลับไปในความมืดแห่งรัตติกาล
ทิ้งให้อีกคนตกอยู่ในห้วงความคิดเพียงผู้เดียว
แบมแบม...ฉันควรจะทำยังไงดี
แก่ก แก่ก
แอ๊ดด
เสียงบานประตูไม้ค่อยๆเปิดราวกับกลัวว่าคนในห้องจะตกใจตื่นมาจากนิทราแสนหวาน
ร่างเด็กที่นั่งอยู่บนเตียงเอาแต่เหม่อออกไปนอกระเบียงหันขวับมามองต้นเสียงแทบจะทันทีที่ร่างสูงผลักบานประตูเข้ามา
“พี่มาร์ค ไปไหนมาครับ ...ทำไมทิ้งแบมไว้คนเดียว”
ประโยคหลังพูดเสียงเบาหวิวกลัวว่าอีกฝ่ายจะหาตนเป็นเด็กไม่ยอมโต
ฝ่ามือเย็นเฉียบถูกยกขึ้นมาลูบกลุ่มผมนิ่มเบาๆ ส่งยิ้มบางๆให้คนตัวเล็กตรงหน้า
“ขอโทษนะครับ พี่กลัวว่าแบมแบมจะหิว เลยออกไปหาขนมมาให้แบมกินไง”
น้ำเสียงอ้อนโยนแสดงถึงความเป็นห่วงจนคนฟังอดใจเต้นแรงไปกับคำพูดนั้นไม่ได้
มาร์ค ต้วนมองหน้าเด็กตรงหน้าด้วยแววตาเจ้าเล่ห์ แต่เพียงแว่บเดียวเท่านั้นก็กลับสู่ความอบอุ่นดังเดิม
“อะ พี่ไม่แน่ใจว่าแบมชอบกินอะไรเลยซื้อมาให้หมด ฮ่าฮา โทษทีนะครับ”
พูดพร้อมกับยกถุงขนมใบโตในมือส่งให้เด็กน้อยที่ตาวาวตั้งเห็นขนมนานาชนิดในถุงแล้ว
.
.
.
แบมแบมดูท่าจะตั้งใจกินขนมตรงหน้าจนไม่ทันสังเกตเห็นแววตาของร่างสูงที่นั่งท้าวคางมองตนอยู่ด้วยสายตาเช่นไร
#markbam #jackbam #marknior
เธอกับฉัน ฉันกับเขา เธอกับเขา... #เพลงมา 5555
ตอนต่อไปเรามาเติมความหวานกันเถอะ
ป.ล. ขอบคุณมากนะค่ะที่เข้ามาอ่าน T^T
ติชมได้นะตัวเองงงงง
ความคิดเห็น