ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    My Memory อยากบ้าตายต้องดูแลยัยความจำเสื่อม!!

    ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

    • อัปเดตล่าสุด 29 ส.ค. 55



                         
                          “พี่ดาร์ตี้ สมุดโน้ตปาร์ตี้ล่ะ”เสียงดังมาจากสาวสวยรูปร่างเล็ก ที่กำลังจัดกระเป๋าเดินทางอย่างไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น
    นอกจากสมุดโน้ต
    = =;;

    “ก็อยู่ในกระเป๋าไง!”เสียงอีกเสียงดังแทรกขึ้นมา เสียงของพี่ใหญ่ชั่วทรงพลังนัก!!

    ปาร์ตี้ กระเป๋าตังค์พี่ล่ะ!”เสียงของผู้เป็นผู้ใหญ่ดังขึ้นอีกครั้ง น้องเล็กหันไปมองด้วยสายตางงๆก่อนจะชูกระเป๋าและโยนไปให้

    “อยู่นี่ค่ะ”

    “นี่ทั้งสองคน ฉันรอจนเหงือกจะแห้งแล้วนะ!!”ไม่ใช่เสียงใครที่ไหนเสียงฉันเองนั้นแหละ ลูกคนกลางผู้ไม่มีปากเสียงมาตั้งแต่ต้น - -+

    การ์ตี้ จะบ่นทำไมห๊ะ! เหงือกแห้งก็ลงไปกินน้ำดิ - -++”ประชดค่ะคุณพี่ = =;;

    “เหอะ ทำไมไม่เก็บตั้งแต่เมื่อวานนะ”ฉันบ่นพึมพำกับตัวเองเบาๆ

    อ๋อ ยังไม่ได้แนะนำตัวเลยนี่นา สวัสดี! ฉันชื่อการ์ตี้มีพี่น้องร่วมเกิดอีกสองคน  ฉันเป็นลูกคนที่สองตอนนี้เรียนอยู่ปี 1 ฉันไม่ชอบเสียงฟ้าผ่าเพราะมันทำให้ฉันกลัว ตอนนี้ฉันเป็นโสดเพิ่งเลิกกับแฟนเมื่อเดือนก่อน T.T คุณรู้ไหมว่าเหตุผลของเขามันงี่เง่าขนาดไหน เหอะ! อ่อฉันขอแนะนำพี่น้องอีกสองคนให้รู้จักแล้วกัน

    คนนึงชื่อดาร์ตี้ เป็นพี่คนแรก อยู่ปี 4 นิสัยค่อนข้างดุเวลาพูดเสียงจะดูเป็นผู้ใหญ่มากกว่าตัว เป็นดาวมหาลัย สวย รวย เก่ง ครบ! เสียอย่างเดียวพี่ดาร์ตี้ชอบผู้หญิง! น่าช็อกไหมล่ะ ผู้หญิงที่เพียมพร้อมแบบนั้นแต่กลับไม่ชอบผู้ชาย ฮะๆ แอบสะใจลึกๆนะ

    คนที่สองชื่อ ปาร์ตี้  อยู่ม. 5 เป็นน้องเล็กสุด ยัยนี่มีแต่ความคิดเป็นเด็กๆคิดไปซะว่าทุกอย่างคือเรื่องง่ายๆ ไม่ค่อยสนใจสิ่งรอบข้าง สนใจแค่ตัวเองสิ่งที่ยัยนั้นชอบทำที่สุดคือเขียนสมุดโน้ต ฉันเคยขอยัยนั้นอ่านครั้งนึงแต่ยัยนั้นก็ไม่ยอมให้ดู - -+++ (เคืองมากแต่แสดงออกไม่ได้)

    ตอนนี้คุณอาจจะสงสัยว่าเรากำลังจะไปไหนกัน ตอนนี้เรากำลังจะไปต่างประเทศกันค่ะ ประเทศอทินิต้า (ไม่มีจริง) ประเทศนี้ใครๆก็บอกว่าเป็นประเทศที่สวยมากๆเลยล่ะ มีทั้งหิมะ น้ำตก ทะเล  อยากไปล่ะสิ คิกคิก~

    แพล้ง!!

    “เสียงอะไรนะ”ฉันแอบบ่นนิดๆก่อนจะวิ่งลงมาข้างล่าง สิ่งที่ฉันไม่คิดเลยว่าจะเป็นแบบนี้ก็คือ นาฬิกาทรายที่แฟนเก่าฉันซื้อให้แตกละเอียดยิบเป็นทั้งชิ้นเล็กชิ้นใหญ่ ทรายกระจัดกระจายไปทั่ว

    “โธ่เว้ย!”ฉันก้มลงไปเก็บแก้วชิ้นใหญ่ๆใส่ในมือก่อนที่ความทรงจำในอดีตที่แสนเจ็บปวดจะย้อนกลับมา

    1 เดือนก่อน

    สายธาน วันนี้ว่างไหม”

    (อืมมม ว่าง ทำไมเหรอ)

    “ฉันอยากชวนนายไปที่ๆนึงน่ะ”

    (ที่ไหน)เสียงเขา...แข็งจัง

    “ที่ลับไง”ฮิๆ มันคือโค้ดลับของฉันกับเขาน่ะ หวังว่าเขาจะจำมันได้นะ...

    (อืม ฉันมีเรื่องต้องบอกเธอเหมือนกัน)เอ๋?

    “งั้นเจอกันน้า บาย~

    เขาจะบอกอะไรกับฉันน้า ช่วงนี้เขาเปลี่ยนไปมากขึ้นเลยล่ะ ปกติเราจะโทรหากันทุกวันเลยแต่เมื่ออาทิตย์ก่อนเขาก็เลิกโทรหาฉัน พอชวนไปเที่ยวก็บอกไม่ว่าง บางครั้งฉันโทรไปหาเค้าก็มีเสียงผู้หญิงรับสาย...กลัวจัง ความรู้สึกแบบนี้..น่ากลัวจัง

    @ที่ลับ

    ตึก ตึก ตึก

    ฉันเดินลงบันไดไปทางที่ลับของเรา ไม่รู้เขาจำได้ไหมวันนี้เป็นวันครบรอบที่เราคบกันมาได้หนึ่งปีพอดีเลย ฉันซื้อนาฬิกาทรายแบบเดียวกับที่เคยซื้อให้ฉันด้วย ><

    “อ๊ะ อ๊า สายธานคะ หยะ...หยุดก่อนสิคะ อ๊า~”ฉันหยุดอยู่ที่ไหนประตูเมื่อได้ยินเสียงของผู้หญิงร้องกระเส่า

    “ไม่หยุดหรอกครับ” เสียงของผู้ชายคนนี้มัน...สายธาน

    ปึง!! ฉันกระชากประตูเปิดออกอย่างแรกจนคนที่อยู่ในห้องหันมามองพร้อมๆกัน ผู้หญิงคนนั้นกรีดร้องเสียงดีเมื่อมีคนเปิดเข้ามาพบตัวเองในขณะที่มีเสื้อผ้าน้อยชิ้น แต่ฉันไม่ค่อยสนใจยัยนั้นเท่าไหร่นัก ฉันหันไปมองสายธานด้วยแววตาเจ็บปวดแต่ที่เขามองฉันกลฉันกระชากประตูเปิดออกอย่างแรกจนคนที่อยู่ในห้องหันมามองพร้อมๆกัน ผู้หญิงคนนั้นกรีดร้องเสียงดีเมื่อมีคนเปิดเข้ามาพบตัวเองในขณะที่มีเสื้อผ้าน้อยชิ้น แต่ฉันไม่ค่อยสนใจยัยนั้นเท่าไหร่นัก ฉันหันไปมองสายธานด้วยแววตาเจ็บปวดแต่ที่เขามองฉันกลับมาเป็นเพียงแค่สายตา..ว่างเปล่า

    “นาย...อึก..ทะ...ทำแบบนี้ทำไมเหรอ”ฉันถามเขาพร้อมน้ำตา ควบคุมไม่ได้จริงๆสินะ..น้ำตาเนี่ย

    “เธอก็เห็นแล้วนี่”เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ฉันแทบไม่เคยได้ยินมาก่อน

    “นาย ไม่รักฉันแล้วเหรอ”ฉันถามเขาเสียงแผ่วเบา

    “เหอะ เธอน่ะ...มันน่าเบื่อ”เธอน่ะ...น่ารักที่สุดเลย ใครเคยพูดกันนะ

    “...”

    “คนอย่างเธอน่ะคิดว่าฉันจะจริงจังคบด้วยนานขนาดนั้นเลยเหรอ”ฉันน่ะ อยากคบกับเธอนานๆเลยนะ แต่งงานกันเลย มันไม่จริงสินะ

    “...”

    “หึ...มาเห็นกับตาก็ดี ฉันจะได้ไม่ต้องพูดมาก เราเลิกกันเถอะ”มาเป็นแฟนฉันนะ นายเคยพูดแบบนี้กับฉันจำได้ไหม

    “...”

    “ฉันไม่ได้รักเธอแล้ว”ฉันรักเธอนะ ประโยคแบบนี้สุดท้ายก็แค่หลวกลวง

    “ฮึก แต่ แต่ แต่ทำไมล่ะ”ฉันถามเขาแทบไม่เป็นคำ

    “เธอมันน่าเบื่อเกินไป ฉันน่ะขยะแขยงเต็มทน”ขยะแขยง...งั้นเหรอ

    “ฮึก นาย..นายจำไม่ได้เลยเหรอว่าวันนี้เป็นวันที่ครบรอบหนึ่งปีของเราน่ะ”

    “โห นานแฮะแต่ก็พอแค่นี้ได้แล้วนี่ เธอไม่สำคัญกับฉันแล้ว”ฮือออ..ฮืออ

    “...”

    “อ๋อ เผื่อเธอยังอยากหลอกตัวเองต่อไป”แล้วเขาก็กระชากผู้หญิงคนเมื่อกี้มาประกบปากต่ออีกรอบ พวกเขาจูบกันอย่างดูดดื่มจนลืมไปด้วยซ้ำว่ามี...ยัยโง่คนนึงมองอยู่ สายธานหันมามองฉันด้วยหางตาก่อนจะอุ้มผู้หญิงคนนั้นเข้าไปในอีกห้องนึงแล้วหันมาพูดกับฉันอีกครั้ง

    “ถ้าเธอยังไม่มั่นใจจะมาอีกก็ได้นะ หึ”เขายิ้มที่มุมปากก่อนจะปิดประตูเสียงดังเพื่อย้ำความสัมพันธ์ยของพวกเขาอีกครั้ง เข่าของฉันยุบฮวบลงมาทันที นาฬิกาทรายที่ฉันถือมาด้วย ฉันวางไว้ข้างๆกับตัวฉันก่อนจะสะอื้นออกมาเบาๆ

    “ฮึก ฮึก ตลอดเวลาที่ผ่านมานายคิดว่าฉันไม่รู้เลยหรือไง...มีผู้หญิงตั้งกี่คนมาหาฉันมาย้ำกับฉันในเรื่องของนาย แต่ฉันก็ยังเชื่อใจทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจ ฉันหลอกตัวเองมากมายแค่ไหนเพื่อนายคนเดียว”

    “เวลาที่มาของเราก็คือเหมือนนาฬิกาทราย ใหม่ๆก็รัก ใหม่ๆก็ชอบ ใหม่ๆก็ดูแล แต่พอนานไปมันก็น่าเบื่อและไร้ค่าในที่สุด ในเมื่อเวลาของเราหมดแล้ว...นาฬิกาเรือนนี้ก็ไร้ความหมาย”

    เพล้ง!!

    ฉันโยนนาฬิกาเรือนนี้เข้ากำแพงก็จะเดินออกมาในที่สุด

    พอกันที...ความรัก

    พอกันที...ความหวงใย

    พอกันที...ความอดทน

    พอกันที...ความเจ็บปวด

    มันจบแล้ว...

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×