คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
“พี่ดาร์ตี้ สมุดโน้ตปาร์ตี้ล่ะ”เสียงดังมาจากสาวสวยรูปร่างเล็ก ที่กำลังจัดกระเป๋าเดินทางอย่างไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น
นอกจากสมุดโน้ต = =;;
“ก็อยู่ในกระเป๋าไง!”เสียงอีกเสียงดังแทรกขึ้นมา เสียงของพี่ใหญ่ชั่วทรงพลังนัก!!
“ปาร์ตี้ กระเป๋าตังค์พี่ล่ะ!”เสียงของผู้เป็นผู้ใหญ่ดังขึ้นอีกครั้ง น้องเล็กหันไปมองด้วยสายตางงๆก่อนจะชูกระเป๋าและโยนไปให้
“อยู่นี่ค่ะ”
“นี่ทั้งสองคน ฉันรอจนเหงือกจะแห้งแล้วนะ!!”ไม่ใช่เสียงใครที่ไหนเสียงฉันเองนั้นแหละ ลูกคนกลางผู้ไม่มีปากเสียงมาตั้งแต่ต้น - -+
“การ์ตี้ จะบ่นทำไมห๊ะ! เหงือกแห้งก็ลงไปกินน้ำดิ - -++”ประชดค่ะคุณพี่ = =;;
“เหอะ ทำไมไม่เก็บตั้งแต่เมื่อวานนะ”ฉันบ่นพึมพำกับตัวเองเบาๆ
อ๋อ ยังไม่ได้แนะนำตัวเลยนี่นา สวัสดี! ฉันชื่อการ์ตี้มีพี่น้องร่วมเกิดอีกสองคน ฉันเป็นลูกคนที่สองตอนนี้เรียนอยู่ปี 1 ฉันไม่ชอบเสียงฟ้าผ่าเพราะมันทำให้ฉันกลัว ตอนนี้ฉันเป็นโสดเพิ่งเลิกกับแฟนเมื่อเดือนก่อน T.T คุณรู้ไหมว่าเหตุผลของเขามันงี่เง่าขนาดไหน เหอะ! อ่อฉันขอแนะนำพี่น้องอีกสองคนให้รู้จักแล้วกัน
คนนึงชื่อดาร์ตี้ เป็นพี่คนแรก อยู่ปี 4 นิสัยค่อนข้างดุเวลาพูดเสียงจะดูเป็นผู้ใหญ่มากกว่าตัว เป็นดาวมหาลัย สวย รวย เก่ง ครบ! เสียอย่างเดียวพี่ดาร์ตี้ชอบผู้หญิง! น่าช็อกไหมล่ะ ผู้หญิงที่เพียมพร้อมแบบนั้นแต่กลับไม่ชอบผู้ชาย ฮะๆ แอบสะใจลึกๆนะ
คนที่สองชื่อ ปาร์ตี้ อยู่ม. 5 เป็นน้องเล็กสุด ยัยนี่มีแต่ความคิดเป็นเด็กๆคิดไปซะว่าทุกอย่างคือเรื่องง่ายๆ ไม่ค่อยสนใจสิ่งรอบข้าง สนใจแค่ตัวเองสิ่งที่ยัยนั้นชอบทำที่สุดคือเขียนสมุดโน้ต ฉันเคยขอยัยนั้นอ่านครั้งนึงแต่ยัยนั้นก็ไม่ยอมให้ดู - -+++ (เคืองมากแต่แสดงออกไม่ได้)
ตอนนี้คุณอาจจะสงสัยว่าเรากำลังจะไปไหนกัน ตอนนี้เรากำลังจะไปต่างประเทศกันค่ะ ประเทศอทินิต้า (ไม่มีจริง) ประเทศนี้ใครๆก็บอกว่าเป็นประเทศที่สวยมากๆเลยล่ะ มีทั้งหิมะ น้ำตก ทะเล อยากไปล่ะสิ คิกคิก~
แพล้ง!!
“เสียงอะไรนะ”ฉันแอบบ่นนิดๆก่อนจะวิ่งลงมาข้างล่าง สิ่งที่ฉันไม่คิดเลยว่าจะเป็นแบบนี้ก็คือ นาฬิกาทรายที่แฟนเก่าฉันซื้อให้แตกละเอียดยิบเป็นทั้งชิ้นเล็กชิ้นใหญ่ ทรายกระจัดกระจายไปทั่ว
“โธ่เว้ย!”ฉันก้มลงไปเก็บแก้วชิ้นใหญ่ๆใส่ในมือก่อนที่ความทรงจำในอดีตที่แสนเจ็บปวดจะย้อนกลับมา
1 เดือนก่อน
“สายธาน วันนี้ว่างไหม”
(อืมมม ว่าง ทำไมเหรอ)
“ฉันอยากชวนนายไปที่ๆนึงน่ะ”
(ที่ไหน)เสียงเขา...แข็งจัง
“ที่ลับไง”ฮิๆ มันคือโค้ดลับของฉันกับเขาน่ะ หวังว่าเขาจะจำมันได้นะ...
(อืม ฉันมีเรื่องต้องบอกเธอเหมือนกัน)เอ๋?
“งั้นเจอกันน้า บาย~”
เขาจะบอกอะไรกับฉันน้า ช่วงนี้เขาเปลี่ยนไปมากขึ้นเลยล่ะ ปกติเราจะโทรหากันทุกวันเลยแต่เมื่ออาทิตย์ก่อนเขาก็เลิกโทรหาฉัน พอชวนไปเที่ยวก็บอกไม่ว่าง บางครั้งฉันโทรไปหาเค้าก็มีเสียงผู้หญิงรับสาย...กลัวจัง ความรู้สึกแบบนี้..น่ากลัวจัง
@ที่ลับ
ตึก ตึก ตึก
ฉันเดินลงบันไดไปทางที่ลับของเรา ไม่รู้เขาจำได้ไหมวันนี้เป็นวันครบรอบที่เราคบกันมาได้หนึ่งปีพอดีเลย ฉันซื้อนาฬิกาทรายแบบเดียวกับที่เคยซื้อให้ฉันด้วย ><
“อ๊ะ อ๊า สายธานคะ หยะ...หยุดก่อนสิคะ อ๊า~”ฉันหยุดอยู่ที่ไหนประตูเมื่อได้ยินเสียงของผู้หญิงร้องกระเส่า
“ไม่หยุดหรอกครับ” เสียงของผู้ชายคนนี้มัน...สายธาน
ปึง!! ฉันกระชากประตูเปิดออกอย่างแรกจนคนที่อยู่ในห้องหันมามองพร้อมๆกัน ผู้หญิงคนนั้นกรีดร้องเสียงดีเมื่อมีคนเปิดเข้ามาพบตัวเองในขณะที่มีเสื้อผ้าน้อยชิ้น แต่ฉันไม่ค่อยสนใจยัยนั้นเท่าไหร่นัก ฉันหันไปมองสายธานด้วยแววตาเจ็บปวดแต่ที่เขามองฉันกลฉันกระชากประตูเปิดออกอย่างแรกจนคนที่อยู่ในห้องหันมามองพร้อมๆกัน ผู้หญิงคนนั้นกรีดร้องเสียงดีเมื่อมีคนเปิดเข้ามาพบตัวเองในขณะที่มีเสื้อผ้าน้อยชิ้น แต่ฉันไม่ค่อยสนใจยัยนั้นเท่าไหร่นัก ฉันหันไปมองสายธานด้วยแววตาเจ็บปวดแต่ที่เขามองฉันกลับมาเป็นเพียงแค่สายตา..ว่างเปล่า
“นาย...อึก..ทะ...ทำแบบนี้ทำไมเหรอ”ฉันถามเขาพร้อมน้ำตา ควบคุมไม่ได้จริงๆสินะ..น้ำตาเนี่ย
“เธอก็เห็นแล้วนี่”เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ฉันแทบไม่เคยได้ยินมาก่อน
“นาย ไม่รักฉันแล้วเหรอ”ฉันถามเขาเสียงแผ่วเบา
“เหอะ เธอน่ะ...มันน่าเบื่อ”เธอน่ะ...น่ารักที่สุดเลย ใครเคยพูดกันนะ
“...”
“คนอย่างเธอน่ะคิดว่าฉันจะจริงจังคบด้วยนานขนาดนั้นเลยเหรอ”ฉันน่ะ อยากคบกับเธอนานๆเลยนะ แต่งงานกันเลย มันไม่จริงสินะ
“...”
“หึ...มาเห็นกับตาก็ดี ฉันจะได้ไม่ต้องพูดมาก เราเลิกกันเถอะ”มาเป็นแฟนฉันนะ นายเคยพูดแบบนี้กับฉันจำได้ไหม
“...”
“ฉันไม่ได้รักเธอแล้ว”ฉันรักเธอนะ ประโยคแบบนี้สุดท้ายก็แค่หลวกลวง
“ฮึก แต่ แต่ แต่ทำไมล่ะ”ฉันถามเขาแทบไม่เป็นคำ
“เธอมันน่าเบื่อเกินไป ฉันน่ะขยะแขยงเต็มทน”ขยะแขยง...งั้นเหรอ
“ฮึก นาย..นายจำไม่ได้เลยเหรอว่าวันนี้เป็นวันที่ครบรอบหนึ่งปีของเราน่ะ”
“โห นานแฮะแต่ก็พอแค่นี้ได้แล้วนี่ เธอไม่สำคัญกับฉันแล้ว”ฮือออ..ฮืออ
“...”
“อ๋อ เผื่อเธอยังอยากหลอกตัวเองต่อไป”แล้วเขาก็กระชากผู้หญิงคนเมื่อกี้มาประกบปากต่ออีกรอบ พวกเขาจูบกันอย่างดูดดื่มจนลืมไปด้วยซ้ำว่ามี...ยัยโง่คนนึงมองอยู่ สายธานหันมามองฉันด้วยหางตาก่อนจะอุ้มผู้หญิงคนนั้นเข้าไปในอีกห้องนึงแล้วหันมาพูดกับฉันอีกครั้ง
“ถ้าเธอยังไม่มั่นใจจะมาอีกก็ได้นะ หึ”เขายิ้มที่มุมปากก่อนจะปิดประตูเสียงดังเพื่อย้ำความสัมพันธ์ยของพวกเขาอีกครั้ง เข่าของฉันยุบฮวบลงมาทันที นาฬิกาทรายที่ฉันถือมาด้วย ฉันวางไว้ข้างๆกับตัวฉันก่อนจะสะอื้นออกมาเบาๆ
“ฮึก ฮึก ตลอดเวลาที่ผ่านมานายคิดว่าฉันไม่รู้เลยหรือไง...มีผู้หญิงตั้งกี่คนมาหาฉันมาย้ำกับฉันในเรื่องของนาย แต่ฉันก็ยังเชื่อใจทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจ ฉันหลอกตัวเองมากมายแค่ไหนเพื่อนายคนเดียว”
“เวลาที่มาของเราก็คือเหมือนนาฬิกาทราย ใหม่ๆก็รัก ใหม่ๆก็ชอบ ใหม่ๆก็ดูแล แต่พอนานไปมันก็น่าเบื่อและไร้ค่าในที่สุด ในเมื่อเวลาของเราหมดแล้ว...นาฬิกาเรือนนี้ก็ไร้ความหมาย”
เพล้ง!!
ฉันโยนนาฬิกาเรือนนี้เข้ากำแพงก็จะเดินออกมาในที่สุด
พอกันที...ความรัก
พอกันที...ความหวงใย
พอกันที...ความอดทน
พอกันที...ความเจ็บปวด
มันจบแล้ว...
ความคิดเห็น