รักเปรี้ยว หวาน ของฉันและนาย

ลำดับตอนที่ #3 : 2>> ปลื้ม *-*

            ที่บ้านของทิฟฟานี่สาวน้อยที่น่าสงสาร

“พี่คะขอฉันยืมโทรศัพท์หน่อยนะ” ทิฟกำลังอ้อนวอนพี่ชายของตัวเองอยู่ “เรื่องไรฮะเดี๋ยวอีกหน่อยแฟนฉันก็จะโทรมาแล้ว”  พี่ชายขี้เหนียวของทิฟไม่ยอม “โหยพี่พอแฟนพี่โทรมาฉันจะเอาให้พี่ทันทีเลยนะแต่ตอนนี้ขอฉันยืมก่อนนะคะ” ทิฟยังอ้อนวอนไม่เลิก “ไม่ได้แกอยากโทรหาแฟนแก แกก็เอาของแกโทรสิ” พี่ชายของทิฟยังไม่ยอมอีก “นี่พี่คะถ้าของฉันโทรได้ฉันคงไม่มาขอยืมพี่หรอกนะอีกอย่างฉันก็ไม่ค่อยอยากโทรหรอกนะแต่มันจำเป็นจริงๆ นะพี่นะ นะคะ ได้โปรดเถอะ พลีส” ถึงทิฟจะอ้อนวอนเท่าไหร่พี่ชายของเธอก็ไม่ยอม “ก็ได้ถ้าพี่ไม่ให้ฉันยืมฉันไปโทรหน้าซอยก็ได้ ส่วนพี่ก็ทำกับข้าวกินเองละกัน” ทิฟโกรธพี่จนไม่ยอมทำกับข้าวให้พี่กินแล้วเธอเดินออกมาจากบ้านด้วยอารมณ์หงุดหงิด “ไอ้พี่บ้าเอ๊ย! ขอยืมแค่นี้ก็ไม่ได้ ขี้เหนียวชะมัด โอ๊ยหนาวก็หนาวหิมะนี่ก็จะมาตกอะไรเอาตอนนี้เนี่ย ไอ้บ้านั่นก็บังคับให้โทรอีก โอ๊ยในโลกนี้จะมีสาวน้อยคนไหนที่น่าสงสารไปกว่าฉันไม่เนี่ย” ทิฟบ่นกับตัวเองในมือของเธอมีแต่เศษเหรียญเพื่อที่จะมาโทรศัพท์หาคนที่เธอไม่อยากคุยด้วยที่สุด ทำมัยรู้สึกว่าตู้โทรศัพท์มันอยู่ไกลผิดปกติเนี่ย ทิฟคิดในใจ  “ว่าไงจ๊ะสาวน้อย” ชายแปลกหน้าคนหนึ่งมายืนวางทางทิฟไว้ หน้าตานายคนนี้หนวดเฟ้มเชียว หน้าตามีตารอยแผลเป็น ฟันก็เหลืองๆ หน้าดาเหี่ยว เหมือนคนขี้มาเลย “เอ่อ ขอโทษนะคะฉันมีธุระ” ทิฟไม่อยากคุยกับตาหนวดนาน “เพิ่งเจอกันจะรีบไปไหนหล่ะจ๊ะ” ตาหนวดจับือของทิฟไว้ไม่ให้เดินไป “นี่ปล่อยฉันนะเราไม่เคยรู้จักกันซะหน่อย” ทิฟโวยวาย “จะรีบไปไหนมากับพี่ดีกว่า” ไอ้หนวดพูดพลางเอาหน้ามาใกล้ๆทิฟ แล้วก็พยายามจะกอดทิฟ ทิฟพยายามขัดขืนเต็มที่พร้อมเรียกให้คนมาช่วย แต่ดึกขนาดนี้คงไม่มีใครได้ยินเสียงเธอ น้ำตาของทิฟไหลออกมาแบบห้ามไม่ได้ ในสมองเธอมีแต่ภาพผู้ชายที่เธอเจอตอนกลางวันเธอทั้งโกรธและแค้นที่เธอมาเจฮแบบนี้ก็เพราธผู้ชายคนนั้นคนเดียว คังอินถ้าฉันเจอนายอีกฉันจะฆ่านานให้ได้เลยคอยดูสิ ทิฟร้องไห้หนักกว่าเดิมเมื่อตาหนวดกำลังจะถอดเสื้อเธอ ตอนนี้ทิฟคิดอะไรไม่ออกเขาตกใจจนทำอะไรไม่ถูกหน้าซีดที่เต็มไปด้วยน้ำตา แสดงถึงความกลัวของเธอในตอนนี้ตาหนวดกำลังจะจูบทิฟนั้น เพล้ง เสียงขวดแตกพร้อมกับที่ร่างของตาหนวดล้มไปกิงกับพื้นนี่เธอไม่ได้ฝันไปมีคนมาช่วยเธอแล้วจริงๆ ทันทีที่เธอเห็นหน้าของคนที่มาช่วยเธอน้ำตาเธอก็ยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิมอีก “คังอิน” ทิฟพูดเบาๆแทบไม่ได้ยินพอพูดเสร็จเธอก็วิ่งเข้าไปทุบ ตี คังอิน “นายคังอินนายบ้า เพราะนายคนเดียว ถ้าฉันโดนข่มเขือนจะทำยังไง ฉันต้องทรมานแค่ไหนนายรู้มั้ย นายมันบ้า นายมันงี่เง่า เอาแต่ใจตัวเองที่สุด” ทิฟต่อว่าคังอินเป็นการใหญ่ “โอ้ย! นี่ฉันมาช่วยเอนะขอโทษซักคำก็ไม่มีนี่ฉันยังต้องมาเจ็บตัวอีก” ทิฟมองหน้าคังอิน “ขอโทษหรอ คนที่ต้องขอโทษ หน่ะนายต่างหากที่ฉันต้องตกอยู่ในสภาพนี้ก็เพราะนาย และอีกอย่างที่นายเจ็บไปเมื่อกี๊มันยังไม่ได้ครึ่งที่ฉันเจ็บเลย ไอ้บ้า” ทิฟตะโกนใส่หน้าคังอิน คังอินก้อมหน้าอย่างรู้สึกผิด “ฉันขอโทษ” พูดจบคังอินก็ดึงทิฟเข้ามากอด ไม่รู้เพราะอะไรเขาถึงรู้สึกผิดขนาดนี้ ทั้งๆที่เค้าเป็นคนไม่แคร์ใครซะด้วยซ้ำแต่เค้าก็ยังคงกอดทิฟแน่นไม้ยอมปล่อยเธอเลย ส่วนทิฟตัวเธอสั่นเหมือนนกน้อยที่พลัดพรากจากแม่เธอกลัวมากกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแต่พอคังอินดึงเธอเข้าไปกอดเธอก็รู้สึกว่าตัวเองปลอดภัยแล้วความกลัวเมื่อครู่ได้หายไปพร้อมกับอ้อมแขนอันอบอุ่นคังอินเธอเผลอกอดคังอินไว้แน่นแบบไม่รู้สึกตัวเธอรู้สึกไว้ใจเขามากรู้สึกอบอุ่นแบบบอกไม่ถูก “วันหลังเธอไม่ต้องออกมาโทรหาฉันแล้วนะ”คังอินพูดขึ้น แต่ไท่ยอมคลายกอดออกจากตัวทิฟ “เดี๋ยวฉันจะซื้อโทรศัพท์ให้เธอเอง” ทิฟมองหน้าคังอินแบบ งง งง “เดี๋ยวฉันจะซื้อโทรศัพท์ให้เธอเอง” ทิฟยัง งง กับคำพูดของคังอิน “โทรศัพท์ฉันก็มีนะ แค่ไม่มีเงินเท่านั้นเอง” ทิฟเพิ่งรู้สึกตัวก็ผลักคังอินออกจากตัวเอง “มันก็เท่ากับไม่มีนั่นแหละ ฉันจะซื้อใหม่ให้เธอ เอาไว้โทรหาฉันคนเดียว ส่วนเรื่องค่าโทรเดี๋ยวฉันรับผิดชอบเอง” ทิฟเขินจนไม่กล้ามองหน้าคังอินแต่ก็ยังพยักหน้ายอมรับในข้อเสนอของคังอิน “ส่วนวันนี้เธอเอาเครื่องของฉันไปใช้ก่อนถึงบ้านแล้วโทรหาฉันด้วย” คังอินพูดแล้วก็กดเบอร์อีกเครื่องในโทรศัพท์แล้วก็ยัดใส่มือของทิฟ “นี่เป็นอีกเบอร์ของฉันเธอใช้เครื่องนี้ไปก่อนแล้วกันเดี๋ยวพรุ่งนั้ฉันจะเอาเครื่องใหม่มาให้ แต่ต้องโทรหาฉันคนเดียวนะ” คังอินกำชับทิฟ “ป่ะกลับบ้านได้แล้วเดี๋ยวฉันไปส่ง” คังอินอาสาไปส่งทิฟที่บ้าน “ไม่ต้องฉันกลับเองได้” ทิฟปฏิเสธ “เดี๋ยวเธอก็โดนไอ้โรคจิตลากไปข่มขืนอีกเดี๋ยวฉันไปส่งเธอดีกว่าเดี๋ยวฉันไปส่งเธอดีกว่าปลอดภัยกว่าตั้งเยอะ” คังอินพูดพลางจับมือทิฟ”คังอินนี่นายยอมให้ผู้หญิงแตะตัวได้แล้วหรอ” ทิฟถามด้วยความสงสัย “ก็แค่บางคนที่ฉัน…ช่างเถอะเอาเป็นว่าเธอจับตัวฉันได้แล้วกัน” คังอินพูดไม่มองหน้าทิฟ “นี่เธอนี่ยังไงนะยอมให้ไอ้แก่นั่นกอดอยู่ได้” คังอินพูดทำลายความเงียบ “ใครว่าฉันยอมฉันไม่รู้จะทำยังไงต่างหาก” ทิฟอธิบายให้คังอินเข้าใจ “เธอนี่ทำตัวให้เหมือนเป็นแฟนฉันหน่อยสิ” ทิฟหน้าแดงทำอะไรไม่ถูก “เอ่อนี่ถึงบ้านฉันแล้วนะ” ทิฟพูดแก้เขิน “เนี่ยหรอบ้านเธออยู่ได้ไงยังกะรูหนู” คังอินไม่เชื่อว่าทิฟจะอยู่บ้านเล็กขนาดนี้ “นี่ฉันเข้าบ้านก่อนนะ” ทิฟพูดเสร็จก็รีบเดินเข้าบ้าน “ทิฟฟานี่” คังอินเรียกชื่อทิฟเป็นครั้งแรก ทิฟหยุดเดินเพราะเสียงเรียกของคังอิน “ฝันดีนะ” พอคังอินพูดจบเค้าก็เดินจากไปปล่อยให้ทิฟหน้าแดงอยู่คนเดียว เธอยิ้มออกมาโยไม่รู้ตัว เขินแบบบอกไม่ถูก วันนี้รู้สึกว่าเธอคงจะฝันดีจริงๆแล้วแหละแ