คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 06 จุดเริ่มต้น[end]
Chapter 06 จุดเริ่มต้น[end]
กิจวัตรประจำวันของผมเวียนกลับมาเป็นเช่นเดิม มาเรียน กลับบ้าน สังสรรค์กับเพื่อนฝูง และเนื่องจากวันนี้เป็นวันแรกที่ผมกลับมาร่อนยามค่ำคืนกับฝูงเพื่อน ไอ้ญาติผู้พี่มันเลยขอติดรถมากับผมด้วยข้ออ้างว่า “กูอยากใกล้ชิดมึง” เหตุผลเห็บหมามาก มันคงกะจะเมาแบบเต็มสูบ แต่ไอ้ที่ต้องอดกลั้นคงเป็นผม กูเป็นคนขับกูก็เมาไม่ได้สิวะ!
ระหว่างทางที่มุ่งหน้าไปร้าน ไอ้เลย์นั่งฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี ผมก็ขับรถไปเรื่อยๆ วันนี้พวกผมเปลี่ยนบรรยากาศมาร้านใหม่ ปกติจะมีร้านประจำกลุ่มพวกผมอยู่ แต่วันนี้ไอ้เชี่ยเลย์มันรีเควสมา ไอ้พวกที่เหลือก็เออออตกลงไม่ขัด ส่วนผมเพิ่งรู้ตอนออกจากบ้าน...
ตลอดการเดินทางผมกับไอ้เลย์นั่งเงียบกันมาตลอดทาง เพราะทั้งผมทั้งคนข้างๆกับลังสร้างโลกของตัวเอง ผมตั้งสมาธิกับการขับรถพร้อมกับคิดเรื่องบางเรื่องไปด้วย ในขณะที่อีกคนนั่งมองบรรยากาศรอบตัวมีความสุข แต่พอใกล้ถึงจุดหมาย ผมก็ทำลายความเงียบซะก่อน...
“เลย์ ตกลงมึงจะช่วยเด็กนั่นมั้ย?” ผมถามโดยไม่หันไปมอง หางตาแอบเห็นไอ้เลย์หันมาทำหน้ามึนใส่ผม ก่อนจะหันออกไปมองวิวนอกรถ
“...”
“ช่วยหรือไม่ช่วย?” ผมถามย้ำอย่างใจร้อน เรื่องเด็กนั่นช้าไม่ได้ ขืนช้ากว่านี้มันคงได้โหมทำงานจนเหนื่อยตายซะก่อน
“เฮ้อ... ไอ้คริส มึงดูมุ่งมั่นกับเรื่องน้องชานยอลมากเลยนะ” ไอ้เลย์หันมาพูดเรียบๆเหมือนพูดให้ฟัง แต่มันยังไม่ตอบคำถามผม
“ตอบ” ผมเร่งมัน
“ไม่ช่วย...” มันตอบพร้อมยักไหล่ประกอบ
“ทะ...”
“หยุด กูรู้มึงจะพูดอะไร กูกับน้องเขาไม่ได้เป็นอะไรกันนะเว้ย แล้วกูจะยื่นมือเข้าไปช่วยทำไม” มันพูดอธิบายเหตุผลยืดยาว แต่เป็นเหตุผลที่ผมไม่สนใจ
“แต่มันเป็นเด็กมหา’ลัยเดียวกัน เป็นรุ่นน้องมึงนะโว้ย” เหตุผลของผมสิ ถึงจะเข้าท่า...
“มึงเป็นคนใจดีตั้งแต่เมื่อไหร่วะคริส?” ถามพร้อมยิ้มมุมปาก
“...” ผมเงียบ อย่างที่มันบอก ผมไม่ใช่คนใจดี ไม่สนใจใคร ใครจะเป็นจะตายถ้าไม่เกี่ยวอะไรกับผม ผมก็จะไม่สนใจ อย่าว่าแต่เพื่อนร่วมมหา’ลัยเลย แค่เพื่อนในคณะรุ่นเดียวกันผมยังไม่สนใจ
“สรุปเลยนะ กูไม่ช่วย ส่วนมึงเอง ก็คงช่วยไม่ได้... เพราะมึงกำลังตัดใจ ถ้าขืนมึงยังสนใจแล้วยังยุ่งกับชานยอลอยู่ล่ะก็...ชาตินี้ทั้งชาติมึงก็ตัดใจไม่ได้หรอก”
ก็เพราะกูไม่อยากยุ่งไง กูถึงยัดเยียดให้มึงแทน....
“กว่าจะมาได้นะไอ้คุณชายทั้งสอง แล้วเหี้ยคริสเป็นไรวะ มึงไปขัดใจอะไรมันอีกล่ะเลย์” หน้าผมคงจะแสดงอารมณ์ชัดเจนไปหน่อย ไอ้เทาถึงได้ถามออกมาแถมยังโยนความผิดไปให้ไอ้เลย์ด้วย เออดี ประณามมันเลย มันขัดใจกู
“น้องกูมันชอบเอาแต่ใจไง กูเลยต้องดัดนิสัยบ้าง” ไอ้เลย์ตอบพร้อมยกแก้วเหล้าที่ซิ่วหมินยื่นให้เทลงคอ
“....” ผมเหล่มองไอ้ลูกพี่ลูกน้องตัวดี ก่อนจะรับแก้วเหล้ามาเทลงคอบ้าง
“ดัดนิสัยแค่พอดีล่ะมึง เกิดมันอาละวาดขึ้นมาร้านแตกแน่” ลู่หานเปรยออกมาเบาๆ เป็นที่รู้กันดีในกลุ่ม ว่าเวลาคริสโมโหมันจะคลั่งแบบไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น
“เฮ้อ คุณชายคริสผู้เอาแต่ใจเป็นที่หนึ่ง” เทาแสร้งว่าเสียงอ่อนล้อเลียนจนคริสตวัดตามอง
“หุบตูดมึงไปเลยไอ้เทา” คริสปาก้อนน้ำแข็งใส่เพื่อนปากดีจนเจ้าตัวอุทานลั่น
หลังจากอาบเหล้าเคล้านารีกันจนพอใจ ไอ้เทาได้สาวเซ็กซี่ผิวสีแทน ซูโฮได้สาวน้อยน่ารัก ไอ้หมินแบกไอ้ลู่กลับ ไอ้เลย์ไม่อยากออกกำลัง เลยกลับตัวปลิวเหมือนกับผม ผมยังคงไม่หายเครียด เพราะแม่งไม่ได้เมาอย่างที่กะเอาไว้ แต่ผมกับไอ้เลย์ก็ไม่ได้คุยเรื่องชานยอลอีก ถ้าผมเอาตัวเองเข้าไปยุ่งได้ อะไรๆ มันคงง่ายกว่านี้...
"หึ มึงยังเครียดเรื่องน้องชานยอลอยู่อีกหรอวะ?" จู่ๆไอ้เลย์ก็ถามขึ้นมา
"..." ผมเหลือบตามองหน้ามัน แต่ก็ไม่ได้ตอบอะไร
"มึงคงจะชอบน้องมันมากกว่าที่กูคิด และน่าจะมากกว่าที่ตัวมึงเองคิดด้วย" มันพูดพร้อมโคลงหัวช้าๆ
"กูจะถามมึงครั้งสุดท้ายนะเลย์ มึงจะไม่ช่วยมันจริงๆหรอ?"
มันถอนหายใจแล้วจับคางผมหันไปหามัน ผมปัดมือมันออกแล้วมองมันอย่างเคืองๆ เชี่ยนี่กวนตีน "ดูปากพี่เลย์ให้ดีๆนะครับ กู – ไม่ - ช่วย ชัดนะ?"
จบคำพูดมันผมก็จิ๊ปากอย่างขัดใจ ในเมื่อมันไม่ช่วยจริงๆก็คงต้องหาทางอื่น แต่คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก ทำไมกูต้องมาเครียดเพราะเด็กบ้าๆคนหนึ่งด้วยวะ!
"คริส" ระหว่างที่ผมคิดไม่ตกไอ้เลย์ก็เรียกผมอีกครั้ง
"อะไร?" ขานรับมันเสียงสะบัด แต่ก็ไม่ได้หันไปให้ความสนใจ
แต่อยู่ๆมันก็ส่งเสียงดังรัวๆ "มึงจอดๆๆๆ!!"
ผมหันไปว่ามัน จะแกล้งอะไรผมอีกล่ะ "อะไรของมึงอีกเลย์ จะเล่นเชี่ยไรอีก!!"
"กูไม่เล่น แต่กูเห็นเด็กมึง" มันตอบผมทั้งๆที่ยังหันหน้าหันหลังราวกับมองหาอะไร แต่มันบอกว่าอะไรนะ เห็นเด็กผมหรอ?
เอี๊ยดดด
"ไหน!!"
"ที่งี้เร็วเชียวนะมึง อยู่ป้ายรถเมล์ที่มึงเลยมาเมื่อกี้อ่ะ เหมือนจะนอนหลับด้วยนะมึง"
ผมรีบถอยรถกลับไปจอดที่ป้ายรถเมล์ที่ว่าโดยไม่กลัวว่าจะโดนใครด่าที่มาจอดขวางรถประจำทาง ช่างมันละกัน ผมลงจากรถไปหาเด็กนั่นทันที มันหลับอย่างที่ไอ้เลย์ว่าจริงๆ เพราะผมมายืนตรงหน้าแม่งยังไม่เงยหน้ามามองผมเลย
"มึง.." ผมสะกิดมันเบาๆ "ชะ...เอ่อ มึงเว้ย ตื่นดิ่วะ มึงจะหลับให้คนเค้าลากไปฆ่ารึไง!" เผลอตัวเรียกมันไปเสียงดัง โชคดีที่มีคนรอรถไม่กี่คน แต่กูเสียงดังขนาดนี้มันยังไม่ตื่นอีก ผิดปกติไปรึเปล่าวะ? หรือมันขี้เซา
"ไอ้เด็กนี่ จะตื่นมะ.. เฮ้ย!" เพียงแค่ผมเปลี่ยนตำแหน่งมือมาตบแก้มมันเบาๆก็ต้องสะดุ้งตกใจ ไอ้เด็กนี่มันไม่สบายอีกแล้ว!?
"มีไรวะคริส"
"เลย์ มึงไปขับรถ!"
ผมบอกไอ้เลย์แล้วก็รีบช้อนตัวไอ้เด็กนี่ขึ้นอุ้มทันที เอี้ยเอ้ยย เจอมึงทีไรต้องเจอสภาพนี้ทุกทีรึไงวะ! อยากจะตบกะโหลกให้สะเทือนก้านสมอง(?)
"ปลอดภัยแล้วครับ โชคดีที่คุณพาหาหมอเร็ว อาการถึงไม่แย่มาก ถ้าปล่อยให้อยู่ข้างนอกนานอาจจะอาการหนักเลยก็ได้" หมอพูดเสียงราบเรียบทว่ากลับทำให้ผมโล่งใจอย่างประหลาด
"ขอบคุณครับหมอ" กล่าวขอบคุณพร้อมยิ้มบางๆ หมอหน้าจืดพยักหน้ารับก่อนจะเดินออกไป
"เอาไงต่อมึง" ไอ้เลย์ถามหลังจากพ้นหลังคุณหมอ
ผมหันไปมองหน้ามัน ก่อนจะพูดคำตอบที่ไม่ต้องคิด "ต้องช่วยมัน..."
"มึงทำอย่างนั้นไม่ได้นะคริส มึงต้องไม่ยุ่งกับเขาอีก ไม่อย่างนั้นมึงจะตัดใจไม่ได้ เพื่อนน้องเขาก็มี เดี๋ยวเขาก็ดูแลกันเองนั่นแหละ"
"แล้วมันเป็นไงล่ะ นี่หรอที่ดูแลกันแล้ว มึงดูสภาพ แทบจะนอนตายข้างถนนอยู่แล้วนั่น มันดูแลกันได้หรอ แล้วอีกอย่าง มันก็ไม่รับความช่วยเหลือจากเพื่อนมันเลยด้วยซ้ำ!" ใช่ คริสสังเกตมันตลอด มันไม่รบกวนเพื่อน ไม่มีทางทำให้เพื่อนไม่สบายใจ แต่เป็นอย่างนี้ เขานี่แหละที่ไม่สบายใจ
"แล้วมึงจะทำไง เพื่อนน้องมันเองมันยังไม่อยากให้ช่วย มึงเป็นใครจะยื่นมือไปช่วยเขา?" จริงของมัน คนอย่างเด็กนั่นคงไม่ยอมรับความช่วยเหลือจากผมหรอก คนที่เป็นแค่คนแปลกหน้าสำหรับมัน...
"งั้นก็ต้องเป็นวิธีที่มันจะยอมรับ” ผมขมวดคิ้วใช้ความคิด หันไปมองหน้าไอ้เลยืที่กำลังทำหน้าเมื่อย “จ้างไง! มึงมีงานให้มันทำมั้ย? งานอะไรก็ได้ งานเบาๆเงินดีๆ กูออกค่าจ้างให้ก็ได้ แต่มึงจัดการให้กูที นะเลย์ กูขอร้อง"
เลย์มองคริสนิ่งๆ นานมากแล้วที่น้องชายในเครือญาติอย่างคริสขอร้องเขา เท่าที่จำได้ ครั้งสุดท้ายก็ตอนอนุบาลซะล่ะมั้ง สุดท้ายคนรักน้องอย่างเขาก็...
"เฮ้อ เออก็ได้" เลย์รับปากอย่างช่วยไม่ได้ เห็นแก่ที่คนอย่างคริสยอมขอร้อง พี่ชายอย่างเขาก้พร้อมจะจัดให้
"ขอบคุณว่ะเลย์"
คริสยิ้มให้เลย์บางๆอย่างคนโล่งใจ เลย์เองก็ยิ้มให้คริสเช่นกัน แต่คริสลืมสังเกตไป ว่ารอยยิ้มของลูกพี่ลูกน้องตัวเอง มันมีอะไรแฝงอยู่...
“มึงว่าไงนะ!!”
“กูจ้างชานยอลมาจีบมึง”
ผ่านไป 5 วินาที...
“เชี่ย!!”
“....”
“มึงจะบ้ารึไงเลย์ ไปจ้างมันมาจีบกู ทั้งๆที่กูกำลังตัดใจจากมันเนี่ยนะ!?”
“อืม”
“มึงคิดอะไรอยู่ ถ้ามึงจะเล่นอะไรเลยื เรื่องแบบนี้มึงอย่าเอามาเล่นนะเว้ย!”
“กูคิดดีแล้ว แล้วกูก็คิดว่าแบบนี้ดีแล้วด้วย” คริสตวัดสายตามองลูกพี่ลูกน้องตัวเอง “อย่ามองกูอย่างนั้น มึงฟังกูนะคริส ที่กูทำแบบนี้มันเป็นเพราะมึง”
“เพราะกู?”
“อืม”
“เกี่ยวกับกูยังไง?”
“ก็ในเมื่อมึงตัดใจจากน้องชานยอลไม่ได้ กูเลยส่งเสริมให้ได้กะนซะเลยไง”
“กูแค่ยังตัดใจไม่ได้ ไม่ใช่ว่าตัดใจไม่ได้โว้ย มึงเข้าใจคำว่ายังมั้ยเลย์?”
“กูเข้าใจ แต่มึงคิดว่าจะทำได้?”
“..!!..”
“แค่กูบอกไม่ให้มึงไปยุ่งเกี่ยวกับน้องมัน มึงยังทำไม่ได้ แถมเมื่อคืน มึงยอมขอร้องกูเพื่อน้องมัน มึงคิดยังไงกับสิ่งที่มึงทำวะคริส?
“..!!..”
“มึงไม่ต้องห่วงเรื่องแม่มึงหรอก มันยังมาไม่ถึง ฉะนั้นอย่าเพิ่งคิด ตอนนี้มึงคิดถึงแค่ความรู้สึกตัวเองก็พอ เชื่อกูว่าแบบนี้ดีแล้ว มึงกับชานยอลจะได้โอกาสศึกษากันและกัน ส่วนความชอบของมึงจะพัฒนาเป็นความรัก หรือน้องเขาจะรักมึง นั่นก็เป็นเรื่องของอนาคตอีกเหมือนกัน แต่ถ้ามึงไม่คว้าโอกาสนี้ไว้ตอนนี้ มึงอาจจะเสียรักแท้ไปก็ได้”
“แต่..”
“ความกลัวไม่เคยให้ผลดีกับใครนะคริส กูให้มึงเลือกเป็นระหว่างคนขลาดกับผู้กล้า”
“....”
“แต่จริงๆมึงก็ปฏิเสธไม่ได้แล้วล่ะ เพราะกูทำสัญญากับน้องมันไปแล้ว กูอธิบายให้มึงฟังไปงั้นแหละ ไปก่อนนะน้องชาย สาวๆรอกูอยู่”
ผมควรจะด่าหรือขอบคุณมันดีวะเนี่ย!! // คริส
-------------------------------------------------------------------------------------------------
ก่อนอื่นต้องขอโทษที่ผิดสัญญา มาต่อช้าไป(มาก)
แต่มาแล้วนะคะ แฮ่ะๆ
ขอโทษจริงๆน้าาา
ขอบคุณที่ยังไม่ลืมกันนะคะ ^^
ความคิดเห็น