คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 เป้าหมาย
Chapter 1 เป้าหมาย
วันนั้นหลังจากที่พี่เลย์กลับไปแล้ว ไอ้พวกนั้นก็ซักผมใหญ่ว่าคุยอะไรกับพี่เลย์ ผมก็เลตอบปัดๆไปว่า พี่เขาแค่จะให้ออกแบบการ์ดให้
“การ์ดอะไรวะ?” ไอ้แบคถาม หน้าตานี่อยากรู้สุดขีด คือมึงก็ลดละเลิกการเผือกเรื่องชาวบ้านมั่งก็ได้
“การ์ดวันเกิด พี่แกจะเอาไปจีบหญิง” ผมปรับเปลี่ยนเรื่องแต่อย่างน้อยก็ไม่โกหกเรื่องจีบนะ แค่เปลี่ยนผมเป็นพี่เลย์ ฮ่าๆๆๆ
“ยะ...”
“ไปเรียนเหอะมึง!” ผมตัดบทแล้วลุกหนีพวกมันไปตึกคณะก่อน ขืนปล่อยให้มันซักต่อ ผมเองนี่แหละจะแย่ ก็ผมโกหกไม่เก่งนี่หว่า ฮ่าๆๆ
และหลังจากวันนั้นก็ผ่านมาสามวันแล้วครับ พี่เลย์ยังไม่โผล่หน้าหล่อๆมาหาผมเลย ไหนพี่บอกว่าจะมาหาพรุ่งนี้ แล้วพรุ่งนี้บ้านพี่มันคือวันไหนครับบบ ผมคิดพลางฟุบหน้าเตรียมหลับรอเรียนวิชาตอนเช้า มามหาลัยเช้าๆก็เพื่อการนี้นี่ล่ะ ฮ่าๆๆๆ แต่ยังไม่ทันได้หลับ ก็มีอุปสรรคการนอนโผล่มา...
“น้องชานยอลครับ”
หือ? เสียงคุ้นๆ
ชานยอลผงกหัวขึ้นมามองเจ้าของสียง
นึกว่าใคร พี่เลย์นี่เอง
“อ้าวพี่เลย์ สวัสดีครับ”
“ขอโทษที่พี่หายไปหลายวันนะ พอดี...ติดอะไรนิดหน่อย ตอนนี้ชานยอลว่างใช่มั้ย ไปกับพี่หน่อยสิ” ไม่ต้องรอให้รุ่นน้องตอบ หนุ่มหล่อบริหาร ก็คว้าแขนชานยอลให้ลุกขึ้นทันที
“เฮ้ยพี่ ผมมีเรียน...” ชานยอลท้วงคนมือไว แต่ดูเหมือนอีกคนจะไม่ได้ยิน หรือไม่ก็อาจจะไม่ฟัง เพราะไม่ทันที่ชานยอลจะพูดจบ ก็ถูกยัดเข้ารถยุโรปคันงามซะแล้ว
“พี่จะพาผมไปไหนครับ?” ชานยอลถามทันทีเมื่ออีกคนเข้ามานั่งที่คนขับเรียบร้อยแล้ว
“ไปเตรียมตัวครับ” เลย์พูดพร้อมรอยยิ้ม ก่อนรถหรูจะออกตัวแล่นไปบนถนน ชานยอลไม่ถามอะไรอีก เพราะคงไม่ได้คำตอบอะไรที่กระจ่างไปกว่านี้แล้ว
พี่เขาคงไม่เอากูไปฆ่าหรอกมั้ง...
เลย์พาชานยอลมาที่ร้านตัดผมในห้างดัง จัดการดันหลังชานยอลเข้าไปหาช่างทำผมสาวประเภทสองโดยไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไรทั้งสิ้น คนโดนโยนไปมาหน้าเหวอกับการกระทำของรุ่นพี่
ส่วนคนที่ได้รับตัวมาก็พาไปนอนบนเก้าอี้นอนสระผม มือหนาแบบชายชาตรีดันไหล่ชานยอลให้นอนราบลงไป สระผมไปก็พูดไปด้วยไม่หยุด
อืมม ถึงมือเจ๊แกจะใหญ่แต่ก็เพลินดี
ชานยอลหลับตาพริ้มให้ช่างคนสวย(?)สระผมไปเรื่อยๆ
“ต๊ายตาย หน้าหวานจังนะคะคุณน้อง สูงโปร่งร่างนางแบบเชียว กิ๊กใหม่คุณเลย์สินะเรา” ช่างทำผมคนสวยจีบปากจีบคอพูด เสียงใหญ่ถูกดัดจนแหลมสูง หน้าตาแสดงอารมณ์ตามคำพูด เล่นเอาคนมองยิ้มแห้ง
“เอ่อ...” ชานยอลอึกอัก
ถ้าบอกว่าไม่ใช่ เจ๊แกจะเอากรรไกรตัดคอผมรึเปล่า?
“อร๊ายย ไม่ต้องอายค่ะ พี่เข้าใจ เรามันสปีชี่เดียวกัน”
ห๊ะ นี่เจ๊เอาผมไปรวมสปีชี่ย์กับเจ๊เลยเรอะ!
“ไปค่ะ เราไปโมดิไฟล์ให้สวยเด้งโดดสะดุดตากันดีกว่า” ช่างทำผมคนสวยจัดการรวบผมชุ่มน้ำไว้ในผ้าขนหนูผืนเล็ก ฉุดตัวชานยอลลุกขึ้นแล้ว ดันหลังไปที่เก้าอี้ตัดผม กดไหล่โปร่งนั่งลงโดยที่อีกคนไม่ทันได้ตั้งตัว
เจ๊แกจะรีบไปไหนวะ ผมจะช้ำคามือเจ๊แล้วนะโว้ย!
ชานยอลถูกจับหันซ้าย หันขวา เงยหน้า ก้มหน้า ตามใจชอบคนทำเขานั่นล่ะ จนเวลาผ่านไปสองสามชั่วโมง คนที่เกือบหลับก็ถูกเสียงหวาน(?)กระซิบข้างหู
“เสร็จแล้วค่ะ”
เฮ้ยยย ไอ้คนในกระจกนี่มันเป็นใคร!
“กรี๊ดดดดดดดดดดดด เจ๊ล่ะอยากสลับร่างกับเราจัง น่ารักน่าปลุกปล้ำอะไรแบบนี้ ขุ่นแม่ปลื้ม ลูกสาวสวยมว๊ากกกกกกกกก” คนชมเน้นคำว่ามากด้วยการอ้าปากกว้าง
ใครลูกสาวเจ๊วะครับ… = =
ชานยอลถอนหายใจกับเจ๊คนสวย ก่อนจะเพ่งมองตัวเองในกระจกอีกครั้ง ผมสีดำที่เคยปล่อยให้ยาวฟูเซอร์ๆถูกตัดให้เป็นทรงมากขึ้น เซตยุ่งหน่อยๆจนผมคิดว่ามัน...ดูดีเกินไป ดูเหมือนผมจะถูกแต่งหน้าด้วย แต่แต่งแบบอ่อนๆ
เชรดดดดดด ผมเพิ่งรู้ตัวว่าหล่อก็วันนี้แหละ ฮ่าๆๆๆ
“เป็นไงคะ ฝีมือเจ๊” เจ๊คนงามหันไปพูดกับคนพามา ขยิบตาที่คิดว่าตัวเองเซ็กซี่(?)
“เยี่ยมมากครับเจ๊” เลย์พูดยิ้มๆ
“แน่นอนค่ะ เจ๊แปลงโฉมกิ๊กคุณมากี่คนแล้วล่ะ” เจ๊คนสวยแอบเหน็บเลย์เบาๆ แต่เจ้าตัวก็ไม่ได้ถือโทษโกรธอะไร กลับหัวเราะชอบใจซะอย่างนั้น
“ฮ่าๆๆ แต่คราวนี้เสียดายที่ไม่ใช่ของผมนี่สิ” เลย์บอกพร้อมทำหน้าเสียดายจริงจัง
“กลับได้ยังพี่ นี่พี่พาผมโดดช่วงเช้านะเว้ย ป่านนี้เพื่อนผมตามกันให้ควั่กแล้ว” ชานยอลขัดบทสนทนา ก่อนสองคนนั้นจะคุยกันถูกคอไปมากกว่านี้ มือคลำหาโทรศัพท์เพื่อติดต่อเพื่อน แต่ว่า...ไม่มี...
“หานี่หรอ” เลย์ชูโทรศัพท์เครื่องเล็กในมือให้อีกคนดู
ก็ว่าอยู่ทำไมเพื่อนไม่โทรตามผมเลยวะ
“พี่บอกเพื่อนเราให้แล้ว กลับไปตอนนี้ก็ไปเรียนไม่ทันหรอก ไปที่ที่หนึ่งกับพี่ก่อน วันนี้เราจะเริ่มงานกัน”
เลย์พูดพร้อมรอยยิ้มที่ชานยอลคิดว่า...
รอยยิ้มพี่เลย์วันนี้ดูเจ้าเล่ห์แปลกๆ รึกูคิดไปเองวะ...
และที่ที่เลย์พาชานยอลมาก็คือ ร้านกาแฟร้านหนึ่งแถบชานเมือง คือมากินกาแฟอะไรกันไกลขนาดนี้วะครับ และก็เหมือนเดิม ชานยอลถูกลากไปโดยยังไม่ทันได้อ้าปากถามอะไร
พี่เลย์บอกจะเริ่มงาน หรือคนที่ให้เราจีบอยู่ที่นี่...
ว๊ากกกกกกกกก ยังไม่ได้เตรียมใจเลยเฮ้ย!
“หวัดดีพวกมึง” เลย์ทักกลุ่มชายหนุ่มที่นั่งคุยกันสนุกสนานอยู่ที่โต๊ะในสุดของร้าน
“มาช้านะมึง แล้วนั่น...พาใครมาวะ?” ชายหนุ่มผิวเข้ม หนึ่งในคนที่นั่งอยู่ถามขึ้น เรียกสายตาคนอื่นให้รวมมาที่เลย์กับชานยอลเป็นที่เดียวกัน ซึ่งใบหน้าที่หันมาทั้งหมดนั้นก็ทำคนถูกพามาอึ้งไปทันที
นะ...นี่มัน กลุ่มหล่อลากกระชากมดลูกนี่หว่า!
“น้องที่รู้จักน่ะ ชานยอล นี่เพื่อนๆพี่เอง” เลย์บอกเพื่อนก่อนจะหันมาแนะนำชานยอล
“สวัสดีครับ” ชานยอลยกมือไหว้ทุกคน ก่อนจะโดนเลย์ดึงให้นั่งลงด้วยกัน
“น่ารักนี่หว่า” ลู่หานแซวขำๆ
“หน้าหวานมากเลยน้อง” ซูโฮพูดด้วยความชื่นชม
เหล่าหนุ่มหล่อชมชานยอลกันเสียงระงม เล่นเอาคนถูกชมก้มหน้างุด หลบสายตา พอจะเงยขึ้นมาอีกครั้งสายตาไปสบเข้ากับอีกคนโดยบังเอิญ
นั่น...เจ้าของฉายาหล่อโหด โฉด เถื่อน...(สองอันหลังนี่ผมเติมเอง)
ชานยอลกลืนน้ำลาย สบตาดุของคนนั่งตรงข้ามอย่างกล้าๆกลัวๆ
บรรลัยแล้วกู เมื่อกี้เหมือนหน้าพี่แกกระตุกด้วย กูไปทำอะไรให้ไม่พอใจรึเปล่าวะ?
“น้องแน่หรอวะ น้องหรือกิ๊กวะเลย์?” เสียงแซวจากพี่ลู่หาน ทำให้ชานยอลต้องหันขวับไปมองเลย์
ตอบดีๆนะเว้ยพี่!
“น้องดิ่วะ ถึงจะอยากได้ก็เหอะ ที่น้องมันมาด้วยเพราะอยากมาหาคนแถวนี้ต่างหาก” เลย์พูดพร้อมยิ้มมุมปาก สายตาจ้องมองเพื่อนตัวสูงที่นั่งตรงข้ามชานยอลเหมือนสื่อสารอะไรบางอย่าง ชานยอลมองตามสายตานั่นงงๆ
หวังว่า...คนที่พี่เลย์จะให้จีบคงไม่ใช่พี่คริสนะ... ไม่งั้นเตรียมไว้อาลัยผมได้เลย ผมคงตายก่อนจีบพี่แกติด...
“น้องมันมาหามึงน่ะคริส”
ห๊ะ! มึงว่าไงนะพี่เลย์!
คำพูดของเลย์ทำเอาชานยอลหันควับไปมองอย่างตกใจ ซึ่งอีกคนก็ยิ้มตอบมา ราวกับยืนยันว่า ที่คิดน่ะ ถูกแล้ว!
อะไร ยังไง หมายความว่าไง ไม่จริงใช่มั้ย!?
“มีอะไร” น้ำเสียงนิ่งๆพร้อมหน้านิ่งๆถูกส่งตรงมาหาชานยอล ตาคมดุจ้องมองราวกับคาดคั้นให้พูดธุระออกมาสักที
“เอ่อ...”
ไอ้พี่เลย์ ไหงพี่เซอไพรซ์ผมแบบเน้ ทำไงดีวะไอ้ยอล ใช่ว่าอยากมาหามันอย่างพี่เลย์พูดเมื่อไหร่ กูไม่ได้มีอะไรจะพูดกับพี่มันนนน
“น้องชานยอลมาหาไอ้คริสทำไมอ่ะครับ อย่าบอกนะว่าชอบมัน อย่าเลย เสียเวลาเปล่า ชอบพี่ดีกว่านะ พี่หล่อกว่ามันอีกนะ ถึงจะดำกว่ามันนิดนึงก็เหอะ” เทาพูดพร้อมทำหน้าอ้อนใส่ชานยอล
“เก็บหัวมึงซะไอ้แมวเซา น้องมันยังไม่ได้พูดอะไรเลย” ลู่หานเอ่ยบอกเพื่อน แล้วจึงหันไปถามชานยอล “สรุปว่าน้องมาทำอะไรหรอครับ?”
“เอ่อ...คือผม...” ทุกสายตาจ้องชานยอลด้วยความลุ้นระทึก ราวกับฟังประกาศผลสลากกินแบ่งรัฐบาลก็ไม่ปาน “ผม...ผม...” ชานยอลอึกอัก เหลือบมองคนนั่งตรงข้ามที่ยังคงส่งสายตาดุมาให้เหมือนเดิม
“ผมมาจีบพี่คริสครับ!!” ชานยอลหลับตาพูดเสียงดังลั่น เล่นเอารอบตัวนิ่งสนิท
และเจ้าตัวคนพูดก็ได้สติ
เห้ละ กูพูดอะไรออกป๊ายยยยยย
ป้าป!
เทาตบเข่าตัวเองฉาดใหญ่ หน้าที่ยิ้มทะเล้นเมื่อครู่ดูเซ็งขึ้นทันตา “กูว่าแล้ววววว ใครก็มาจีบไอ้คริส กูไม่เข้าใจเล้ยยยย แค่มันนั่งเฉยๆเป็นรูปปั้น มันจะเร้าใจสู่คนแอคทีฟอย่างกูได้ไงวะ”
“ตรงที่มึงพูดมากเกินไปนี่แหละ ไอ้***กูรำคาญ” คำพูดลู่หานทำเอาคนถูกว่าอารมณ์ขึ้น อ้าปากเตรียมเถียงกลับ ทว่าไม่ทันได้พูดอะไร อีกคนก็พูดขึ้นซะก่อน
“ชอบกูรึไง?” คริสถามตรงประเด็น ตาคมจ้องคนนั่งตรงข้ามอย่างกดดัน
“ไม่ครับ...” ชานยอลตอบตามที่คิดอัตโนมัติ แต่พอเห็นคิ้วคนตรงหน้าขมวดกว่าเดิมถึงรู้ตัว
เวรละ เมื่อกี้กูตอบอะไรไป!?
“ไม่ได้ชอบกูแล้วมาจีบทำไม?” คริสถามเสียงเข้ม หรี่ตามองอีกคนอย่างจับผิด
“เฮ้ยๆๆ คือ ผมหมายถึงว่า...ยังไม่ได้ชอบมากๆแต่ก็ชอบนิดๆ แล้วพี่ก็เป็นสเปคผมด้วย ผมเลยอยากลองจีบพี่ดู...ครับ”
แถไปสิไอ้ยอล สีข้างถลอกหมด ถถถถถถ
“ไม่รู้รึไงว่ากูไม่ชอบผู้ชาย”
“รู้ครับ...”
พี่เลย์บอกไว้แล้วว่าพี่คริสไม่มีทางชอบผู้ชาย ผมก็ไม่ได้ชอบ แต่ผมโดนจ้างมาโว้ยยย แต่ดูแล้วพี่เขาก็ไม่ได้รังเกียจกับการมีผู้ชายมาชอบสักเท่าไหร่(?) งานนี้คงมีหวังอยู่บ้าง...
ชานยอลได้แต่คิด ดวงตากลมใสสบตาคมของอีกคนอย่างไม่เกรงกลัว (ซะที่ไหนล่ะคร้าบบ ไอ้ยอลกลัวจะแย่แล้วเนี่ย!)
1 นาที
2 นาที
3 นาที
ท่ามกลางบรรยากาศชวนอึดอัด ซูโฮก็เอ่ยถามขึ้น “ชานยอลอยากกินอะไรมั้ยครับ?”
ชานยอลมองไปรอบร้าน ก่อนจะวกกลับมามองบนโต๊ะ ชะเง้อไปมองของคนนั่งตรงข้ามก่อนบอก “อืม...เอาแบบพี่คริสก็ได้ครับ”
ตามแบบของละครแล้ว คนที่ปิ๊งกันเขาจะชอบอะไรเหมือนกันใช่มั้ย งั้นผมเริ่มจากของที่พี่เขากินก่อนก็แล้วกัน
คริสยกยิ้มมุมปากนิดเมื่อได้ยินชานยอลสั่งเหมือนเขา
ระหว่างที่รอกาแฟเหล่ารุ่นพี่รูปหล่อก็พากันชวนน้องเล็กคุยอย่างสนุกสนาน โดยปล่อยไอ้คนเงียบขรึมอยู่ในโลกของมันต่อไป ชานยอลหัวเราะกับบทสนทนาที่พี่ๆสรรหามาเล่า สายตาก็เหลือบมองคนนั่งตรงข้ามเป็นบางครั้ง ด้วยรู้สึกว่าถูกคริสมองอยู่ตลอดเวลา
พี่เขาอาฆาตอะไรกูรึเปล่าวะ ผมแค่มาจีบ ไม่ได้มาลอบฆ่าพี่นะเว้ย ทำไมต้องจ้องแบบเน้!
“จ้องขนาดนี้ ผมหล่อใช่ป่ะ?” ถามพร้อมยักคิ้วสองจึ๊กส่งให้คนนั่งตรงข้ามที่ยังคงสีหน้าเดิมไม่เปลี่ยน
“....” คริสไม่ตอบอะไร แค่เพียงมองหน้าอีกฝ่ายราวกับด่าด้วยสายตา แล้วก้มลงอ่านหนังสือของตัวเองต่อไป ทิ้งให้คนถามเหวอกับท่าทางแบบนั้น
เมินกันเห็นๆ….
“พี่คริสอ่านนิยายสืบสวนด้วยหรอ ผมก็ชอบเหมือนกันนะ” ชานยอลเอ่ยถามพร้อมยิ้มกว้างอย่างเป็นมิตร
ชอบซะที่ไหนล่ะ นิยายสืบสวนไม่ใช่แนวอย่างแรง อ่านแล้วงงครับ โง่ๆอย่างผมสมองไม่ถึงหรอก!
คริสยอมเงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือ ตาคมเหลือบมองคนนั่งตรงข้ามที่กำลังยิ้มกว้าง ก่อนถามสั้นๆ “แล้ว?”
ชานยอลสะดุดไปกับคำถามของอีกคน ยิ้มที่เคยกว้างค่อยๆหุบลงจนเหลือเพียงยิ้มแห้งๆ “เอ่อ ก็...ก็...เราชอบอะไรเหมือนๆกันเลยเนอะ แหะๆ” ตอบเสร็จก็หันไปหากาแฟร้อนกับขนมที่เอามาเสิร์ฟพอดี พอเห็นกาแฟในแก้ว สีหน้าของคนเก่งก็แย่ลงกว่าเดิม...
ไอ้กาแฟแก้วนี้ มัน...เอสเปรสโซ่!
“มึงชอบเอสเปรสโซ่ด้วยงั้นสิ?” คริสเลิกคิ้วถาม ยกยิ้มมุมปากนิดๆแบบที่คนมองคิดว่า ไม่ยิ้มน่าจะดีกว่า
“ก็...ครับ ชอบ...” ตอบเสียงเบาแล้วค่อยๆยกกาแฟจิบ ชานยอลพยายามบังคับสีหน้าให้รู้สึกมีความสุขกับรสชาติที่ได้รับ แม่ว่ามันจะทำได้ยากเหลือเกินก็ตาม
อี๋ ขมสัด!!
“น้องครับ ขอโกโก้เย็นแก้วหนึ่ง” เลย์หันไปสั่งกับพนักงาน แล้วหันมาส่งยิ้มอบอุ่นให้คนข้างๆ “กินโกโก้ดีกว่านะ ไม่ไหวก็อย่าฝืนเลย” เลย์กระซิบเบาๆ มือเลื่อนแก้วกาแฟร้อนขมปี๋ออกห่างรุ่นน้องร่างโปร่ง
“ขอบคุณครับ” ชานยอลกระซิบตอบ ยิ้มให้เลย์อย่างขอบคุณ ถ้าไม่ได้พี่เลย์ เขาคงต้องทนกินไอ้กาแฟขมๆนั่นจนหมดแน่ ระหว่างรอชานยอลก็ยกน้ำอุ่นขึ้นจิบล้างปาก แต่พอเงยหน้าก็สบตาอีกคนที่กำลังทำหน้าดุคูณสอง
พี่คริสไม่พอใจที่โกหกว่าชอบเหมือนมันแน่เลยว่ะ ตายแล้วไอ้ยอล ประทับใจแรกพบจริงๆ!
แล้วอย่างนี้จะรอดมั้ยวะไอ้ยอลเอ๊ย มึงจะมีชีวิตอยู่ถึงวันที่จีบพี่คริสติดมั้ย!!
**รีไรท์นิดหน่อย
----------------------------------------------
เหมือนจะสั้น ใช่มั้ย 5555555555
น่าๆ มันแค่เริ่มต้น ฮ่าๆๆๆ
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน ขอบคุณทุกคอมเม้น(ขอบคุณไว้ก่อนเลย555)
คอมเม้นสักนิด แค่อีโมก็ดี เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ ><
สกรีมทวิตเตอร์ #KYจ้างรัก
ความคิดเห็น