คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro
Intro
“การสื่อสาร คือ กระบวนการสำหรับแลกเปลี่ยนสาร รูปแบบอย่างง่ายของสาร คือ....”
ฮ้าวววว ~ ใจคออาจารย์จะพูดเสียงโมโนโทนอย่างนี้ไปตลอดทั้งชั่วโมงเลยใช่มั้ยวะครับ? ไอ้ยอลคนนี้ง่วงจะแย่แล้วนะเว้ย...ครับ
ชานยอลคิดพลางฟุบหน้าลงไปกับโต๊ะเรียน แขนทั้งสองข้างยกขึ้นมาวางบนโต๊ะเพื่อใช้หนุนหัวต่างหมอน เปลือกตาบางค่อยปรือปิด จนปิดดวงตากลมใสไว้มิด ปาร์คชานยอลคนงามก็เข้าสู่ห้วงนิทรารมณ์อย่างมีความสุข
คือคนเขียนครับ แค่ผมจะหลับต้องบรรยายขนาดนั้นเลยเรอะ!! แต่ช่างเหอะ ตอนนี้ผมขอนอนก่อนละกัน...
.
.
.
.
.
.
.
“ยอล...ไอ้ยอลโว้ย...” แบคฮยอนส่งเสียงเรียก พร้อมสะกิดเพื่อนตัวสูงเบาๆ(?) แต่ก็โดนอีกคนปัดมือออกอย่างรำคาญ
อื้ออะไร ใครสะกิดวะ คนจะนอน แจ้บๆ
“มันหลับหรือตายวะมึง?” เซฮุนถาม นิ้วขาวจิ้มร่างเพื่อนสนิทพร้อมทำหน้าหวาดกลัว
อะไรใครพูดถึงตำลึง อืมม แต่อยากกินแกงจืดตำลึงจัง แจ้บ
“มันคงเหนื่อยแหละ ช่วงนี้ยอลมันทำงานพิเศษเยอะขนาดไหน มึงก็รู้” แบคฮยอนถอนหายใจ
“จะว่าไปก็สงสารมันนะเว้ย พ่อก็ตายหนี แถมยังทิ้งหนี้ไว้ให้อีก” ไคโพล่งออกมา เล่นเอาเพื่อนรอบๆตัวส่งมือไปตบปากแทบไม่ทัน
“ปากอ่ะไอ้ดำ เดี๋ยวยอลมันได้ยินมันก็โกรธเอาหรอก” เซฮุนว่าเสียงเข้ม ตาจ้องราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ จนคนถูกมองต้องก้มหน้าหลบตา แต่ยังไม่วายส่งเสียงเถียงกลับมาเสียงอ่อย
“กูก็แค่พูดความจริง...”
“ผมว่าพวกมึงปลุกมันเหอะ เที่ยงแล้ว ผมหิวข้าว” คนเงียบที่สุดในกลุ่มเอ่ยออกมาเพื่อตัดบทสนทนา
“ห่วงท้องมากกว่าเพื่อนอีกนะมึง ชานยอล ตื่นเหอะมึง จารย์เลิกคลาสแล้วเว้ย” แบคฮยอนส่ายหัวปลงๆกับเพื่อน ก่อนจะหันมาปลุกคนหลับอีกครั้ง ซึ่งคราวนี้มันก็ยอมตื่นสักที
“หืม...หมดชั่วโมงแล้วหรอ” ชานยอลปรือตามองเพื่อน หัวฟูยกขึ้นมาตั้งตรง มือเรียวตบแก้มตัวเองเบาๆให้ตื่นเต็มตา
“เมื่อคืนมึงทำงานถึงไหนวะ ทำไมถึงมาหลับเป็นตายขนาดนี้” แบคฮยอนถาม ตาเรียวเล็กมองชานยอลอย่างตำหนิ
“ก็ดึกนิดหน่อย” ชานยอลบอกพร้อมส่งยิ้มกว้างให้เพื่อน หวังให้เห็นว่าเขายังสบายดี๊สบายดี
แต่มีหรือที่เพื่อนที่รู้นิสัยมันดีอย่างพวกเขาจะเชื่อ คนอย่างชานยอลต่อให้มันเกือบตาย มันก็ยังยิ้มให้พวกเขาได้อยู่ดีนั่นแหละ นิสัยที่ไม่ชอบทำตัวให้ใครเป็นห่วง มีปัญหาอะไรก็ไม่ค่อยบอกใคร ขนาดตอนที่พ่อมันตายมันยังส่งยิ้มให้พวกเขาไหวเลย ส่วนเรื่องหนี้ก็เพิ่งรู้เมื่อไม่นานมานี้ว่าพ่อมันเอาบ้านไปจำนองไว้ มันที่เป็นลูกเลยต้องทำงานใช้หนี้แทน ลำพังอยู่ตัวคนเดียวก็ลำบากอยู่แล้ว นี่ยังต้องทำงานตัวเป็นเกลียวหาเงินไปใช้หนี้อีก และคงเพราะช่วงนี้เจ้าหนี้เขาทวงหนักขึ้น มันถึงได้บ้าทำงานขนาดนั้น พวกเขาบอกจะช่วยมันก็ไม่ยอม บอกว่าแค่นี้มันจัดการเองได้ เก่งตลอดแหละมัน เฮ้อ!
“ฮ้าววว จะไปกินข้าวกันไม่ใช่หรอ ไปๆๆๆ” ชานยอลลุกขึ้นบิดขี้เกียจ หาวทิ้งท้าย แล้วก้าวเดินนำออกจากห้องเรียนไป
ไคมองตามหลังคนที่เดินออกไป ก่อนจะหันมาพูดกับเพื่อนๆ “หวังว่ามันคงไม่ทรุดเข้าโรงพยาบาล เพิ่มหนี้ให้ตัวเองหรอกนะ”
ทุกคนพร้อมเพรียงกันยักไหล่ส่ายหัวกันถ้วนหน้า
ไม่รู้หรอกว่ามันจะทรุดวันไหน แต่ถ้าวันนั้นมาถึง เพื่อนอย่างพวกเขาก็คง...ซ้ำมันให้หนัก!!
“อ่ะ ราดหน้าหมี่กรอบของมึง” เฉินวางจานราดหน้าตรงหน้าชานยอล เจ้าตัวกระพริบตามองปริบๆ ทำไมช่วงนี้เพื่อนในกลุ่มถึงได้ใจดีผลัดกันเลี้ยงข้าวเขาทุกวันเลยวะ
“ซื้อให้กูทำไม?” ชานยอลถาม เลิกคิ้วทำตาโตแบบข้องใจสุดๆ
“ผมแค่ไม่อยากเห็นมึงผอม เกิดมึงตายขึ้นมาเป็นภาระผมอีก” ชานยอลพยักหน้าเหมือนยอมรับในเหตุผล ที่ดูเหมือนจะไม่อยากมีภาระเพิ่มแต่จริงๆแล้วคือมันเป็นห่วง มือเรียวหยิบช้อนส้อมตักราดหน้ากินแล้วมองเพื่อนใจดีที่พูดหยาบคำสุภาพคำไปด้วย
เคยถามมันเหมือนกันว่าจะหยาบแล้วทำไมไม่หยาบไปให้หมด ทำไมต้องแทนตัวว่าผม แต่เรียกพวกเขาว่ามึงด้วย แต่พ่อมหาเฉินตอบกลับมาว่า “ผมไม่อยากใช้คำหยาบกับตัวเอง คำหยาบน่ะมีไว้ใช้กับพวกมึงก็พอแล้ว”
นี่มันไม่ได้หลอกด่าหรอกใช่มั้ย?
“กูรู้นะเว้ยว่าพวกมึงห่วงกู แต่กูไม่เป็นไรจริงๆ” ชานยอลพูดเสียงมั่นใจ แล้วส่งยิ้มกว้างสดใสให้ทุกคน เรียกสายตาเอือมระอา และเสียงถอนหายใจได้ถ้วนหน้า
ตลอดนะมึง แสร้งว่าสบายดีแบบนี้จะไม่ให้พวกกูห่วงได้ไง
“แต่เลี้ยงข้าวแบบนี้ทุกวันกูโอเคนะ” ชานยอลพูดเสริมไปอีกหนึ่งประโยค แล้วจ้วงราดหน้าลงท้องอย่างสบายใจ สายตารอบตัวจึงเปลี่ยนเป็นถลึงมองราวกับจะกินเลือดกินเนื้อแทน
เกือบละ... พวกกูเกือบซึ้งกับมึงละชานยอล!!
ชานยอลส่งเสียงหัวเราะออกมาเมื่อเห็นสีหน้าของเพื่อนๆ โมโหได้ไม่นาน ทุกคนก็ก็หัวเราะตามมันไปด้วยซะงั้น
“น้องชานยอลครับ” เสียงปริศนาโผล่มากลางวง ทำเอาเสียงหัวเราะเมื่อกี้เงียบลงทันที “เอ่อ...พี่ไม่ได้ขัดจังหวะอะไรใช่มั้ย?” คนที่คาดว่าน่าจะเป็นรุ่นพี่ ถามอย่างเกรงใจพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน ซึ่งรุ่นน้องที่ยิ้มเก่งเช่นกันก็ส่งยิ้มกว้างให้ ก่อนเอ่ยถามอย่างสุภาพ
“ไม่หรอกครับ แล้วพี่มีอะไรกับผมหรอครับ?”
คนถูกถามส่งยิ้มอ่อนไปให้ชานยอล ยิ้มง่าย ใจดี น่ารักน่าหลงอย่างนี้นี่เองสินะ
“คือพี่มีอะไรให้ชานยอลช่วยนิดหน่อย ไปคุยกันตรงนั้นได้มั้ยครับ?” รุ่นพี่ปริศนาชี้นิ้วไปที่ม้าหินข้างโรงอาหาร จุดที่ไกลพอที่เพื่อนๆของเขาจะไม่ได้ยิน
“ครับ” ชานยอลตกลงอย่างว่าง่าย แล้วลุกเดินตามรุ่นพี่ปริศนาไป ท่ามกลางสายตาอยากรู้อยากเห็นของเพื่อนทั้งฝูง
ชานยอลทิ้งตัวนั่งตรงข้ามกับคนมีเรื่องจะคุย แล้วถามอีกครั้งทันที “พี่มีอะไรจะให้ช่วย บอกมาได้เลยครับ”
“หืม? เราไม่ต่อรองหน่อยหรอ แบบ...ช่วยได้ถึงจะช่วยอะไรแบบนี้?”
ชานยอลส่ายหน้ายิ้มๆก่อนจะตอบ “ถ้าพี่มาขอให้ผมช่วย แสดงว่าผมคงช่วยอะไรได้บ้างแหละ แล้วผมจะไม่ช่วยได้ไงล่ะครับ”
น้องน่ารักว่ะ เปลี่ยนใจเก็บไว้เองดีมั้ยวะเนี่ย!
“ใจดีจังเลยนะครับ พี่ชื่อเลย์นะ อยู่บริหารปีสาม”
“เอ๊ะ พี่เลย์ พี่เป็นหนึ่งในกลุ่มหล่อลากกระชากมดลูกรึเปล่าครับ?
เลย์ยิ้มแห้งๆกับชื่อกลุ่มที่สโมสรเกิร์ลทูเวย์(สมาชิกทั้งหมดเป็นกระเทย)ของมหาวิทยาลัยตั้งให้
“เอ่อ ครับ เป็นไปได้อย่าพูดชื่อกลุ่มนั้นเลยนะ” เลย์พูดเสียงอ่อนใจ ชานยอลเข้าใจในความหมายของคำพูดนั้นดี เจ้าตัวเลยยิ้มกว้างพยักหน้าอย่างว่าง่าย “เข้าเรื่องเลยนะครับน้องชานยอล”
เลย์พูดพร้อมจ้องหน้าชานยอลอย่างจริงจัง อีกคนก็ตั้งใจฟังอย่างดี
“พี่จะจ้างให้น้องไปจีบคนๆหนึ่ง”
“หา! จ้างให้ไปจีบคน?” ชานยอลตกใจร้องลั่น ตากลมเบิกกว้าง มีที่ไหนจ้างไปจีบเนี่ย!
“ครับ”
“พี่จะให้ผมไปจีบใครหรอครับ?”
“เพื่อนพี่นี่แหละ”
“แล้วทำไมต้องไปจีบเพื่อนพี่ล่ะครับ พี่ชอบเขาหรอ? ถ้าอย่างนั้นพี่จีบเอะ...”
“เฮ้ยๆๆ ไม่ใช่ๆ” เลย์รีบปฏิเสธทันควัน
“อ้าว แล้วให้ผมไปจีบทำไมอ่ะ?”
“คือ...เพื่อนพี่มันบอกว่าจะไม่มีทางชอบผู้ชายเด็ดขาด ฟ้าถล่มดินทลายมันก็ไม่มีทางชอบ พี่ก็เลยพนันกับมัน ถ้าวันไหนมันชอบผู้ชายขึ้นมา มันต้องซื้อซุปเปอร์คาร์ให้พี่คันหนึ่ง”
“เฮ้ย พวกพี่พนันอะไรกันเนี่ย เรื่องอย่างนี้ก็เอามาเล่นหรอพี่?”
“มันก็...พวกพี่ก็เล่นแบบนี้กันประจำนั่นแหละครับ”
ชานยอลขมวดคิ้วสงสัย ตากลมจ้องหน้ารุ่นพี่ราวกับจับผิดอะไรบางอย่าง แต่ก็ได้กลับมาแค่รอยยิ้มบนใบหน้าหล่อเท่านั้น
มันแปลก มาเล่นพนันอะไรกันแบบนี้วะ? รึว่ามันไม่แปลก คนทั่วไปอาจจะเล่นแบบนี้กันก็ได้ อืมมม...
ชานยอลถกเถียงกับตัวเองในใจ ก่อนจะเอ่ยถามขึ้นมาอีก
“จะดีหรอครับ ถ้าเพื่อนพี่ชอบผมขึ้นมามันจะไม่เป็นการทำร้ายจิตใจเธอหรอครับ”
“เรื่องนั้น...ไม่เป็นไรหรอก ถ้าเพื่อนพี่มันรู้ว่าเป็นแผนพี่ แทนที่มันจะเสียใจมันจะเปลี่ยนเป็นแค้นพี่แทนเลยล่ะ”
“งั้นหรอครับ...”
“พี่จะให้ค่าจ้างเดือนละ 50,000 แต่ถ้าชานยอลตกลง พี่ให้ค่าจ้างล่วงหน้าไปหนึ่งเดือนเลย” เลย์พูดแล้วทำท่าจะควักเช็คออกมา
“มันไม่เยอะไปหรอครับพี่”
“โอ้ยไม่หรอก พี่รวย” เลย์ว่าพร้อมยักคิ้วให้ชานยอล มือก็เซ็นเช็คไปด้วย “นี่ครับ”
เช็คเงินสดถูกยื่นมาตรงหน้า ชานยอลเม้มปากอย่างใช้ความคิด ถ้าเขายอมทำ มันจะดีจริงๆหรอ แต่ถ้ายอมทำก็คงมีเงินจ่ายค่าบ้านเยอะขึ้น
เฮ้อ เอาก็เอาวะ!
ชานยอลรับเช็คมาถือไว้แล้วส่งยิ้มให้เลย์ ซึ่งอีกคนก็ยิ้มตอบอย่างพอใจ
“เป็นอันว่าตกลง เรื่องนี้ต้องเก็บเป็นความลับนะครับ”
“แม้แต่เพื่อนผมก็บอกไม่ได้หรอ?”
“ไม่ได้ครับ”
ชานยอลพยักหน้าอย่างจำยอม ก็แค่เก็บความลับ ไม่ได้ยากเย็นอะไร พี่เลย์คงกลัวหลุดไปถึงหูเพื่อนพี่แกล่ะมั้ง
“งั้นไว้พรุ่งนี้พี่จะพาไปหาเป้าหมายนะครับ” เลย์บอกพร้อมขยิบตาให้ชานยอลอย่างเจ้าเล่ห์ รุ่นพี่แสนรวยหันหลังเตรียมเดินออกไป ทว่าก็หันกลับมาเหมือนลืมอะไรบางอย่าง
“พี่ลืมบอกไป...”
“ครับ?”
“คนที่พี่ให้ไปจีบ...มันเป็นผู้ชายนะครับ” พูดจบเจ้าตัวก็เดินออกไปทันที
เมื่อกี้...
พี่เลย์บอกว่า...
ผู้ชายหรอวะ!!
-------------------------------
#KYจ้างรัก
**รีไรท์นิดหน่อยค่ะ
ความคิดเห็น