โรงเรียนมหาเวท

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่2 ความลับของผอ. กับวิญญานเฝ้าบ่อน้ำ

เมื่อพวกอาจารย์ออกกันไปได้แค่เพียงครู่เดียว

โอม :     แกว่าอาจารย์มณีรันต์เป็นคนทำหรือเปล่า

เมย์  :   เขาว่ามันก็ไม่แน่นะเรื่องแบบนี้มันต้องใช้เวลา เฮ้ย! จะไปไหน

โอม :      แกไม่อยากรู้รึไง ว่าใครเป็นคนทำบางที่เราอาจจะได้รู้เรื่องกี่ยวกับหินศิลามหาเวท

เมย์  :     ฮึ ไม่อะอย่าไปเลยมันอันตราย อาจารย์เคยบอกไม่ใช่หลอว่าป่าหลังโรงเรียนมันเป็นป่าที่ห้ามเข้าไปโดยเด็ดขาด ถ้าไม่มีอาจารย์นำไปคนที่เข้าไปไม่เคยได้ออกมาot

โอม  :     แต่เค้าอยากรู้และที่สำคัญเขาไม่ยอมให้ใครมาใส่ร้ายอาจารย์แบบลอยๆ

            เมื่อโอมพูดจบก็รีบวิ่งไปทันที่โดยที่ไม่สนคำเตือนของเมย์

ปาล์ม  :   โถ่เอ๊ย มันไปแล้ว แล้วจะอยู่กันทำไมเล่า

เมย์  :       เออ ไปก็ไป

            แล้วทุกคนก็วิ่งตามกันออกไป

โอม  :      แอมพอจะรู้ไหมว่าหุบเขากลางไพรอยู่อีกไกลไหม

แอม  :     ก็ไม่แน่ใจหรอกนะ แต่พ่อเคยบอกว่ามันต้องผ่านป่าปาล์มพิษ ผ่านน้ำตกจะเจอกับป่าดงดิบเป็นเขตสุดท้ายถึงจะถึงหุบเขากลางไพร มันก็คงไกลน่าดูเลยแหละ

โอม  :      เอาเหอะไกลไม่ไกลไม่สนมาถึงนี่แล้วยังไงก็ต้องไปให้ถึง

โอม  :     แต่เค้าคิดว่าถ้าเราเร่งหน่อยเดียวก็ทันพวกอาจารย์

เมย์   :    แต่เขาว่าเราควรพักกันก่อนนะ

ปาล์ม  :   มัวแต่พักเดียวก็ไม่ทันกันหลอก

โอม  :      เค้าว่ามีใครตามเรามานะ

เมย์  :      คิดมากน่า ถ้าไม่พักก็ไปต่อ...ไปเหอะ

            ทุกคนก็รีบออกเดินทางต่อ

ไอซ์  :      ไหนละพวกอาจารย์เขาเดินจนเหนื่อยแล้วนะ

แอม  :     เค้าก็ว่ามานานแล้ว เขาเราหาที่พักกันก่อนนี่มันก็เริ่มมืดแล้วด้วย นี่ไงเจอที่พักพอดีเลย

โอม  :      เนี่ยะนะ ทำไมมันเก่าแบบนี้ล่ะมืดด้วย

ไอซ์  :      เค้าว่ามันวังเวงนะกลับกันเถอะ

โอม  :      มันมีหินขวางประตูอยู่อะ ปาล์มจัดการทีดิ

ปาล์ม  :   ได้เลยจิ๊บๆ เดี๋ยวจัดการให้ เฮ้ย!  หนู  ๆ  เค้าเกลียดหนู

            ปาล์มร้องลั่น  แล้ววิ่งไปเกาะต้นไม้

โอม  :      ฮา..ฮา..อะไรกันหนูตัวนิดเดียวกลัวไปได้  เฮ้ย!  กบ  กบเค้าเกลียดกบ

            โอมร้องลั่นแล้ววิ่งไปเกาะต้นไม้เช่นเดียวกัน

เมย์  :      ฮา...ว่าแต่คนอื่นตัวเองก็เป็นเหมือนกันแหละ แล้วจะไปรอดมั๊ยเนี่ย

ขนะที่พวกเมย์กำลังหัวเราะกันอยู่นั้น

เมย์  : เอ๊ะ อะไรกำลังมาทางนี้น่ะ

วิญญาณ :     ไปให้พ้นนะพวกมนุษย์น่าโง่

โอม  :           ยันอัคคี!  (โอมซัดพลังใส่วิญญาน)

วิญญาณ  :     โอ๊ย!  เจ็บนะพวกมนุษย์ใจร้าย

โอม  :            ทำอย่างกับนายไม่เคยเป็นมนุษย์มาก่อนงั้นแหละ

วิญญาณ  :    เออแฮะ เฮ้ย!  แต่ว่าตอนนี้ไม่ใช่แล้ว

โอม  :            โถ่เอ๊ย ไอ้ผีลืมกำพืช

วิญญาณ  :     นี่นายมีสิทธิ์อะไรมาว่าฉันฮะ   อึ้ยยยยยยยยยย

เมย์  :            เอาเถอะๆ เลิกทะเลาะกันได้แล้ว แล้วนี่นายชื่ออะไรล่ะ

โอม  :            ผีหน้าตาเชยๆแบบนี้ คงชื่อปื๊ดแน่ ไปกันต่อเถอะเมย์เดี๋ยวจะไปไม่ทันอาจารย์

วิญญาณ  :      ชื่อเราไม่ได้เชยขนานนั้น นี่พวกนายจะไปไหนกันหรอ

โอม  :            ถามไปทำไมถามไปนายก็คงไม่รู้เรื่องหรอก...นายปื๊ด

วิญญาณ  :      เอาเป็นว่าแนะนำตัวอย่างเป็นทางการเลยแล้วกัน ฉันชื่อ John เป็นวิญญานเฝ้า

                       บ่อน้ำนายท่านของข้าให้เฝ้าบ่อน้ำนี้มาตั้งหลายปีแล้ว  ปี้นี้คง  3 รอบโรงเรียน

                       แล้วมั้ง

เมย์  :            3 รอบโรงเรียน หมายความว่าไง

วิญญาณ  :     3 รอบก็ 3 รุ่นของนักเรียนไง

โอม  :          แล้วเจ้านายของนายเป็นใคร

วิญญาณ :     อ้าว ไหนว่าไม่สนไงล่ะ

โอม  :           เชอะ!

เมย์  :           เออ ว่าจะถามอยู่พอดี ใครกันล่ะ

วิญญาณ  :    นายท่านประเสริฐไงล่ะ

โอม  :           ผอ.  เนี่ยนะ  ไม่น่าเชื่อ

วิญญาณ  :    ไม่ใช่หรอก ที่จริงแล้วมี 2 คนนายของข้าที่จริงเป็นแค่คนธรรมดา เมื่อก่อนนี้ข้าเคย

                     เป็นนักเรียนที่อุทัยวิทยาคม เหมือนกัน  ตอนที่เกิดเรื่องตอนนั้นทำให้ข้าตายและนายข้าก็เลยเป็นแบบนั้น

โอม  :           เอ๊ะเดี๋ยว นี่หมายความว่ามี 2 คนในคนเดียวหรอ

วิญญาณ  :    คงไม่เชิงอย่างนั้นหรอก

โอม  :           ถึงว่า...

เมย์  :            อะไร...ถึงว่าอะไร

โอม :            ก็ตอนนั้นนะรู้สึกแปลกๆ ที่ลานนกกระเรียนสีหน้าของผอ. ดูซีดๆ  แต่พอตอนที่

                    หลังจากเกิดเรื่องหน้าตากลับดูสดใสอย่างเห็นได้ชัด 

เมย์  :           อ๋อ ถึงว่า ไม่ปักใจเชื่อว่าอาจารย์มณีรัตน์เป็นคนทำ

โอม  :          เอ๊ะ!  เดี๋ยวถ้าเป็นอย่างนั้นจริงแสดงว่าผอ.ก็ต้องรู้เรื่องราวทุกอย่างรวมถึงเรื่องที่นักเรียนโรงเรียนเราตายนะสิ

วิญญาณ :   มีนักเรียนตายด้วยหรอ แสดงว่า...

โอม :            แสดงว่าอะไรเรียบพูดเร็วสิ

วิญญาณ  :   แสดงว่า darkหลุดออกจากบ่วงพันธนาการแห่งหินศิลา แล้วถ้าเขาออกมาสิ่งที่เขาปรารถนาในตอนนี้คือพลังของทั้งนักเรียนและอาจารย์

โอม :            แล้วมันหลุดยังไง แล้วออกมาได้ไง ใครปล่อย

วิญญาณ :   ไอ้ที่ว่ามันหลุดยังไง หลุดได้ไงเราไม่รู้แต่ถ้าใครปล่อยนะคงเป็นคนที่ผนึกนั้นแหละเพราะผู้ที่ผนึกเท่านั้นถึงจะปล่อย darkออกมาได้

เมย์  :          เฮ้ย! ถ้างั้นพวกอาจารย์ก็กำลังตกอยู่ในอันตรายนะสิ

โอม  :          ได้ไง

เมย์  :     ก็ถ้าเป็นอย่างที่จอนพูดคนเดียวที่สามารถทำไดคือผอ.

โอม  :          ให้ตายสินี้มันอะไรกันมีเรื่องบ้าๆยังนี้ในโรงเรียนด้วยหรอเนี้ย ไม่อยากเชื่อถ้างันเราเรียบเดินทางให้เร็วที่สุด ไปเร็ว

วิญญาณ  :    เดี๋ยว!

โอม  :           อะไรอีกหละ

วิญญาณ  :    คือ...ฉันจะบอกทางที่ไปเร็วกว่า นี่ไง

โอม  :           ก็น่าจะบอกให้เร็วกว่านี้ไหนล่ะ

วิญญาณ  :    นี่ไง.

เมย์  :           จะบ้าหรอ จะให้เราโดดลงไปเนี่ยนะ

ไอซ์  :           ใช่!  ขืนโดดลงไปเราตายแน่เลย

วิญญาณ  :   เอางี้ ถ้าคุณโดดลงไปแล้วเป็นอะไรให้คุณแว่นฆ่าผมได้เลย

โอม  :           ก็ได้ ปาล์มจัดการทีดิ

ปาล์ม  :        ได้เลย จิบๆ

โอม  :           ไอซ์ ช่วยส่งปาล์มลงไปทีดิ

ไอซ์  :           Ok

ผึ้ง  :              แล้วไอซ์ คนเดียวจะไหวหรอ เดี๋ยวเค้าช่วยด้วยแล้วกัน

ทุกคน  :        เค้าด้วย

โอม  :           ถ้าเพื่อนฉันเป็นอะไรไปนะ นายไม่ได้เกิดแน่

วิญญาณ  :   นายนี่เป็นห่วงเพื่อนมากเลยนะเนี้ย

โอม  :           เปล่าหรอกถ้าเกิดเพื่อนฉันเป็นอะไป ฉันขี้เกียจต้องมาเสียค่าทำศพอีกนะ

เมย์   :          อ้าว

โอม  :           แฮๆๆ ล้อเล่นๆ

            ทุกคนช่วยกันส่งตัวปาล์มลงไปอย่างรวดเร็ว

ปาล์ม  :       เร็วไปๆ   อ๊า...........................

            ทุกคนพากันตกลงไปข้างล่าง

          ที่โรงเรียน

แบงค์ :  เฮ้ย เราออกไปข้างนอกกันเหอะ เผื่อฟลุ๊กเจอหินศิลา จะได้มีพลังมหาศาลกันไง

   แล้วนักเรียนก็วิ่งออกไปกันหมด  และมีเสียงแผวเบาจากความมืดพูดขึ้นว่า

Dark:      ฮึๆๆๆๆ ดีออกกันมาให้หมด ข้าจะได้ฟื้นคืนชีพได้เร็วขึ้น

เสียงที่ดังจากความมืดชั่งน่ากลัว พวกโอมจะรู้หรือไม่ว่าอันตรายกำลังรอพวกเขาอยู่และพวกอาจารย์จะเป็นอะไรหรือเปล่าต้องคอยติดตามกันต่อไป