โรงเรียนมหาเวท

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 ปีสุดท้าย ฝันร้ายที่เป็นจริง

โอมฝันว่า   เขาเดินเข้าไปในห้องมืดห้องหนึ่ง   เมื่อเขามองไปข้างหน้าก็พบกับแสงสว่างจากประตู   เมื่อเขาเดินเข้าใก้ก็พบกับอัญมณีสีม่วงเข้ม   เขาชอบมันมาก  และกำลังจะจับ มันก็ตกลงมาแล้วแตกเป็นชิ้นๆ   เมื่อเขหยิบมาดูก็พบกับหน้าของเพื่อนๆเขา   แล้วก็มีเงาทมึนใหญ่ๆ  ที่มีดวงตาสีแดงฉานจ้องมองมาที่เขา  เมี่อเขาวิ่งหนี  มันก็ว่งตามเขา   มันพยายามจะเอื้อมมือมาเพื่อจะจ้บเขา  แล้วเขาก็สะดุ้งตื่น

โอม  :  เฮ้อๆๆๆ (เสียงถอนหายใจที่เหนื่อยและหวาดกลัว   เมื่อเขาล้มตัวลงนอนก็คิดถึงเรื่องที่ฝัน)

โอม :   อัญมณีชิ้นนั้น....ทำไมมีรูปของเพื่อนเรา   แล้วเงานั่นทำไมต้องตามเรามาด้วย

           เช้าวันต่อมา  ณ  ลานนกกระเรียน   ผอ. มาเอ่ยถึงการเปิดเทอมครั้งสุดท้ายก่อนที่จะเข้าสู่   

           โลกของเวทมนต์ต่อไป                                                                    

ผอ.  :   สวัสดีนักเรียนทั้งหลาย ปีนี้เป็นปีสุดท้ายของพวกเธอก่อนที่จะเข้าสู่โลกแห่งเวทมนต์เต็ม

             ตัว   ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม  ขอให้ใช้ชีวิตนักเรียนมัธยมให้เต็มที่

            เมื่อผอ. พูดจบ  นักเรียนก็ปรบมือ  แล้วอาจารย์มณีรัตน์   ผู้ดูแลฝ่ายปกครองของสภาพ่อมดแม่มดของโรงเรียน  อุทัยวิทยาคม   ได้ขึ้นมาบอกถึงกฎมารยาทก่อนเปิดเทอม

อ.มณีรัตน์  :  ทางสมาคมสภาพยากรของโรงเรียนเราได้ทำนายว่า วันนี้จะมีปรากฎการณ์ทาง

                      ธรรมชาติที่กลางไพร   หลังโรงเรียนหน้าเขา  จะมีน้ำไหลลงมาที่สระน้ำหน้าลาน

                      นกกระเรียนตรงนี้เป็นการบอกสัญญาณบอกว่า  เป็นการเปิดเทอมใหม่ที่ดีและทาง

                       โรงเรียนจะมีการฉลองการรเปิดเทอมกันที่นี่

นักเรียน     :  เย้ ไชโย   เยี่ยมๆ (เสียงนักเรียนโห่ร้องด้วยความดีใจ)

อ.มณีรัตน์  :  อย่าเพิ่งดีใจไปเพราะการฉลองนี้จะมีเพียง 15 นาทีเท่านั้น   เพระปีนี้เป็นปีที่เร็ว

                      กว่าปีอื่นๆ   กลางวันจะน้อยกว่ากลางคืน  เมื่อน้ำเต็มรอบลานนกกระเรียน

                      เมื่อไหร่  เป็นอันว่าเป็นอันว่าการฉลองจบลง  และให้นักเรียนกลับไปเรียนตามปกติ

เมื่ออาจารย์มณีรัตน์พูดจบก็เดินกลับมานั่งที่เดิม   

            เมื่องานฉลองเริ่มขึ้นได้ไม่นานนัก   เสียงพื้นสั่นสะท้าน“ตื้มๆๆๆ” น้ำกระทบกับขอบลานนกกระเรียน น้ำก็ไหลมาอย่างรวดเร็ว ไม่นานน้ำก็เต็มสระ   ซึ่งทำให้เป็นที่แปลกใจของทั้งนักเรียนและอาจารย์ในโรงเรียน 

เมย์  :  อะไรกันคะอาจารย์   มันยังไม่ถึง 15 นาทีเลย น้ำเต็มแล้วหลอคะ

ผอ.  :  อาจารย์มณีรัตน์ ลองไปถามโหราจารย์สิว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงมาเร็วกว่าปกติ

อ.มณีรัตน์  :   ได้ค่ะ

ณ. อาคารสมาคมโหราศาสตร์

อ.มณีรัตน์  :   โหราจารย์คะ เกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงเป็นแบบนี้

โหราจารย์   :  เรื่องร้ายกำลังจะเกิดขึ้น เพราะสิ่งของถูกเคลื่อนย้าย

อ.มณีรัตน์  :   อะไรนะคะสิ่งของถูกเคลื่อนย้าย   หรือว่า.....

     อาจารย์  มณีรัตน์มีสีหน้าที่สงสัยในคำพูดของโหราจารย์ว่าตรงกับที่ตนเองคิดหรือไม

     ณ.โรงอาหาร

นักเรียน1:     นี่นี่ เค้าว่ากันว่า ศิลามหาเวทย์หายจากที่เก็บด้วยล่ะ

นักเรียน2:      เหรอ แต่เค้าว่ามันไม่มีจริงไม่ไช่หรอเธอ

นักเรียน1:      อันนี้ฉันก็ไม่รู้หรอกนะ แต่เค้าบอกว่า ใครก็ตามที่ได้เป็นเจ้าของหินเนี้ยจะเป็นอมตะและมีพลังมหาศาลเลยเชียวล่ะ

นักเรียน2:       จริงหรอเธอ

      ในขณะที่นักเรียนกำลังพูดกันอยู่นั้น  จิ๋ว ก็เข้ามาได้ยินเรื่องราวทั้งหมดพอดี  และไม่นานนักเรื่องนี้ก็แพร่กระจายถึงหูนักเรียนในโรงเรียน ผอ.จึงได้ออกมาประกาศข่าวว่าปีนี้นักเรียนจะต้องกลับบ้านเร็วกว่าปกติและทันใดนั้น  รานนาก็วิ่งมาหน้าตาตื่นแล้วบอกว่า

รานนา  :   แย่แล้วๆ ไปดูที่ทางเข้าโรงเรียนสิ มีเมฆก้อนใหญ่มากและดำทมึนกำลังก่อตัวทางด้านหน้าโรงเรียน

อ.มณีรัตน์ :   ผอ. คะดิฉันว่ามันแปลกๆนะคะ  หรือว่ามันจะเป็นดังคำทำนายจริงๆคะ

ผอ.  :  ไม่น่าเป็นไปได้   มันจะเกิดขึ้นได้ยังไง ในเมื่อเราซ้อนมันไว้อย่างดี อย่าเพิ่งคิดอะไรเลย

            คาบเรียนแรกวิชาหลักภาษาโดย อ.บุศรินทร์เป็นผู้สอน

นักเรียน  :    กรี๊ด...............................

             เสียงร้องดังมาจากห้องน้ำ  ทุกคนต่างพากันวิ่งไปดูด้วยความตกใจเพราะมีศพนักเรียนอยู่ในห้องน้ำ   นักเรียนต่างก็หวาดกลัว  ที่ตัวศพของนักเรียนมีสัญลักษณ์บางอย่างติดที่แขน

ผอ.  :          เรียกประชุมอาจารย์ทั้งโรงเรียนเดี๋ยวนี้เลย อาจารย์มณีรัตน์

อ.มณีรัตน์   :   ค่ะ

เมย์   :          เกิดอะไรขึ้น

ไอซ์  :          เค้าก็ไม่รู้เหมือนกัน

แอม  :         หรือว่ามันจะเป็นเรื่องจริง

โอม  :           เรื่องอะไรหรอแอม

แอม  :       เดี๋ยวกลางวันนี้จะเล่าให้ฟัง

            ตอนพักกลางวัน   ณ   โรงอาหารโรงเรียน

เมย์   :          ฮะ ศิลามหาเวทย์

แอม :           เบาๆ สิเมย์ เรื่องนี้จะให้ใครรู้ไม่ได้ แค่นี้เขาก็ระเมิดกฎของสารวัตนักเรียนแล้ว

เมย์ :       มะ...มันมีจริงหรอเนี่ย!                                            

โอม  :           เอ.....อย่างนี้ข่าวลือที่เขาพูดกันก็เป็นเรื่องจริงน่ะสิ

แอม  :           ใช่ จากที่หัวหน้านักเรียนรุ่นก่อนเคยเล่าให้ฟังว่าศิลามหาเวทย์ถูกเก็บไว้ในที่ใดที่

                     หนึ่งบนเกาะแห่งนี้  

โอม:     แล้วไม่มีใครเคยเห็นศิลาเลยหรอ

แอม  :    เท่าที่รู้นะไม่มีใครเคยเห็นหรอ เพราะเขาบอกกันว่าแหล่งที่ซ่อนไม่แน่นอนบ้างก็ว่าอยู่ที่กระท่อมล้างกลางป่า บ้างก็บอกว่าอยู่ที่หุบเขากลางไพร บ้างก็   กิ้ง...ก้อง...ก้อง...กัง...ก่อง 

     เสียงออดดังก่อนที่แอมจะพูดจบ    

อ.มณีรัตน์  : ประกาศ ขอให้สารวัตรนักเรียน กรรมการนักเรียน หัวหน้าห้อง และอาจารย์ทุกท่าน มาประชุมพร้อมกันในเวลานี้คะ ขอบคุณค่ะ       

แอม  :   งั้นเค้าไปก่อนนะ   เดี๋ยวเค้าจะเล่าให้ฟัง

โอม:     อะไรกันอะ ยังไม่ทันจะรู้เรื่องเลย โถ่เอย

            แล้วแอมก็วิ่งออกไป  

ณ.ห้องประชุมเบญจมราชูทิศ  ขณะที่ประชุม

อ.มณีรัตน์  : เออ...ดิฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ

            อ.มณีรัตน์  พูดจบแล้ววิ่งออกไปอย่างลุกลน  ทำให้เป็นที่สงสัยของอาจารย์ในห้องประชุม

จิ๋ว  :        เอ....อาจารย์เค้าไปไหนของเค้านะ

นักเรียน :      กรี๊ด....................

โอม :      เสียงอะไร   ไปดูเร็ว!

น้ำ   :      มีอะไรหรอติ

ไอซ์  :     ว้าย....!  อะไรกัน  ทำไม.......

    เวลาต่อมา

อ.ศรีลักษ์  :   ประกาศขอให้นักเรียนทุกคน   อาจารย์ทุกท่าน มารวมกันที่ลานนกกระเรียน  

                       ตอนบ่ายสองโมง   ขอให้นักเรียนมาพร้อมกันให้ตรงเวลาด้วยคะ

โอม  :     เฮ้ย!   อีกไม่กี่นาทีแล้วนี่นา

เมย์  :      ไปรอกันก่อนเหอะ

    ขณะที่กำลังเดินไป  ทุกคนก็พูดคุยกัน

ผึ้ง  :        เออ จะว่าไป   อาทิตย์หน้าก็จะมีการตรวจผมนี่

น้ำ  :       ใช่ เขายังไม่ได้ตัดเลย

ผึ้ง  :        จะว่าไป  อ.มณีรัตน์ผมก็ยาว  ไม่ยอมตัด  แกคงรักผมของแกมาก

โอม  :     เฮ้ย! นินทาอาจารย์ลับหลังมันไม่ดีนะ

เมย์  :      แหม...พ่อเด็กดี

โอม  :      แฮ่...

            ณ  ลานนกกระเรียน 

ผอ.  :      เอาล่ะ ลูกๆทุกมาพร้อมกันแล้วนะ จากวันนี่ลูกๆทุกคนก็คงเห็นเหตุการณ์กันมาแล้ว

ฉะนั้นเราจึงต้องเพิ่มความปลอดภัยขึ้นเป็น 2 เท่าเพื่อความปลอดภัยของลูกทุกคน

นักเรียนคนหนึ่ง:   แล้วพวกเราจะแน่ใจได้ยังกันครับว่าพวเราจะปลอดภัย

       นักเรียนเริ่มถกเถียงกัน

ผอ.  :   ในที่นี้   ใครที่น่าสงสัยที่สุด ให้ลูกๆบอกมาได้เลยหรือถ้าลูกๆสงสัยใครก็บอกได้

นักเรียนคนหนึ่ง:    น้องจิ๋วรึเปล่า

แอม  :    เธออย่ามั่วสิ ตอนนั้นจิ๋วประชุมอยู่ จะทำได้ไง

จิ๋ว  :        ใช่!  เค้าประชุมอยู่ตลอด

ไอซ์  :     หรือว่าจะเป็น.....

ผอ.   :      ใครหรอลูก

ไอซ์  :      ผอ.คะ ถ้าคนที่น่าสงสัยไม่ใช่นักเรียนละคะ

 ผอ.   :    แล้วลูกคิดว่าใครละ

ไอซ์  :     อาจารย์ มณีรัตน์คะ

อ.ไพวรรณ  :    เออ...แล้วจิ๋มไปไหน

นักเรียนคนหนึ่ง  :      อ้าว นั่นไงมาแล้ว

ผอ.  :     ไปไหนมาอาจารย์มณีรัตน์ อ่าวแล้วนั้น แขนไปโดนอะไรมา

อ.มณีรัตน์  :   อ๋อ เมื่อสักครู่นี้ดิฉันไปห้องน้ำมาคะ แล้วโดนหนามไม้ป่าข่วนน่ะค่ะ

รานนา  :     หนูว่าหนูรู้แล้วล่ะค่ะว่าใครน่าสงสัยที่สุด

ซานา  :    นี่อย่าบอกนะว่าแกคิดว่าเป็น อาจารย์มณีรัตน์น่ะ

อ.ไพวรรณ  :   พวกหนูคิดกันมากไปรึเปล่า

โอม  :             ใช่! พวกแกอย่ามามัวใส่ร้ายอาจารย์นะเฟ้ย

ซานา :    แล้วพวกแกมีอะไรมายืนยันว่าอาจารย์ไม่ได้ทำ

รานนา  :    ใช่คะอาจารย์ อาจารย์กล้ายืนยันกับพวกหนูรึเปล่าคะ ว่าอาจารย์ไม่ได้ทำ

อ.ไพวรรณ  :   พวกเราทำไมถึงคิดว่าอาจารย์มณีรัตน์เป็นคนทำ

รานนา  :    ก็...ก็

 ไอซ์  :  ก็ตอนก่อนหน้าที่จะเกิดเรื่อง หนูเห็นอาจารย์เดินไปที่หน้าห้องน้ำ แต่อาจารย์ไม่ยอมเข้าห้องน้ำแต่กลับเดินไปทางป่าด้านหลังห้องน้ำแล้วก็มีเสียงร้องดังขึ้นมา

โอม  :   จริงหลอไอซ์ ไม่ได้เห็นคนอื่นแล้วบอกว่าเป็นอาจารย์นะ

ไอซ์  :  จริงซิ ก็ตอนนั้นอาจารย์ท่านอื่นๆเข้าประชุมกันหมดไม่ใช่หลอ

จิ๋ว  :     จะว่าไปตอนที่ประชุม อาจารย์เขาก็ทำแปลกๆนะดูลุกลี้ลุกลนมาก

อ.ไพวรรณ  :   จริงหรือเปล่าจิ๋ม

อ.มณีรัตน์  :    ไม่ใช่นะอาจารย์ไม่ได้เป็นคนทำ...ไม่ใช่

         นักเรียนต่างก็ซุบซิบกันและสายตาที่นักเรียนมองอาจารย์มณีรัตน์ก็มองด้วยความไม่ไว้ใจ

อ.ไพวรรณ  :   เอาหละเรื่องนี้ทางพวกอาจารย์จะเป็นผู้พิจารณาเอง

ซานา :    หึ อาจารย์คะพวกเราคิดว่าควรที่จะไล่อาจารย์ออกจากการเป็นอาจารย์ของโรงเรียนเราในทันที่

โอม  :     จะบ้าหลอจะทำอย่างนั้นได้ยังไง       

อ.ไพวรรณ  :   ก็บอกแล้วว่าเรื่องนี้ทางพวกอาจารย์จะเป็นผู้พิจารณาเอง

รานนา  :    แล้วพวกหนูจะแน่ใจได้ไงว่าพวกหนูจะปลอดภัยตราบใดที่อาจารย์เขาอยู่ในโรงเรียนนี้

            ทันใดนั้น เมฆดำก็มาปกคลุมบนท้องฟ้าเหนือเกาะ อากาศเริ่มแปรปวน มีฟ้าผ่าลงมาหลังเขากลางไพรทำให้พื้นสนั่นหวั่นไหวไปทั่วเกาะ

อ.มณีรัตน์  :    นี่มันอะไรกัน   หรือว่า....ผอ. คะ

ผอ.  :          นักเรียนกลับไปอยู่ที่หอของตัวเองดี๋ยวนี้ ไม่ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นก็ห้ามออกมาจากหอโดยเด็ดขาด คงยังจำกดของโรงเรียนเราได้นะ

อ.ไพวรรณ  :    อะไรหลอจิ๋ม เกิดอะไรขึ้น

อ.มณีรัตน์  :    ศิลาไงพี่ โหราจารย์บอกว่ามีสิ่งของถูกเคลื่อนย้ายจิ๋มคิดว่าหน้าจะเป็นศิลามหาเวท

อ.ไพวรรณ  :    จะเป็นไปได้หลอเพราะตอนนั้นผอ.รุ่นที่2ท่านเป็นคนที่เก็บไปซ่อนนิไม่หน้าจะมีใครรู้

อ.มณีรัตน์  :    ที่พี่พูดก็ถูกแต่ถ้าจะเป็นเพราะสภาอากาสอย่างเดียวคงไม่ใช่แน่

อ.ไพวรรณ  :    เอาเป็นว่าเรารีบตามผอ.ไปก่อนแล้วถ้าใช่จริงเราค่อยหาวิธีกันอีกที่

เหล่าอาจารย์ได้ออกเดินทางมุ่งหน้าไปยังหุบเขากลางไพรจะมีอะไรเกิดขึ้นกับเหล่าอาจารย์หรือไม่ต้องติดตามกันในตอนหน้า