คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ช่วยหน่อยนะ เพื่อนรัก
ผู้บริหารค่ายเพลงยักษ์ใหญ่หลายบริษัทร่วมกันประชุมเกี่ยวกับงานมหกรรมคอนเสิร์ตที่จะจัดขึ้นอีกสองเดือนข้างหน้า ซึ่งจะเชิญเอาศิลปินจากประเทศในแถบเอเชียมาร่วมร่วมงานในครั้งนี้ ไม่ว่าจะเป็นญี่ปุ่น ไต้หวัน ฮ่องกง เกาหลี และประเทศไทย
“ที่ผมเรียกประชุมทุกคนในวันนี้ ก็เพราะเรื่องงานมหกรรมคอนเสิร์ตที่จะมีขึ้นในไม่ช้านี้ ค่ายของเราได้กลุ่มนักร้องจากประเทศญี่ปุ่น กับเกาหลีเข้ามาร่วมร้องกับศิลปินของเรา ผมจะแจกงานให้พวกคุณไปดำเนินงาน เมื่อได้คอนเซ็ปคร่าวๆ แล้วเอามาให้ผมพิจารณาอีกครั้งก่อนที่จะเริ่มทำจริง”
จากนั้นหัวหน้าก็มอบหมายงานให้แต่ละคนไปทำ แจนรับผิดชอบเกี่ยวกับศิลปินเกาหลีโดยตรง ตั้งแต่ไม้จิ้มฟันยันเรือรบ ว่าจะเป็นหาทีมงาน ล่ามช่วยสื่อสาร ที่พัก และอะไรต่อมิอะไรอีกมากมาย
.............................................
.............................
..................
สองเดือนต่อมา
แจนเตรียมทุกอย่างที่ได้รับมอบหมายเสร็จเรียบร้อยพร้อมปฏิบัติภารกิจ แต่แล้วสิ่งที่แจนไม่ได้คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อล่ามที่จะให้มาช่วยสื่อสารกับศิลปินกับมาถูกรถชนจนขาหักไม่สามารถทำงานได้ แจนกลุ่มใจมากไม่รู้จะไปหาใครมาแทน เพราะเวลาก็เหลืออีกแค่วันเดียวก่อนที่ศิลปินของเกาหลีจะเดินทางมาถึง และในขณะที่แจนกำลังกลุ่มใจอยู่นั้นก็เหมือนมีเสียงสวรรค์มาช่วยเอาไว้ได้ทัน เมื่อรินเข้ามาหาแจนที่ออฟฟิศ
“แจนเป็นอะไร ทำหน้าอย่างนี้ โดนหักเงินเดือนหรือไง”
“รินจ้า เพื่อนรัก”
แจนโผเข้าไปกอดรินด้วยความดีใจ เธอลืมเพื่อนคนนี้ไปเสียสนิทว่ารินนั้นพูดภาษาเกาหลีได้ เพราะเธอเคยไปเรียนที่นั่นมาหลายปี
“มีอะไรจ๊ะ จะให้รินช่วยทำอะไรอีกแล้วล่ะสิคราวนี้”
“ถูกต้องนะครับ รินช่วยเป็นล่ามให้กับกลุ่มนักร้องเกาหลีหน่อยนะ”
“ไม่เอาหรอก นี่รินก็พึ่งกลับจากเซี่ยงไฮ้มาเอง”
“แล้วรินไปทำไม”
“ก็ไปเป็นเพื่อนขวัญไปสัมภาษณ์และตามติดนักร้องไต้หวันที่ไปเปิดคอนเสิร์ตที่นั่นมานะ เอ...รินจำได้นะว่ารินบอกแจนไปแล้วนี่”
“รินลำเอียง ทีขวัญครีมยังช่วยเลย แล้วทีกับแจน...”
แจนปล่อยแขนที่โอบรินเอาไว้ แกล้งงอนเพื่อน
“โธ่...แจน อย่าทำอย่างนี้สิ รินช่วยก็ได้ พอใจรึยัง”
“รินบอกแล้วนะ ห้ามคืนคำล่ะ”
“ถ้าอย่างนั้นแจนเอาพวกประวัติผลงาน ข้อมูลต่างๆ ที่เกี่ยวข้องของศิลปินที่แจนจะให้รินช่วยดูแลมาให้ด้วยล่ะกัน แล้วเขาจะมาวันไหนกันล่ะ”
“นี่จ้ะข้อมูลต่างๆ ของวง ‘Super Junior’ ที่รินต้องการ แจนเตรียมให้เรียบร้อยแล้วล่ะ เออ...พวกเขาจะมากันพรุ่งนี้ รินพอจะเตรียมตัวทันรึเปล่า”
“เฮ้อ...ยังไงก็คงต้องทัน รับปากเพื่อนไปแล้วนี่นะ เอกสารพวกนี้รินจะพยายามจำให้ได้หมดก่อนพวกเขาจะมาก็แล้วกัน แจนจะให้รินไปเจอที่ไหนล่ะ แล้วจะให้รินช่วยกี่วัน บอกรายละเอียดมาให้หมดเลย”
แจนอธิบายทุกอย่างที่รินจะต้องทำทั้งหมดให้ฟัง ทั้งไปรับศิลปินที่สนามบิน ไปให้สัมภาษณ์รายการทีวี พาไปที่โรงแรม และอีกหลายที่ตามรายการที่แจนว่าไว้ยาวเหยียด
“เดี๋ยวนะแจน ช่วยเป็นล่ามให้นะ ไม่ใช่ทีมงานซักหน่อย”
“น่านะ ถือว่าช่วยแจนล่ะกัน”
เช้าวันรุ่งขึ้น
ริน แจน และทีมงานกว่าสิบคนรีบออกเดินทางไปที่ท่าอากาศยานระหว่างประเทศเพื่อไปรอต้อนรับศิลปินที่กำลังเดินทาง เมื่อพวกเรามาถึงก็มีแฟนคลับของพวกเขามายืนรอกันกลุ่มใหญ่ บ้างก็ชูป้าย บ้างก็หอบเอาของขวัญมาให้ ส่วนแจนก็รีบไปติดต่อเจ้าหน้าที่สนามบินเรื่องที่ได้ขอให้จัดทางพิเศษเอาไว้ หลังจากนั้นพวกเราก็ได้บัตรผ่านเพื่อเข้าไปข้างใน สองชั่วโมงผ่านไปเราก็เห็นพวกเขาเดินมากันเป็นกลุ่มใหญ่ (จะไม่ใหญ่ได้ไง สมาชิกในวงก็ปาเข้าไปสิบสามคนแล้ว)
เมื่อพวกเขาเดินเข้ามาใกล้ถึงพวกเรา แจนก็รีบลากรินเข้าไปหาเพื่อช่วยเป็นตัวกลางในการสื่อสารกับทางเขา
“อันยองฮาเซโย...”
รินเริ่มกล่าวทักทายทุกคนเป็นภาษาเกาหลี
“ฮานา ทุล เซ็ต...อันยองฮาเซโย ‘Super Jnuior’ อิมนิดา”
นักร้องทั้งวงกล่าวทักทายพวกเราพร้อมกับโค้งให้พวกเรา
“เออ...ผมเป็นผู้จัดการของพวกเขา ขอเวลาให้พวกนั้นแต่งตัว แต่งหน้าทำผมก่อนออกไปข้างนอกสักพักได้ไหม”
ผู้จัดการคิมบอกความประสงค์กับริน
“แจนผู้จัดการทำขอเวลาให้นักร้องแต่งตัวก่อนออกไปข้างนอก”
รินแปลให้แจนเข้าใจ
“It’s ok”
แจนหันไปตอบเขาเอง ดูท่าเธอจะหลงเสน่ห์ของหนุ่มๆ วงนี้เข้าให้แล้ว แต่ก็น่าอยู่หรอก ก็แต่ล่ะคนทั้งหล่อ น่ารัก แถมผิวพรรณดีกันซะขนาดนั้น
หลังจากนั้นพวกเขาก็ออกไปทักทายบรรดาแฟนคลับที่มารอต้อนรับกันอย่างล้นหลาม ก่อนที่จะเดินทางกันไปต่อที่สตูดิโอของค่ายเพลงยักษ์ใหญ่แห่งหนึ่ง เพื่อให้สัมภาษณ์ในรายการเพลง โดยผ่านตรงทางออกพิเศษที่ทางสนามบินเตรียมเอาไว้ให้
ระหว่างการเดินทางไปยังสตูดิโอ พวกเขาได้ถามรินเกี่ยวกับภาษาไทยในการกล่าวคำทักทาย และประโยคฮอตฮิตติดชาร์ตของศิลปินเกือบทุกคนที่มาประเทศไทย คำนั้นก็คือคำว่า ผมรักคุณ
“ริน เป็นไงบ้าง พอจะไหวไหม”
แจนถือน้ำดื่มมาให้พร้อมกับนั่งลงข้างๆ
“แค่เนี่ยสบายมาก”
“ขอบใจนะ นี่รินชอบคนไหนบ้าง แจนนะชอบคุณซองมินล่ะ เขาดูน่ารัก แต่ก็ดูนิ่งๆ น่าค้นหาดีจัง”
“เฮ้อ...ไม่พ้นเรื่องนี้จนได้ อืม...ขอคิดดูก่อนนะ ที่จะใกล้เคียงกับหนุ่มในฝันของรินก็น่าจะเป็นคนที่ชื่ออีทึกล่ะมั้ง เขาน่าจะเป็นคนที่ร่าเริงอารมณ์ดี ดูอบอุ่นๆ หน่อย”
ทั้งสองคุยกันโดยไม่ได้สังเกตว่าบุคคลที่รินพูดถึงนั้นนั่งอยู่ข้างหลัง อีทึกที่ได้ยินชื่อของตนก็ลุกขึ้นเดินไปหาทั้งสองคนทันที
“เรียกผมหรือ มีอะไรให้ผมช่วยไหม”
ปาร์คจองซูยิ้มให้ ทำเอาทั้งสองถึงกับละลายกันเลยทีเดียว
“ไม่มีอะไรค่ะ พอดีพวกเราแค่คุยเรื่องงานเท่านั้น”
รินรีบแก้ตัว เขาก็ส่งยิ้มให้อีกทีก่อนที่จะเดินกลับไปนั่งที่ของเขา แจนที่ไม่เข้าใจบทสนทนาอดรนทนไม่ไหวรีบสะกิดให้รินแปลให้ฟังในทันทีที่ชายหนุ่มออกไปแล้ว
ในเวลาต่อมารถบัสก็เคลื่อนตัวมาถึงสตูดิโอที่พวกเขาจะให้สัมภาษณ์ ที่นี่ก็มีแฟนคลับมากมายมาคอยรอต้อนรับเหมือนที่สนามบิน ทีมงานจากทางเกาหลีต่างทยอยลงจากรถ แล้วก็ตามด้วยพวกเขา เพียงแค่สมาชิกคนแรกก้าวเท้ายังไม่ออกจากรถดี เสียงกรีดจากแฟนเพลงก็ดังลั่นสนั่นทั่วบริเวณ
“แจน รินรออยู่แถวนี้นะ ไม่อยากเข้าไป”
“ทำไมล่ะ เข้าไปด้วยกันเถอะ”
“ไม่เอาหรอก ขี้เกียจ แล้วอีกอย่างรินก็ไม่ได้อยู่ในรายการที่รินต้องรับผิดชอบด้วย เข้ามีล่ามอยู่แล้วไม่ใช่หรือไง”
“มันก็ใช่ แต่เผื่อว่าพวกเขาอยากจะถามอะไรขึ้นมา แจนก็ฟังไม่ออก พูดก็ไม่ได้”
แจนตื้อจนรินใจอ่อนยอมเข้าไปกับเธอด้วย รินจะใจอ่อนทุกครั้งที่เพื่อนอ้อนเสมอ
รินนั่งดูแจนประสานงานกับคนนั้นทีคนนี้ที เธอไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากนั่งอยู่เฉยๆ เพราะทุกคนดูยุ่งกันหมด นักร้องกลุ่มนั้นก็กำลังแต่งหน้า แต่งตัวเตรียมออกรายการ ทีมงานก็ทำงานของพวกเขาไป
รินเห็นว่าไม่มีอะไรทำ จะลุกออกไปข้างนอก และขณะที่กำลังจะเดินออกไป ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา จนเธอต้องหันไปตามเจ้าของเสียงที่เอ่ยออกมานั้น
อันยองฮาเซโย ฝากฟิคเรื่องนี้ด้วยนะค๊า เรื่องแรกที่ลองแต่ง
ความคิดเห็น