คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : * 2 * เมลท์
แล้วฉันจะฝืน ฝืนหัวใจตัวเองได้ไหม แล้วฉันจะฝืนความรู้สึก ....
ปิ๊ป
ฉันลุกขึ้นจากเตียงด้วยความง่วงสุดๆ แล้วกดปิดนาฬิกาปลุกในมือถือที่ตั้งไว้ก่อนนอนทุกคืน แต่ไม่ค่อยจะใช้การได้เท่าไหร่ เพราะยังไงฉันก็กดปิดแล้วนอนต่อทุกวัน
วันนี้ก็ยังคงต้องไปเรียนพิเศษอีกเช่นเคย เบื่อจริงๆๆ เข้าห้องเรียนไปแล้วก็เจอแต่คนๆๆๆๆๆๆ (ไปเรียนพิเศษแล้วจาให้มีหมานั่งเต็มห้องรึงัย??) แล้วก้อเหมือนทุกๆวันที่ฉันต้องนั่งหลังห้อง
แต่วันนี้ไม่เหมือนเมื่อวานแฮะ นั่งเรียนไปสักพักก็ได้ยินเสียงกุกกักๆข้างๆฉัน (หลังจากวันแรกที่เจอระเบิดตดเข้าไปเต็มๆ ฉันก็ย้ายมานั่งคนเดียว) พอหันไปดูก็พบว่ามีเด็กผู้ชายคนนึงกำลังด้อมๆมองๆที่นั่งข้างๆฉันซึ่งว่างอยู่ (และมันก็เหลืออยู่ที่เดียวด้วย)
ส่วนสูงที่เห็นได้ชัดว่าสูงกว่าฉันมาก (แน่สิก็ฉันมันเตี้ย) ผิวสีแทน ผมทรงนักเรียนที่ถูกปล่อยไว้จนยาวสีดำขลับ รูปร่างผอมแต่ดูแข็งแรง (เอ๊ะยังไง?) และแววตาขี้เล่นคู่นั้น กำลังจ้องมองมาที่ฉัน พร้อมกับปากได้รูปที่ขยับขึ้นลง พะงาบๆเหมือนปลาขาดน้ำ ( - -"" ) เหมือนว่าเขาอยากจะพูดอะไรกับฉันรึเปล่านะ?
หลังจากที่ลุ้นกันอยู่นาน ฉันก็ต้องเป็นฝ่ายพูดก่อน
"ที่ว่าง นั่งได้ ตรงนั้นไม่มีใครนั่ง"
"อ่า ขอบคุณคับ"
"....."
"....."
แล้วฉันก็นั่งเรียนต่อไปไม่ได้สนใจเขาอีก โดยที่หวังอยู่ในใจว่า คนหน้าตาน่ารักอย่างเขาคงจะไม่ทำอะไรทุเรศๆอย่างการปล่อยตดออกมาอีกหรอกนะ (มานจาเกี่ยวอารัยกะตดมากมายฟระเนี่ย) เมื่อนั่งเรียนใกล้ๆกันอย่างนี้ ฉันก็มีโอกาสได้พิจารณาบุคคลที่นั่งข้างๆฉัน ก็พบว่า หน้าตาเขาจัดได้ว่าดีทีเดียว เสื้อยืดพอดีตัว กางเกงยีนสีซีดๆนั่น กับสร้อยคอยาวสีเงิน ทำให้เขาดูโดดเด่นขึ้นมาได้ง่ายๆ (เพราะบังเอิญว่าห้องที่ฉันเรียนอยู่นี้ เด็กผู้ชายที่มีอยู่น้อยนิดแทบจะหาคนที่หน้าตาดี แต่งตัวดีไม่ได้เลยทีเดียว มีแต่พวกหน้าตาบ้าเรียนกันทั้งนั้น น่าแหยะชะมัด!)
แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจอะไรมากไปกว่านั้น จนกระทั่งเขาเอ่ยถามฉันขึ้นมา
"เธอ ... ชื่ออะไรเหรอ"
ฉันหันไปมองหน้าเขา แล้วก็พบว่า คนที่เขาคุยด้วยคือฉัน ฉันลังเลนิดนึงก่อนจะตอบเขาไป
"แล้วนายชื่ออะไรล่ะ"
"ก็เราถามเธอก่อนอ้ะ เธอก็บอกเราก่อนสิ"
"ถ้างั้นก็รอต่อไปเถอะ เพราะฉันจะไม่บอกชื่อกับคนที่ฉันไม่รู้จักก่อนเด็ดขาด จำไว้ซะ"
"ง่ะ ... (โหดชะมัด) บอกก่อนก็ได้ เราชื่อ เมลท์ เธอล่ะ"
"จำเป็นด้วยเหรอที่ฉันต้องตอบคำถามนาย"
"อ่าว ก็เมื่อกี้เธอ ... "
"ฉันไม่ได้พูดซักคำว่าถ้านายบอกชื่อฉัน แล้วฉันจะแนะนำตัวกับนาย"
ฉันพูดแค่นั้นแล้วก็หันกลับมาตั้งใจกับการเรียนต่อ นายเมลท์อะไรนั่นก็ดูเหมือนจะสงบไป ถ้าฉันเห็มไม่ผิด ฉันว่าหน้าเขาดูสลดๆนิดๆนะ แต่นั่นก็ไม่ใช่ธุระฉัน เพราะฉันไม่ได้มีหน้าที่มานั่งทำให้คนอื่นเบิกบาน และความจริงมนุษยสัมพันธ์ฉันก็ไม่ค่อยดีนักหรอก (ออกจะติดลบเลยด้วยซ้ำ ถ้าเป็นคนแปลกหน้า) ฉันก็เลยไม่ได้ใส่ใจเขาอีก
จนกระทั่งถึงเวลาเลิกเรียน เสียงของอาจารย์ไล่นักเรียนกลับบ้าน ทำให้ฉันตื่นขึ้นจากการนอนเอาแรงก่อนกลับบ้าน ฉันเก็บของแล้วก็พบว่าเขายังไม่ได้ลุกไปแต่กำลังเก็บขยะที่ส่วนใหญ่เป็นเปลือกขนมที่เขากินเองอยู่ และเหมือนเขาจะรู้ตัวว่าฉันมองอยู่ เขาจึงรีบเก็บของให้เสร็จและหลบทางให้ฉันเดินออกไป
"ขอโทษนะ ... "
เขารีบกล่าวขอโทษฉันทันที พร้อมกับทำหน้าสลด
ให้ตาย! ยิ่งเขาทำท่าทางเจี๋ยมเจี้ยมที่ดูขัดกับส่วนสูงของเขา เมื่อเทียบกับฉันแล้ว ฉันว่ามันดูตลกมากกว่าจะน่าสงสาร
"........."
ฉันยังคงเงียบไม่ตอบอะไรเขา หน้าเขาจึงยิ่งสลดไปกว่าเดิม
" ... ฉันชื่อ ฟรีซ"
ฉันพูดกับเขา แล้วก็เดินออกมาจากห้องนั้นอย่างรวดเร็วเพราะฉันเริ่มรู้สึกปวดฉิ้งฉ่องขึ้นมา จึงไม่ได้หันไปมองหน้าเขาอีก แต่ฉันก็รู้สึกขนลุกแปลกๆ เหมือนกับว่ามีสายตาจ้องมองฉันมาจากข้างหลัง แล้วใครหน้าไหนจะมามองตามฉันล่ะ? คิดได้อย่างนั้นฉันก็สรุปเอาเองว่า ที่ฉันขนลุกคงเพราะฉันอยากเข้าห้องน้ำมากๆแล้วก็ได้ ฉันจึงรีบเดินเข้าห้องน้ำไป แล้วกลับบ้าน
ชีวิตเรียบง่ายของฉันก็ผ่านพ้นไปอีกวันหนึ่งเมื่อฉันเข้านอนและหลับอย่างสบายใจ โดยไม่รู้ตัว ว่ามีใครคนนึงกำลังคิดถึงเรื่องของฉันอยู่
ความคิดเห็น