คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : หลงทางในปารีส!OoO!
ตอนที่ 2
อินเฮเดินมาเรื่อยๆอย่างไม่มีจุดหมายปลายทาง ภาษาที่นี่เค้าก็พอพูดได้ ที่แรกอินเฮอยากจะพาผู้จัดการส่วนตัวของเขา...มินโฮริน...มาด้วยแต่ท่านประธานกลับห้ามและบอกให้เค้าไปตามหาตามที่อยู่นี้เอง จะว่าไปท่านประธานลีก็แปลกคน หลานสาวตัวเองแท้ๆดันมาให้นักร้องในสังกัดค่ายของตัวเองมาตามหาแทนที่จะมาตามหาเอง เขาครุ่นคิดอะไรบางอย่างก่อนที่จะพูดออกมาด้วยความดีใจ
“จริงสิ เรามีมือถือนี่นา โทรหาท่านประธานดีกว่า” แต่ผลที่ได้คือ...
......หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้......
“เฮ้ยย!!ทำไมติดต่อไม่ได้ล่ะ ไม่เป็นไร โทรหาโฮรินก็ได้”
......หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้......
“ให้ตายสิ!!เงินก็ไม่มี มือถือก็ติดต่อไม่ได้” เขามองไปรอบๆถึงแม้ว่าวิวที่นี่จะสวยดีก็เหอะ แต่เขาไม่มีอารมณ์จะดูตั้งแต่ที่เขาถูกขโมยกระเป๋า และเขาก็หันไปเจอโบสถ์หลังหนึ่งเข้า
......นอนที่นี่ก็ได้มั้ง......เขาคิดพลางเดินเข้าไปในโบสถ์แห่งนั้น พอไปถึงเขาไม่เห็นมีใครอยู่ในโบสถ์จึงถือวิสาสะนอนที่นี่ซะเลย เขาสมเพชตัวเองเล็กน้อยที่นักร้องชื่อดังแห่ง Music J อย่างเขาจะต้องมานอนในที่แบบนี้ แต่ก็ช่วยไม่ได้ดีกว่าไม่มีที่จะให้นอน เขาคิดอะไรไปสักพักก่อนที่จะหลับไปในที่สุด
พอพระอาทิตย์ขึ้นเลยขอบฟ้า...อินเฮตื่นขึ้นมาพร้อมกับเสียงคุยกันพึมพำๆพอเขาหันไปที่
ต้นเสียงเขาก็เห็นคนสองคนกำลังยื่นคุยกันตรงหน้าเขาอยู่ คนแรกเขาคาดว่าน่าจะเป็นบาทหลวงของโบสถ์ที่นี่เพราะดูจากชุดที่เค้าใส่ เค้าเป็นคนที่มีนัยน์ตาสีฟ้าแลดูอ่อนโยนมีผมหงอกขึ้นแซมๆกับผมสีน้ำตาลเข้มของเขากำลังมองมาที่เขาอย่างงงๆ ส่วนอีกคนเป็นคนที่อินเฮเห็นแล้วถึงกับ ดีใจสุดขีด!!เธอคนนี้เป็นผู้หญิงที่มีหน้าตาเหมือนคนเกาหลีทุกอย่าง ยกเว้น มีผมที่หยักโศกและก็มีผมสีน้ำตาลอ่อนๆเป็นลอนอย่างคนต่างชาติ เธอมองมาที่ผมอย่างสงสัยก่อนที่จะหันมาพูดกับบาทหลวงท่าทางใจดีคนนั้น
“นายนี่เป็นใครเหรอคะ หลวงพ่อ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงห้วนๆ
......สวยก็ไม่สวยยังจะพูดไม่เพราะอีก..นี่ถ้าเป็นโฮรินล่ะก็.......เขาคิดพลางนึกไปถึงโฮรินคนรักของเขาที่เกาหลี
“เอ่อ...เธอใช่หลานสาวของท่านประธานลียองซุนรึเปล่า”
“หืมม...นายรู้จักลุงฉันได้ไงอ่ะ”
“ก็เค้าเป็นคนที่สั่งให้ฉันพาเธอกลับไปเกาหลีน่ะ” เขาพยายามฉีกยิ้มหวานเพราะคิดว่าน่าจะทำให้เธอยอมกลับไปเกาหลีแต่โดยดี...แต่เค้าต้องคิดใหม่เมื่อได้คำตอบจากยัยเด็กปากดีนี่
“ไม่กลับ...และไม่ต้องมายิ้มหวานใส่ฉันเลย เพราะฉันเลี่ยน”
“พูดกันดีๆก็ได้ ยุนฮี” หลวงพ่อเอ่ยขึ้นก่อนจะมองหนุ่มหน้าตาดีตรงหน้า
.......เด็กนี่ชื่อยุนฮีหรอ......อินเฮนึกในใจ
“เธอชื่ออะไร” หลวงพ่อถามเขา
“ยูอินเฮ..ครับ ว่าแต่หลวงพ่อพูดเกาหลีได้หรือครับ”
“ก็แม่ตัวดีนี่..สอนฉันน่ะ” หลวงพ่อพูดพลางหัวเราะเบาๆ
“ว่าแต่นายน่ะ รู้จักลุงฉันได้ไง” เด็กสาวตรงหน้ามองมาทางเขา
“อ้อ คือท่านประธานลียองซุนเป็นหัวหน้าฉันน่ะ”
“อ้อ ลูกน้องของลุงฉันล่ะสิ เห็นแม่บอกมาเหมือนกันว่าลุงอยากจะให้ฉันกลับเกาหลี”
“งั้นเธอจะยอมกลับไปใช่มั้ย”
“ไม่...”
“นี่!!เธออย่าเรื่องมากได้มั้ย ฉันต้องลำบากแค่ไหนกว่าที่จะเจอตัวเธอน่ะ”
“ไม่เอา ฉันว่าอยู่ที่นี่ก็สุขสบายดี ฝากบอกลุงยองซุนด้วยนะ แล้วนายก็กลับไปได้แล้ว จะได้ไม่ต้องบ่นว่าลำบากไง”
“ฉันกลับไปไม่ได้!!”
“นี่!!ถ้านายจะขอเงินฉันล่ะก็...ฉันไม่มีให้หรอกนะ ถึงลุงฉันจะรวยแต่ฉันอยู่ที่นี่อย่างสันโดษกับแม่ของฉันมาตั้งนานแล้ว ถ้าคิดว่าฉันจะรวยเหมือนลุงของฉันล่ะก็...ฝันไปเถอะ”
“ผมถูกขโมยกระเป๋า ทั้งเงินและก็ passport ก็หายไปด้วย”
“หา!!!”
….ไอ้บ้านี่!!ยุ่งยากชะมัด ลุงนะลุงส่งคนมาตามหาเธอทั้งที่ก็น่าจะหาคนที่ดีๆกว่าหน่อย....ยุนฮีนึกในใจก่อนที่จะตกใจกับคำพูดของหลวงพ่อ
“งั้นก็อยู่ที่นี่ไปสักพักก่อนสิ พ่อหนุ่ม” บาทหลวงใจดี คนนั้นเอ่ยขึ้น หลังจากที่ฟังบทสนทนาเมื่อครู่...
“ไม่ดีแน่ค่ะ หลวงพ่อ”
“ขอบคุณครับหลวงพ่อ”
“ยุนฮี...หลวงพ่อสอนว่ายังไง เพื่อนมนุษย์ด้วยกันก็น่าจะช่วยเหลือกันสิ ยิ่งอินเฮเป็นคนเกาหลีด้วยกันอีกนะ”
“แต่แม่หนูเป็นคนที่นี่”
“และพ่อของเจ้าล่ะ”
“เอ่อ...” ใช่...เธอเป็นลูกครึ่ง พ่อเธอเป็นคนเกาหลี ส่วนแม่เธอเป็นคนฝรั่งเศส
..พ่อของเธอ..ลียุนโฮ ได้จากเธอไปตั้งแต่เธออายุได้ 5 ขวบ ยุนฮีจึงต้องอยู่กับแม่ของเธอตามลำพังสองคน จะว่าไปเธอก็ดีใจเหมือนกันที่ลุงยองซุนจะพาเธอกลับเกาหลีแต่เธอก็ยังเป็นห่วงแม่ของเธอ
“เออๆๆนายจะอยู่รึจะไปมันก็ไม่ใช่เรื่องของฉัน”
“อย่าไปถือสาเด็กดื้อนี่เลยนะ อินเฮ”
สรุปแล้วอินเฮจึงต้องอาศัยอยู่กับบาทหลวงคาร์เตอร์ที่โบสถ์แห่งนี้ และเขาก็ได้รู้จากหลวงพ่ออีกว่ายุนฮีไม่มีเงินเรียนหนังสือ เธอเรียนจบแค่มัธยมต้นเลยต้องมาเรียนกับหลวงพ่อที่โบสถ์แห่งนี้
“นี่...ยุนฮีเธอไม่ได้เรียนหนังสือหรอ”
“ไม่ใช่ว่าไม่ได้เรียนแต่ไม่มีเงินเรียน”
“ก็ถ้าเธอกลับไปเกาหลีกับฉันนะ...ฉันจะช่วยหาที่เรียนให้ไง”
“ไม่จำเป็น..ฉันหางานทำแถวๆนี้ก็พอเลี้ยงตัวฉันกับแม่ฉันได้”
“แล้วเธอไม่คิดว่า..แม่ของเธอจะเป็นห่วงเธอบ้างรึไง” ยุนฮีหลุบสายตาลงก่อนที่จะมองตรงไปยังสวนข้างๆโบสถ์
“ถ้าเธอไม่อยากให้แม่ของเธอต้องเป็นห่วงก็น่าจะกลับไปกลับฉันนะ”
“ก็ต่อเมื่อนายเจอกระเป๋าของนายก่อน”
“ตกลงจะไปกับฉันใช่ไหม”
“เปล่า....นายจะได้รีบๆไปสักที่น่ะสิ”
ความคิดเห็น