คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 :
<~Chapter 3~>
ไอ้แม็กซ์ๆ
*Read*
เห้ย ตอบเราหน่อยดิวะ
ไม่อ่าน ไม่ตอบ
มันคงบล็อกไลน์ผมไปแล้วสินะ ให้ตายเหอะ!
ผมเคยบอกแล้วใช่มั้ยว่ามันเกลียดพวกเกย์มาก แต่ผมไม่คิดว่ามันจะเป็นหนักถึงขนาดนี้ ผมจึงคอยปิดบังตัวเองตลอดเวลาเพราะกลัวมันจะรู้ว่าผมเป็นยังไงแล้วเลิกเป็นเพื่อนกับผม
ทำไมผมฝืนตัวเองขนาดนี้น่ะเหรอ…..
เพราะผมชอบมันไง…..
ใช่ ผมชอบมัน ชอบมานานแล้วด้วย ชอบมันตั้งแต่เรายังไม่สนิทกันด้วยซ้ำ แล้วก็เหมือนฝันที่ผมสามารถเข้าถึงมันซึ่งเป็นคนหยิ่งๆได้จนกลายเป็นเพื่อนสนิทกันขนาดนี้ ผมดีใจมากที่เราสองคนได้อยู่ด้วยกันตลอดเวลา พากันมาทำงานที่บ้าน ไปกินข้าวด้วยกัน ดูหนัง ถึงจะไม่ใช่แฟนแต่ผมก็มีความสุขมาก มากจนลืมมองโลกแห่งความจริงไปซะสนิท
หึ ผมนี่ก็เก่งเนอะ ปิดบังความรู้สึกตัวเองได้นานขนาดนี้ได้ยังไงกัน ถ้าเป็นคนอื่นคงขาดใจตายไปแล้วล่ะ
:+: แม็กซ์ :+:
ผมตัดสินใจโทรหามัน เพลงร็อคที่เป็นเสียงรอสายซึ่งผมคุ้นเคยเป็นอย่างดีดังในโสตประสาท แต่มันกลับทำให้ผมรู้สึกวังเวง ทั้งๆที่เพลงออกจะมันส์ ผมกลับใจหายวาบ เพลงยังคงบรรเลงต่อไปเรื่อยๆอย่างไม่มีทีท่าว่าปลายสายจะรับ ผมกดโทรหามันอีกหลายๆครั้งแต่มันกลับไม่เป็นผลสักนิด
หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้~
มันปิดเครื่องหนี!!
หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้~
หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้~
หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้~
.
.
.
.
.
หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้~
แฮกๆ เหนื่อย -..-
ผมโทรหามันเกือบจะร้อยสาย แต่มันก็ไม่มีวี่แววว่าจะเปิดเครื่องเลยสักนิด ไม่เข้าใจเลยจริงๆ กะอีเรื่องแค่นี้ทำไมมันจะต้องทำเป็นเรื่องใหญ่โตมากมาย แค่ผมเป็นผมชอบผู้ชาย ทำไมล่ะ? แล้วมันผิดหรอ ยังไงก็เป็นมนุษย์เหมือนกัน มีอวัยวะครบสามสิบสอง จะรังเกียจอะไรกันนักกันหนา
นี่มันยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมแอบชอบมันอยู่……
ผมพยายามติดต่อมันทุกช่องทางเท่าที่เทคโนโลยีบนโลกนี้จะสามารถสร้างระบบสื่อสารขึ้นมาได้ ทั้งไลน์ เฟซบุ๊ก โทรก็แล้ว รวมถึงแอปพลิเคชั่นอีกมากมายก่ายกอง ถ้าไปหามันที่บ้านได้ผมคงไปแล้วล่ะ
เอาวะ! ยังไงพรุ่งนี้ต้องเจอกันที่โรงเรียนอยู่แล้ว ค่อยไปถามมันตอนนั้นก็ได้
“นักเรียน เช็คชื่อนะคะ กฤต”
“มาครับ”
“ณภัทร”
“มาครับ”
“ภาณุพงษ์”
“มาครับ”
“ธนาพัฒน์”
“ไม่มาครับ”
ทุกคนในห้องหันตามไปยังต้นเสียงซึ่งไม่ใช่เสียงของเจ้าของชื่อที่ถูกเรียก รวมถึงครูวิภาดาเงยก็หน้าขึ้นมาจากสมุดเช็คชื่อด้วยความงุนงง
“แม็กซ์โทรมาบอกผมเมื่อเช้าครับ ว่ามันไม่สบาย วันนี้ไม่มาโรงเรียนครับ” เจ้าของเสียงอธิบาย คนๆนั้นคือเพื่อนผู้ชายอีกคนในห้องที่ชื่อว่าภู ซึ่งไม่ได้มีความสนิทอะไรกับไอ้แม็กซ์เลยสักนิด และผมก็รู้ว่ามันไม่ได้ไม่สบายจริงๆหรอก
แต่มันต้องการจะหลบหน้าผมไง!!
แล้วมันก็ไม่ยอมโทรมาบอกผม มันคงเกลียดผมแล้วจริงๆสินะ
แต่ไม่ว่ายังไง วันนี้ผมต้องไปเคลียร์กับมันให้รู้เรื่อง!
“เฮ้ยซอง วันนี้ไปเยี่ยมไอ้แม็กซ์กันป่ะ”
ผมหันไปทางต้นเสียงที่ดังขึ้นจากข้างๆ ‘มิกซ์’ เพื่อนผู้ชายในห้องอีกคนซึ่งฮอตรองลงมากจากไอ้แม็กซ์ เป็นผู้ชายหน้าหวาน ทะเล้น ขี้เล่น ขวัญใจสาวๆเลยล่ะ เคยมีกระแสจิ้นมิกซ์แม็กซ์อยู่พักนึง แต่จิ้นแล้วไม่ขึ้นประเด็นนี้เลยเป็นอันตกไป
“อืม โอเคๆ”
ผมพยักหน้ารับ สูดหายใจเข้าปอดลึกๆ พร้อมเผชิญหน้ารับความจริงที่จะมาถึงในไม่ช้า นึกภาพไม่ออกเลยแฮะ ว่าถ้าผมต้องโดนไอ้แม็กซ์ด่าต่อหน้าเพื่อนคนอื่นเนี่ย จะเป็นยังไงนะ
‘บ้านเอี่ยมพานิชญ์’
พวกเราห้าคน (มีผม มิกซ์ แดน เมย์ เฟิร์น) มาหยุดยืนอยู่ที่หน้าบ้านไอ้แม็กซ์ เอี่ยมพานิชญ์ ก็คือนามสกุลมันนั่นแหละ มิกซ์ผู้กล้าของเราเอื้อมมือไปกดออดข้างประตูรั้วของไอ้แม็กซ์ ไม่นานนัก ก็มีคุณลุงพ่อบ้านออกมาเปิดให้
“คุณหนูอยู่ในบ้านครับ เชิญเข้ามาได้เลยครับ”
ลุงพ่อบ้านผายมือเป็นการเชิญให้พวกเราเข้าไปในบ้าน บ้านไอ้แม็กซ์ผมมาบ่อยแล้วล่ะ มาจนคนในบ้านจำผมได้หมดละ ทั้งพ่อมัน แม่มัน คนใช้ แม่บ้าน พ่อบ้าน คนขับรถ แม้กระทั่งคนสวน คิดดูแล้วกันว่าสนิทกันขนาดไหน
แต่ช่างเหอะ มันเป็นอดีตไปแล้วล่ะ
“ซอง แกเข้าไปหาไอ้แม็กซ์ก่อนนะเว้ย เดี๋ยวพวกเราไปเข้าห้องน้ำก่อน” มิกซ์บอก
“นี่ปวดพร้อมกันสี่คนเลยหรอ -*-”
“เออน่า เข้าไปก่อนๆ”
มิกซ์ดันหลังผมมายืนอยู่หน้าห้องนอนไอ้แม็กซ์ ห้องที่ผมมาขลุกอยู่ด้วยบ่อยๆ จากนั้นพวกนั้นก็เดินไปเข้าห้องน้ำ เอาน่า คุยกับมันแบบส่วนตัวก็น่าจะดีเหมือนกัน
แอ๊ดดดด….
“อ้าวไอ้มิกซ์ มาแล้วเหรอ กำลังรอเลยเนี่ย”
ร่างสูงที่กำลังหมกมุ่นอยู่กับหน้าจอโน๊ตบุ๊กเอ่ยปากถามโดยไม่เงยหน้าขึ้นมามอง มันไม่ได้ป่วยจริงๆด้วยสินะ
“มิกซ์ไปเข้าห้องน้ำ”
ผมตอบกลับไป นั่นทำให้คนฟังถึงกับชะงัก หมุนเก้าอี้กลับมาช้าๆ จนเราสบตากัน สายตาของมันว่างเปล่า เย็นชา ไร้ความหมาย ไร้ความรู้สึก หากแต่ซ่อนความเกลียดชัง โกรธ โมโหไว้ในดวงตาเรียวคมนั้น
“บอกพ่อบ้านให้เอาแอลกอฮอล์มาล้างบ้านใหม่ก็ดีนะเนี่ย รู้สึกเสนียดมันจะเยอะเกินไปหน่อย”
!!!!
ผมอึ้งทันทีที่ได้ยินคำพูดที่ออกมาจากปากมัน หน้าชาวาบ ใจหายวับ มันเหยียดยิ้มอย่างกับได้กลายร่างเป็นปีศาจร้ายไปแล้วยังไงยังงั้น
“เฮ้แม็กซ์ เป็นไงบ้างวะ”
โอเค ขอบคุณพวกมิกซ์ที่เข้ามาได้จังหวะพอดี ไม่งั้นผมคงทำตัวไม่ถูกแน่ๆ
“ดีขึ้นเยอะแล้วเว้ย ขอบใจที่มาเยี่ยม” แม็กซ์เดินผ่านหน้าผมไปหาพวกมิกซ์ราวกับว่าผมเป็นธาตุอากาศ ไม่มีตัวตน
“แต่แกดูไม่เหมือนคนเป็นไข้เลยนะ ป่วยการเมืองรึเปล่าวะ”
“ปัญญาอ่อนละ ใครจะไปทำอะไรแบบนั้นวะ ฮะๆ” ไอ้แม็กซ์บอกแล้วหัวเราะเบาๆ แต่เชื่อเหอะ มันป่วยการเมืองนั่นแหละ
“เออ ไม่เป็นไรก็ดีละ ไอ้ซองจดเลกเชอร์กับการบ้านของวันนี้ไว้ให้แกแล้วอ่ะ ไปคุยกันเองแล้วกัน”
“ห้องเรามีคนชื่อซองด้วย?”
“!!!”
พวกเราทุกคนอึ้ง แต่ผมนี่สิอึ้งกว่า
“อะ…อะไรของแกวะไอ้แม็กซ์ ไอ้ซองไง ไอ้ซองเพื่อนซี้แกอ่ะ”
“เราจำไม่ได้ว่ะว่าชีวิตนี้เคยไปยุ่งเกี่ยวกับคนชื่อซอง”
“-O-:::”
“แล้วอย่าเอาเราไปพูดว่าสนิทกับไอ้เหี้ยนั่นอีกนะ ขยะแขยง”
ผมหน้าร้อนผ่าวด้วยความโกรธ เพื่อนๆอีกสี่คนทำหน้าเลิ่กลั่ก ดูไม่เข้าใจสถานการณ์เกิดขึ้น แต่ผมนี่สิ ผมรู้ดีที่สุด ว่าเรื่องราวมันเป็นยังไงมายังไง
“นี่พวกแกสองคน….ทะเลาะอะไรกันรึเปล่าวะ” แดนเป็นคนพูดทำลายความเงียบที่เข้าปกคลุมห้องสี่เหลี่ยมนี้มานาน
“เฮ้! นี่ห้าโมงกว่าแล้วนะ แกบอกว่าอยากกินไอศกรีมแถวบ้านเราไม่ใช่หรอแดน มิกซ์ด้วย ใบเฟิร์นด้วย รีบไปกันเถอะ ป่ะๆ”
“อะไรของแกเนี่ยเมย์ เรา….”
“เถอะน่า หายไวๆนะแม็กซ์ พวกเราไปละ บาย” เมย์พูดแล้วดันหลังแดนออกไปทางประตูห้อง รวมถึงมิกซ์และใบเฟิร์นก็เดินตามไปติดๆ จากนั้นเธอก็เดินมาตบไหล่ผมเบาๆเป็นเชิงให้กำลังใจพร้อมกับกระซิบ
“เคลียร์กับแม็กซ์ซะนะซอง เดี๋ยวเราพาคนอื่นออกไปเอง”
“อะ…อื้ม แต๊งกิ้ว”
เพื่อนคนอื่นๆออกจากห้องไปหมดแล้ว จึงเหลือแต่ผมกับแม็กซ์และบรรยากาศที่แสนจะอึดอัด เรายืนจ้องหน้ากันอยู่นานโดยไม่มีใครพูดอะไรสักคำ มันเงียบ….เงียบมาก เงียบจนได้ยินเสียงหายใจของกันและกัน
“จะโกรธอะไรนักหนา” ในที่สุดผมก็เริ่มพูดก่อนเป็นคนแรก
“หึ”
“ตอบมาสิวะไอ้แม็กซ์!!!”
“เราบอกแกไปแล้วไม่ใช่หรอ ว่าเราเกลียดพวกผิดเพศ!”
“เราไม่เข้าใจแกจริงๆว่ะ กะอีแค่เราชอบผู้ชาย มันไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตายอะไรเลยนะเว้ย เราไม่ได้ไปฆ่าใครตาย เราไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อน ทำไมแกต้องเกลียดเราขนาดนี้วะ มิตรภาพสามปีของเรามันไม่มีความหมายเลยรึไง!”
“มันเคยมี!!” ไอ้แม็กซ์ตะคอกใส่จนผมสะดุ้งเฮือก มันลุกจากเก้าอี้แล้วใช้ฝ่าเท้าถีบมันจนกระเด็นไปจนชนกับฝาผนัง ท่อนขาเรียวยาวเดินมาหาผมอย่างเร็วพอๆกับอารมณ์ของมันที่กำลังเดือดพล่าน “แต่มันได้หายไปเมื่อแกได้เปิดเผยตัวตนที่น่ารังเกียจสกปรกโสโครกให้เราได้เห็น! ในเมื่อแกเลือกที่จะเป็นสิ่งมีชีวิตประเภทนั้น แกก็อย่าเอาตัวแกมายุ่งกับเราอีกเข้าใจมั้ย!!”
“แต่ว่าเรา….”
“หุบปากไป! กูไม่ต้องการความคิดเห็น กูสั่ง!”
“….”
มันขยับเสื้อเชิ้ตสีขาวสวยหรูอย่างหงุดหงิด ก่อนจะเดินไปเปิดประตูรอให้ผมออกจากห้องไป มันไล่ผมแล้วสินะ ผมตัดสินใจเดินออกไปอย่างไม่ตื๊ออะไรให้มันรำคาญใจอีก
“แล้วอย่ากลับมาอีกนะ ขี้เกียจล้างพื้นบ้านใหม่”
ปัง!!!!
ความคิดเห็น