คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ลำดับตอนที่ 6
<~Chapter 5~>
“เอ่อ….หนุ่มจ๊ะ จะเอาอะไรเพิ่มมั้ย”
ป้าคนขายถาม เหอะ จะมีอารมณ์มากินอะไรตอนนี้ล่ะ ผมยืนก้มหน้ามองนิ้วเท้าตัวเอง เพราะกลัวผู้คนมากมายที่กำลังจะเห็นน้ำใสๆที่เอ่อคลออยู่ที่เบ้าตา ผมรีบส่ายหน้าเอามือปาดน้ำตาแล้ววิ่งหนีออกจากตรงนี้ให้เร็วที่สุดเท่าที่กำลังกายจะสามารถ ไม่กงไม่กินมันละ มันจุก….จุกจนพูดไม่ออก
ผมวิ่งผ่านเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ของหอพักเพื่อที่จะขึ้นห้องของตัวเอง แต่ก็ถูกพนักงานประชาสัมพันธ์เรียกตัวเอาไว้ซะก่อน
“ซองจ๊ะ ซอง มาหาพี่ก่อนเร็ว” พี่ก้อย พนักงานที่ค่อนข้างสนิทกับผมกวักมือเรียก ผมเช็ดจนมั่นใจว่าคราบน้ำตาหมดแล้วจึงเดินไปหาตามเสียงเรียก
“ครับพี่ก้อย”
“รูมเมตเรามาแล้วนะ เพิ่งขึ้นไปเมื่อกี้นี้เอง”
“จริงอ่ะพี่ ชื่อไรครับ”
“พี่ก็ไม่รู้นะ แต่หล่อมว๊ากกกก >///<”
“=_= โอเคๆ เดี๋ยวผมขึ้นไปดู” ผมบอกแล้วหมุนตัวกลับ กดลิฟต์ขึ้นไปที่ชั้นห้า มองวอลล์เปเปอร์ล็อคที่หน้าจอสมาร์ตโฟน เป็นรูปของเขา…..คนที่ทำร้ายจิตใจผมซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ผมก็ไม่เคยจะลบมันออกไป ถึงแม้มันจะเปลืองพื้นที่มากแค่ไหน ผมก็ยังเมมโมรี่เอาไว้ตลอดเวลา
ติ๊ง!
หยุดๆๆ เลิกฟุ้งซ่าน เลิกแคร์คนแบบนั้นได้แล้ว ไปทำความรู้จักกับรูมเมตใหม่ดีกว่า
กริ๊ก…
ผมเปิดประตูที่ข้างบนติดป้ายหมายเลข 503 บานประตูถูกดันเข้าไป ภายในห้องปรากฏร่างขอใครบางคนที่กำลังจัดกระเป๋าอยู่บริเวณตู้เสื้อผ้า
“หวัดดีครับ นายเป็นรูมเมตใหม่ใช่ป่ะ” ผมทักทาย
“ใช่ๆ เราชื่อ….” ร่างสูงหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้ากับผม แล้วก็เหมือนโลกถล่มอยู่ตรงหน้า เมื่อคนที่จะต้องมาใช้ชีวิตร่วมห้องกับผมคือคนที่ฆ่าผมทั้งเป็น!
“ไอ้แม็กซ์….” ผมพูดเสียงแผ่วเบา ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนจะขาดอากาศตาย
“เชี่ยแม่ง….” รอยยิ้มของไอ้แม็กซ์หุบลงทันทีเมื่อเห็นหน้าผม “กูอุตส่าห์คิดว่าจะไม่ต้องมาเจอมึงตลอดชีวิตแล้วนะเนี่ย”
“….” ผมมองหน้ามันนิ่ง น้ำตาที่เพิ่งแห้งไปคอลขึ้นมาอีกครั้ง
“กูควรจะเช็คประวัติเจ้าของห้องนี้ก่อนนะ ไม่น่าลืมเลยว่ะ ซวยชิบหาย”
“…”
“เป็นไง ไม่เจอกันตั้งหลายปี เลิกเป็นอะไรแบบนั้นรึยัง” มันแสยะยิ้มแล้วสาวเท้ามาหาผม “คงยังไม่เลิกสินะ สิ่งมีชีวิตน่ารังเกียจ คนอย่างมึงไม่มีทางเลิกได้หรอก เรียนมหา’ลัยมานี่ได้ผัวมากี่คนแล้วล่ะ เห็นว่ารูมเมตเก่าเป็นผู้ชายด้วยนี่ เพื่อนสนิทมึงสินะ ได้กันกี่ครั้งแล้วล่ะ แล้วมึงอ่อยเขานานมั้ยกว่าเขาจะยอม แต่คงแค่แป๊บเดียวแหละ งานง่ายๆแค่นี้คงไม่คณามือคนอย่างมึงหรอก”
“ทำไม! คนอย่างกูมันเป็นยังไงวะ! ทำไมมึงจะต้องรังเกียจอะไรขนาดนี้ กูก็เป็นคนเหมือนมึงนะเว้ย!!!” ผมขึ้นเสียงใส่มันด้วยความโกรธ หลังจากที่มันได้พ่นคำด่าด้วยเสียงเรียบๆแต่กลับเจ็บจี๊ดถึงขั้วหัวใจ
“โอ้โห เดี๋ยวนี้มึงเก่งขนาดขึ้นกูมึงกับกูแล้วเหรอ?” มันแค่นหัวเราะ
“มึงอย่ามากวนส้นตีน!” ผมชักจะเดือดแล้ว! “เออ กูชอบผู้ชาย แล้วจะทำไม คนเรามันก็เลือกเกิดไม่ได้ป่าววะ ในเมื่อมันเป็นสิ่งที่กูเป็น มันเป็นตัวกู แล้วมันหนักหัวกบาลมึงมากรึไง!!!”
“เออ!!! หนักมาก!! เพราะมันเป็นตัวมึงไง กูถึงได้รังเกียจมึง ถ้ามึงไม่อยากให้กูเกลียดมึงก็อย่ามายุ่งกับกูเซ่!!”
“กูก็ไม่ได้ยุ่งกับมึงแล้วไง! เข้ามหา’ลัยแล้วก็ต่างคนต่างอยู่ อันนี้มึงเป็นคนเลือกที่จะอยู่ห้องนี้เอง กูไม่ได้บังคับมึง!!!” ผมตะโกนทั้งน้ำตา ตอนนี้ไอ้แม็กซ์มันคงสมเพชผมมากสินะ ไปด่าเขาแต่ตัวเองก็ร้องไห้ เหอะ!
“หึ!” มันยิ้มที่มุมปากคล้ายเหยียดหยาม “โอเค๊ งั้นก็ต่างคนต่างอยู่ กูอยู่ส่วนกู มึงอยู่ส่วนมึง ยังไงกูก็ย้ายไปไหนไม่ได้ละ”
“มันก็ควรจะเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว” ผมปาดน้ำตาแล้วจ้องหน้ามัน “กูส่วนกู มึงส่วนมึง เพราะกูก็ไม่อยากยุ่งกับมึงแล้วเหมือนกัน”
“ดี!! มึงจำคำมึงเอาไว้ให้ดีแล้วกัน!”
พูดจบ ไอ้แม็กซ์ก็หันกลับไปจัดกระเป๋าของตัวเองต่อ ผมจึงเดินไปเก็บข้าวของของผมที่อยู่ในเขตปกครองของไอ้แม็กซ์มากองไว้บนเตียง จากนั้นก็หยิบกล่องลายวันพีซใต้เตียงขึ้นมา เปิดฝา แล้วหยิบสมบัติมากมายยัดลงไป พอกันที! ผมไม่ไหวแล้ว ไม่อยากยอมให้มันทำลายความรู้สึกไปมากกว่านี้อีกแล้ว ผม! ไม่! ไหว! แล้ว!!
พอเก็บข้าวของเสร็จ ผมก็หยิบสมาร์ตโฟนเดินตรงไปที่ระเบียงทันที หันกลับเข้าไปในห้องก็เห็นไอ้แม็กซ์นอนดูโทรทัศน์อยู่บนเตียง โอเค ทางสว่าง
ติ๊ดๆๆ
ตู๊ดดดดด~
ผมกดโทรหาเพื่อนรักทันที ตอนนี้อยากหาคนระบายมาก และไม่นานนัก ปลายสายก็รับ
[ว่าไงมึง]
“กอล์ฟ รูมเมตแม่งมาแล้วว่ะ”
[เฮ้ยจริงดิ ใครวะ ชื่อไร]
“……ไอ้แม็กซ์”
[อ๋อออออ ก็นึกว่าใคร ฮะ!!!!???]
“เออ” ผมพูดเนือยๆพลางเอาแขนวางพาดบนราวระเบียง “คือวันนี้กูเจอแม็กซ์ที่ร้านอาหารข้างล่างหอพัก แล้วไอ้แม็กซ์มันอารมณ์เสียงใส่กูมากๆอ่ะ แล้วมันก็เดินหนีกูไปเลย พอกูเดินขึ้นมาบนห้อง พี่ก้อยก็บอกกูว่ารูมเมตมาแล้ว กูก็ขึ้นมาดูกูถึงรู้ว่าเป็นไอ้แม็กซ์”
[เชี่ยแม่ง…..อะไรมันจะบังเอิญขนาดนี้วะ]
“กูทะเลาะกับมันด้วย” ผมบอกแล้วก็หันไปดูในห้องอีกรอบ เยี่ยม เป้าหมายยังไม่รู้ตัว “กูไม่ไหวแล้วว่ะกอล์ฟ มันแม่งโคตรทำร้ายจิตใจกูอ่ะ กูเสียความรู้สึก…..มากๆอ่ะ”
[กูขอโทษเว้ยซอง ถ้ากูไม่ย้ายออกไป….]
“ไม่ใช่ความผิดมึงเว้ย ความผิดไอ้แม็กซ์นั่นแหละ”
[แต่กูก็….]
“โทรรายงานผัวหรอ”
“!!!”
เสียงทุ้มคุ้นหูดังขึ้นมาจากด้านหลัง ผมหันกลับไปก็พบว่าคนที่ผมกำลังด่ามายืนกอดอกพิงประตูฟังอยู่ ผมจึงรีบกดตัดสายทันที
“ฝากบอกผัวมึงด้วยว่าไม่ต้องหึง กูไม่หน้ามืดตามัวโง่เป็นควายเอามึงทำเมียหรอก สบายใจได้”
ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วพ่นมันออกมา นับหนึ่งถึงสิบในใจเพื่อระงับความโกรธ ไอ้แม็กซ์เลิกคิ้วอย่างกวนประสาท ผมมองมันกัดฟันกรอดแล้วเดินเข้าห้องไป ผมจะรักษาคำพูด ผมจะไม่ยุ่งกับมัน
“ผัวมึงว่าไงบ้างล่ะ หึง? หวง? อะไรยังไง ให้กูโทรไปเคลียร์ให้มั้ย” ผมหันกลับไปจ้องหน้าคนถามอย่างโมโห จะทะเลาะกับมันอีกก็ไม่น่าจะดี
“…..เสือก”
“ไอ้…..!!”
ผมยิ้มน้อยๆกลับไป หากแต่ความสะใจฉายชัดในแววตา ต่อจากนี้ไปต้องเป็นไอ้แม็กซ์ที่จะต้องเจ็บบ้าง มันทำร้ายผมมากเกินไปแล้ว
ผมดันเตียงของผมไปชิดฝาผนัง เพื่อเพิ่มระยะห่างเตียงผมกับเตียงไอ้แม็กซ์ให้มากที่สุด หยิบโน๊ตบุ๊กออกมาแล้วไปนอนเล่นบนเตียง ดูอะนิเมะแก้เครียดดีกว่า พอกันทีคนแบบนี้
ตื๊อดึง~
ผมเลื่อนสายตาจากหน้าจอโน๊ตบุ๊กไปที่จอสมาร์ตโฟนข้างๆ ปรากฏการแจ้งเตือนไลน์หนึ่งรายการ ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก คนที่ผมชิงตัดสายไปเมื่อกี้นี่แหละ
Golf Gob : เมื่อกี้มึงตัดสายกูทำไมวะ หยิ่งหรอสัส
Sing Song : โทษทีว่ะเพื่อน เมื่อกี้ไอ้เชี่ยแม็กซ์แม่งมาด่ากู กูเลยตัดสายมึงไปก่อน
Golf Gob : ไอ้แม็กซ์ด่ามึง? ด่าว่าไร
Sing Song : มันกูว่าโทรรายงานผัวหรอ มันชอบด่ากูว่ามึงเป็นผัวกูว่ะ
Golf Gob : ฮะ!! กูเนี่ยนะผัวมึง ถ้าเป็นงั้นจริงกูยอมกระโดดตึกตายเลย ขนลุกชิบหาย
Sing Song : เหอะๆ กูก็ว่างั้น
“โทรไม่ได้ก็ไลน์มาตาม? รักกันดีเนอะ”
ผมปรายตามองคนที่นอนอยู่ข้างเตียงแวบนึง มือกดล็อคหน้าจอแล้วก็หยิบหูฟังขึ้นมาครอบหัว กดดูนู่นนี่นั่นไปเรื่อย
“ไอ้ซอง นี่มึงกล้าเมินกูหรอ”
“…” จะมาเรียกร้องอะไร ก็มันเป็นคนพูดเองว่าส่วนใครส่วนมัน
“ไอ้ซอง!!!” อีกฝ่ายท่าจะเดือด มันเดินมาหาผมด้วยอารมณ์ขุ่นแล้วกระชากหูฟังผมออก
“อย่าเสือก โอเค้?” ผมบอกเสียงเรียบแล้วแล้วแย่งหูฟังมาจากมือมันมาฟังต่อ
“แล้วมึงจะเสียใจที่ทำกับกูแบบนี้!!!!!”
ไอ้แม็กซ์ประกาศกร้าวแล้วเดินไปนอนบนเตียงของตัวเอง
หึ ผมจะไม่มีวันเสียใจ เพราะใจของผมตอนนี้มันไม่เหลือให้เสียอีกแล้ว
ต่อจากนี้ไปนะ ไอ้แม็กซ์ กูนี่แหละจะเอาคืนมึงให้สาสมกับสิ่งที่มึงไว้ทำกับกู!!!
ความคิดเห็น