หวานใจ นายซุปเปอร์สตาร์

ลำดับตอนที่ #9 : ดอกเดซี่

วันนี้เป็นวันแรกที่ฉันจะกลับไปเรียนค่ะ ฉันตื่นเต้นมาก เพราะว่าฉันมีเวลาแค่ 1 อาทิตย์ในการเตรียมความพร้อมเพื่อมาเรียนให้ทันเพื่อนๆ ฉันเป็นนักศึกษามหาลัย K อยู่ปี1 ค่ะ เอกภาษาค่ะ

ตอนเย็นหลังเรียนเสร็จ พี่เนย์ชวนฉันไปหาที่เรียนภาษาเกาหลีค่ะ

ฉันไม่ได้อยากจะเรียนอะไรทั้งนั่น แต่แกอ้อนวอนขอให้ฉันไปเรียนเป็นเพื่อน เพราะอะไรนะเหรอคะ เพราะแกหวังว่าซักวันแกจะไปเกาหลี ไปหาโอปป้าของแก

เพราะฉะนั้นก่อนที่แกจะไป แกต้องพูดภาษาเกาหลีให้คล่องก่อนค่ะ ผลก็เลยตกมาที่ฉัน

ทำไงได้ละคิดซะว่าพูดได้หลายๆภาษาก็คงดี และที่สำคัญฉันปฏิเสธคนไม่เป็นซะด้วย

พักเที่ยง ระหว่างทานข้าว

เดซี่ : “นี่พวกมึง ตอนเย็นหลังเรียนเสร็จ พี่เนย์ชวนไปหาที่เรียนภาษาเกาหลีอะ พวกมึงไปด้วยกันนะ  แล้วจะได้แวะไปหาอะไรกินกันตอนเย็นด้วย”

มายมิล : “อืม อย่ากลับดึกนะ กูติดละคร”

บิ้วตี้ : “เอาซิ เดี่ยวกูลงเรียนด้วย น่าสนใจดี”

เดซี่ : “แล้วมึงสองคนละ เอมมี่ แยม ไปด้วยกันไหม”

แยม : “ขอโทษด้วยนะ ตอนเย็นกูมีนัดไปกินข้าวกับดะแล้วอะ”

เอมมี่ : “แมนมันเพิ่งไลน์มาหากูตอนก่อนหมดคาบเรียน ว่าตอนเย็นแม่มันชวนกูไปกินข้าวด้วย คงไปด้วยไม่ได้ว่ะ”

เดซี่ : “โอ้ยยยย เบื่อพวกมีแฟน เนอะ! บิว มาย”

มายเอาน้ำชี้มาที่ตัวเองแล้วบอกว่า

มาย : “คือกู ก็มีนะ แต่กูไปด้วยได้ เพราะวันนี้ไม่มีนัดกับแฟน”

เดซี่ : “’อืมมม กูลืม สรุปว่ามึงจะไปด้วยใช่ไหม”

มาย : ไป

แยม : “มึงอะตัวดี ไม่ต้องมาอิจฉาพวกกูเลย มึึงอะ....มีคนมาจีบเยอะแยะ ไหนจะพี่เร พี่กาย พี่โย ตัวทอปทั้งนั้น แต่เสือกเล่นตัว”

มาย,เอมมี่,บิว : “อืมม จริงง”

ประสานเสียงกันเลยจ้า

เดซี่ : “ก็กูไม่ได้ชอบพวกพี่ๆเขานิ แล้วจะให้คบได้ยังไง”

แยม : “ไม่คบไม่ว่า แต่มึงอะ ก็ตัดสัมพันธ์ แบบไร้เยื้อใยกับพี่เขาเกินไป บางอย่างมึงก็พูดตรงเกิ๊นน”

มาย,เอมมี่,บิว : “จริง! อันนี้เห็นด้วย”

เดซี่ : “พวกมึงสามคน มีใครเขียนบทให้พูดปะเนี้ย อะไรจะพร้อมเพรียงขนาดนั้น  เออๆ กูไม่แซวเรื่องมีแฟนพวกมึงก็ได้ ”

เอมมี่ : “กูว่าพวกเราควรเข้าเรียนช่วยบ่ายได้แล้วนะ ก่อนจะเม้าท์กันยาวกว่านี้”

การเรียนช่วงบ่ายผ่านพ้นไปได้ด้วยดี หลังจากเรียนเสร็จฉันและเพื่อนลงมารอพี่เนย์ที่สวนหย่อมของมหาลัย รอไม่ถึง 10 นาทีพี่เนย์ก็มา

พวกเราทั้ง 4 คนนั่งรถพี่เนย์กันไปหาที่เรียนและที่ทานข้าว หลังจากที่ได้ที่เรียนแล้ว พวกเราทั้ง 4 คนก็ไปเดินเล่นที่ตลาดหัวมุมเพื่อหาอะไรกินและเดินชอปปิ้ง

ระหว่างที่กำลังเดินกลับไปขึ้นรถ เพื่อกลับหอ ฉันก็เหลือบไปเห็นคุณยายคนแก่ๆนึง นั่งขายดอกไม้อยู่ตรงมุมถนน ดูแล้วน่าสงสารมาก ฉันเห็นเลยเดินเข้าไปถาม

เดซี่  : “คุณยาย.....ขายอะไรบ้างคะเนี้ย”

ฉันพูดพร้อมกับนั่งยอง ๆ ลงข้างหน้าคุณยาย

ยาย  : “ยายขายขนมกับดอกช่อดอกไม้ใส่แจกันน่ะลูก”

เดซี่ : “เหรอคะ เหลืออีกเยอะไหมคะคุณยาย เดี๋ยวหนูช่วยซื้อ คุณยายจะได้รีบกลับบ้าน มันดึกแล้ว”

ยาย : “เหลือขนมอีก 10 ห่อแล้วก็ดอกไม้อีก 1 ช่อลูก”

เดซี่  : “งั้นเดี่ยวหนูเหมาะหมดนี้เลยนะคะ ทั้งหมดเท่าไหร่คะคุณยาย”

ยาย : “ขนมห่อละ 20 ลูกส่วนดอกไม้ ยายแถมให้นะ ”

เดซี่  : “ไม่เป็นไรคะคุณยาย ของซื้อของขาย กว่าคุณยายจะทำได้มันใช้เวลานะคะ คิดเงินมาเถอะค่ะ”

ยาย  : “ไม่เป็นไรหรอกลูก เอาไปเถอะยายให้ ดอกไม้นี้มันมันเหมาะกับหนูมากเลยนะ ”

ฉันกำลังหยิบเงินจากกระเป๋าสตางค์เพื่อจ่ายค่าขนมคุณยาย

เดซี่  : “ถ้าอย่างนั้นเอาแบบนี้ดีไหมคะคุณยาย  หนูให้เงินนี้ แล้วขอแค่ดอกไม้ช่อเดียวคะ ส่วนขนมหนูไม่เอา ให้คุณยายเก็บไว้ทานนะคะ แล้วก็ส่วนที่เหลือเป็นค่าขายของสำหรับวันพรุ่งนี้ค่ะ คุณยายหยุดอยู่บ้านซักวันนะคะ ”

ฉันพูดพร้อมกับเอาเงิน 1,000 บาทใส่มือให้คุณยาย ไม่รู้ทำไมฉันรู้สึกสงสารแกมาก แกแก่แล้วยังต้องออกมาทำงานหาเงินอีก ลูกหลานแกไม่มีหรือไงนะ

ยาย : “โห แม่หนู นี้มันเยอะไปยายรับไว้ไม่ได้หรอก ยายขอแค่ค่าขนม 200 ก็พอลูก”

คุณยายก้มมองแบงค์ 1,000 ในมือแล้วทำหน้าตกใจ

เดซี่ : “รับไปเถอะค่ะคุณยาย ไว้เป็นค่ารถตอนกลับบ้านด้วยนะคะ ถือซะว่าหนูเป็นลูกหลานที่อยากช่วยเหลือ”

ยาย : “โถ่ แม่คุณเอ้ย ทำไมเป็นคนดีอย่างนี้นะ ขอบใจมากนะลูก ขอบใจจริงๆ”

คุณยายพูดพร้อมกับยกมือไหว้ฉันและร้องไห้ ฉันรับไหว้แทบไม่ทัน

เดซี่  : “โถ่ คุณยายคะ อย่าไหว้หนูเลยค่ะ เดี่ยวหนูอายุสั้น ”

ระหว่างนั้นเพื่อนๆก็กำลังเดินมาหาฉัน เพราะไม่เห็นฉันเดินตามไป

ยาย  >> “อะนี้ดอกช่อดอกไม้ของหนู ยายจะอวยพรให้หนูนะ "

คุณยายเอาช่อดอกไม้เล็กๆนั้นมาใส่มือฉัน แกกุมมือฉันและดอกไม้พร้อมกันแล้วแกก็ให้พร

“ยายขอให้ดอกไม้ช่อนี้ นำพาแต่ความโชคดีมาให้หนู อะไรที่ทำหายไปก็ขอให้หาเจอนะ นี้เป็นดอกไม้แห่งความรักขอให้มันนำพาให้หนูได้เจอกับรักแท้นะจ้ะ"

ในทันทีที่คุณยายอวยพรจบ ก็มีสายลมเบาๆผัดผ่านเข้ามาที่ตัวฉัน ฉันรับรู้ได้ถึงพลังงานบางอย่างแผ่ซ่านเข้ามาในตัวของฉันผ่านดอกไม้ช่อนี้

เดซี่ : “ขอบคุณสำหรับพรนะคะคุณยาย เป็นพรที่ดีมากๆค่ะ เดี๋ยวหนูต้องไปแล้วนะคะ คุณยายกลับบ้านดีๆนะคะ สวัสดีค่ะ”

ฉันพูดพร้อมยกมื้อไหว้คุณยาย และรับดอกไม้ในมือมาโดยไม่ได้มองเลยว่ามันคือดอกอะไร ฉันลุกเดินไปหาเพื่อนที่กำลังเดินมา โดยไม่ได้หันกลับไปมองว่าคุณยายได้หายไปจากตรงนั้นแล้ว

มาย  : “แกนั่งทำอะไรตรงนั้นเหรอ”

เดซี่  : “อ่อ พอดีฉันช่วยซื้อของจากคุณยายนะ”

มาย  : “คุณยาย!? คุณยายทีไหน ฉันเห็นแกนั่งคนเดียว”

เดซี่ : ”ก็คุณยายคนนั้นไง  อ้าวว!?”

ฉันพูดพร้อมกลับหันไปชี้ให้เพื่อนดูคุณยายคนเมื่อกี้ แต่ปรากฏว่าคุณยายไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้ว

// คุณยายเดินเร็วจัง...เมื่อกี่เพิ่งแยกกันเอง แต่ก็ช่างเถอะ //

พี่เนย์ : “แล้วนี้ ดอกไม้ในมือนั้นคืออะไร ไปแอบซื้อมาตอนไหน นั้นมันดอกเดซี่ซะด้วยนะ แถวนี้มีขายด้วยเหรอ”

ฉันเอาช่อดอกไม้ในมือขึ้นมาดู ก็พบว่ามันคือดอกเดซี่จริงๆ

และระหว่างที่ฉันจ้องมองดอกไม้ในมืออยู่นั้น ก็มีภาพความทรงจำแปลกๆ ไหลเวียนอยู่ในหัวฉัน เหมือนความทรงจำมันมันระเบิดออกมา ฉันปวดหัวมาก

เดซี่ : โอ้ย ย ย ปวดหัวจัง

บิว/มาย/พี่เนย์ >> “เดซี่ !!  เป็นอะไรไป”

ฉันปวดหัวมาก ความทรงจำเหล่านั้นยังวนเวียนในหัว ฉันพยายามมองไปที่ช่อดอกไม้อีกครั้ง ความทรงจำ ภาพที่คุณเคย เริ่มค่อยๆปะติดประต่อเป็นเรื่องราว

 นักเขียน : ความทรงจำของเดซี่จะกลับมาไหม เธอจะได้สิ่งที่ทำหายไปกลับคืนมาหรือไม่ โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ