หวานใจ นายซุปเปอร์สตาร์

ลำดับตอนที่ #8 : ความฝัน - เพื่อนร่วมห้อง

2 อาทิตย์ผ่านไป

หลังจากที่ฉันฟื้น ฉันต้องกายภาพบำบัดเพื่อฟื้นฟูสภาพร่างกายของตัวเอง

สิ่งที่เกิดขึ้นกับฉันทำให้คนรอบข้างเปลี่ยนไป แม่ของฉัน ท่านเปลี่ยนเป็นคนละคน แม่ไม่บ่นฉันเหมือนเมื่อก่อน ท่านดูแลและเอาใจใส่ฉันมากขึ้นกว่าเดิม นั้นคงเพราะแม่กลัวจะเสียฉันไปอีกครั้ง

อาการของฉันดีวันดีคืน เพราะทุกคนรอบๆตัวฉัน ค่อยดูแลและให้กำลังใจ

และสำหรับเรื่องที่เกิดขึ้น คนที่ขับรถชนฉันวันนั้นเป็นคู่สามี ภรรยา ที่มีอายุมากแล้ว พวกเขามาเยี่ยมฉันตลอดตั้งแต่ประสบอุบัติเหตุ

ทันทีที่พวกเขาทราบว่าฉันฟื้น พวกเขาก็รีบทิ้งงานมาเพื่อมาเยี่ยมและมาขอโทษฉัน ฉันไม่โกรธพวกเขาเลยซักนิด เพราะฉันเองก็ผิดที่วิ่งออกไปโดยไม่ดูตาม้าตาเรือ 

อีกอย่างสิ่งที่พวกเขาแสดงออกมา มันทำให้ฉันรู้ว่าพวกเขาจริงใจ และรู้สึกเสียใจจริงๆ กับสิ่งที่เกิดขึ้น  ส่วนแม่ฉันเอง ท่านก็ให้อภัยพวกเขาเช่นกัน อาจจะเพราะแม่เองก็เห็นความจริงใจของพวกเขาเช่นกัน

พวกเขาขอเป็นคนรับผิดชอบเรื่องค่ารักษาพยาบาลทั้งหมด และต้องการอุปการะเป็นพ่อแม่บุญธรรมของฉัน พวกเขาต้องการสนับสนุนการเรียนของฉันจนถึงที่สุด

พวกเขาบอกฉันว่า พวกเขาถูกชะตากับฉันและพวกเขาเองก็ไม่มีลูก แม่เองก็เล่าให้ฉันฟังว่า ตลอด 1 เดือนที่ผ่านมา พวกเขาเองก็พลัดกันมาเยี่ยมฉัน และไปหาแม่ของฉันที่บ้านบ่อยๆ พวกเขาดูเป็นคนดีและอบอุ่น

สำหรับฉันแล้วไม่ได้ต้องการอะไรมากมายขนาดนี้เลย แค่พวกเขาแสดงความจริงใจและมาขอโทษก็เพียงพอแล้ว แต่พวกเขาสองคน ต้องการแบบนั้นจริงๆ และแม่ของฉันก็ไม่ขัดข้อง ฉันก็เลยมีพ่อแม่บุญธรรมไปโดยปริยาย

ตั้งแต่ที่ฉันฟื้นขึ้นมา ก็ผ่านไป 1 เดือนครึ่งแล้ว สภาพร่างกายของฉันดีขึ้น สามารถใช้ชีวิตได้ตามปกติ

ติดเพียงแค่เรื่องเดียว ที่มันไม่ปกติ นั้นก็เพราะหลังจากที่ฟื้นขึ้นมา ฉันก็ฝันแปลกๆ แบบเดิมเกือบทุกๆวัน ในฝัน....ตัวของฉันอยู่ที่ไหนซักแห่ง ที่ใต้ต้นไม้ใหญ่จะมีผู้ชายคนนึงยืนอยู่ตรงนั้น

เขาหันมามองที่ฉันและยิ้มให้ เขายื่นมือมาหาฉัน และทุกครั้งที่ฉันกำลังเอื้อมมือ จะไปจับมือเขา ร่างของเขาก็หายไป  

พอถึงตรงนี้ฉันจะร้องไห้และสะดุ้งตื่นมาทุกครั้ง และหลังจากที่ตื่นขึ้นมา ฉันก็จะร้องไห้ มันเจ็บปวดหัวใจ ฉันไม่รู้ว่ามันคืออะไร ทำไมฉันต้องเสียใจและเจ็บปวดขนาดนี้

ฉันปาดน้ำตาตัวเอง ก่อนจะล้มตัวนอนอีกครั้ง ฉันทำได้แต่สงสัยว่าทำไมฉันต้องเสียใจขนาดนั้น ทำไมถึงได้เจ็บปวดขนาดนั้น จนต้องร้องไห้ออกมา เขาเป็นใครกันนะ

หลายต่อหลายครั้งฉันพยายามนึกว่าเขาเป็นใคร ทำไมร้อยยิ้มนั้นดูอบอุ่นและคุ้นเคย

แต่ไม่ว่ายังไงฉันก็นึกไม่ออก เพราะทุกครั้งที่ฝันภาพของเขาเลือนรางมากๆ ฉันไม่กล้าบอกแม่ ฉันกลัวท่านเป็นห่วง ทำได้เพียงแค่เล่าให้เพื่อนๆฟัง และทุกครั้งที่ฉันเล่าให้ฟัง เพื่อนๆก็จะตอบเป็นเสียงเดียวกันว่า

เพื่อนๆ : "แกก็แค่ฝันไป อย่าไปคิดมาก"

สุดท้ายฉันก็ไม่มีคำตอบให้สิ่งที่เกิดขึ้น มันก็คงจะเป็นแค่ความฝันเหมือนที่เพื่อนๆฉันพูด

2 เดือนผ่านไป

                ฉันเริ่มย้ายกลับมาอยู่หอที่มหาลัยตั้งแต่เมื่อ 3 วันก่อน เพื่อเตรียมความพร้อมก่อนไปเรียน พี่เนย์เพื่อนร่วมห้องของฉัน ดีใจมากที่ฉันหายดีและกลับมาเรียน แกทำซูซิของโปรดไว้รอฉันด้วย

พี่เนย์เป็นรุ่นพี่ต่างคณะ ที่สนิทกันค่ะ สนิทกันเพราะว่าเราอยู่ชมรมเดียวกัน นั้นก็คือชมรมทำอาหาร

หลายคนอาจจะสงสัยว่าทำไมฉันไม่ได้พักอยู่กับเพื่อนสนิทของฉัน นั้นก็เพราะว่าหอที่มหาลัยพักได้แค่ห้องละสองคนค่ะ

และเพื่อนสนิทของฉันมีทั้งหมด 4 คน  รวมฉัน 1 แก้งเราก็จะมีกันทั้งหมด 5 คน ซึ่งมันไม่สามารถหาร 2 แล้วลงตัวแน่นอนค่ะ

ฉันก็เลยอาสาเป็นคนที่จะหาเพื่อนร่วมห้องคนอื่นเอง ก็เลยลงเอยได้มาอยู่กับพี่เนย์นี้ละคะ

พี่เนย์เขาเป็นคนชอบทำอาหารมากค่ะ แต่ก็มีเรื่องที่แกชอบมากกว่า การทำอาหารคือชอบนักร้องเกาหลี จะเรียกให้ชัดเจนก็คือ แกเป็นติ่งเกาหลีค่ะ

ที่ห้องของเราจะมีโปสเตอร์ดาราเกาหลีเต็มไปหมด วันแรกที่ฉันย้ายมาอยู่กับแก ค่อนข้างจะตกใจค่ะ ฮ่าๆๆ แต่ก็เข้าใจนะคะ

ฉันผู้ไม่รู้จักดาราเกาหลี หรือนักร้องเกาหลีเลย พี่เนย์ก็จะเป็นคนคอยบอกว่าเป็นใครบ้าง วงอะไรบ้าง

พี่เนย์แกมีความฝันค่ะ แกฝันว่าอยากจะไปอยู่เกาหลี และหาโอปป้าซักคนเป็นแฟน และพี่เนย์ก็ยังเรียนภาษาเกาหลีด้วยตัวเอง พี่เนย์เป็นคนที่น่าทึ่งมากๆค่ะ สำหรับฉัน

และนั่นทำให้ฉันได้รู้จักอะไรเกี่ยวกับเกาหลีมากขึ้นก็เพราะพี่เนย์เลยละคะ