หวานใจ นายซุปเปอร์สตาร์

ลำดับตอนที่ #6 : โลกความจริง / เดซี่ - Rewrite

ณ ห้อง ICU  รพ. X ประเทศไทย

ติ๊ด ติ๊ก ตี๊ดดดดด ๆๆ 

เสียงสัญญานชีพจร ในห้อง ICU ที่เดซี่นอนอยู่ ส่งสัญญาณว่า ตอนนี้ทุกอย่างกำลังจะแย่ลง

ทีมหมอและพยาบาลที่กำลังตรวจอยู่นั้น ต่างก็พากันตกใจ เพราะอาการของเดซี่ทรงตัวมาตลอด 1 เดือน ไม่มีวีแววว่าจะดีขึ้นหรือแย่ลง  

แล้วทำไมตอนนี้ อาการถึงได้ทรุดลงได้ หมอและพยาบาลเตรียมอุปกรณ์และเครื่องมือช่วยเหลืออย่างเร่งด่วน

ทางด้านบิวตี้ที่คอยมองเดซี่อยู่ข้างนอกตลอดนั้น ก็แปลกใจว่าเกิดอะไรขึ้น พอเธอมองไปที่จอสัญญาญชีพของเดซีก็ต้องตกใจ  เพราะเส้นสัญญาณอ่อนมาก เกือบจะเป็นเส้นตรง  พยาบาลเองก็วิ่งเข้าออกในห้องกันจ้าละหวั่น

บิวตี้ : “เกิดอะไรขึ้น....มะ แม่ค่ะ เหมือนเดซี่จะอาการแย่ลงนะคะ”

พูดพร้อมกับเดินไปหาแม่เดซี่โดยไม่ลาสายตาจากเดซี่เลย

แม่ : “มะ หมายความยังไงนะ เกิดอะไรขึ้นบิวลูก"

ทันทีที่แม่มองไปที่สัญญาณชีพของเดซี่ ก็พบว่ามันช่างอ่อนเหลือเกิน

แม่ : ไม่นะ ไม่!!! คุณหมอค่ะ เกิดอะไรขึ้นคะ โถ่ลูกแม่...แกจะไปจากแม่แล้วเหรอ เดซี่ มาเอาชีวิตฉันไปเถอะ อย่าเอาชีวิตลูกสาวฉันไปเลย.....ฮือออ”

แม่เดซี่ร้องไห้ฟูมฟาย พร้อมกับทรุดลงไปนั่งกับพื้น  บิวเองก็ได้แต่ร้องไห้  มายเองก็ตกใจทำอะไรไม่ถูก ไม่คิดว่าอยู่ๆจะเกิดเรื่องแบบนี้ พอตั้งสติได้มายรีบโทรไปหา แยมและเอม เพื่อนสนิทอีกสองคนทันที

ตอนนี้อาการของเดซี่แย่ลงเรื่อย ๆ ทำให้หมอต้องรีบปั๊มหัวใจ เพื่อช่วยเหลือ

---

ณ โลกหลังความตาย

เดซี่ที่ร้องไห้เสียใจกับการจากไปของจียง เธอเจ็บปวดใจมาก และดูเหมือนว่าตัวเธอเอกก็กำลังจะหายไปเช่นกัน

เดซี่ : “นะ นี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมฉันเอง ก็กำลังจะหายไปละ”

ร่างของฉันค่อยๆเลื่อนหายไป ที่ละนิดๆ นี้ฉันคงต้องหายไปและไปเกิดใหม่เหมือนกันซินะ..มันคงถึงเวลาของฉันแล้วซินะ

// จียงคะ ฉันรักคุณเหลือเกิน ถ้าชาติหน้ามีจริง ถ้าเราได้เกิดในภพชาติเดียวกัน ขอให้เราได้เจอกัน และได้อยู่ด้วยกันขออย่าให้มีอะไรมาพรากเราได้อีก....ฉันจะไม่มีวันลืมคุณ  ฉันจะตามหาคุณจนเจอ รอก่อนนะคะ //

และแล้วร่างจิตของเดซี่ก็สลายหายไป บ้านและสิ่งต่างๆที่พวกเขาสร้างเอาไว้ ก็สลายหายไปด้วย เหลือไว้เพียงที่แห่งนี้

ที่ที่เป็นความทรงจำของเขาทั้งสองคน ทุ่งดอกเดซี่ของพวกเขา ลาก่อนนะ

---

ณ ห้อง ICU  รพ. X ประเทศไทย

เดซี่ที่นอนอยู่บนเตียงตอนนี้ ชีวิตของเธออยู่บนเส้นบางๆระหว่างความเป็นและความตาย สัญญาณชีพของเธออ่อนแรง หัวใจของเธอค่อยๆเต้นช้าลง ช้าลงจนหยุดเต้นไปในที่สุด

หมอและพยาบาลพยายามยื้อชีวิตของเธอ พวกเขาปั๊มหัวใจของเธอครั้งแล้วครั้งเล่า จนหมดหนทาง ในตอนที่แพทย์กำลังจะแจ้งเวลาเสียชีวิต

ในตอนนั้นเอง สัญญาณชีพของเธอก็กลับคืนมา และในที่สุดหัวใจของเธอก็กลับมาเต้นปกติอีกครั้ง หมอและพยาบาลต่างก็ตกใจกับปฏิหาริย์ครั้งนี้ ก่อนที่จะรีบช่วยเธออีกครั้ง

หลังจากที่เดซี่กลับมามีชีวิตอีกครั้ง หมอและพยาบาลก็พบว่าอาการของเธอและสัญญาณชีพต่างๆดีขึ้น จนน่าประหลาดใจ หมอจึงรีบไปแจ้งให้แม่ของเธอได้ทราบ

หมอ : “คุณแม่ครับ ตอนนี้คนไข้กลับเข้ามาสู่สภาวะปกติแล้วนะครับ และดูเหมือนว่าอาการจะดีขึ้นด้วย นี้นับว่าเป็นปาฏิหาริย์มากเลยนะครับ เมื่อกี้คนไข้หัวใจหยุดเต้นไปแล้ว แต่กลับมาเต้นได้อีกครั้ง แสดงว่าคนไข้เองก็ต้องการมีชีวิตอยู่ต่อ ดีใจด้วยนะครับ”

แม่เดซี่   : “ฮือออ ๆ คุณหมอคะ ขอบคุณมากๆค่ะ ขอบคุณจริงๆ ที่ช่วยชีวิตลูกสาวฉันไว้ ขอบคุณจริงๆค่ะ”

หมอ : “ไม่เป็นไรครับคุณแม่ มันเป็นหน้าที่ของพวกผมอยู่แล้วครับ อีกอย่างคนไข้เองต่างหากครับ ที่ช่วยตัวเขาเอง เธอพยายามจะมีชีวิตอยู่ครับ หลังจากนี้ผมจะให้พยาบาลเฝ้าดูอาการคนไข้อย่างใกล้ชิดนะครับ ”  

ทั้งแม่และเพื่อนๆของเธอ ดีใจมากต่างก็กล่าวขอบคุณหมอและพยาบาล ที่ช่วยเหลือเดซี่เอาไว้

เดซี่ที่นอนอยู่บนเตียงในตอนนี้ น้ำตาของเธอค่อยๆไหลรินอาบสองแก้ม เธอต้องเจ็บปวดแค่ไหนกันนะ

2 วันผ่านไป

ตั้งแต่วันที่โคมาอาการของเดซี่ก็ดีขึ้นเรื่อยๆ จนเดซี่ได้ย้ายออกจากห้อง ICU ไปที่ห้องพักฟื้น

// มืดจัง นี้ฉันอยู่ที่ไหนนะ ทำไมขยับตัวไม่ได้เลย //

ฉันพยายามตั้งสติและตอนนี้ฉันรับรู้ได้ถึงสัมผัสจากร่างกาย อากาศเย็นรอบตัว น้ำเสียงที่คุ้นเคย และสัมผัสอบอุ่นที่กุมมือฉันอยู่  ฉันพยายามออกแรงทั้งหมดที่มีเพื่อขยับร่างกายแต่ก็ทำได้แค่ขยับนิ้วมือเท่านั้น

//ที่นี้ที่ไหนกันนะ ทำไมขยับร่างกายไม่ได้เลย //

ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้น แต่เพราะหลับไปนาน ทำให้ตาของฉันยังไม่ชินกับแสงสว่าง ฉันหลับตาลงและค่อยๆลืมตาขั้นอีกครั้ง ก่อนจะกวาดสายตามองไปรอบๆ

ก็พบว่ามีผู้หญิงคนนึงนอนหลับอยู่ที่ข้างๆฉัน มือของเธอกุมมือของฉันอยู่ ทำไมผู้หญิงคนนี้ดูคุ้นตาจังนะ ฉันพยายามขยับตัวเพื่อให้เธอตื่น แต่ก็ทำได้แค่ขยับนิ้วอยู่ดี

//โอ้ย เรี่ยวแรงของฉันหายไปไหนหมดเนี้ย ทำไมร่างกายไม่ได้ดั่งใจเลย //

ฉันพยายามมองผู้หญิงคนนี้อีกครั้ง ภาพที่คุ้นตาค่อยๆผุดขึ้นมาในหัว..ภาพเรื่องราวก่อนที่ฉันจะประสบอุบัติเหตุ

// มะ แม่ เหรอ  ...............แม่จริงๆเหรอ //

ฉันรวมรวมเรี่ยวแรงทั้งหมด เพื่อเปล่งเสียงออกไป

เดซี่ : “มะ แม่”

เสียงของฉันแผ่วเบา ทำให้แม่ไม่ได้ยิน ฉันพยายามอีกครั้ง ในตอนนั้นเองก็มีคนเปิดประตูเข้ามา

เดซี่ : “มะ แม่  แม่คะ”

บิวและมายที่ไปซื้อของ พอเปิดประตูเข้ามา พวกเขาแทบจะไม่เชื่อสายตาตัวเอง เดซี่ที่นอนเป็นผักตลอด 1 เดือนกว่า ตอนนี้ลืมตาและพยายามขยับตัว พวกเธอตะลึงจนข้าวของในมือหล่น

บิว/มาย : “เดซี่!! ”

พวกเธอตะโกนเสียงดังจนแม่ตื่น

แม่เดซี่ : “เอ๊ะอะ อะไรกันเด็กๆ”

บิว/มาย : “แม่ค่ะ เดซี่ฟื้นแล้วค่ะ”

แม่หันกลับมามองฉัน ที่จ้องมองแม่อยู่นั่น

เดซี่ : “แม่คะ”

ฉันที่ร้องไห้และยิ้มให้แม่

แม่ : “เดซี่...ลูกแม่!!!!!!!!!! ฮืออออออออออออออ

แม่โผล่เข้ากอดชั้น รวมทั้งมายและบิว ทั้งสามคนร้องไห้โฮ

แม่ : แกฟื้นแล้ว ขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์แม่นึกว่าจะไม่ได้ลูกกลับคืนมาแล้ว”

เดซี่ : “หนูกลับมาแล้วนะคะแม่ ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงนะคะ”

ทั้งสามคนกอดฉันด้วยความรักและความคิดถึง ฉันเองก็เองก็ร้องไห้ฟูมฟาย พวกเราร้องไห้ไปด้วยกัน

เดซี่ >> “หนูกลับมาแล้วนะคะแม่ ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงนะคะ”

ทั้งๆที่ฉันตื่นขึ้นมาเจอทุกคน แต่ทำไมในใจของฉันกลับรู้สึกเศร้า และเจ็บปวดใจแบบนี้กันนะ ทำไมฉันรู้สึกไม่มีความสุขเลยล่ะ เหมือนฉันกำลังรอคอยอะไรบางอย่าง ทำไมใจของฉันถึงรู้สึกเศร้าขนาดนี้ เหมือนมันกำลังคิดถึงและโหยหาอะไรซักอย่าง

นี่!! ฉันลืมอะไรไปหรือเปล่านะ